Dag Mama's, Ik open deze topic nu even heel snel en ga proberen kort te houden want voel me niet helemaal lekker. Eergister een lichte auto ongeval gehad waarbij er gelukkig niemand ernstig gewond is geraakt. Dochter had vermoedelijk een lichte hersenschudding maar uiteindelijk bleek alles oke. En een neuswondje. En ik was me gek geschrokken op het moment dat het gebeurde en mijn dreumes achter in die toestand zag. Wij waren met de ambulance weggevoerd naar het ziekenhuis voor controle omdat ik zwanger ben. Eenmaal aan de monitor leek ik weeën te hebben. Ik ervaarde het meer als harde buiken met vervelend gevoel onderin. Ze vonden dat ik aan de weeënremmers moest, die heb ik toen gehad en moest daarna weer aan de monitor. Weeënremmers hielpen niet, dus moest aan infuus en longrijping krijgen voor de baby en daar overnachten. Gek als ik kon zijn begon ik te huilen en weigerde te blijven. Ik was gewoon nog helemaal in schok van het ongeval en ook om mijn dreumes. De volgende dag had ik spijt dat ik niet bleef. Ik mocht op eigen risico weg maar moest onmiddelijk terug als de pijn heviger werd of mijn vliezen braken. Kreeg ook medicatie mee voor die avond tegen de 'weeën' Overigens, hadden ze voor ik aan de monitor moest mijn baarmoederhals gecheckt en een echo gemaakt en alles zag er goed uit. Gister en vandaag had ik nog wel last, maar was niet regelmatig. Nu heb ik al sinds een 3 uurtjes weer erg veel harde buiken en een menstruatie achtige kramp onderin mijn buik. Ik wou bellen voor een controle afspraak bij de gyn vandaag, maar op een of andere manier stelde ik het uit omdat ik bang was voor slecht nieuws. Mijn man dringt erop aan om naar het spoed te gaan, maar ben bang dat dit gewoon is en ik uiteindelijk gewoon overdrijf ofso. Ik vind het zo lastig. Die hormonen, het ongeval en de keuzes die ik nu moet maken.. Ik ben totaal in de war. Ik ben ook bang voor wat komen gaat. Ik voel dat ik er nu een zooitje van maak en ben bang dat ik straks besef dat ik een hele grote fout gemaakt heb... Ik durf ook niet te bellen omdat ik vast te horen ga krijgen dat ik had moeten blijven.. Ik ben van plan om nu even in bad te gaan (hij zit ondertussen te vullen) Heeft er iemand hier iets soort gelijks mee gemaakt? En hoe is het verlopen?
Meteen bellen. Overdrijven doe je sowieso niet gezien de aanrijding, je kunt hooguit 'voor niets' bellen en dat hebben ze echt 10x liever dan dat je niet belt en het wel nodig was geweest!
Nee, dit klinkt niet als iets dat erbij hoort, maar kan verschillende oorzaken hebben. Ik heb er niet voor gestudeerd (net als de meeste mensen op dit forum) en daarom moet je echt even laten kijken door een dokter op de spoed. En wel nu. Dit is spoed. Ik begrijp dat het eng en verontrustend is, en je kunt echt rekenen op het medisch personeel die hiervoor gestudeerd hebben. Maar wel echt nu uit bad stappen, aankleden en gaan hoor! Zelfs als alles gewoon helemaal goed blijkt, is naar het ziekenhuis gaan de juiste beslissing.
Ga aub naar de spoedarts of eerste hulp.Je kan beter te horen krijgen dat je had moeten blijven en dat ze evt kunnen ingrijpen mocht het nodig zijn.(La samah Allah!!)En beter een keer teveel naar de dokter dan dat je later spijt krijgt.Als ik het was ,was ik allang geweest.
Bellen. Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je naar huis gegaan bent. Natuurlijk was het je allemaal eventjes te veel, zo'n auto ongeluk is niet niets. Maar nu heb je nog last, je dreumes is veilig, tijd om aan je andere kind te denken. Als je niet weet wat te doen, laat het dan even aan je man over, hij wil ook het beste voor jullie en denkt nu iets helderder na.
