Ik moet even mijn verhaal kwijt. Mijn man en ik zijn bezig voor ons derde kindje - je zou denken dat je er de derde keer wat 'relaxter' in staat. Nee dus. Tot vanochtend was ik nog heel stoer, maar na een bezoek aan de gyn blijf ik maar malen. We zijn eigenlijk best in een vreemde situatie zwanger geworden. In december gestopt met de pil, in februari met de BV en daarna heeft het nog even geduurd voor mijn cyclus weer op gang kwam - of anders gezegd - ik hád nog geen cyclus. Twee weken geleden voelde ik me ineens heel 'hormonaal', ovulatietestje gedaan en ja hoor, twee dikke strepen. Een week later (vorige week) kon ik het niet laten om zo'n vroege zwangerschapstest te doen, maar daar was niks op te zien. Afgelopen weekend ook nog niet. Ik voelde me wel moe en lusteloos, maar wijdde dat dan maar aan slechte nachten met de kids. Afgelopen maandag leek het er op dat ik voor het eerst weer ongesteld ging worden. Een paar druppels bloed verloren, maar geen krampen. In de loop van de dag en de volgende dag steeds een paar druppels, maar het zette maar niet door - sterker nog, het stopte weer. Vanochtend dus toch maar een zwangerschapstestje gedaan en ja hoor... daar verscheen het gehoopte tweede streepje. Het was nog niet heel donker, maar ook niet dusdanig licht dat ik me zorgen zou maken. Zoals ik al zei; vanochtend was ik nog heel stoer. Manlief het goede nieuws verteld, maar ook voorzichtig erbij verteld dat het allemaal nog mis kan gaan met het bloedverlies nog in m'n hoofd. We waren het erover eens dat het gewoon een mazzeltje zou zijn als het uitdraait op een zwangerschap. Na een telefoontje met de gynaecoloog veranderde alles voor mij. Ik wilde maar vast een afspraak hebben, zou dit weekend dan toch de 'ongesteldheid' doorzetten, kon ik altijd nog afzeggen. Toen ze hoorde van het bloedverlies wilde ze dat ik meteen langs zou komen. Urine getest, bloed afgenomen en ik werd gefeliciteerd - ook daar hadden ze positief getest. 'Je bent zwanger'... tot nu toe noemde ik het zelf 'positief getest'. Het 'zwanger zijn' benoemen vond ik nog een beetje vreemd. Er werd een echo gemaakt, maar ze konden nog niks zien. 10% kans dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gaat vertelde ze, dus maandag moet het nog een keer gecontroleerd worden. Ik kreeg een informatieboekje mee over zwangerschap, met een foldertje heel subtiel tussen de pagina's over bloedverlies gestopt. Die 10% kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is maar het topje van de ijsberg, daarnaast bestaat er een nog grotere kans op een miskraam. Toen begon ik te malen. Het voelt zo vreemd. Aan de ene kant durf ik nog steeds niet voor mezelf te benoemen 'ik ben zwanger', voelt het alsof ik pas zwanger 'mag zijn' wanneer alles goed blijkt te zijn. Aan de andere kant voel ik me ontzettend zwanger. Ik ben moe en lusteloos, heb continue honger (herken ik uit de eerste twee zwangerschappen - de voorloper van ochtendmisselijkheid) en voelde vanmiddag een vleugje misselijkheid (waarschijnlijk van het malen). Ik heb ook heel sterk het gevoel dat het wel goedkomt. Dat het beetje bloedverlies gewoon is vanwege het vreemde moment waarop ik zwanger geworden ben... Ik kan het niet nog vier dagen voor mezelf ontkennen uit zelfbescherming, maar ik ben wel bang dat straks de klap des te harder aankomt als het wél fout gaat. Lang verhaal, maar ik ben héél blij dat ik het even kwijt ben...
Spannend he, weer zwanger zijn?! Je kan ook eigenlijk maar beter niet weten wat er allemaal mis kan gaan. Houdt in je achterhoofd dat het vaker goed dan fout gaat. Hopelijk kan je snel je zorgen loslaten en genieten van je zwangerschap.