Hoi! Gisteravond waren wij uit eten met mijn ouders, ter ere van de 70e verjaardag van mijn moeder. Ze vertelde dat de psychologische hulp die ze al heel lang krijgt gestopt wordt omdat de verzekering die niet meer vergoedt na 10 jaar. Ook wil de psycholoog stoppen omdat er geen vooruitgang meer in zit. Mijn moeder is al jaren depressief en hield het vol door bij de psycholoog de druk wat van de ketel te praten. Echte behandelgesprekken om de pijnpunten aan te pakken wil, kan en durft ze niet omdat ze bang is te verdrinken in de ellende die ze nu al zolang probeert onder de duim te houden. Ze is heel bang het niet te gaan reden zonder psychologische hulp (wat dus niet meer inhoudt dan haar te laten spuien, zodat ze weer kan adem halen) maar dat particuliere, betaalbare en christelijke hulp niet bestaat. Ze zoekt vooral iemand die luistert, begrip toont, een arm om haar heen slaat en verder respecteert dat ze dit genoeg vindt. Dat het niet bestaat lijkt me sterk, is er iemand die ervaring hiermee heeft en weet waar ze naar moet zoeken? Regio Rijnmond?
Wat vreselijk dat haar hulp gestopt wordt Ik kan me zo goed voorstellen dat iemand met chronische depressie dat nodig blijft hebben. Wellicht kun je jezelf wenden tot een vrijwilligersorganisatie of een zelfhulpgroep. Heeft de psycholoog waar ze tot nu toe onder behandeling was geen advies voor haar?
Dit klinkt mij ook eerder iets voor een goede vriend(in) of mantelzorger oid dan voor een psycholoog. Heeft ze zo iemand in haar netwerk die bereid is te luisteren en het daarna ook naast zich neer kan leggen?
Je schrijft christelijke hulp, gaat ze ook naar de kerk? Want het zou zomaar kunnen dat je via de kerk een luisterend oor kunt regelen voor haar.
Ik zou in haar geval ook via de kerk proberen een luisterend oor te vinden. Heel verdrietig voor haar en voor jullie
Inderdaad via de kerk of misschien bestaan er ook wel een soort christelijke maatschappelijk werk organisaties?
Ze gaat niet naar een kerk door de fobieen die ze in de loop van de jaren ontwikkelt had. De psycholoog had geopperd dat mijn jongere zus wel als back-up kon dienen, maar mijn moeder zal nooit tegen ons klagen of zeggen dat iets niet meer gaat. Daarbij zijn er best wat dingen uit het verleden die met diverse broers en zussen te makken hebben, waar ze al jaren geen contact mee heeft. Jammer genoeg heeft mijn moeder vrijwel geen netwerk. Ze wil het liefst iemand die blanco is, dus geen banden met familie enzo.
Ik zou het terug koppelen naar de huisarts en daar advies vragen. Hij/zij weet ook waar ze terecht kan. Maatschappelijk werk is misschien een goede optie? En schandalig dat ze dit niet meer vergoed krijgt. Hopelijk is er snel iets andere voor je moeder waar zij zich prettig bij voelt.
Een vrijwillig ‘maatje’ misschien? Via vrijwilligerswerk kunnen mensen zich opgeven als maatje en dan bij bijv. je moeder langskomen op de koffie om te kletsen en de eenzaamheid tegen te gaan. Ik heb het een tijdje naast mijn werk gedaan. Een oud dametje van 96 die niet alleen naar buiten kon vanwege haar heupen en de hele dag dus niemand zag....ik wandelde een stukje met haar, deed wat boodschapjes en kletste tijdens een bakje koffie over vanalles.
Dat begrijp ik. Ik vind het ook nogal wat gevraagd voor een kind om die rol op zich te nemen. Misschien wil iemand van de kerk naar haar toe komen?
Via de huisarts, zit vaak nu ook eerste psychologische hulp in zelfde gebouw als huisarts. POH, zo uit m'n hoofd.
Via de huisarts hebben we gisteren over gehad, ze vertelde dat ze daar al geweest was maar dat die het probleem te ingewikkeld vond? Punt is wel dat mijn moeder ook niet alles accepteert... Ze zal geen 2e keer naar een hulpverlener gaan als dat een jong persoon is die, in haar ogen geen levenservaring heeft en het moet doen met "wijsheid uit boeken" Ergens begrijp ik dat ook wel, ze heeft zoveel meegemaakt, 7 kinderen opgevoed, 4 kinderen als baby verloren, veel ellende in ons gezin, met haar eigen moeder. Maar dat maakt het niet makkelijker. Ik ga eens kijken voor zo'n vrijwilliger/maatje.
Bij ons in de kerk is daar iemand voor, maar vaak weten ze ook juiste adressen waar je moeder zich fijn zou kunnen voelen. Ik zou gewoon eens bellen naar een gemeente. (Misschien bevrijdingspastoraat oid)
Bevrijdingspastoraat lijkt me een beetje te heftig voor iemand die liever niet over de onderliggende problematiek praat. Tja, dat maakt het wel erg lastig. Gezien de leeftijd van je moeder kan ik me voorstellen dat ze veel mensen te jong zal vinden... Heeft je moeder aan jou gevraagd om mee te denken hierin? Of neem je het uit jezelf op je? Kerk je zelf? Dan kun je daar eens bij je eigen pastorale team van gedachten wisselen hierover.
Tja het wordt ook wel een beetje lastig als er zoveel eisen worden gesteld. Niet de problemen aangaan Vooral niet jong Christelijke hulp. Dan maak je het jezelf ook wel ingewikkeld Al bij Eleos geweest? ( Ik heb in mijn leven veel meer aan neutrale hulp dan christelijke hulp gehad eerlijk gezegd). Is ze nog wel lid van kerk? Zodat ze pastorale hulp kan ontvangen. Via het wijkteamvan de gemeente? Ik weet niet of dat bij haar er al is.