“Vroeger” zei ik altijd dat 35 voor mij de leeftijdsgrens zou zijn. En ik ging rustig zitten wachten tot dat “ik-wil-moeder-worden-gevoel” zou komen. Toen werden we 32 en dat gevoel kwam niet echt. We wilden wel kinderen maar wanneer is het moment? We besloten ervoor te gaan omdat we meer voordelen dan nadelen zagen en het was de beste keuze ooit. We moesten het traject voor ivf/pgd in en ik kreeg eerst een miskraam dus ik was 33 toen de oudste geboren werd. Ik heb lang borstvoeding gegeven en had daarna even geen zin in gefrunnik aan mijn lijf dus ik was 35 toen ik zwanger was van nummer twee, 36 toen hij geboren werd. Zo zie je dat je je grenzen wel bijstelt en dat het afhankelijk is van je situatie. Ik heb de leeftijdsgrens nu bijgesteld naar 40, hoewel we op dit moment geen kinderwens meer hebben. Waarom zou ik op mijn 38e niet nog een kindje kunnen krijgen? Ik ben gezond en volgens de gynaecoloog in uitstekende conditie dus ik zie geen reden waarom dat over twee jaar anders zou zijn. O ja, onze ingevroren embryo’s zijn dan trouwens nog altijd 35.
Sja... Ik was 42. Mijn ervaring... Leeftijd wordt altijd een issue bij mensen die vaak al kinderen hebben. Als dar niet het geval is is het irrelevant zoals in mijn geval.
Ik had toen ik nog geen kinderen had het idee dat ik voor mn 30ste twee kinderen zou hebben. Maar nu ben ik 39 en morgen wordt mijn tweede zoon op de wereld gezet. Leeftijd is soms ook maar een getal. Ik moet wel zeggen dat ik deze zwangerschap fysiek zwaarder vind dan die van 8 jaar geleden. Maar of dat met leeftijd te maken heeft?
Tja. Ik ben 39 en zwanger. Op mijn 34e werd ik moeder van onze dochter. Door omstandigheden hebben we pas vorig jaar de knoop doorgehakt over een tweede. Er volgden 2 miskramen. Vlak na de 2e miskraam vierde ik mijn 39e verjaardag. Toen mijn schoonmoeder vrolijk aankondigde "En volgend jaar word je 40!" raakte ik een beetje in paniek en dacht ik: please laat me klaar zijn met kinderen krijgen voordat ik 40 word, dan voel ik me pas klaar om 40 te worden! Als alles goed is beval ik een maand voor mijn 40e verjaardag. Bizar. Maar om nou te zeggen dat we het bijltje erbij neer hadden gegooid als ik niet "op tijd" zwanger was geworden voor een bevalling vóór mijn 40e... Nou nee. Leeftijd is een getal. Het is verstandiger om je te laten leiden door de omstandigheden van het leven, en daarop gebaseerd keuzes te maken. Al is het natuurlijk ook verstandig om je voor ogen te houden dat de risico's langzaam groter worden als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt.
Ik wilde voor mijn 30ste klaar zijn. Helaas hadden we niks te kiezen en werd ik op mijn 38ste voor het eerst moeder. Wij hebben de grens verlegd naar 40. Maar zoonlief blijft helaas enig kind.
Ik denk dat je grenzen mee kunnen schuiven. Ik had vroeger altijd een streef maximale leeftijd van 35, omdat daarna de risico’s toenemen en de kansen op een zwangerschap afnemen. Maar inmiddels ben ik 37 en zwanger van de derde. Eerst dacht ik nog, mochten we nog een vierde willen dan moeten we meteen door, maar nu merk ik al dat ik denk Ach met 40 zou misschien ook nog wel kunnen. Scheelt misschien ook dat mijn moeder en beide oma’s met 42/43 jaar nog een laatste, gezonde kind hebben gekregen.
Ik ga gewoon door totdat we uitbehandeld of uitgebaard zijn. Of dat nou volgend jaar is of op mijn veertigste. Mijn kinderwens is te sterk om er een maximale leefijd aan te hangen, en helaas heb ik niks te kiezen hierin .
Ik dacht klaar te zijn met het krijgen van kinderen maar ineens was daar op mij. 40ste een grote wens voor een kindje van mij en mijn partner samen. Ik dacht ook dat 43 jaar mijn uiterste grens was maar na een goed gesprek met een therapeut zag ik in dat ik geen keiharde grens moet stellen qua leeftijd maar moet kijken per maand hoe ik me er onder voel. Zolang ik nog een regelmatige cyclus heb kan ik zwanger raken. Zolang ik nog fysiek gezond ben kan ik een kind baren. En zolang ik psychisch trek dat het misschien nog wel eens mis kan gaan ga ik door. En zodra ik het gevoel heb dat een van die drie dingen afvallen stop ik. Of dat nu 41 jaar is of 44. De “grens” lag bij 43 omdat dat se grens is die de overheid stelt aan het vergoeden van behandelen. En daar had ik mij ook op ingesteld terwijl wij niet eens beginnen aan behandelingen. Het is dus heel persoonlijk en afhankelijk van de situatie , ik wil wel de tip geven een harde grens los te laten, dit maakt dat er veel minder druk op de situatie staat is mijn ervaring
Ik denk dat als je een grens stelt dat je die bijna altijd wel zal opschuiven als je zover bent.. Zelfde als met "hoe ver gaan in de mmm?" Voor jou zou ik eens goed nadenken hoe nu, straks en nooit voor jou voelen en samen proberen een knoop door te hakken. Lastige is wel dat als je pech hebt straks niet zo snel gaat als je dan wilt en dan zou leeftijd wel aardig stress opleveren denk ik.