Ik zou bellen als ik jouw was.... ik heb ook een keer met 26 weken een nachtje in de zkh gelegen, ik vond dat zo fijn je voelt meteen de rust omdat je weet dat ze van alles gaan doen om t ergste te voorkomen.
Ik sluit aan. Bellen! Je kunt hiervoor je hoofd niet in het zand steken omdat je bang bent voor slecht nieuws. Met jouw termijn kan je gewoon geen risico’s nemen. Overdreven is het sowieso niet aangezien ze liever hadden gehad dat je was gebleven. Dat zeggen ze niet voor niks he Hopelijk gaat het beter met je.
Ik zou in dit geval liever voor niks in het ziekenhuis zijn dan thuis blijven en achteraf denken had ik maar. Er gebeurt veel, dat snap ik. Maar je moet nu echt voor de baby in je buik kiezen
Even bellen om te overleggen inderdaad. Het ziekenhuis heeft zelf gezegd dat je terug moest komen zodra het erger werd. Dat kun je ook aangeven als je belt. Sterkte!
Je bent tegen medisch advies in naar huis gegaan met duidelijke instructies over wanneer weer te bellen. Lijkt mij dat als de pijn blijft en zelfs erger wordt je dit niet zelf moet in gaan schatten of op een forum moet vragen. Als je het al niet heb gedaan zo snel mogelijk bellen en naar het zkh helemaal met 26 weken.
Bedankt voor alle reacties. Het heeft me toch het duwtje gegeven om te ''durven'' bellen. @Mery Ik heb zojuist gebeld, maar moest om 10 uur terug bellen. Ik heb gister nacht medicatie ingenomen, heb hier liggen: progestron en nifedipine en daarna platgelegen, na een uur ongeveer trokken de harde buiken/krampjes weg en voelde ik me beter. Zodra ik maar recht op ging zitten kreeg ik weer een harde buik. De situatie zit zo lastig in elkaar. Mijn man heeft vandaag zijn eerste werkdag in een nieuw bedrijf en wil echt niet dat hij die kans mist. (voor hem niet en financieel helemaal niet) Ik heb gisternacht nog met hem overlegd hoe we het gaan doen met onze dreumes mocht ik weer opgenomen worden. (want dat is toch een zorg voor mij, die ik niet uitsprak merkte ik) En hij zou vragen of zijn ouders hierheen kunnen komen om op haar te passen. Hoe dan ook, vandaag ga en zal ik erheen moeten. Het ziekenhuis is niet onwijs ver van mij vandaan (4km), kan er voor een klein prijsje met de taxi heen. En mijn schoonouders komen strakjes die zouden me eventueel ook kunnen brengen. Merk dat de gehele situatie mij in de weg zat/beangstigde. Het is bijna 10 uur dan weet ik meer.. Bedankt voor de adviezen, voelt goed om te doen wat ik moet doen.
denk dat mijn vriend mij had opgetild en er hoogstpersoonlijk zelf had afgezet.. Ik zou bellen.. want je moet nu niet enkel aan jezelf denken maar ook zeker om het kleine ventje die je draagt!!
Ik heb er niet te veel over gezegd om hem gerust te houden. Ook zodat hij zijn kans vandaag niet mist. Maar gelukkig is het ziekenhuis niet ver vandaan en ben ik zo met mijn schoonouders dus kan alles onder controle verlopen. Ik wil niet zo overkomen als een dramaqueen die alles op de kop zet en uiteindelijk blijkt het mee te vallen. Is best lastig uit te leggen.. Heb met de mensen om mij heen ook niet echt gesprek over hoe ik mij nu voel. Zeg gewoon dat het wel redelijk gaat en daar hou ik het bij. Misschien ben ik wel raar
nee ik snap je gevoel.. ben hetzelfde namelijk.. maar mijn vriend pikt er dwars doorheen.. hihi.. heb het meegemaakt met vroegtijdige weeen met week 16 al.. en die schrik behoudt je wel.. al is dit alweer 8 jaar geleden