Helemaal mee eens! Als jullie beide op dezelfde golflengte zitten, het goed klikt en het leuk hebben samen waarom zou je dit dan verbreken om een leeftijd? Misschien is dit niet blijvend, misschien wel, maar dan heb je het in elk geval geprobeerd en als het van korte duur is dan hebben jullie in elk geval een leuke tijd samen gehad.
Mijn man is 18 jaar ouder dan ik. Mijn ouders en broer hebben in het begin van onze relatie wel even twijfels gehad maar toen ze zagen hoe gelukkig hij mij maakt was het goed. Wat de rest van de wereld ervan vond heeft ons nooit geïnteresseerd. Inmiddels 14 jaar samen waarvan ruim 4 jaar getrouwd en 2 schitterende meisjes verder zijn wij nog steeds heel erg gelukkig met elkaar. Op het schoolplein en het kinderdagverblijf weten ze niet beter dan dat hij papa is en niet opa. Onze liefde was te sterk om er niet voor te gaan. Hij is echt mijn alles. Ik zou dus zeggen, als het goed voelt, ga ervoor. Liefde is mooi! Veel geluk.
Mijn man is 12 jaar ouder en heel eerlijk, ik maak me wel eens zorgen over de toekomst. Natuurlijk kan ik jong overlijden en hij 100 worden. Maar veel groter is de kans dat hij veel eerder overlijdt. Of veel eerder hulpbehoevend wordt dan ik. Tegen de tijd dat ik een keer met pensioen kan is mijn man 82. De kans dat ik dan verpleegster ben is natuurlijk een stuk groter dan dat we nog fantastische reizen kunnen maken. Daarnaast ervaar ik druk op de wens voor een eventueel 2e kindje. Hij is 43, dus we hebben geen jaren meer de tijd. Althans, in mijn persoonlijke beleving niet. En dat vind ik toch best heftig als je 31 bent. Ik vind mijn man echt heel leuk. Maar over dit soort zaken heb ik niet nagedacht toen ik hem leerde kennen. Gewoon omdat het een enorme ver van je bed show is. Had ik er wel over nagedacht wil dat niet zeggen dat we nu niet bij elkaar geweest waren. Maar het kan zijn dat ik toen andere keuzes had gemaakt.....
Ik kan me persoonlijk niet voorstellen wat je met iemand moet die zoveel jaar ouder/jonger is. Hoe volwassen/kinderlijk ook, je zit toch meestal in een totaal andere levensfase. Helemaal als er sprake is van een kinderwens en een heel groot leeftijdsverschil, vind ik de keuze om toch voor een kindje gaan lang niet altijd in het belang van het kind. Daarbij is er soms sprake van al oudere kinderen uit een eerdere relatie en ik zou op z’n zachts gezegd niet blij zijn als mijn pa aankomt met iemand van rond mijn leeftijd.
Mijn schoonzus haar ouders hadden niet een leeftijdsverschil maar ook beide al kinderen tegen de 20 toen ze elkaar ontmoeten. wilde samen nog een liefdesbaby (waren al tegen de 50 toen) en nu is mijn schoonzus 35 en al een paar jaar wees. Dat is wel de keerzijde van op late leeftijd nog kinderen krijgen. Maar in geval van ts begrijp ik dat ze beide geen kinderwens meer hebben en dat vind ik wel wat anders.
Ja zulke dingen bedoel ik inderdaad,wat erg voor je schoonzus. In geval van ts vind ik het ook anders.
Ja en dat heeft dus een stel wat ik ken. Zij is nu in de 50 en hij dik in de 70. Dat is toch wel even anders dan hoor! Dan merk je heel duidelijk verschil en ze heeft het er ook wel zwaar mee.
Dit is ook een reden waarom ik het een beetje raar vind. Ik ken een stel waarbij de man ook ruim 20 jaar ouder is dan haar. Hij heeft kinderen van haar leeftijd en nu met haar ook een kindje. Voor hem hoefde het hele kinderen eigenlijk niet meer, als zij een 2e zou willen zou hij het puur voor haar willen maar voor zichzelf niet. Tijdje terug las ik een artikel dat mannen eigenlijk niet naar leeftijd kijken als het om een jongere vrouw gaan, zij schijnen doorgaans minder moeite te hebben met een jonge dame dan dat vrouwen hebben met oudere mannen. Een vrouw stelt sneller een minimum en maximum leeftijd voor een partner. Mannen hebben dat dus minder. Ik vind het dus een beetje raar zo'n groot leeftijdsverschil, maar wie ben ik?