Voor mijzelf heb ik de grens gesteld voor het nemen van een beslissing over een derde op 34,5. Dat is december volgend jaar. De jongste is 9 maanden maar ik begin eindelijk fysiek nu pas weer een beetje mezelf te worden. Helaas een heel heel lang herstel van deze zwangerschap (en ziekte na bevalling). Maar mijn man is 11 jaar ouder. De grens is dus met name om zijn leeftijd. Ik zou ons als de beslissing positief is een jaar geven om ook daadwerkelijk zwanger te raken. Op m'n 36e is het klaar. Ik zou ook de mm niet in gaan voor een derde. Dan houden we het bij twee. Zeg ik nu....
Ik wilde graag voor m'n 30e moeder worden en dat is me gelukt. Als ik nog de tweede zou willen dan is 37 wel de max...
Mijn eerste kind hoop ik toch echt op mijn 28e te krijgen, ik wilde altijd jong moeder worden maar dat is mislukt. Komt ook door mezelf doordat ik van studie geswitcht ben en niet een studerende moeder wilde zijn maar eerst voldoende vastigheid wilde hebben. Maar voor latere kinderen maakt de leeftijd me niet uit. Als ik kinderen heb vraag ik me af of ik ooit nog aan de anticonceptie ga, want ben daar nu al een paar jaar vanaf en nog niet zwanger. Ik denk dat het ook moeilijk in te schatten is hoe ik me voel als ik bijvoorbeeld 40 ben. Momenteel leeg ik heel gezond en schatten mensen me 10 jaar jonger in dan ik ben, wie weet is dat op mijn 40e ook nog wel zo ik ben ik hartstikke fit. Ik zie het wel, zou al blij zijn als ik in ieder geval 1 kind mag krijgen.
Ik riep altijd: voor mn 30e een eerste kind.. Dat gaat helaas niet meer lukken! Ik denk max 35 voor 2 kinderen.
Mijn eigen grens was 33/34. Ik wou graag rond mn 25ste klaar zijn met kindjes krijgen, maar de mmm gooide wat roet in het eten. Bij mn eerste kindje was ik 26, nu ben ik 28 bij de tweede. Na de 40 zou ik het al helemaal nooit meer willen
Ik ben 38 en zwanger van de laatste hier. Ik vind een grens bepalen zo moeilijk. Hoe is je conditie, hoe ben je mentaal? Ik word straks 39, ik weet nog dat ik mijn vader oud vond toen hij 40 werd, tja het is toch hoe je jezelf voelt en hoe je in het leven staat? Mijn gynaecoloog zei, 40 is heel normaal en hoeft totaal geen belemmering te zijn. Persoonlijk vind ik het prettig wat ouder te zijn met 3 kinderen straks om me heen. Ik ben rustiger dan 10 jaar geleden en ja ook meer levenservaring en zekerder van bepaalde dingen Ik was er toen echt niet aan toe.
Op mn 19de bewust zwanger geraakt (na een MK een maand ervoor) Op mn 20ste beviel ik van mn dochter.. de wens voor een 2de was er altijd al, alleen wilde ik dat niet met de vader van mn dochter, want die was er toen al niet klaar voor.. nu 27 en in de MMM voor een kindje met mn nieuwe vriend (nu al weer 5 jaar) Ik heb altijd geroepen voor mn 35ste wil ik 2 kids hebben, maar wie weet hoe lang het nu duurt
dat wilde ik net gaan zeggen. een grens is er voor mensen die hopla een kind krijgen, niet voor hen die wachten en blij zijn om op welke leeftijd dan ook een kind te krijgen.
Mijn eerste hebben wij niet hopla gekregen, het was zelfs maar zeer de vraag of wij wel kinderen zouden kunnen krijgen. Ik ken dus ook de andere kant en had toen ook zoiets van: Ik zal er alles aan doen om zwanger te worden en toen dacht ik ook niet na over leeftijd. Ik kan me wel voorstellen dat het anders ligt als je voor een 1e gaat dan voor een volgend kind, maar ook dat is denk ik voor iedereen verschillend. Als ik voor mezelf praat: Ik zou voor een 3e niet tot op hoge leeftijd willen proberen en bijvoorbeeld ook niet opnieuw een ziekenhuistraject willen ingaan als dat nodig zou zijn. Voor een 1e kind zou ik daar denk ik inderdaad anders in hebben gestaan.