Bedankt voor alle reacties. Ik twijfelde heel erg vanwege de eventuele scheve gezichten. Ik zou het jammer vinden als iemand van ons mooie moment weer iets negatiefs weet te maken. De ambtenare huren is een goede tip. Daar ga ik even naar informeren hoe dat bij onze gemeente werkt.
Wij zijn stiekem op het vliegtuig gestapt en in het buitenland getrouwd. Niemand wist daar vanaf. Als getuigen hadden we de vrouw die het georganiseerd had en de fotograaf. Verder was het echt heel simpel; strand, zonsondergang, wat fakkels en een fles champagne. Onze eigen geloften geschreven, en na de I do’s lekker over het strand gewandeld. We hadden wel een fotograaf, maar absoluut geen poseer foto’s. Na een uurtje zaten we lekker met zijn tweeën aan het diner. 3 dagen later vlogen we naar Nederland en heb ik net voor we het vliegtuig instapte een foto naar iedereen gestuurd. Ik heb alleen maar hele leuke reacties gehad (ook van mijn moeder) en echt niemand heeft er iets negatiefs over gezegd. Nou past dit ook echt bij me, dus geloof ook niet dat mensen verbaasd waren. Als ik het over mocht doen zou ik precies het zelfde doen, alleen zou ik er dan nog een week vakantie achteraan plakken. Zal straks ff kijken of ik een foto kan uploaden.
Dit is echt puur afhankelijk van: 1. Je band met de familie 2. Hoe zij hiernaar kijken 3. Welke familie je bedoelt: een moeder kijkt er anders naar dan een tante
Onze baby was erbij, die zat nog in mijn buik. We gingen gewoon even simpel trouwen met 36 weken zwangerschap, een week later werd ze geboren haha. Maar we hebben wel onze ouders ingelicht over het feit dat we gingen trouwen die dag, ze hadden daar verder helemaal geen moeite mee. Je trouwt voor elkaar, en niet voor een ander. We hebben wel gewoon trouwringen, zilver. Want goud vinden we niet mooi haha
Marchella jij slaat de spijker precies op zijn kop. Toch nog maar eens een goed gesprek met mijn vriend voeren over ons gevoel.
1. Onze band is oke, maar het voelt niet goed genoeg om ons geluk met hun te willen delen. Enkel eventueel een zus of broer of vriend als mogelijke getuigen, mochten wij er met de gemeente niet uitkomen. 2. Daar durf ik geen uitspraken over te doen. Echter is in onze familie wel iedereen in grotere kring getrouwd. 3. De wedding crashers zou ik sowieso niets zeggen van te voren. Maar mijn ouders twijfel ik bijvoorbeeld over.
ik weet niet hoe de relatie tussen jullie en jullie ouders zijn, maar ik geloof dat ik hen dan als getuigen zou vragen. Ik zou als moeder zijnde ernstig teleurgesteld zijn wanneer 1 van mijn kinderen ging trouwen en ik het pas achteraf zou horen. En ja, natuurlijk maak je zelf als bruidspaar die keuze, en ik zou hem als moeder zijnde ook heus wel accepteren, maar van binnen zou ik er echt erg verdrietig om zijn denk ik. Ooms, tantes, neven en nichten vind ik dan weer van een andere orde.
Zo wilde ik het ook doen, alleen met mijn man. Maar de familie liet toch heel duidelijk weten dat ons dat niet in dank afgenomen zou worden. Vooral mijn vader was hier heel stellig in. Uiteindelijk zijn we overstag gegaan en hebben een feest gegeven en dat was toch wel erg leuk. Maar ik had het net zo lief alleen met mijn man gedaan, ik vind dat wel wat hebben. Ik ben zo'n goed team met hem en het is zo'n bijzondere 'overeenkomst' die eigenlijk alleen ons twee aangaat... het voelde zuiverder en natuurlijker om dat met 2-en te doen. Maar goed, sociale druk enzo
Ik zou het mijn ouders, schoonouders, broers en zussen en beste vrienden vertellen. Of ja ik zou...zo heb ik het gedaan. Ouders waren getuigen en daarna gaan uiteten. Hoppa choppa...no big deal. Mijn moeder vind het wel jammer want ze had graag met mij willen jurk shoppen en de voorpret maar ik/Wij hadden en hebben er geen geld voor en ook al had ik dat dan geef ik het liever aan de jongens uit dan aan 1 dag. Dat is ieder voorzich natuurlijk. Dus ik jou geval, Als je echt niemand erbij wilt, zou ik getuige zoeken in gemeentehuis en het laterna vertellen. Persoonlijk of met een kaart of taart of wat dan ook. Dat ligt aan de relatie.
Wij zijn ook zonder gasten getrouwd. Wij hadden getuigen vanuit de gemeente.Op de dag van ons trouwen ontvingen de familieleden en vrienden een kaartje. Mijn schoonmoeder was er niet blij mee, ze moest het ook van andere horen aangezien ze het kaartje pas twee dagen later kreeg. Gelukkig zijn wij met elkaar getrouwd en niet met haar! Mijn ouders waren op dat moment van plan om te gaan scheiden, dus deze optie vonden wij destijds de beste optie.
