Precies dit heb ik dus met mijn moeder. Nu mijn zoontje nog maar een baby, maar als ik nu al zeg dat ik met de 10 min. regel werk en hem dus pas na 10 minuutjes ga troosten staat zij meteen op om dat te doen. Of als hij in de box aan het spelen is en ze hem moet laten liggen pakt ze hem gewoon op. Zo leert hij niet om zelf te spelen en te zichzelf te troosten. Wat ze op de dag doet dat ze oppast moet ze zelf weten maar als ze bij mij thuis is gelden mijn regels. Ze heeft ook niet aangegeven dat ze pijn had, dus dan kan ik het niet weten. Sterker nog, het ging al een paar dagen heel goed zei ze. Ze is gelukkig ook weer thuis. Na 8 km!!! was ze het zat en heeft ze mijn vader gebeld die haar is gaan halen. Daarna ben ik naar hun huis gereden en hebben we het uitgepraat. Ze was zo boos geworden omdat ze dacht dat ik haar niet vertrouwde. Ik heb haar dus even goed duidelijk gemaakt dat ik haar wel vertrouw, maar de rest van de gekken die er hier in de stad rondrijden niet. En ook dat ze van mij gerust op straat mag lopen als ze dat wil, maar dat ik dan zelf met de wagen op de stoep loop. En over het voorbeeld geven: er is een tijdje geleden een onderzoek geweest waar ze ouders met baby's hebben gevolgd. Het ging dan om een groep ouders die netjes stopte bij iedere kruising en links en rechts keken en een groep die dit niet deden. De kinderen van de ouders die wel de regels volgden bleken later zelf ook zichzelf beter te kunnen redden in het verkeer. Ik heb hier tijdens mijn studie een klein stukje van meegekregen en het bleek dat hoe jonger je er al mee begint hoe beter het voorbeeld al is. Als ik het onderzoek zelf niet had gelezen had ik waarschijnlijk ook gedacht dat het grote onzin is maar het blijkt toch zo te zijn. En niet geschoten is altijd mis toch?
Maar je baby kan toch nog geeneens boven de bak uitkijken en weet niet wat een stoep is of verkeer, laat staan verkeersregels. Als je ervrieg bij wil zijn dan is dat pas echt van toepassing na 1 jaar wanneer ze iets (maar lang bog niet niet alles) gaan begrijpen en meer rond kunnen kijken. Maargoed...dat is een andere discussie natuurlijk Fijn dat het is uitgepraat.
Tuurlijk gelden de regels van de moeder, maar om er nou een punt van te maken als je moeder niet op de stoep loopt of, zoals ts hierboven beschrijft, uit de box haalt of haar kleinkind wil troosten... Misschien ben ik er gewoon makkelijker in hoor. Ik vertrouw mijn moeder bijv met mijn kind en als ze het net iets anders doet als ze oppast bijv dan is dat maar zo... Het is niet zo dat ze de kinderwagen voor een auto gooit en een bestuurder die de controle kwijtraakt over het stuur knalt ook gewoon de stoep op
Toch snap ik wel dat het vervelend wordt als er vaak zulke kleine onenigheden zijn. Voorbeeld: Mijn zoontje van bijna 2 gaat huilen als we bij oma weggaan omdat hij van mij de brandweerauto, die tot oma’s speelgoed arsenaal behoort, daar moet laten. Hij moet leren dat je niet overal mee kunt nemen wat je leuk vindt, in de winkel of bij iemand anders. Zoontje gaat steeds harder huilen totdat oma hem de auto komt geven om mee naar huis te nemen. Dat vind ik zo irritant. Ik wil hem absoluut niet leren dat huilen beloond wordt met alsnog je zin krijgen. Regels zijn regels.. Stomste is dat ik hem dan alsnog rustig uit moet leggen de auto terug te geven (omdat ik wel consequent wil blijven) waardoor ik ook nog de ‘boeman’ ben.. Ik vind het steeds lastiger worden naarmate hij ouder wordt, moet ik zeggen..
