Ik snap jou heel goed. Ik ben ook zo'n vermijder die maar niet belt uit angst voor slecht nieuws en/of gedoe. Heel goed dat je toch gebeld hebt. Uit ervaring weet ik dat praktische zaken zich echt wel oplossen. Hopelijk is alles goed en blijft het vanaf vandaag rustig.
Het gaat om je kind hoor... en even niet tactisch... je wilt toch niet dat je kind het niet overleefd omdat je man een eerste werkdag heeft of omdat het zielig is voor je dreumes ofzo...
He meis, alsjeblieft negeer de signalen van je lichaam niet. Ik weet dat de drempel om te bellen hoog ligt (ben zelf net zo!). Maar ze zeggen het echt met een reden. En ja de baan van je man is belangrijk, maar een levende gezonde baby is veel belangrijker. Zet het op, ik hoop heel erg voor je dat die kleine nog even lekker blijft zitten!!
Nou ik vind dit ook een beetje daar. Kom op zeg, t is wel je baby. Dat je nou normaal denkt ik wacht even af of harde buiken zakken.. maar je bent tegen advies in naar huis gegaan en belt nu niet bij problemen. Ik vind t zeer onverstandig.
Schok en ontkenning zijn veel voorkomende reacties bij mensen die iets heftigs meemaken. En zelfs een licht auto-ongeluk is heftig. Voel je niet schuldig over de reactie die je gehad hebt (op de spoed maken ze het heus vaker mee dat mensen naar huis willen terwijl dat eigenlijk geen goed plan is), maar omarm nu het advies van de medici. Zo te horen is het nu wat rustiger in je hoofd en het feit dat er goed voor je dreumes wordt gezorgd helpt ook. Ik ben opgelucht dat je gebeld hebt! Je bent geen dramaqueen, wat is dat nou zeg! Wees eens wat milder voor jezelf!
Wat lief en gerust stellend wat je zegt! ik voel me natuurlijk ook schuldig naar me baby toe doordat ik zo een keus gemaakt heb. Omdat ik niet weet of de situatie nu urgent is of niet. Ik heb gebeld, ik moest gewoon langs de spoed. Ik heb daar de hele ochtend gezeten tot 15h en nog zou ik niet bekeken worden door iemand omdat het druk was met operaties enzovoort... Mijn dreumes hield het niet meer door de warmte en viel ineens op de grond (van het rondwandelen) op haar hoofd en was ontroostbaar. Ze was toe aan een middagdutje en ik was daar (nog) alleen. Ik ben maar naar huis gegaan, dochter ligt te dutten en mijn man die komt zo van zijn eerste werkdag en gaat me brengen om ondertussen op de kleine te letten.Dan kan ik gerust checken hoe het aan toe gaat.. zuchtttttttttt.. Mijn schoonouders zijn niet bereikbaar en weet niet of ze ondertussen al thuis waren geweest want was mijn mobiel vergeten en hij stond uit. Ik heb het mezelf zo zwaar gemaakt omdat ik anderen niet wil belasten.. diepe zucht. Mijn man kan er elk moment zijn. Het is echt zwaar met zo een actieve dreumes, die volop in ontdekking is, alles interessant vind (de brandblusser, de tas van een vrouw in de wachtkamer, de deur die automatisch open gaat waardoor ze om kan vallen... enz.. enz...)
Ik vind het echt spannend en doordat ik zo lang heb gewacht op die oncomfortabele stoelen (en mijn actieve dreumes natuurlijk) lijkt mijn buik nu continu hard, maar heb geen krampjes dus dat valt al mee. Ben echt zenuwachtig voor wat er straks gezegd zal worden...
kreeg net een telefoontje van het ziekenhuis waar ik was.... zou wat zijn als ik daar tot nu zat te wachten, verschrikkelijk lang. Zou helemaal weggesmolten zijn. Ik heb de situatie uitgelegd en ze begreep het. Ze zou strakjes naar mijn baarmoederhals kijken, echo maken en aan de monitor. Ik voel me super zenuwachtig. Enerzijds probeer ik me voor een opname voor te bereiden. Maar anderzijds kan ik de verantwoording hier thuis echt niet los laten want gaat echt een zooitje worden als ik er niet ben. Maar mijn baby gaat voor. Ik ben echt zooooooo bang.... Ik hoop echt dat alles goed zit en ik gewoon onschuldige krampjes had.. Ik hoop echt dat ik geen ontsluiting heb.. duimen jullie mee? Man en ik hebben net een goed gesprek gehad voor geval ik wel word opgenomen over hoe we het gaan doen met dochter qua opvang. Ik hoop niet dat het nodig zal zijn. Ik heb nog nooit zonder mijn dochter ergens geslapen. Ze is altijd bij me geweest in de nachten. Maar is wel een gerust stelling dat ik me nu op bepaalde dingen kan voorbereiden. Ik zit ook hele tijd te janken, ik voel me echt een vervelende last voor iedereen, ik jank overal om.. Ik wil niet in ziekenhuis overnachten, ik wil dingen in het huis doen maar me lichaam laat niet toe, ik voel me beperkt in bepaalde zaken... Ik mis mijn dochter terwijl ze hier thuis slaapt, ik voel me schuldig dat sinds het ongeluk misschien wel gevaar heeft gezorgd voor mijn ongeboren kindje die heel veilig in mijn buikje zat... Huil huil huil.. en ik durf het alleen hier kwijt .... sorry voor het gejammer...