Wij zijn ook op een gratis ochtend getrouwd. Mijn zus en haar man waren onze getuigen. Haar zoon en onze kinderen (toen nog 2) waren er bij. Getrouwd, natuurlijk omdat we van elkaar houden, maar vooral uit praktische overwegingen. Ik houd niet van zo’n grote poespas...mijn man wel, maar in zijn familie was er onenigheid. Dus zo gedaan... Zijn familie weet niet eens dat we getrouwd zijn. Mijn andere zus voelde zich wel een soort van gepikeerd. Omdat het voor ons als een heel praktische keuze was, hadden wij het niet verteld. Uiteindelijk hoorde ze het toch (van mijn moeder) een paar dagen voorafgaand... toen wilde mijn ouders de hele familie (die is niet zo groot) nog uitnodigen voor een diner, maar dat wilde ik niet. Ook prima. Las hierboven ook iets over teleurgesteld zijn als moeder... ik denk dat je als moeder precies weet wat bij jouw kind past en je, als je kind doet wat bij haar/hem past, het gewoon prima zult vinden.
View attachment 568652 @kleinegup (Op die foto rechtsonder moest ik heel hard lachen omdat mijn man zei “I’m so nervous, I think I just peed my pants...)
Hier het wel serieus overwogen om enkel met de gezinnen te trouwen. Man is al eerder getrouwd geweest en toen is dat in nl zo gegaan dus wilde hij absoluut niet, hij was juist diegene die het vooral met alles erop en eraan wilde. Uiteindelijk voelde het voor ons beide geweldig om zo te doen ook vanwege de achtergrond/rugzak die we hebben vanuit eerdere relaties. Ik ben van mening dat je vooral moet trouwen op de manier die bij jullie past en waar jullie je prettig bij voelen. Het is immers jullie dag ook wanneer het alleen gedaan wordt vanuit praktisch oogpunt Qua manieren om het te vertellen... deels afhankelijk van de situatie, ouders (broers en zussen) zou ik persoonlijk wel vantevoren op de hoogte brengen (tenzij we een slechte band hebben). De rest achteraf doormiddel van of een feestje/borrel Kaartje (de dag zelf, een dag, week, maand, jaar erna) Appje Of bijvoorbeeld als er een kleine onderweg is via het geboortekaartje (al eens vaker gezien)
@Betsy Wauw, wat een prachtige foto's! TS: Over scheve gezichten... Die krijg je sowieso wel, of je nou wel of geen feest geeft, er zijn altijd mensen gepikeerd tenzij je iedereen die je kent uitnodigt!! Wij zijn 5 weken geleden low budget getrouwd met 35 man ongeveer, en wij hebben genoeg scheve gezichten gehad.. Want ook al trouw je klein, hou je altijd mensen die vinden dat zij er ook bij hadden moeten zijn. Heb ik overigens uiteindelijk dikke schijt aan gehad, maar het was wel vervelend en we hebben er wel over nagedacht om concessies te doen. Toch niet gedaan: het was onze dag, meer mensen konden we niet kwijt en daar hadden we ook het budget niet voor (De baby die onderweg is die is ook duur ) Ik zou het overigens wel van tevoren tegen onze gezinnen vertellen, ik zou me er niet prettig bij voelen om het achteraf pas te vertellen. Maar dat is natuurlijk ieder voor zich.
Wij hadden een geregistreerd partnerschap en toen ik in blijde verwachting van onze jongste was hebben we dit om laten zetten naar een huwelijk. 2 getuigen van het gemeentehuis erbij, krabbeltje gezet en toen door naar het ziekenhuis waar we een 20 weken echo hadden en het geslacht te horen kregen. Wij zijn de volgende dag met een stuk of 8 mensen uit eten geweest (en niet verplicht van beide kanten ouders ofzo) en daarna hup met de 2 kinderen een week naar Disneyland (in de sneeuw) om het te vieren. Was echt top! Volgens mij hebben wij het tussen neus en lippen door verteld links en rechts aan ouders en bekenden, niet belangrijk ook wat een ander er van vind, wij trouwen met elkaar omdat wij dat belangrijk vinden. Later nog wel eens de opmerking van een van onze ouders gekregen van , jah wij geven jullie maar geen huwelijkscadeau want jullie hebben ook geen feestje gegeven. Alsof dat er wat toe doet? Je zou blij moeten zijn voor je kind en daarom wat moeten willen geven..haha echt zielig.. Of van die opmerkingen, jah jullie zijn niet echt getrouwd...eh jawel hoor...alleen zonder het verkleedfeestje eromheen..Pffff hou op zeg Dat soort mensen zou ik dus geen eens een feestje voor willen geven, en daarom ook lekker ons eigen gevoel gevolgd
Wij hebben geregistreerd partnerschap gedaan op een gratis ochtend met getuigen van de gemeente (die waren er niet bij maar tekenden achteraf dus we hebben ze niet eens gezien) en als nep getuigen mijn kinderen die op een kopie-akte als getuigen mochten tekenen. Helaas was mn moeder het niet eens met onze keuze en zij heeft net zo lang gepusht tot ze er toch bij "mocht" zijn. Wij konden geen nee blijven zeggen, dus was ze erbij. Erg jammer dat dat zo moest, maar we hebben ondanks dat toch een super leuke ochtend gehad. Na het tekenen zijn we als gezin een dagje weggegaan en 's avonds uit eten. Wij zijn allebei eerder getrouwd geweest met dure kleding, feest en huwelijksreis en wilden dat niet nog een keer. Dit paste veel beter bij ons. Veel mensen om ons heen weten het nog steeds niet en das ook prima. We deden het voor onszelf (en vanwege ons koophuis etc).