Mijn stiefvader (vanaf mijn 5de woonde hij samen met mijn moeder) was 21 jaar ouder dan mijn moeder. Ik kan het iedereen afraden! De eerste jaren was hij nog erg gezond en merkte ik niet dat hij zoveel ouder was. Kreeg alleen vaak opmerkingen...ben je met je opa op vakantie, is dat je opa? Ik heb dat als kind onprettig ervaren. Altijd maar moeten uitleggen dat je stief vader een stuk ouder is dan je moeder. Hij werd al vrij snel ziekelijk. Hersenbloedingen, tia's en vele andere lichamelijke gebreken kwamen er. Ook begon het leeftijdsverschil steeds meer te spelen en had hij toch wat ouderwetse opvattingen. Ook was het op zijn leeftijd niet makkelijk om te gaan met pubers. Toen ik 14 was, liep hij al met een rollator. Op den duur kreeg hij kanker. Wij moesten veel rekening houden met zijn lichamelijke ongemakken bij uitstapjes en vakanties. En ook was hij door de hersenbloedingen niet meer dezelfde persoon. Hij had geen geduld meer en was snel boos, waardoor mijn broer en ik altijd op onze tenen liepen om hem maar niet boos te maken. Mijn moeder werkte toen nog...hij was al met pensioen en dus aldoor thuis. Hij kon niet meer lang alleen zijn, werd ongeremder. Kon nog moeilijk lopen, zelf brood smeren ging niet meer. Niet alleen mijn moeder had al jong een verzorgende rol, maar wij als kinderen ook. Toen mijn moeder 51 was overleed hij. En hoe hard het misschien ook klinkt...wij kregen een stuk vrijheid terug. De laatste jaren draaiden alleen nog maar om hem. Dit heeft veel impact gehad op mijn jeugd. Eigenlijk heeft mijn moeder maar een paar goede jaren met hem gehad. Het is heel fijn als het werkt met een groot leeftijdsverschil.....maar je weet het nooit van te voren. Ik zou het mijn kinderen in iedergeval nooit aan willen doen.
Ongetwijfeld zal af en toe gedacht/gezegd worden wat leuk opa is erbij. Ik moet zeggen als 45+ Na een kinderfeestje met 8 kleuters ben je best wel kapot ook de dag erna. Als 30+ heb je daar minder last van. En als straks ze pubers worden, heb je ook meer last vd drukte/muziek enz.
Hij is 52, bedenk wel dat ie wel heel snel een ouder lichaam krijgt incl afgezakte billen. Ik moet dan wel denken aan het fragment uit The sex and the City Waarin Samantha een rijke ouder man aan de haak slaat.
Mijn vader en moeder schelen net als ik en mijn man 20 jaar. Zelf heb ik het nooit als probleem gezien. Toen ik naar de kleuterschool ging was mijn vader al grijs maar alle kinderen vonden dat heel gaaf kan ik mij nog herinneren. Mijn vader kon toen ik opgroeide meer vrij krijgen dan andere ouders. En nu ik zelf kinderen heb en krijg gaat mijn vader afbouwen met werken en binnenkort met pensioen. Mijn man heeft de hele wereld gezien heeft alles gedaan in het leven wat hij wilde deels met mij deels dingen die mannen vaak als jongensdroom hebben en nu is hij een fantastische vader en man. Ik weet niet wat de toekomst brengt en ik geniet heel erg van wat er nu gaande is en over 10 jaar zien we wel weer. Het scheelt wel hoe je man in het leven staat en hoe zijn karakter is. Mijn man is 'jonger' dan dat ik ben en dan gaat het in mijn ogen goed.
Mijn man is 24 jaar ouder dan ik. Zijn nu 5 jaar samen. Hier is er door de omgeving nooit geen probleem gemaakt. Mijn gedachten in het begin was liever deze liefde kort gekend, dan uit angst niet. En in liefde en leven is geen zekerheid. Vaak voelt hij zich jonger dan ik. Hij houdt van dance en trance muziek. Ik luister lieve (oude) rockmuziek. Door chronische ziekte ben ik vaak moe, terwijl hij nergens last van heeft. Ik heb verschillende relaties gehad, maar pas in deze heb ik mogen ervaren wat echte liefde is. Volg je hart, dan kom je er wel.
