Ik had willen zeggen van wel. Maar gezien dit een deeltje van wat ik heb meegemaakt is ben ik best een angstig persoon geworden. Veel dingen die voor anderen makkelijk zijn, zijn voor mij regelmatig een gevecht. Ik heb er cptss aan overgehouden. Ik doe mijn best om een balans te houden tussen het aangaan van dingen die ik lastig vind en mijzelf niet over te belasten. Zo gaat het rustig aan beter en beter en kan ik ook zeggen dat ik kan genieten van kleine dingen. Maar het had zoveel anders kunnen lopen.
Ik herken je verhaal heel erg. Ik heb al jaren geen contact meer met mijn moeder, ik denk trouwens ook dat ze borderline heeft maar we weten het niet zeker want ze wil niet onderzocht worden ("er is niets mis met mij") Ik moet zeggen dat het als een opluchting voelt dat ik haar niet meer zie en spreek. Het bracht me teveel stress en ellende en ik had dat er niet meer voor over. Ik verkies mijn eigen geluk boven een relatie met mijn moeder.
Ik heb, in mijn werk, regelmatig te maken met mensen die borderline hebben. Vaak hebben zij geen contact meer met familie. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het contact wil verbreken. Mensen met deze stoornis vreten energie en zijn erg manipulatief. Ze gaan steeds over je grenzen heen. Ik ken overigens ook mensen met borderline die na een intensieve cursus meer inzicht hebben gekregen in hun problematiek en er inmiddels ook beter mee om kunnen gaan. De grote pieken en dalen zijn minder aanwezig.
Een bepaalde manier van snel reageren in zwart-wit. Omdat je niet geleerd hebt te vertrouwen of rustig na te kunnen denken met steun van je moeder. Dit is ook zo mijn gedrag met vallen en opstaan. Het zakt, net als bij jou. En ook dat je tbm bent, je kiest zo bewust om zelf verantwoordelijk te zijn voor je kind omdat je jezelf het meest vertrouwd en het zo graag anders wil doen. Mijn tbm schap en familieband van ons gezin heelt mijn eigen jeugd. Waar ik nu in leef is nieuw, ik geniet er erg van. Ik kan het, geweldloos een kind opvoeden, of opvoeden in het algemeen zonder dat ik er ooit enig voorbeeld in heb gehad. Die waardering kan ik aan mezelf toekennen en ik ben er trots op.
Mensen met borderline kosten hun omgeving heel erg veel energie. Ze zijn extreem in hun emoties en hebben vaak behoorlijke uitschieters. Kunnen dit ook niet onder controle houden (zeker niet zonder behandeling of medicatie zoals bij de moeder van TO). Daarnaast zien ze situaties en mensen heel zwart wit (je bent of geweldig of afschuwelijk). Door hun gedrag hebben ze veel conflicten met iedereen om zich heen. En in de opvoeding van kinderen kan dit zeer schadelijk zijn. TO je moeder is zoals ze is. Jij kunt haar niet veranderen dus stop ander gedrag of echte waardering van haar te verwachten. Dat kan ze niet. Als jij je daar beter bij voelt verbreek dan het contact. En ook dat van je kinderen (anders zal ze hen misschien belasten of manipuleren). Vertel ook gewoon eerlijk dat oma ziek is (in haar hoofd) en er niets aan kan doen. Wees naar je moeder ook heel duidelijk (gezien het zwart wit denken). Je kunt geen tussenvorm hebben. Niet een beetje of soms contact. Maar moet duidelijk blijven in jouw wens. Ga niet in discussie (dat win je toch niet).
Ja het is mogelijk. Maar het is keihard vechten en werken van beide kanten uit. Mijn man heeft borderline en het is zwaar, slopend en energiezuigend. Er zijn momenten dat ik mij zo machteloos voel dat ik niet meer weet wat ik nog bij hem doe. Maar mijn man is ook een heel lieve man die zelf ook lijd onder zijn ziekte. Die het verschrikkelijk vind dat hij mij soms zoveel pijn doet. Die het haat dat zijn ziekte soms sterker is dan zijn eigen wil. Nee het is niet makkelijk, maar het kan wel. Echter in jouw situatie ziet je moeder de zaken niet. Ze ziet alleen de 'aanval' en afwijzing van jou als jij je gevoel zegt. Voor borderliners is het enorm moeilijk om hun eigen stuk te zien. Ik denk dat als je moeder niet de juiste hulp krijgt, je het contact alleen kan volhouden als je al je verwachtingen laat vallen en onthoudt dat je moeder functioneert emotioneel gezien op het niveau van een 4 jarige.
