Mag ik jou vragen wat voor jou het verschil was tussen het ‘gewoon niet leuk vinden’ of depressief zijn? Ik ben bang dat dat laatste bij mij ook speelt namelijk. Je mag ook PB sturen als je dat liever doet!
Grappig, ik heb bij de tweede en derde juist ontzettend genoten van de babyfase. Ze slapen nog overal, kinderwagen mee en klaar ben je. Ze blijven nog liggen waar je ze neerlegt en onze jongste twee waren ontzettend rustige tevreden baby’s. Ik vind juist nu de dreumesfase pittig, waarin ze (luidkeels en driftig) hun plek gaan opeisen en ze alle kanten opgaan en werkelijk alles in hun mond stoppen, inclusief klei en zand
Haha, leuk! Ik kijk er nu al naar uit, ik werk zelf in het onderwijs en kan niet wachten tot ik met haar kan lezen, rekenen ed.
Die van mij slapen helaas niet overal.. Dat vind ik juist lastig, alleen met een strak ritme en thuis in bed gaat het redelijk.. Maar het zal ook verschillend per kind zijn inderdaad op welke leeftijd ze ‘makkelijk’ zijn.
Heb ik inderdaad ook. Ik kan nergens met mijn zoontje van 2 maanden heen zonder dat hij de boel bij elkaar krijst
Ja lastig he! En iedereen maar zeggen dat ik er op uit moet etc. Maar daardoor levert het me nog meer stress op dan thuisblijven..
Grappig te lezen dat iedereen zo verschilt.. Hier een heftige zwangerschap en kraamtijd achter de rug daarna nog weken gejank voordat we de oorzaak daarvan wisten en inmiddels sta ik aangemeld voor psugisch hulp ivm verdenking ptss/pnd en toch .. Ik hou van de baby tijd, ik word juist verdrietig dat ik door omstandigheden niet heb kunnen genieten van dat echte newborn baby'tje hij word zo snel weer groot
Het is wel herkenbaar. Vanaf een jaar of 1 vond ik het een stuk makkelijker. Nu helemaal ondanks de driftbuien enzo. Maar ik heb er ook erg spijt van dat ik haar groot heb gekeken. Ik heb te weinig van de Baby tijd genoten omdat ik het ook erg zwaar vond. Ik heb mijzelf voorgenomen als ons een 2de gegund is ik er veel meer van ga genieten. Ook omdat wij weten dat de 2de tevens de laatste zou zijn.
Het enige wat ik mis aan de baby tijd is het onbeperkte knuffelen. Nu is ze veel te druk ervoor. Maar dat is echt het enige.
Ik heb hier tegenwoordig echt een zonnetje in huis, heerlijk ondeugend, lacht naar alles en iedereen, super flexibel qua eten/drinken, doet niet moeilijk met slapen op andere plek oid. Onze ouders blijven onze maar herinneren dat we zo'n ongelofelijk makkelijk kindje hebben. Goed er zijn zeker bloed onder de nagels momenten en dagen bij maar naarmate ze ouder wordt, vindt ik dr pas leuker worden. En nu ze zo keihard voorbij komt stormen en boekjes komt brengen mis ik soms die nachtvoedingen. De rest niet eigenlijk maar dat momentje met zn twee in t pikke donker in de stoel op haar kamer, ukkepukkie lekker flessie drinken met dr ogen dicht en een vage grijns op dr gezicht en mama die wegsmolt vanwege de kleine kerncentrale bovenop dr. Gevolgd door een dikke boer en half uur overeind houden ivm reflux en verplicht knuffen. De vlag ging overigens uit toen ze de nacht doorsliep hoor, achteraf zijn die momenten dierbaar, t moment zelf is je nachtrust je dierbaar Denk dat reflux me hier wel een dienst heeft gedaan, doordat ik wel MOEST was er geen ontkomen aan en heb je al die momenten zoals die kneiterharde boer in je oor, of die bijna volwassen kerel wind in die pamper midden in de nacht en dat je je hikken van t lachen in moet houden allemaal wel opgeslagen. Baby's eerste jaar, ik vond er echt geen reet aan totdat ze ondeugend kon gaan kijken en een beetje dr ding kon gaan doen. Pas na een maand of 7-8 geloof ik. Nu wordt ze met de dag bijdehanter en krijg ik dikke knuffels en kusjes, knutselen we samen, propt ze zichzelf op schoot met een boekje, ja aanzienlijk leuker dan ukkepuk tijd. Eerste jaar is gewoon geduldstraining, waar de ene op een roze wolk voorbij fladdert en geniet van de ukkepuk babytijd, kijkt de ander rijkhalzend uit naar de periode daarna. Maakt je geen mindere mama hoor, niet iedereen is gek op ukkepuk periodes. Vindt t maar vooral een slopende periode. Enige positieve is dat als je om 05:00 met je gezicht in de kreukels en kraaiennest haar, paarse konijnensloffen en oranje pyjama, die babykamer binnenkomt je een dolenthousiast ukkie hebt die dat allemaal geen moer kan schelen en net zo lief lacht en vrolijk is als dat je er keurig bijloopt omdat jij het simpelweg bent (en bij voorkeur samen met een fles op drinktemperatuur) en dat enthousiasme vervolgens ook niet onder stoelen of banken steekt. Maar gelukkig blijft dat enthousiasme ook nog wel even.