Dit is bijna exact mijn ervaring. Ik werd geboren toen mijn vader 54 was. Mijn moeder was 20 jr jonger. Toen was het allemaal nog leuk en aardig, mijn vader werkte nog en waa actief en viel het allemaal nief zo op. Maar als je dan volop gaat puberen en je 13 en 67 bent is het andere koek. Mjjn moeder was 47 en werkte natuurlijk nog volop maar mijn vader was met pensioen en deed daarom het meeste thuis en was ook veel thuis. Tussenuren of eerder uit zijn op de middelbare snapte hij niks van en was maar onzin. In zijn tijd ging je gewoon hele dag naar school, punt. Iets willen snacken als puber als je thuis komt was ook onnodig. Ik wilde niet meer naar huis en bleef buiten hangen tot na 17.00 en mijn moeder weer thuis was. Mijn vader rookte ook en meestal beginnen op die leeftijd de meeste gevolgen kenbaar te worden. Vanaf mijn 10de heeft mijn vader getobt met longemfyseem, open hart operaties, bypassen etc. En dat alles in combinatie met zo'n generatiekloof is heel moeilijk geweest. Niemand wil fulltime met zn opa wonen, maar voor mij voelde dat wel zo. Op een gegeven moment ging ik uit huis en was mijn vader 75 en kreeg hij meer klachten. Tia's, nachtelijke benauwdheden, mijn moeder kreeg zijn buien over zich heen en is minder gaan werken. We woonde best wat uit elkaar en de mogelijkheid om mij te bezoeken werd voor haar steeds lastiger. Ik kon daar ook niet vaak heen met mijn (toen nog 2) kinderen omdat mijn vader snel benauwd werd en daarom ook geirriteerd. Uiteindelijk is mijn vader op zn 80ste overleden toen ik 26 was. Mijn moeder en ik zijn veel closer geworden en zij leeft weer een leven van dagjes uit, bezoeken van vriendinnen enz. Ik denk dat ze wel gehouden heeft van mijn vader maar dat ze de problemen rondom hem in het gezin van tevoren niet zo had ingeschat. Ik was vanaf mn 10de niet graag thuis vanwege mijn vader en dat heeft voor mij ook best sporen achter gelaten op verschillende vlakken.
Echt? Wij schelen ook 9 jaar maar ik heb daar echt nog nooit iets van gehoord Ik vind 9 jaar eigenlijk ook nog niet zo heel veel.. Misschien komt het bij ons ook wel omdat mijn vriend wat jong overkomt en ik een oude kop heb
Ow ja hoor, vooral indirect dat wij het bijvoorbeeld via mijn ouders hoorden. Zelfs een oud kameraad van ons die zn ongenoegen uit sprak tegen mijn moeder. En iemand die letterlijk tegen mij zei dat een relatie met zoveel jaren verschil echt nooit goed kon gaan, al die relaties stranden volgens hem. En zo nog veel meer voorbeelden te noemen. Misschien kwam het ook omdat ik nog geen 18 was en hij 26. Het verschil is in het begin dan ook wel eventjes groot. Nu 26 en 35 en hoor er echt nooit meer iemand over.
Mijn man is 17 jaar ouder en we zijn inmiddels 11 jaar samen. Ik heb het ook lang moeilijk gevonden of ik hiervoor moest gaan maar de liefde was sterker. Bij ons hebben veel mensen ons leeftijdsverschil ook niet door doordat ik wat volwassener ben en hij wat jonger. Daardoor hebben we ook eigenlijk weinig negatieve reacties gehad. Wat betreft later: tsja, het kan dat ik enorm voor hem moet zorgen, maar het kan ook dat hij of ik al veel vroeger ziek worden of overlijden. Je weet het nou eenmaal nooit. Dus maar op hoop van zegen dat het mee valt
Heel herkenbaar allemaal! Ik was ook veel buiten en zocht mijn aandacht bij jongens. Van hun kreeg ik wel aandacht...thuis draaide alles om mijn stiefvader, zijn ziekte en om zijn gedrag. Hier heeft het ook sporen na gelaten. Het lijkt in het begin allemaal niet zo erg zo'n leeftijdsverschil.....maar uiteindelijk kan het hele gezin eronder lijden.
Wat naar dat het zo n invloed heeft gehad op jullie jeugd. Ik wil alleen even toevoegen dat dit ook op veel jongere leeftijd kan gebeuren. Tuurlijk is de kans wat groter naarmate je ouder word. Maar iedereen kan ziek worden op elke leeftijd. Ik zou daarvoor echt niet je liefde afstoten. Mijn vader was 55 toen hij ziek werd. Herseninfarct... nu volledig zorg afhankelijk van mijn moeder. Zij schelen niet veel in leeftijd. Maar toch al op heel jonge leeftijd eigenlijk al een oude man. Anders dan ze zich vroegee hadden voorgesteld. Ik scheel zelf 12 jaar met mijn vriend. Leeftijd verschil merk ik eigenlijk alleen aan onze muziek smaak. Maar dat kan ook liggen aan dat hij in een ander land is opgegroeid. Soms denk ik wel eens aan mijn pensioen....als ik met pensioen ga is hij al bij 80...dan is het toch wel weer een groot verschil. Maar ja...wie dan leeft wie dan zorg.... je weet toch niet hoe het loopt in het leven. Geniet van het nu...