Hallo, Ik wist niet echt hoe ik het onderwerp moest noemen... Ik heb en vraag.. ik kom uit een heel groot gezin. 1 van mijn broers zeg dat mijn oom hem sexueel misbruikt heb. In eerste instantie geloofde ik hem, en was ik ontzettend kwaad op mijn ouders.. Waarom hebben ze ons dan al die jaren gewoon bij mijn oom toegelaten? Waarom mocht ik als meisje helemaal alleen met hem in zijn huis zijn? De laatste tijd denk ik steeds meer zou het wel waar zijn? Zouden jullie willen weten waarom ik er niks vanaf mag weten? Tuurlijk is het geen fijn leuk onderwerp, maar als ouders zijnde moet je je kinderen toch beschermen? Ik vroeg een tijdje geleden aan mijn broer wie het was die het had gedaan toen zei die dat het onze oom was. Maar dat ik absoluut niks tegen mijn ouders mag zeggen.... want dan zouden hun heel boos worden.. Mocht ik het vragen kunnen er 2 antwoorden uitkomen. Als het antwoord ja is dan heb ik heel veel verdriet en begrijp ik het niet. En heb ik vragen. Is het antwoord nee, waarom lieg mijn broer er dan over? Mijn moeder heeft heel goed contact met die oom... Ik zelf heb eigenlijk niet echt contact met mij oom, geen ruzie ofzo. Ieder zijn eigen leven. Zouden jullie het willen weten?
Nu ga ik even heel hard zijn, hoezo zou je broer liegen als je ouders zouden zeggen dat het niet zo was? Er zijn genoeg ouders die ontkennen en er zijn genoeg familie leden die het dan maar niet geloven. Daar wil jij er toch niet 1 van zijn omdat je een bepaald beeld van je ouders hebt die dan dus blijkbaar niet klopt. Het komt geregeld voor dat de betreffende familie leden nog gewoon contact hebben omdat het in de doofpot word gegooid. Buiten dat is je broer blijkbaar heel erg bang dus de vraag is of je het wel moet vragen. Ik zou mijn broer in ieder geval voor de volle 100% vertrouwen. Ik zou mij eens heel goed afvragen waarom je er opeens over twijfelt. Als iemand mij hierin in twijfel zou trekken zou ik heel snel klaar zijn met het contact. En ja ik vind dat ik dat mag zeggen,ik heb het zelfde mee gemaakt als jou broer. Mijn moeder wist het trouwens ook pas na 21 jaar. Ik durfde er gewoon niet over te praten. Gelukkig geloofde ze mij blindelings. Dus dat zou ook nog een optie kunnen zijn, dat ze het gewoon echt niet weten.
Wie zegt dat als het antwoord nee zou zijn je broer liegt? Dat zijn geen dingen om te verzinnen... Ik zou zeker wel mijn moeder inlichten of samen met je broer maar dit soort dingen moeten niet verzwegen worden stel je voor dat jij zelf die moeder bent dan wil je dat weten Dat jij daar dan mocht spelen is omdat je ouders dachten dat je daar veilig was wie weet wat ie nog meer gedaan heeft Ik zou het dus zeker wel melden Sterkte
Het knaagt gewoon enorm veel aan me... Als het echt met je kind gebeurd is wil je toch absoluut geen contact meer met die gene....
Weten je ouders het wel? Ik zie geen reden om hem niet te geloven. Lijkt me voor hem ook enorm kwetsend.
Ik zou mijn broer geloven en 100% achter hem staan. Wat ik niet zou doen is het aan mijn ouders vertellen als hij zo specifiek vraagt het niet te doen. Hoe graag ik ook zou willen dat zij er van op de hoogte zouden zijn, zoiets is niet aan mij om te vertellen maar aan hem. Althans, ik neem voor het gemak aan dat je broer inmiddels volwassen is en het misbruik gestopt is, anders zou dat een andere verhaal zijn.
Advocaat van de duivel: als niemand het weet van je oom en hij nooit eens is terechtgewezen door wie dan ook wie weet hoeveel schade hij op dit moment nog aanbrengt aan anderen? Buurkinderen, andere neefjes/nichtjes/kleinkinderen! Als je dit weet van iemand zorg je wel dat die uit de buurt zijn. Ik zou nooit het verhaal van je broer in twijfel trekken!
Het is gestopt. Hij zei dat het vroeger is gebeurd. Er zijn meer dingen in de familie gebeurd... waar ik echt mijn vraagtekens bij zet. Alles knaagt gewoon aan me. Ik ben de jongste, dus mag ik niks weten lijk wel.....
Beertje, Dat is heftig om te horen van je broer. Ja er zijn mensen die liegen over dit soort dingen, maar de meeste niet. Dit is zo een heftig iets, dat het heel veel moed vraagt om er met iemand over te praten. Vaak verteld iemand dit pas jaren later. Er best een aanzienlijke kans dat je ouders het niet weten. Dat hij alleen jou in vertrouwen heeft genomen. Mocht je het aan je ouders vragen, dan betekend hun nee helemaal niks! Ik snap dat je zegt 'Dat je als ouders toch geen contact meer wilt hebben, als iemand dit bij je kinderen doet' en dat je je afvraagt waarom jij daar als kind dan mocht komen.... Helaas reageert menig ouder niet echt op de manier die je zou verwachten. Om wat voorbeelde te noemen: Ze geloven het niet. Geloven het wel, maar stoppen het in de doofpot. Geloven het eerst wel, maar na navraag bij de dader ineens niet meer. Kunnen het niet geloven, psychisch niet. Bij al deze reacties wordt er ontkent en laten ze het slachtoffer en andere kinderen vaak gewoon nog naar de dader gaan. Dan is er ook nog steeds de optie dat ze het niet weten Ik kan me best indenken dat je hier veel over nadenkt en dat je heel veel vragen hebt. Misschien is het idee om er over te gaan lezen. Via Google kan je genoeg informatie vinden. Zijn er andere redenen waarom je denkt dat het misschien niet waar is?
