I wish! Ik heb dus een acute BBZ gehad waardoor ik het moet doen met 1 eileider. Ik heb de vorige zwangerschap als zeer stressvol ervaren tot 12 weken. Ik wil niet elke keer verdriet voelen in dit proces. Feit blijft dat het echt niets voorstelt met 4 weken.. maar wie weet praat ik heel gemakkelijk nu en huil ik tranen met tuiten straks.
De verloskundige zei dat een hartje misschien zou kunnen. Maar ik heb aan haar en aan de HA al vooraf gezegd dat ik dat niet verwacht of hoef te zien. Ik ben al blij met een zwarte vlek en een wit stipje Gewoon al de 'visuele info' is waar ik behoefte aan heb.
Ik krijg inderdaad het gevoel dat je jezelf beschermt tegen verdriet, in plaats van dat je nuchter bent. Maar dat het niets voorstelt met 4 weken is zeker geen feit, maar jouw beleving. Ik wil niet bot overkomen, maar voor mij stelt een embryo bij de terugplaatsing al heel veel voor en was iedere mislukte terugplaatsing een verlies.
Zelfbescherming dus. Snap ik heel goed. Ik vind het zo stom dat ik nu meer angsthaas ben dan voorheen want heb in principe twee prima zwangerschappen gehad..dus echt doelloos maarja.
Ja! Waarschijnlijk is het je mechanisme wat zorgt voor zelfbescherming. Klinkt dan makkelijker dan het eigenlijk is. Lastig en herkenbaar. Je mag het gewoon niet voelen van jezelf
Even een hele ander vraag.. Ik slik al tijdje foliumzuur, op recept van het ziekenhuis. Maar gebruiken jullie nu ook andere suplementen/vitamines? Zoja welke? Ik ben wel van natuurlijk dingen en zo min mogelijk toevoegingen etc, dus tips zijn welkom
Ik slik al jaren Elke Dag Mama van Vitals (de Rolls-Royce onder de zwangerschapsmulti's) en verder vitamine D en E van Solgar, en Omega-3 (visolie), Cod Liver Oil (levertraan) en Gentle Iron (ijzer), ook van Solgar. Allemaal natuurlijke ingrediënten van de hoogste kwaliteit en goed opneembaar door het lichaam!
Misschien is het dan inderdaad de beleving. Met de BBZ was ik bang voor mijn leven, ik heb geen seconde het verlies ervaren van een 'kindje'. Goed om te erkennen dat er verschillen zijn in de belevenis van een zwangerschap. En eerdere ervaringen neem je natuurlijk mee. Voor mij is het nu belangrijk dat ik zelf geen gevaar loop.
ik geloof dat elke miskraam anders kan voelen. Mijn eerste mk wist ik nog niet eens dat ik zwanger was. ik werd afgevoerd met de ambu omdat ik bleef bloeden, tot flauwvallen aan toe....alsof er een kraan open stond. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat het een mk was. Het was rot, wij waren bezig met zwanger worden, maar het gevoel van zwanger zijn was er nog niet geweest en daardoor makkelijker los te laten. Mijn laatste mk wist ik wel dat ik zwanger was, nog heel pril ook, net aan 5 weken dat het mis ging. Maar in die periode dat ik zwanger was, had dat inieminie erwtje al wel een plekje in mijn gezinnetje gekregen. Dus die klap kwam heel hard aan. Ik heb echt maanden last van gehad. Als ik nu lees dat mensen een mk hebben, komt dat gevoel weer terug. Dat is ook de reden dat ik nu echt gewoon nog niet kan genieten van deze zwagerschap, ik geloof het nog niet. Bij mijn eeste 2 kinderen had ik ook gelijk de blije doos enzo bestelt....nu durf ik nog niks te doen tot aan de echo....ik verlang ook terug naar dat onbezorgde gevoel van de vorige zwangerschappen