@Caithy waarom hoefde die vriendin dan 2,5 niet te werken/solliciteren etc? Klinkt mij onbekend in de oren, had hier gewoon sollicitatieplicht hoor ondanks een kind onder de 5. Is dat het verschil tussen ww en bijstand? Na de zwangerschaps en bevallingsuitkering was er gewoon een sollicitatieplicht zoals die ook voor mensen geld zonder een kind onder de 5.
Snap ik, en ik ben heel goed op de hoogte van de voorwaarden en daar vind ik iets van. Ik ben van mening dat mensen die door een te kort arbeidsverleden geen arbeidsongeschiktheid kunnen krijgen en daardoor in de bijstand komen daar vrij weinig aan kunnen doen, het is nu eenmaal zo dus daar heb ik geen mening over. Waar ik wel iets van vind is dat aan de mensen die er in belanden omdat ze geen hulp hebben willen aanvaarden en daardoor geen diagnose hebben gekregen duidelijk gemaakt mag worden dat de consequentie dan wel is dat ze dan maar aan het werk moeten. Het hoort niet 'en-en' te zijn. Het hoort 'of-of' te zijn. Of je werkt mee zodat we kunnen vaststellen uit welk potje jij betaald moet worden of je gooit je kont tegen de krib maar dan doe je wat wij van je verwachten. En daar mag dus een verandering in komen wat mij betreft. De arbeidsongeschiktheidsuitkeringen voor degene die niet kunnen werken en de bijstand voor degene die wel kunnen maar naar een tijdje WW bijvoorbeeld er niet in zijn geslaagd en dus tijdelijk geholpen dienen te worden en desnoods na een afgesproken tijd door de gemeente eventueel aan het werk gezet worden. Zo simpel kan je het maken.
Je kan vrijstelling aanvragen, zodat je de kleine kan zorgen. Dit geldt tot de jongste 5 jaar is. Voor allleenstaande mannen is het meer een gedoe om voor het elkaar te krijgen. Maar je moet er zelf achterheen.
http://delangemars.nl/ehbo/vrijstelling-tegenprestatiesollicitatieplicht-alleenstaande-ouders/ Maar een opleiding heeft ze nooit gedaan...
Ja. Vooral als ze dan van alles doen wat wij als werkende mensen niet kunnen. Maar dat is gelukkig dus niet bij iedereen het geval..
Ik had ook zulke kennissen en ik heb eigenlijk het contact gewoon verbroken. Ik kon het geklaag en zielig doen niet meer aanhoren. Ik bedacht me eigenlijk dat deze vrouw ook als ze helemaal gezond was geweest ook alleen maar zou klagen en zeuren en dat ik haar nu alleen maar opzocht uit medelijden. Dus haar relatie met werk is iets tussen haar en het uwv en daar zou ik me niet mee bemoeien. Maar haar relatie met jou daar kun je zeker iets aan doen
Wat mij meer irriteerd, dat alles maar op een presenteerblaadje moet komen. Vrienden van ons vallen onder bewindvoering. Hij werkt, zij niet. Het huis is vies, rommelig. Overal liggen spullen. Ik snap: er is geen geld. Maar je kan het toch wel schoonhouden, items gewoon weggooien in de container ipv in de tuin. Dan kom je aan met emmers verf, kwasten enz. Dan verwachten ze eigenlijk dat ik nog gaat verven. Duh! We werken allebei. Hetzelfde met spullen ophalen, vergeet het maar. Wij moeten het komen brengen. En het makkelijk te doen met de fiets of lopend. Dus daar ligt het niet aan.
Ik wil ook wel thuis blijven tot de jongste 5 is. Maar anders dan de bijstandsmoeder moet ik dan zelf voor de financiële gevolgen opdraaien. Niet eerlijk, toch? Ik zie echt niet waarom zij niet hoeft te werken. Ik wil ook wel betaald bij mijn kinderen thuis zijn (al vraag ik me af hoe lang want zoals ik al eerder aangaf, zo’n bijstandsleven is niet echt iets voor mij).