Joehoe! Hier nog een mama die haar 2e zoon groot kijkt Hij is nu 11 maanden. Woehoe! Over 1 maand zijn 1e verjaardag! Ik vind het nu zoooo veel leuker als die echte baby tijd. Hij loopt lekker langs de tafel af en achter zijn loopt rond. Hij kan mee op de fiets etc etc. We gaan begin Juli 1 week naar centerparcs. Stiekem hoop ik dan dat hij dan ook loopt (is dan net geen 13 maanden) het word gewoon zoooo veel makkelijker als ze iets ouder zijn
Ben benieuwd hoeveel mama's (die nog niet beter weten) uitkijken naar de "nee-fase". Het lijkt mij helemaal fantastisch. (en ik vermoed dat ik tegen die tijd mn woorden terug neem, maar t lijkt mij NU in elk geval nog geweldig). Net als leren lezen, leren rekenen, "stiekem" in bed met een zaklamp boeken lezen (hebben papa en mama uiteraard zelf nooooooit gedaan en gek genoeg gaan DIE batterijen wel bijna eeuwig mee...).
Tip: boek een fotoshoot om deze fase mooi te laten vastleggen. Dan kun je er later ook gewoon nog mooi op terugkijken. En verder is het herkenbaar, ik vond die periode na de geboorte van de tweede heel zwaar. Toen er na een maand of 2,5 meer ritme in kwam en ik ook wat meer rust kreeg op een dag, heb ik echt enorm genoten van zijn babytijd.
Mijn dochter zit al in de nee-fase. Die kwam toch pas met 2 jaar? Dat hadden ze me beloofd... “Wacht maar tot ze 2-en-ik-zeg-nee is”. Nou ammehoela, ik ben anderhalf en zeg heeeel graag nee
Wat een fijn topic. Ik heb het ook hoor. Voel me dan ondankbaar, terwijl we zo blij met ons lieve zoontje zijn. Tussen mijn 2 kinderen zit 4,5 jaar. We hadden dus weer geproefd van een bepaalde vrijheid. Niet meer gebonden aan slaapjes, dochter die lekker naar school ging en alleen buiten kan spelen. Toen mijn zoontje werd geboren moest ik voor mijn gevoel weer opnieuw beginnen: korte nachten, gesleep met maxicosi van en naar school, huiluurtjes, luiertas vullen, vaker thuis zitten etc. Hij wordt bijna 1 en het is de laatste tijd al veeeeeeel makkelijker. Hij kruipt en speelt lekker. Hij kan eindelijk rustig zakken op z'n billen als hij ergens staat. Dat geeft rust. We zijn gebonden aan nog maar 2 slaapjes. En hij slaapt van 19- 6/7 dus na 19 uur kunnen we chillen. Maar toch kan ik niet wachten tot hij bijna 2/3 is. Gek he?! Ik ben erachter gekomen dat ik gewoon meer een 'dreumes-peuter-kleuter moeder' ben. Typetje van de: interactie, gek doen, kletsen, zingen, stoeien, kroelen, spelen en spontane uitstapjes zonder grote luiertas met thermosfles haha.
Mijn dreumes houdt juist steeds meer van knuffelen en op schoot zitten! Als baby wilde ze wel continu gedragen worden maar op schoot zitten vond ze niks (reflux denk ik achteraf). Maar ze vond baby-zijn überhaupt niet zo leuk. Dat mijn kwaliteiten als moeder beter bij een dreumes dan bij een baby tot zijn recht komen had ik wel verwacht, maar dat dat ook voor mijn dochter zou gelden niet. Wat ik vooral zwaar vond aan de babytijd was dat zij overduidelijk niet blij was. Dat veranderde radicaal toen ze leerde tijgeren en zitten (en slapen in een bed). Ik ben daar echt oprecht alleen maar blij om, en een eventuele tweede zou ik net zo hard weer 'groot' (laten we zeggen: zes maanden) kijken.
Wat grappig, mijn dreumes is sinds ze kan zitten en kruipen (en nu met langslopen al helemaal) echt niet makkelijk knuffelbaar. Ze is continu op pad haha.
Ja de mijne ook wel, maar bij het voorlezen schurkt ze zich tegen me aan en als ik wegga, krijg ik een kus. Ik weet niet, ik had eigenlijk nog nooit over een baby in termen van knuffelbaarheid gedacht, in mijn beleving willen baby's dat je ze vasthoudt en bij ze bent, terwijl een dreumes zelfstandig een knuffel kan komen halen. Dus dan ligt de actie bij hen in plaats van bij ons. Misschien ben ik zelf gewoon niet zo knuffelbaar