Tuurlijk merk je dat als er wat aan de hand is. Maar je hoeft bij jgz maar op het consult van een 2 jarige te zeggen dat hij nog geen woordje spreekt, of de vve kan aangevraagd worden. Wat ik al zei; mijn zoon zei ook niks, ik moest dus na een half jaar extra op consult. Voor zn taal, en voor zn gewicht (hij groeide niet zo snel). Dat praten is hem daarna prima af gegaan (wat ik ook al verwachtte) maar zijn groei bleef hangen. Oke, ik kwam dus op consult en ik ging dus nog puur voor zn gewicht. Kom ik daar en het eerste wat ze zegt is; ohh, A kwam voor de TOS he?! Ik; huh?! Waar heeft zij het over? En jahoor; achter zn naam was de vorige keer gelijk al een stempeltje gezet; ‘tos’ (taakontwikkekingsstoornis). Serieus?! Sorry, beetje lang verhaal geworden, maar hoop dat t zo duidelijk is
klopt helemaal; ik zag toen mijn zoon 6 weken oud was al dat er iets niet klopte. Maar mij lieten ze ook maar aanmodderen (eerste kind, jonge moeder....totdat mijn toenmalige schoonmoeder, moeder van 4 kinderen haar mond opentrok op het CB, toen werd het ineens allemaal wél serieus genomen, vervolgens kreeg ik óók nog eens te horen bij de eerste intake van 1 of andere instantie dat het allemaal aan mij lag en dat het míjn schuld was dat mijn kind wat mankeerde......) Pas toen ik compleet overstuur het Riagg belde op zo'n zorgtelefoon dat het echt niet ging hebben ze zsm een afspraak ingepland en alles serieus genomen en bekeken. En toen bleek dat er heel veel mis was met mijn kind.
Met het “weggooien” van embryo’s heb ik ook wel moeite hoor. Ik zie het toch als potentieel leven. Maar het was voor ons kiezen uit twee kwaden en de keuze om toch voor pgd te gaan vonden wij het beste voor de kinderen die eruit voortkwamen.
Ik heb volgens mij in een topic van best een tijd geleden eens gereageerd over [naam verwijderd]. Het ging over welke bn-er heb heel leuk vond en welke echt niet. Iemand had toen ook echt niks met 'm. Mijn reactie was dat als hij zijn mond maar hield hij best een beschuitje mocht komen eten. Ik heb niks met zijn programma’s en ik vind hem teveel zwetsen maar oh boy, wat een knappe man. Tegenwoordig, met baard en teveel tatoeages, vind ik het wat minder maar die fotoshoot in de Linda een paar jaar geleden... doe mij er daar maar tien van. Ik mag er graag naar kijken. Is dat nu ook een onpopulaire mening? Maar dat heeft niks met mijn reactie op jouw opmerking te maken hoor. Dat had ik bij elke andere man/vrouw gezegd.
Ehm..omdat we niet meer in de jaren 50 leven en er geld in het laadje moet komen? 3 dagen is btw vrij normaal hoor. En dames die langer werken moeten dat ook helemaal zelf weten.
O wauw. Ja inderdaad. Voor de eerste hebben wij ook "moeite" moeten doen en uiteindelijk wil ik mijn meiden alles kunnen geven. Dus ja ik breng ze 3 dagen naar de opvang (waar ze het naar hun zin hebben) en werk 4 dagen. En daarnaast kan je, @Mammielove ,niet in iedereen zijn portemonnee kijken wat de financiële situatie is dat iemand wel 4 of 5 dagen moet werken.
Ik vind de wel of niet werken + kdv interessant. Toch vraag ik me af moeten (voor de werkende moeders) jullie of is het ook een bepaalde levens standaard waar je perse in wil voldoen? Mijn eigen situatie kort. ik ben tbm mede "gedwongen " door zorg maar grotendeels bewust gekozen door mezelf en mijn man. We hebben een koophuis, auto, gaan midweek weg, volle koelkast, abbo op de dierentuin. Nee mijn meubels zijn niet splinter nieuw of hip. Maar daar zit het voor mij ook niet in. Dus de vraag is het luxe waar we voor werken of zou het met minder ook kunnen maar willen we dat gewoonweg niet anno 2018
Ja,dit vind ik ook erg interessant. Wij hebben gekozen voor minder geld, een stuk minder dan het standaard, en dat ik thuis blijf. Wij hebben geen mooie meubels, gaan 1x per jaar naar de camping, de kinderen krijgen met kerst en verjaardagen nieuw speelgoed, en verder af en toe iets goedkoops. Merkkleding doet me niks, dat maakt niet gelukkig. Ze worden zeker niet verwend, maar als ik vergelijk met de rest van de wereld weet ik dat we ontzettend rijk zijn, alleen niet volgens de Westerse standaard. Maar daar staat tegenover dat er wel altijd iemand thuis is. Als ik zou gaan werken, zouden we vaker op vakantie kunnen, meer uit kunnen geven aan kleren, en vaker uit eten kunnen. Ik vind dat persoonlijk het niet waard.
