Dilemma

oh jeetje wat een lastige situatie zeg! Waar ben je bang voor als je wel mee zou gaan? Vertelt ze dingen die niet waar zijn? of ben je bang dat het ook invloed gaat hebben op jouw leven en gemoedsrust? Waarom wil je bepaalde dingen niet weten? Als je echt niet mee wil gaan dan zou ik dit heel duidelijk tegen je moeder zeggen en haar uitleggen waarom. sterkte, lijkt me geen makkelijke situatie!

 

Ik zou meegaan en dit tijdens de start van de therapie aangeven.

 

Ik zou niet meegaan.

Omdat je inderdaad dingen gaat horen die je als kind niet wilt weten of horen over je ouders. Vooral het gegeven dat je het je vader niet meer kunt vragen zou mij tegenstaan.

Ik vind dat je kinderen nooit met ellende tussen ouders mag opzadelen. Niet als ze klein zijn maar ook niet als ze ouder zijn.

 

Bij traumabehandeling is het belangrijk dat er een stabiel en betrouwbaar hechtingsfiguur mee gaat. Iemand met een zogenoemd kalm brein.

Als je niet wil, zou ik het zeker niet doen. Je hebt absoluut het recht om dit te weigeren en je moeder heeft dat te accepteren.

Ik snap jouw keuze helemaal, zeker als ik zie over welke trauma’s het gaat. Daar hoef je als kind helemaal niet tussen te zitten.

 

Oo wauw zo herkenbaar. Dacht dat ik de enige was.

Ik zou niet gaan als je niet wilt. Ik wil juist heel graag met mijn moeders behandelaar praten. Maar dat gaat niet helaas.

Zelf zijn mijn ouders ook 20jr geleden gescheiden en loopt ze ook bij een trauma psycholoog.

Als ik er nu al aan denk krijg ik jeuk.

Nee als jij er niet achter staat niet doen. Is je goed recht.

 

Zelfs al kon je dat er wel bij hebben, is dit niet jouw taak of plek als kind om te staan in deze situatie. Daarnaast heb je alle recht om het af te wijzen, ook als je een vriendin was.

Ben je stellig genoeg geweest? Of probeer je het heel voorzichtig te brengen? Soms mag je namelijk best wat harder zijn.

 

Heel herkenbaar dit zou mij ook gevraagd kunnen worden ... ik zou niet meegaan om dezelfde reden als die jij aangeeft. Hoe erg ook maar ik blijf een dochter die eerst niets mocht weten en op zo'n moment ineens alles te horen krijg.

Ik zou niet gaan als ik jou was en dit ook bespreken met je moeder waarom niet. Je wordt wat gevraagd en dus kan je ja of nee antwoorden ... wat het ook is de vrager moet daar respect voor hebben.

Sterkte

 

Als je denkt dat je het niet aan kunt zou ik het niet doen. Dat zou ik ook duidelijk aangeven. Maar het deel dat je het niet na kunt vragen bij je vader zou ik niet zeggen.

Wat ik mij afvraag is waarom het uit maakt om niet te weten wat de waarheid is. Ook met verhalen van 2 kanten weet je dat niet. Je weet enkel hoe iemand het zich herinnerd of beleefd heeft.

 

Niet meegaan. Je hebt goede argumenten om het niet te doen en daar zou ik bij blijven. De traumabehandeling kan ook prima doorgaan zonder jou. Ik zou hier heel duidelijk over zijn richting je moeder.

@Koon waarom is het belangrijk dat er een hechtingsfiguur bij aanwezig is? Ik geef zelf traumatherapie binnen de specialistische ggz, maar dit is voor mij echt nieuw. Welke toegevoegde waarde zou dit hebben, wat ook niet op een andere manier geboden kan worden. Behalve dat het mij erg belastend lijkt, hebben heel veel mensen ook niemand die mee zou kunnen. Naar mijn mening kan er ook prima therapie worden gegeven zonder hechtingsfiguur. Desondanks ben ik wel nieuwsgierig naar je ideeen hierover. Kan ik ook weer van leren.

 

Ik hoop dat ik er helemaal naast zit maar dan klinkt de relatie tussen jou en jouw moeder niet als een gezonde.

Daar zou je niet bang voor moeten hoeven zijn. Je bent een volwassen vrouw met een eigen leven en je hoeft je geen dingen op de hals te halen ten koste van jezelf. Je mag best voor jezelf opkomen, dame!

 

En is dat erg? Ik snap dat het niet fijn is, maar je bent vrij om te zeggen dat je niet mee wil. Je mag ook een keertje aan jezelf denken inmiddels, ze heeft je hier al veel te veel in meegetrokken.

 

Vertel haar wat je hier boven hebt geschreven - al neem ik aan dat jouw moeder dit allemaal al wel weet. Leg haar uit dat je het nu zelf ook allemaal niet trekt en daarbij dat je haar dochter bent en niet alles wilt weten wat zich heeft afgespeeld tussen haar en jouw (overleden) vader. Desnoods schrijf je haar een brief, als je jezelf dan beter kunt uitdrukken om het haar uit te leggen zonder dat ze je manipuleert. Voordeel is ook dat ze brief kan neerleggen en later weer eens op kan pakken. Heeft ze geen zus of vriendin die haar kan begeleiden?

 

Je schrijft in je titel dat je een dilemma hebt. Maar volgens mij heb je dat helemaal niet. Je weet precies wat je wil, namelijk niet meegaan naar de gesprekken. Je vind het alleen lastig om hier standvastig in te zijn omdat je moeder aan jou blijft trekken. Dat is iets anders dan een dilemma hebben over wel of niet mee gaan naar de gesprekken.
Het klinkt alsof je duidelijk bent geweest naar je moeder. Die vind het echter lastig te accepteren. Dat is dan echt haar probleem zou ik zeggen.

 

@luca75 ouders horen er vooral ook voor hun kinderen te zijn. Jouw relatie met je moeder klinkt vooral als eenrichtingsverkeer. Jij geeft, zij neemt. Jij bent de enige dit dit patroon kan doorbreken en dat is door nu standvastig te zijn. Het is je ook gelukt richting de vraag om mee te gaan naar de psychiater (waarbij ik het idee krijg dat dit meer vanuit je moeder dan vanuit de psychiater kwam) en het lukt je nu weer. Nee zeggen is ook een kwestie van trainen. Hoe vaker je het doet, hoe beter je het zal afgaan. Je moeder zal vast en zeker gaan sputteren en klagen, maar zij redt zich ook wel zonder jou. Het gaat nu ook om jouw gezondheid en welzijn. Je geeft aan dat je het gevoel hebt dat je je moeder in de steek laat. Jij laat haar niet in de steek. Ze is een volwassen vrouw en jij bent niet verantwoordelijk voor haar. Je laat vooral jezelf in de steek als je weer over je eigen grenzen heen gaat.