Het gaat er mij ook meer om dat deze oma de wensen van moeder niet respecteert. Ik zou me gewoon niet serieus genomen voelen en daar zou ik echt boos om worden. Ik zie het bij mijn eigen moeder ook hoor. Als ik bijvoorbeeld zeg “geen snoep” en ze geeft het toch voel ik me gewoon in de zeik genomen. Alsof het niet uitmaakt wat ik zeg. Nu ben ik wel echt van de duidelijke communicatie en mijn moeder houdt zich redelijk aan mijn/onze regels maar bij mijn zus, die wat minder recht voor haar raap is, maakt ze er wel eens een potje van. Ik zie dan ook dat er irritatie en onenigheid ontstaat omdat mijn zus haar wensen straal genegeerd worden. Ik vind dat echt niet kunnen.
Nu ja.. Je baby ligt neer, te slapen, en weet niet eens dat hij een persoontje op zich is, laat staan dat er een hele gevaarlijke wereld rondom hem is waar hij moet uitkijken bij het oversteken. Ik snap het concept van voorleven hoor, en het is belangrijk, maar niet op dit moment in zijn leven. En als je dan toch zo van de studies bent, geef ik je er een andere mee waarmee je die eerste situatie met je moeder wat beter kan begrijpen. De natuur heeft het zo voorzien dat mensen in de stress schieten bij het horen van huilende baby's, net omdát ze die dan meteen zouden gaan redden. Want baby's op die leeftijd horen zichzelf nog niet te troosten, ze hebben nog geen besef van hun eigen persoon. Natuurlijk moet je moeder jouw wensen respecteren ivm opvoeden. Maar anderzijds is het ook erg begrijpelijk dat een grootouder beschermend optreedt voor haar kleinkind. Een beetje wederzijds begrip is altijd handig.
Ik snap wat je bedoelt, maar misschien ligt het ook aan de band die je met je moeder hebt en in hoeverre ze zich bemoeit met de gehele opvoeding. Als mijn moeder zich overal mee zou bemoeien en ze zou ook nog eens een verzoek van mij niet serieus nemen zou ik er wellicht anders in staan.
De band met mijn moeder is wel goed, al zitten we vaak op een totaal andere golflengte. Ik heb meerdere redenen waarom ik niet kies voor opa- en oma-opvang maar dit is er wel één van. Er zou teveel gedoe van komen omdat mijn moeder zich dus niet aan onze regels zou houden en ik vind dat dat wel zou moeten. Als ze nu een keer oppast zie ik wel eens wat door de vingers maar zelfs dan vind ik het irritant als ze bewust mijn wensen negeert. Ik sta er nog steeds regelmatig versteld van hoe moeders veranderen als ze oma worden. Verder bemoeit ze zich eigenlijk nergens mee. Daar is ze het type ook niet voor. Maar ze trekt gewoon haar eigen plan als de kinderen bij haar zijn.
Het heeft niks met vertrouwen te maken vind ik. Ik vertrouw mijn moeder ook en ik vertrouw m'n kind gewoon 100% toe aan haar en m'n vader. Maar als ik vind dat iets volgens een bepaalde regel moet gebeuren in huis ofzo omtrent Mijn kind, dan passen zij zich aan. Zou mooi worden, dat als manlief en ik ons kind opvoeden volgens onze normen en waarden en andere mensen maar klakkeloos alles in de wind gooien en maar doen met onze zoon wat zij willen, terwijl ze dan bv. in ons samenzijn zijn en in ons huis. En als iemand beslist om een baby niet meteen uit de box te halen, horen opa en oma zich daar ook aan te houden als ze op bezoek zijn. (los vh feit of iemand het wel/niet eens is met wat TS besluit te doen in dit geval, maar even principieel gezien dus) - Er zijn bepaalde regels waarvan wij willen dat iedereen die oppast ofzo zich net zo goed aan houden, maar over 't algemeen laten we onze ouders vrij in hoe ze dingen doen als Milan bij hun is. Maar als wij ergens in vastbijten over een regel of normen/waarden die wij hem willen bijbrengen, dan maken we dit bespreekbaar met hun en geven we ook aan dat er dan bij dat geen ruimte is om dingen maar even anders te gaan doen. Maar wat je ook al zegt in latere reacties; het ligt natuurlijk aan de situatie en de voorgeschiedenis met beide partijen. Zo trekt mijn zusje ook graag haar hele eigen plan als Milan daar is en ze denkt niet altijd even helder na met bepaalde dingen dus dan grijp ik ook echt in ipv haar maar d'r gang te laten gaan en Milan gewoon zonder auto stoeltje ergens mee naartoe te laten nemen want dat kan wel voor 'even/een keer' toch? zoals ze dat dan zo leuk zegt.