Beetje van beide! Als eerste wil ik gewoon werken. Ik vind het leuk, uitdagend, interessant etc. Ik wil ook nog op een bepaald ''niveau'' werken waardoor minder dan 4 dagen niet bespreekbaar is. Ik wil niet nu 4-8 jaar thuis blijven en dan straks een gat in mijn cv hebben (buiten dat ik dus helemaal überhaupt nooit tbm zou willen zijn omdat ik echt graag wil werken) en niet meer verder kunnen. Daarbij vind ik het ook nog belangrijk om financieel onafhankelijk te zijn. Mijn man werkt ook 4 dagen want die gaf aan graag een dag met de kinderen thuis te zijn. Ik wil dat ook dus wij kwamen op beide 4 dagen. We hebben nu beide onze interessante baan, beide financieel onafhankelijk (we verdienen nagenoeg hetzelfde, niet dat dit nu iets uitmaakt want het is één grote hoop maar je weet nooit hoe het leven loopt) en beide onze extra tijd met de kinderen. En ja, we hebben een bepaalde levensstandaard. Koophuis, auto's, vaak reisjes, uitjes, op vakantie. Maar ik koop ook gewoon tweedehands, sparen veel, ga naar de Lidl en mijn huis staat vol Ikea. Het zou misschien nog minder kunnen maar een beetje luxe om mijn werk heen en om aan mijn kinderen te geven vind ik ook wel leuk. Maar ik geloof dat als het zou moeten dat het zou kunnen. Maar ik zou mijn uitjes en het gevoel niet op te hóeven letten heel erg missen (en mijn werk ook ) Overigens; ik heb hele leuke gehechte kinderen verder. Met papa én mama. Wij zijn altijd rond 16.30/17 thuis en hebben de flexibiliteit om aanwezig te zijn bij schooldingen etc. Dat wij soms savonds nog werken als ze in bed liggen merken de kinderen niks van. Voor ons werkt dit.
Tot voor kort moest ik werken om rond te komen. We hadden absurd hoge woonlasten en een persoonlijk krediet (afgesloten om ons huis af te maken) waarvan de maandlasten best hoog waren. Nu we onze hypotheek over hebben gesloten zijn de lasten een stuk lager en het krediet is afgelost. Mijn man is voor zichzelf begonnen en zijn inkomen is nu hoger maar hij heeft minder vastigheid. Als ik zou stoppen met werken zouden de kosten voor de kinderopvang ook wegvallen dus we hebben het er wel over gehad dat ik tbm zou worden. Ik ben dat geren en gevlieg, de eeuwige vergaderingen en cursussen buiten werktijd een beetje zat namelijk. Toch is de beslissing gevallen dat ik blijf werken. Ik zou de contacten met collega’s teveel missen en ook wil ik mijn eigen inkomen behouden. Mijn man verdient veel meer maar ik draag toch graag een steentje bij. En zijn inkomen is het komende half jaar stabiel maar we kunnen niet in de toekomst kijken. Daarnaast heb ik niet voor Jan-met-de-korte-achternaam gestudeerd en vind ik werken goed voor mijn eigen ontwikkeling. Ik ga nog wel met mijn leidinggevende praten hoe ik mijn werk na mijn verlof anders kan inrichten zodat het me wat minder energie kost. Ik vind werken dus om meerdere redenen belangrijk en dat we daardoor financieel net wat ruimer zitten is mooi meegenomen. Ik weet namelijk heel goed hoe het is om maar net rond te komen iedere maand.
Helaas werk ik puur om in ieder geval de vaste lasten te kunnen betalen (totaal niet omdat het mij gelukkig maakt). Ik werk 34 uur zogoed als onder schooltijd, heb zodoende maar 1 dag naschoolse nodig. Man werkt ook fulltime. Betekent wel lange dagen voor mij. 7 uur starten (kwart voor 6 op), 14 uur kind van school en dan het huishouden en koken. Hoewel ik het geweldig vind dat ik vaak met mn zoon ben, want dat wilden wij graag. Zou ik toch graag eens werk willen doen wat ik echt echt echt leuk vind. Daar streef ik echt naar.
Nou dit dus. Elke dag thuis zijn is niks voor mij. Partner is doordeweeks ook lekker een dag thuis. Ik blijf het ook altijd maar gek vinden dat vrouwen dan zeggen dat ze thuis zijn voor hechting of dat ze willen dat er altind een ouder thuis is en blablabla. Maar schijnbaar geldt dat dan niet voor de mannen. Hoezo meten met dubbele maten? Ik werk omdat dat mij gelukkig maakt. En ik te vaak heb gezien wat een scheiding kan doen met de vrouw financieel enzo. Ik wil in dat opzicht niet afhankelijk zijn. Ik zou ook geen partner willen hebben die weet ik het hoe vaak weg is voor zn 'carriere'. En de vrouw dan schijnbaar geen andere mogelijkheid ziet dan thuisblijven. (Wat natuurlijk onzin is, mijn partner werkt 's nachts, dus ik doe alles alleen doordeweeks en dat lukt ook) Ik heb niet voor niks een opleiding gedaan. Zou anders ook maar weggegooid geld zijn. Prima als iemand wel thuis wil zijn, als dat dan echt maar eigen keus is en niet omdat het zgn niet anders kan. Maar laat mij dan ook gewoon lekker werken zonder dat ik daar commentaar op krijg.