Ja zat nog in de ww, maar hier werd simpelweg aangegeven dat als ik scholing wilde ik dit bij een eventuele baan moest regelen of niet in aanmerking kwam voor ww etc. Maar dat kreeg ik nu ook te horen betreffende omscholing omdat ik mijn voormalige functie niet meer uit kan oefenen om medische redenen. Nadeel hierin is dat ze bij het Uwv mijn functie vanuit algemeenheid bekijken en dan is het in theorie een kantoorbaan (dus te doen met rolstoel is dan de conclusie) terwijl ik voor de daadwerkelijke ‘kantoorbanen’ niet de opleiding, ervaring en kennis heb (zeg maar vergelijkbaar dat je een banketbakker als slager aan het werk wilt zetten, is immers beide voeding )
Ja en ook behorende tot de tussengroep. Daar is een tijdje terug aandacht aan besteed door (uit mijn hoofd) de monitor, maar verder niks mee gebeurd zover ik mee gekregen heb. Aanvulling: https://demonitor.kro-ncrv.nl/uitzendingen/uwv
Ik snap best dat iemand niet wil werken en vind het in dit geval eigenlijk vooral sneu voor die mensen zelf. Sta er eens bij stil: hoe zou jij je voelen, als je zou geloven dat je niet kan werken? Dat jij iets niet kan, wat alle anderen wel kunnen? Treurig, dat is het.
Het is ook sneu. Je ziet gewoon niet in wat je wel kan en durft/kan niet het beste uit jezelf halen. Behoorlijk laag zelfbeeld heb je dan. Ik heb het hier overigens over mensen die niet willen werken. Mensen die niet kunnen werken, hebben hier helaas niet zelf voor gekozen. Psychische en lichamelijke problemen heb je niet zelf in de hand.
Ik kan me gewoonweg niet voorstellen dat je een bijstands leven ok vind? De mensen die niet kunnen werken gun ik namelijk een ruimer bestedingspatroon dan bijstand. Dus ja, in mijn ogen ben je een slome als je wel kunt maar niet wil.
Aldus onze (niet) zo zeer geliefde staatssecretaris zit de oplossing in de ‘nieuwe’ participatiewet doordat mensen met een beperking onder het minimumloon betaald mogen worden door een werkgever en enkel een aanvulling vanuit de overheid/gemeente krijgen wanneer ze geen werkende partner hebben of spaargeld/eigen geld dat is ook waar die petitie over ging en de brief van ‘noortje’ die social media over is gegaan. Ik behoor tot de groep van werkende met een beperking
Dit is nou net een reden waarom je als huisvrouw (of huisman) ook zelfstandig moet (kunnen zijn), en waarom de eisen voor de bijstand in mijn ogen ook streng zouden moeten zijn. Kan je werken? Dan ga je werken, ook als het baantje in de fabriek, achter de kassa, in de afwaskeuken of in de schoonmaak je éigenlijk toch niet zo trekt. Ik ben tegen partneralimentatie in de huidige vorm, en al helemaal 12 jaar, dat is echt niet meer van deze tijd. Tegelijkertijd vind ik ook niet dat de belastingbetaler moet opdraaien van een keus dat een stel samen heeft gemaakt (namelijk, 1 van de 2 gaat niet werken en is daardoor financieel afhankelijk van zijn/haar partner) waardoor een groot deel van de volwassenen niet in staat is in eigen levensonderhoud te voorzien. Dat is een gedeelde verantwoordelijkheid die je ook samen aangegaan bent, en die je niet zomaar mag afschuiven op de belastingbetaler. Logischer lijkt mij dat de periode van 12 jaar drastisch ingekort wordt, tot bijvoorbeeld 1 maand voor elk jaar huwelijk tot een maximum van 12 maanden. Daarmee heeft de nog-niet-werkende-man/vrouw een redelijke tijd om op eigen benen te gaan staan, en iedere baan aan te grijpen die er ligt.
Lastig he.. ik heb ook wel twijfels bij bepaalde mensen. Dat je meer het gevoel krijgt dat ze gewoon geen zin hebben en t zo wel lekker makkelijk vinden. Maar je kan er idd maar weinig mee want uiteindelijk is het hun keuze.