(bv) Ze snapt dan niet waar ik drama om maak maar het zijn vaak zulke basic dingen waar zij dan Te simpel over denkt. Ze snapt dan ook niet waar wij ons druk om maken en trekt dan graag d'r eigen plan, dus daar ga ik dan wel gewoon keihard tegenin. Ons kind! Het komt van twee kanten. Je kunt ook zeggen dat oma geen respect voor de moeder heeft in deze situatie en maar gewoon lekker doet wat ze zelf wil, ipv rekening te houden met wat de moeder voor haar kind wil.. En ik vind op de stoep lopen of niet toch zeker wel iets om een punt over te maken. Wat TS ook al zegt; als moeders op de straat wil lopen, prima. Maar dan loop ik met de wagen op de stoep. Als moeders inderdaad op straat wil lopen, doet ze dat maar zonder kinderwagen. Los van het feit wat er gebeurt als er echt een auto de controle verliest; waarom zou je op de straat gaan lopen met een kinderwagen als er een stoep aanwezig is? Ik vind het ook niet echt een normale actie hoor, maar wie ben ik..
Dan snap ik wel dat er nog weinig ruimte overblijft... Mijn moeder houdt zich vrijwel aan alle ‘regels’ en vraagt vaak of het goed is wat ze doet/geeft, waardoor ik het sneller door de vingers zou zien als ze hem eens een snoepje geeft waar ik het niet helemaal mee eens ben.
Een baby van 4 maanden kan zichzelf niet leren troosten want hij reageert uit instinct, niet uit emotie. Daarnaast heeft een baby van 4 geen besef van bewustzijn. Het kan dus geen verkeersregels (onbewust) opslaan, ook zal het niet snappen waarom er pas na 10 minuten iemand komt. Het is juist belangrijk dat er direct iemand komt wanneer een jonge baby huilt want zo leren ze vertrouwen. Je moeder reageert zeker overdreven (8 km naar huis lopen omdat iemand het niet leuk vindt dat je op de weg loopt, come on) maar ik vind jou ook erg onvriendelijk. Een beetje flexibiliteit zal de relatie denk ik vast goed doen
Ik denk dat die kinderen zich later beter kunnen redden omdat de ouders die het 'perfect' deden op latere leeftijd ook veel meer uitleggen aan hun kind. Maar niet omdat de baby's het kunnen zien/opmerken
Waar vind je ts dan onvriendelijk in? Dat de moeder van ts de kleine niet meteen mag troosten en niet uit de box mag optillen? Want dat is het enige beetje 'onvriendelijke' wat ik zo van ts kan vinden.
Dat is inderdaad een heel verschil. Waar mijn moeder lekker haar eigen plan trekt, vraagt mijn schoonmoeder juist altijd of iets mag van mij. Bij haar vind ik het dan ook veel minder erg als ze mijn zoontje een keer een snoepje geeft net voor het avondeten bijvoorbeeld.. Terwijl ik bij mijn eigen moeder denk: Neee, niet weeer! Op een rustig moment met haar bespreken helpt ook niks, ze neemt mij gewoon niet serieus daarin en praat er zo weer overheen.
Dat is erg vervelend, denk ik! Als je constant die strijd hebt dan kun je steeds minder van elkaar hebben.
Ik doelde meer op "Ik heb haar dus even goed duidelijk gemaakt dat ik haar wel vertrouw" alsof ze een hartig woordje met haar moeder heeft gesproken. Maar ook het oppakken inderdaad.. naar zowel baby als moeder. Als een kleine baby huilt moet je het oppakken. 10 minuten laten huilen omdat het zelf moet spelen? Kom op hoor.
Precies. Maar je zou ook aan kunnen geven dat het pijnlijk is om op de stoep de wagen te duwen en dat even aan iemand anders over laten.
Precies...als ik ergens ben en er zou een baby huilen waar niemand aandacht aan mag besteden voor 10 minuten, zou het zweet mij uitbreken.