Ik heb zo’n schoonzus, mijn man heeft er een vreselijke jeugd door gehad, om alles huilen, al vanaf 11 jaar roepen als je dit of dat niet doet pleeg ik zelfmoord en dat is dan jou schuld ! Ouders zijn gescheiden en ruzie bij de 1 betekende wonen bij de ander en als daar weer ruzie was ging ze weer terug, Wanneer mijn ik het negatieve gedrag van mijn kinderen negeer waar zij bij is roept ze waar de kinderen bij zijn dat ik een slechte moeder ben, en dat ze mij daar zeker op aan mag spreken wanneer zij van mij onacceptabele opvoeding ziet, wanneer de kinderen wat doen dat volgens haar niet door de beugel kan dan vind zij dat zij hen straf mag geven terwijl ik er gewoon naast zit, Zij straft zelfs haar ouders en die vinden het nog goed ook, schoonmoeder vroeg haar om thee te pakken, doe zelf was het antwoord, waarop haar vader zei, je moeder vraagt het netjes pak gewoon even die thee, euuuuhhhhh ga jij je er g*dverd*mme ook nog mee bemoeien, hou je b*k ja ! Jij bent niet de baas over mij en mama ook niet dus ik pak geen thee ! ( waar de kinderen bij waren ) Of vader die voetbal kijkt en het even spannend word en zegt sshht wacht even ! En er bewust door gaat tetteren want hij heeft te vragen “ wil jij aub even stil zijn want dit is spannend en ik wil het even zien ....” Of om half 5 een afspraak met haar moeder hebben en haar moeder die 2 minuten over half aan komt zetten en gewoon de deur niet open doen.... we hebben afspraak en als jij je er niet aan kunt houden ben je niet welkom Persoonlijk heeft ze ons ook veel geflikt, teveel om hier neer te zetten maar erg genoeg om er ook de kinderen mee te hebben. Daarom hebben wij een maand geleden het contact op pauze gezet, we willen haar hier niet meer op visite hebben en gaan ook bij haar niet op visite, ook gaan wij niet naar mijn schoonouders wanneer zij daar is en mogen onze kinderen daar ook niet meer alleen zijn, schoonzus werkt niet en als de kinderen bij mijn schoonouders zijn bellen ze haar zodat zij hen kan zien, ook mogen schoonouders niet meer met de kinderen fietsen want dan Fietsen ze langs haar huis om daar op de koffie te gaan, Nu is er avond vierdaagse en morgen staat zij ook gewoon tussen de menigte om contact met de kinderen te krijgen, Schoonouders zijn ook boos op ons dat wij de kinderen hun tante ontnemen, zij vinden dat ze hun tante minimaal 1 keer per week moeten zien. We zouden na de zomer verder kijken maar voor mij is het eigenlijk wel klaar, alleen de reactie van de schoonfamilie houd me tegen om het voor altijd zo te houden. Tuurlijk kan ik in therapie gaan met haar ( hebben we vorig jaar al gedaan zij in therapie wij 2 keer een uur komen ) maar ik heb in mijn eigen leven al zo veel gaande naast haar en het lost niets op, ze is zelfs daar weg gestuurd omdat ze geen vooruitgang boekt en andere meiden zich bedreigt voelden door haar, ik Weet ook wel dat dit nu eenmaal haar stoornis is .... maar dat maakt het niet oké om mij mijn man en mijn kinderen als vuil te behandelen, en ik wil dat niet accepteren, en die grenzen stellen .... dat kost haast nog meer energie dan gewoon maar weer over je eigen grenzen heen gaan wanntdsnnkomt meneer toch een tirade een schreeuwpartij en daarna nog een preek om vervolgens een afspraak te maken om het uit te praten terwijl ja nee amen en gewoon haar zin doen Zoveel minder energie kost terwijl ook dat al energie zuigt. ik ben er echt klaar mee en ik hoop zo dat we dit door kunnen zetten naar wat langer dan alleen de zomer. Mijn antwoord is voor mij persoonlijk dus nee, IK kan daar geen relatie mee hebben. Ik heb daar geen manier mee gevonden om mee om te kunnen of mee om te willen gaan, Moeder lijkt me een stuk lastiger, maar als het jou rust zou geven dan zou ik het tijdelijk echt even proberen om te zien hoe je je daar onder voelt, Succes en sterkte met je beslissing. Knuffel.