Jeetje @LolaBloem wat een hoop overwegingen en spanning. Vervelend dat je ook nog niet weet waar je aan toe bent, maar wel heel fijn dat je langs kan komen. Probeer het voor nu echt los te laten, de baby en jij gaan nu voor. Jouw dochtertje kan best een paar nachtjes zonder je slapen en het huis staat er straks ook nog als je na (hopelijk een korte) opname terugkomt! Ik bedoel het zeker niet lullig (echt niet!), maar probeer het te relativeren. Je moet je echt niet schuldig voelen ook! Zoiets overkomt je en dat is zeker niet niks.
Alle reacties zijn goed bedoeld, ik vat het zeker niet verkeerd op.. Ik voel wel dat ik wat ''wakker'' ben geworden en het niet meer bagatelliseer, van ah joh het zal wel goed zitten. Zouden harde buiken voor ontsluiting kunnen zorgen? Of is de kans miniem? Zo rot dat ik nu met alle vragen in mijn hoofd rondspook. We wachten tot iemand eindelijk hier is om op de kleine te letten zodat wij naar ziekenhuis kunnen... Ik lig nu plat in bed en voel me goed heb geen harde buik op dit moment.
Je jammert niet. Wat ben jij hard voor jezelf zeg! Wat gebeurd is, is gebeurd. Wat nu belangrijk is, is eens goed kijken wat er aan de hand is met je lichaam en hoe het met de kleine gaat. Het is niet gezegd dat je nu de rest van je zwangerschap niets meer kan doen he. Dat weet je nu niet. Het is zelfs niet gezegd dat het een nachtje ziekenhuis wordt, al denk ik dat je daar gezien het tijdstip wel rekening mee moet houden. Ik denk dat het belangrijk is om het stapje voor stapje te bekijken. Uiteraard duim ik voor je! Wat een pech vandaag in de spoed zeg. Ik vind het schokkend om te lezen dat ze blijkbaar geen airco hebben. Lijkt me niet gezond om oververhitting te riskeren in een wachtkamer vol zieke mensen. Wat vervelend dat je toen nog geen opvang voor je dochter had. Ik ben wel blij dat je nu terug kunt en dat intussen voor de dreumes wordt gezorgd. Ook als het een nachtje ziekenhuis wordt, jouw meisje kan dat echt wel aan, en jij ook! Heel veel succes en sterkte, ik duim voor je! Maar wel dit keer blijven totdat er naar je gekeken wordt he!
dankjewel! erg gerust stellend wat je zegt. Ben inderdaad best veeleisend naar me zelf toe soms. Nu vertrek ik niet voor ik mijn dochter in goede rust achter laat. Wil echt niet weer lang wachten en dan voor niks. Ben ook super nerveus. Wil nergens aan denken strakjes. Ik hou nu rekening met het ergste, omdat ik dinsdag al moest overnachten en dat vandaag via telefoon was herhaald indien ik ontsluiting heb of regelmatige harde buiken. Zou betekenen dat ik dan (want dat wouden ze dinsdag al toedienen) longrijpers krijgen voor de baby, dus denk dat het wel lang zal duren voor ik weer naar huis kan. Maar dan kan ik daar (redelijk) gerust blijven. Bedankt voor je lieve steunende woorden!
en ja van die airco.... vreselijk en heel zielig voor de andere zieken en zwangeren die daar zaten op die pijnlijke stoeltjes waar je je geen houding op kan nemen. Was helaas een druk en onrustig moment. Ik neem straks in ieder geval muntgeld of zelf een flesje water mee voor het geval ik weer lang moet wachten. Denk dat ik best een controlfreak ben. Ik heb een halve vluchtkoffer ingepakt, terwijl ik straks misschien ook wel goed nieuws krijg en naar huis mag ach ja, dan staat het er voor geval ik wel moet blijven, dan hoeft mijn man niet op en neer met verkeerde spullen. Ik ga verder de kleine dingetjes in orde maken. Ik laat vannacht iets weten zodra ik ben gecontroleerd en in staat ben om op mobieltje te gaan.
Meid. Ga. Het komt echt wel in orde met de spulletjes en de kleine dingetjes! De gezondheid van jou en je kindje gaat nu voor en ieder uur uitstel kan een risico betekenen. Dus: Gaan!
Succes en hopelijk komt het goed! Harde buiken kunnen ontsluiting veroorzaken, althans bij mij was dit wel zo, maar ik kon weeen en harde buiken soms ook moeilijk van elkaar onderscheiden.
Wat vervelend dat jij je zo voelt.. Leef enorm met je mee. Probeer rustig te worden want hoe veel je ook piekert er is niets wat het nu nog kan veranderen.. Ik duim dat je zometeen gewoon weer naar huis mag! En je bent helemaal niet aan het jammeren. Je zorgen zijn begrijpelijk.