De eerste foto is waarvoor ik geleerd heb en wat ik het allerliefst zou doen. De tweede foto is wat ik daadwerkelijk doe. Catering manager
Of deze. Lekker tegen zo’n kind aan gaan zitten leuteren. Daar heeft hij wat aan. Lekker gelijkwaardig gesprek ook.
De hele dag bellen terwijl je zwaar geplamuurd op een niet comfortabele stoel zit, dat omschrijft helpdesk agent heel goed (niet dus. In werkelijkheid krijg ik 3 telefoontjes per dag en gaat communicatie vooral via mail of een servicesysteem)
Was het maar waar. Maar om heel eerlijk te zijn niet. Ik werk in een ziekenhuisapotheek en heb daardoor niet heel erg vaak met particuliere patiënten te maken. Echter, het ziekenhuispersoneel kan er ook aardig wat van. Die gebruiken ons graag als deurmat om hun voeten aan af te vegen. Veel van hen schijnen te denken dat het inderdaad niet meer is dan wat paracetamolletjes uit te delen en kunnen erg laatdunkend doen. Gelukkig zitten er ook lieve verpleegkundigen/artsen tussen hoor die wél begrijpen dat we nét even iets meer zijn en doen dan dat Zij en het patiëntencontact dat er wel is, maken dit werk meer dan de moeite waard.
Was ook sarcastisch. Ik weet helaas hoe er met apothekers omgegaan wordt (zie het ook in de apotheek bij mijn huisarts).
Ja en nou dit ben ik dus ... blij ei ... of te wel ... grafisch vormgever. Ik ben altijd heul netjes en typ met opgeheven vingertjes zodat ik geen krampen krijg AHUM ... ik heb verder een grafisch tablet voor mijn snoet liggen en over het algemeen drie bergen zooi die eigenlijk altijd in de weg liggen en ik me minimaal tig keer per week af vraag waarom donderstraal ik het niet gewoon in de prullenbak
Tja, dat blijft soms een lastig, afstand en nabijheid. In het algemeen is er veel fysieke afstand (wordt ook wel van je verwacht), maar inmiddels (na vele jaren ervaring) voel je ook goed aan wanneer het echt van toegevoegde waarde kan zijn. Bij iemand die zelf vaak grensoverschrijdend gedrag vertoond, zou ik het minder snel doen (kan een verkeerd beeld geven). Maar iemand met PTSS of een depressie kan je overwegen om een arm of schouder vast te pakken als iemand heel erg veel verdrier heeft. Het kan net even het verschil maken. Andersom vindt het ook wel plaats dat clienten aan het einde van een gesprek of behandeling een knuffel of kus willen geven. Meestal lukt het tijdig om aan te geven dat we de hand gaan schudden, maar soms gaat het zo snel en voordat ik weet verdwijn ik al in iemands armen Ik doe er dan niet heel dramatisch over, we zijn ten slotte allemaal mensen.