Misschien een stomme vraag maar houden jullie al van je buik baby of voelen jullie er al iets voor? Ik straal van oor tot oor als ik ze op den echo zie en geniet van de schopjes enz maar ik weet niet zeker of ik kan zeggen dat ik al van ze hou.. Denk dat dit vooral uit zelfbescherming komt hoor. Ik kan me ook nog steeds niet voorstellen dat we over een paar maanden 2 baby’s erbij hebben. Ben ik heel slecht dat ik dit gezegd heb?
Dat is zeer zeker niet gek dat je je zo voelt!! Ik voel soms heel veel liefde voor deze buik baby maar niet altijd of constant. Maar ik weet zeker dat iedere zwangere vrouw dat zo ervaart. Dat komt echt goed! Het is allemaal nog zo abstract en onwerkelijk. Het is er nog niet maar toch al wel.. raar idee he?
Liefde mag groeien, negen maanden zijn niet alleen voor de baby goed en daarna hopelijk een lange tijd voor elke dag meer liefde!
Ik geloof ook wel dat het goed komt hoor!! Maar vind het toch ook wel apart want bij mn zoontje had ik meteen dat gevoel en nu dus niet. Raar idee inderdaad. Maar ben blij te lezen dat ik niet gek ben, haha.
Ik herken dat! Bij mijn dochter had ik dat ook direct tijdens zwangerschap maar na de bevalling kreeg ik pnd en had ik geen fijne gevoelens.
Het gevoel tijdens de zwangerschap is bij mij anders. Bij mijn eerste zwangerschap vond ik het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er een heuse baby in mijn buik zat! Zelfs op het laatste toen de bewegingen zo duidelijk waren dat ik soms een "bult" in mijn buik had, leek het wel alsof het om een of andere schattige alien ging. Ik vond het wel lief en schattig allemaal, maar daar hield het ook mee op. Ik heb ook nooit echt gepraat tegen mijn buik. Wel voelde ik veel beschermingsdrang. Toen Raketje geboren was, vond ik het meteen heel logisch dat zij het al die tijd geweest was die voor die deining in mijn buik zorgde en was ik op slag dolverliefd op dat kleintje, en dat is daarna alleen maar verder gegroeid. Dit keer is het gecompliceerder, omdat er vooral in het eerste trimester veel angst bij zat vanwege 2 miskramen die aan deze zwangerschap vooraf gingen. Maar nu ik hem regelmatig voel en de 20 weken echo goed is gebleken begin ik echt te genieten. Maar ook nu vind ik het erg moeilijk om mij voor te stellen dat er straks een complete baby uit komt. Het verschil is wel dat ik nu uit ervaring weet dat dat helemaal geen probleem hoeft te zijn!
Wat mooi uitgedrukt @Katenhond 'Liefde mag groeien'. Het kan zijn dat je nog niet het gevoel van 'houden van' hebt voor de babies in je buik. Het kan zelfs zijn dat je dat gevoel de eerste weken/maanden nog niet direct hebt. Ik ben daar bij mijn eerste heel emotioneel over geweest. Ik had geen roze wolk tijdens de zwangerschap en al helemaal niet na de geboorte. Ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik van mijn kindje hield, want ik wist het gewoon nog niet. Ik wist wel dat het 'vast wel zo zou zijn'. En dat bleek later ook wel. Hij werd mijn grote trots en liefde Dat maakt je echt niet slecht...
Ik had bij mijn eerste zwangerschap ook dat abstracte heel erg. Oké, er groeide iets in me en ik wist realistisch gezien dat dat onze baby was. Maar ik kreeg kromme tenen van zwangere vrouwen die liefkozend tegen hun buik aan het praten/ wrijven waren. Na de geboorte wel direct het idee: oja, jou ken ik. Maar dat 'houden van' was bij mij niet een geval van op slag verliefd zijn. Deze zwangerschap begon hetzelfde, maar sinds een week of 6 heb ik ineens heel erg een 'dit is mijn kleine jongen'-gevoel. En nu betrap ik mezelf dus op buikwrijf- en babytalk-momentjes. Ik ben dus erg benieuwd of het deze keer ook anders is na de bevalling.
Ik ben na een lang traject nu bijna 35 weken zwanger. Ik blijf het nog steeds onwerkelijk. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ik binnen nu en 7 weken eindelijk mama ben. Ondanks er wat beweegt in mijn buik en ik het al kindje op de echo gezien heb en hartje gehoord heb. Ook blijf ik het spannend vinden. Ik ben de laatste weken zo bang het kindje als nog kwijt te raken, dat het toch niet zo mag zijn. Ik durf denk ik daarom ook nog niet teveel te hechten en liefde te voelen. Teveel tegenslagen gehad. Maar het is zo enorm gewenst en welkom. Iedereen om me heen zeg geniet van je zwangerschap, ik weet niet hoe?! Wel word ik met de dag nieuwsgierig naar het kindje in mijn buik. Ook aai ik over mijn buik en praat ik tegen mijn buik. Kortom gemengde gevoelens en gedachten :-/
Het is gewoon heel apart als ze nog in je buik zitten. Maarrrr ... zodra ze geboren worden en je ziet ze voor het eerst dan heb je het gelijk!!! Dan ben je binnen 1 tel verliefd. Mooiste moment van je leven!
1e kind: helemaal verliefd.... 2e kind: ook wel verliefd maar door drukte niet altijd tijd om er bij stil te staan en over na te denken. 3e kind: het moet nog een beetje komen. Ene moment helemaal in love andere moment paniek.....3!!! Hoe dan? Mn lijf, mn hoofd..het werkt nog niet helemaal samen en ik ben nog niet in balans. Maar ik weet en voel wel dat dit goed komt. Dus ik accepteer deze gevoelens. Ze mogen er zijn. Komt wel goed.