Ik kan geen antwoord geven op de vraag uit je topic titel. Maar wil je wel een hart onder de riem steken. Ik heb ong 5jaar geleden het contact verbroken met mijn vader en diens vrouw. Mijn oudste was toen en half jaar ongeveer. Geen borderline voor zover ik weet maar wel altijd drama. De eerste 2jaar had ik er veel verdriet van, ondanks de rust die het verbroken contact met zich mee bracht. Maar nu na 5jaar kan ik eerlijk zeggen dat het voor 98% gesleten is. Dus wat je beslissing ook moge zijn mbt jouw moeder, als je achter deze beslissing staat, hoe pijnlijk hij ook is, denk ik wel dat die pijn gaat slijten met de tijd. Heel veel sterkte
Mijn moeder leed aan depressies en had sterke borderline kenmerken. Toen ze lichamelijk nog gezond was ging ik om de week een uurtje op de koffie. Verder verwachte ik totaal niks: ze kwam niet op verjaardagen, paste niet op, we ondernamen niks. Ik probeerde het gesprek zo oppervlakkig mogelijk te houden en me niet te laten raken door de nare dingen die ze soms zei. Maar ze was , samen met mn vader, mn enige familie, ik kon echt het contact niet verbreken. En op haar manier hield ze echt van mij en de kinderen, maar het kwam in andere dingen tot uiting. Toen ze lichamelijk ernstig ziek werd ging het psychisch ineens beter leek het. Ze kreeg vanzelf van iedereen aandacht en hoefte niet meer te manipuleren om medelijden te krijgen. Daardoor kan ik gelukkig zeggen dat onze band op het laatst echt beter was en ik blij ben dat ik altijd contact heb gehouden. Ik kan er nu goed op terugkijken. Maar ik weet natuurlijk niet of zoiets voor jou een optie zou zijn. Ik zag het alsof ik haar niet echt bij me binnen liet en dat ze me dus ook niet echt kon kwetsen. Ik liet haar zeg maar in de voortuin, maar nooit echt door de deur. Een trucje, zoals al eerder werd gezegd. De kinderen waren toen nog te klein om iets van haar manipulaties mee te krijgen. Als je je grenzen zelf goed bewaakt kan het werken.
Zo voelt het hier ook, ik ben er echt trots op dat het zo kan en heb idd behoorlijke issues hem uit handen te geven ja dit geeft mij controle. Over mijn leven en de zijne. Klopt hoor van dat reageren. In bepaalde gevallen kan ik zo kort voor de kont zijn. Gelukkig zakt het met het jaar. En het afgelopen halfjaar meer dan ooit te voren. Ik moet echt mezelf leren vertrouwen en zien dat je dr mag zijn. Mooi mens ben je, wat een lief mens ♡
Ik vind dit echt zo zwaar om te lezen. Je voelt gewoon wel het verdriet erom, al sta je wel achter je keuze. Ik vind het heel sterk van je, en hoop dat je ook in de toekomst een keuze maakt welke goed voelt voor jou en jullie gezin. Hoe moeilijk dit ook mag zijn. Ik vond (en vind) de afgelopen maanden echt heerlijk. Geen stress.. geen gedoe. Niet bang zijn wat voor lelijks ze weer gaat zeggen. Dus ik denk, dat ik het lekker zo hou. Mag zij ooit weer contact opnemen besluit ik dan of ik het zo hou, of evt reageer. Rust is belangrijker. En al helemaal met de baby in mn buik Liefs voor jou! ♡
Wat naar om.te lezen. Maar wel fijn dat je er rust in hebt. Ik.geloof ook dat t moet slijten met de jaren. Hopelijk gebeurd dat hier ook. Dankjewel!!
Ik zou zo wensen dat ik dat trucje kende. Ik probeer echt al ruim tien jaar mn draai erin te vinden. Niks te verwachten. Niks persoonlijks te doen enzo. Maar het mislukt. Ik kan het niet.. puur omdat ze mn moeder is. Wie weet ooit.. maar voor nu.. moet ik echt die rust hebben. Fijn dat het bij jou werke, ik blijf zoeken naar het trucje..