Wat ontzettend naar, het zou heel goed kunnen dat je ouders echt niks weten. De moeder van een vriendin wist echt niet dat haar dochters (en neefje) misbruikt werden door haar man. Ach wat voelde ze zich schuldig Hij zegt dit niet voor niks, hij vertrouwt jou dus, waarom niet andersom. Ga nog eens in gesprek en probeer er over te hebben dat je ouders dit echt willen weten. Jullie zijn de kinderen daar wil je niet hebben dat er wat mee is.(ook niet als ze volwassenen zijn) Heel veel sterkte!!
Volgens mij gebeurt het veel vaker dat ouders hun kind niet geloven, er niet achter gaan staan of alles weg willen stoppen. Denk maar aan vaders die hun dochters misbruiken en moeders die dan hun ogen daarvoor sluiten. Blijkbaar is het dan te moeilijk om het wel onder ogen te zien en er wat mee te doen. Ik zou je broer geloven. En ik zou checken hoe het met hem gaat. Heeft hij het verwerkt, heeft hij hulp nodig, etc. Ik zou het niet aan mijn ouders vragen, tegen zijn wens in, maar met hem bespreken.
in je eerste post zeg je dat je niks tegen je ouders mag zeggen hoe kunnen ze dan geen contact willen als ze van niks weten? of mis ik iets
Ik zou je broer vragen of er een mogelijkheid is om dit samen met jullie ouders te bespreken, hoe moeilijk en confronterend dit ook is. Uit eigen ervaring, misbruik van brier van mijn vader, kan ik vertellen dat het altijd als geheim voelde en niemand het mocht weten. Ik schaamde me. Pas toen ik rond de 20 was heb ik alles durven vertellen en was er ineens veel begrip. De vragen: waarom heb je het niet verteld? Wanneer gebeurde het? Vandaar dat je hem vreselijk vond. Mijn ouders stonden vierkant achter mij en via een brief (die we met het hele gezin geschreven/ondertekent hebben is de broer van mijn vader (het woord oom is hij niet waardig..) op de hoogte gesteld! Mijn vader heeft soms nog contact met hem maar nadat het bekend was voelde het voor mij als een opluchting en ook was er begrip voor hem niet willen zien. Mijn broers en zussen wisten het niet en waren er ook van geschrokken. Als ik het eerder had verteld hadden ze geholpen! Dus ik zou je echt aanraden om het hier niet bij te laten zitten maar ga die mega hobbel over en praat er over! Succes!
Ik wil niet vervelend overkomen maar dit heb je toch al eens eerder hier gepost met een topic? Toen hebben veel leden dacht ik ook allemaal advies gegeven.
Als je broer dit nooit met iemand heeft besproken, behalve nu met jou, waarom zou hij dan liegen als je ouders het verhaal ontkennen? Als je ouders er niets vanaf weten, is het logisch dat jij en andere kinderen al die jaren bij die oom in de buurt mochten komen. En waarom zou hij hierover liegen? Kans is aanwezig dat je broer dacht als het met hem gebeurt, het in ieder geval niet met zijn broers/zussen/andere kinderen zou gebeuren, of dat het zijn eigen schuld is. Misschien vertelde je oom hem wel als hij het zou doorvertellen er iets ergs zou gebeuren. Beetje kort door de bocht om ook maar te denken dat hij erover liegt, omdat niemand anders het weet. Praat er eerst over met je broer. Het is ook niet aan jou om navraag te doen bij anderen, het is aan jou om je broer hierin te steunen.
Ik zou mijn broers nooit in twijfel trekken over zoiets, maar ik weet niet wat jouw rwlarel met je broer is en of je redenen hebt om te denken dat hij liegt. Sowieso zou ik met hem in gesprek gaan over hoe het met hem is, hoe hij ermee om gaat en wat hij van jou eventueel nodig heeft, want hij vertelt dit met een reden neem ik aan. En als hij niet wil dat je ouders het weten kun je het daar ook over hebben, misschien is hij daar bang voor of zit er een andere reden achter. Het valt mij trouwens ook op dat je regelmatig topics opent over je familieleden, misschien dus in het algemeen een beter idee om meer met je familieleden te praten hierover? Het gedrag van je familie zit je blijkbaar behoorlijk dwars.
Of je broer spreekt de waarheid en je ouders weten van niks Of je broek spreekt de waarheid en je ouders geloven hem niet Of je broer gelooft zijn eigen verhaal, ook al is het niet waar Of je broer liegt In alle gevallen heeft je broer hulp nodig. En die vraagt hij aan jou. Mij lijkt optie 1 de meest voor de hand liggende, dus daar zou ik ook vanuit gaan!
Ik ben het zo met de voorgaande reacties eens.... Je broer verteld je dit in vertrouwen en ik zou hem absoluut geloven. Misschien weten je ouders van niets. Lijkt mij verschrikkelijk als je iets is aangedaan en je wordt niet gelooft.