Jaren gehad. Toen een tijdje zonder maar vorig jaar zwaar hervallen. Ondertussen is hij weer bezig met therapie, maar het gaat langzaam en met vallen en opstaan. Ik weet als geen ander hoe zwaar het is om een relatie te hebben met een borderliner.
Lastige situatie zeg. Ik heb ook zo'n moeder, dan geen Borderline, maar wel haar eigen aandeel niet kunnen zien, hoe hard je het ook probeert. Dit is op een gegeven moment gigantisch uit de hand gelopen dat ik ook het contact verbroken had (voor specifiekere situatie, pb). Nu heb ik wel weer contact met haar, meer doordat ik in andere omstandigheden niet echt een keuze had. Maar ik gok dat ze toen heel erg geschrokken is van dat ik het contact volledig verbroken had. Want ondanks dat ze nog steeds haar aandeel niet kan zien in zo ongeveer alles, lijkt ze wel door te hebben dat als ze weer over mijn grenzen heen walst, ik het contact weer zo kan verbreken. Dus dat doet ze dan toch minder/anders. Gevolg is dus dat we eigenlijk niet over serieuze dingen praten, al helemaal niet over serieuze dingen die over mij gaan. Dus enkel de koetjes en de kalfjes. Maar zo vind ik het prima. En heeft mijn moeder het maar prima te vinden. Maakt dat het ineens makkelijk, nee, absoluut niet. Ik ben ook een kind dat soms haar moeder nodig heeft. Maar ik merk wel dat ik veel minder teleurgesteld kan worden. Omdat er minder/geen dingen zijn waar verwachtingen bij zitten. Dat scheelt een hoop. Dus wat anderen eigenlijk ook al zeggen, bedenk een oplossing die voor jou de minste teleurstelling/spanning geeft. Jij en je gezin staan nu op 1. Is de oplossing contact breken met je moeder, dan is dat heel moeilijk en zonde, maar soms is het niet anders. Heel veel sterkte in ieder geval, want het is een hele moeilijke keuze.
Het verdriet zit vooral bij mijn man, zijn ouders zijn op haar hand, want dat maakt haar minder boos, ze laat dan gewoon van zich horen want als ze boos is laat ze zo 6 weken niet meer van zich horen en maken ze zich enorm zorgen Hij vind het heel erg dat ze steeds vertellen hoe teleurgesteld ze zijn IN hem, niet om de situatie ... maar in hem.... want hij is de grote broer hij weet hoe zijn zusje is en heeft gewoon aan haar kant te staan en het meest zielige aan hem is nog wel dat hij van mij accepteerd dat ik de kinderen niet alleen bij haar wil hebben. Want zij is gewoon tante dus de kinderen hebben recht om haar te zien en zij heeft recht om de kinderen te zien. Dus teleurstelling overal in ons en vooral mijn man. En het doet hem verdriet dat ze niet zien dat hij een huis heeft, financieel alles op orde, een goede baan heeft en een vrouw en kinderen en dat we het goed hebben samen dat daar geen greintje trots vanaf kan alleen maar omdat we zijn zusje het liefst niet in ons leven hebben Voor nu geniet maar even van je rust, het is absoluut geen makkelijke keus, met die rust kun je het in ieder geval eerst eens even op een rijtje zetten en voelen of dit is hoe je het wil of dat je haar toch liever in je keven hebt op een bepaalde manier, bijv inderdaad 1 keer per week of maand,
Dit vind ik eigenlijk wel heel verdrietig om te lezen.. Heel erg jammer dat ze hun zoon zo behandelen. Dat vind ik eigenlijk net zo erg als dat je schoonzus zich niet laat behandelen.
Mijn man doet heel stoer.... als hun dat zo willen, en ach als jij maar trots op me bent en als de kinderen mij maar wel lief vinden dan maakt het me niet uit wat hun vinden Maar je ziet zijn houding zijn blik in de ogen gewoon veranderen wanneer iemand het weer over zijn zusje heeft, zo verslagen .... als of het een wedstrijd was en zijn zusje gewonnen heeft, hij voelt zich best enorm te kort gedaan en dat doet mij al pijn, Laat staan hem. Therapie heeft ze gehad, maar omdat ze te vaak in gewoonte terug valt hebben ze gezegd dat ze maar dichter bij huis wat moest zoeken en niet in de instelling en moest ze dus gedwongen stoppen. In de instelling had de groep last van haar.