Hallo allemaal, Wij zijn afgelopen week met onze peuter van 3,5 jaar in het ziekenhuis beland omdat hij van hoogte was gevallen op zijn hoofd. Alles is gelukkig goed en wel (op bulten en blauwe plekken na), maar nu zit ik met het volgende: 's avonds en 's nachts wordt hij schreeuwend/krijsend en spartelend wakker en krijgt hij enorme driftbuien. Hij slaat, schopt, bijt en krabt. Maakt zo'n beetje de hele buurt wakker (Er zit echt volume op) en is echt erg moeilijk te kalmeren. Ik heb geprobeerd: - hem uit te laten razen en naast hem af te wachten tot het over is - hem te vragen of hij rustig kan zeggen wat hij wil - hem stevig vast te houden en met rustige stem op hem in te praten - hem bij ons in de kamer te zetten en verder geen aandacht geven en wachten tot het over is - boos op hem worden (uiteindelijk was ik op en schreeuwde ik dat hij op moest houden) pas bij dat laatste barste hij in snikken uit en is uiteindelijk weer gaan slapen... al met al duurde dit wel 30 minuten, werd zijn grote broer wakker en hebben mijn man en ik ruzie.... Ik ben verdrietig en voel me machteloos, een slechte moeder omdat ik geschreeuwd heb en dat soort dingen... Dus... hebben jullie nog tips hoe ik hiermee om zou kunnen gaan? alles is welkom!
Geen tips maar wel even een dikke knuffel voor jou!! Ik heb ook wel eens een gil gegeven naar dochter dat ze nu @-&:&:”*%%]* even normaal moest doen je doet je best, maar soms gaat het gewoon even niet. Dat maakt je absoluut geen slechte ouder!! Hoe sliep hij bij de opname? Waren jullie in de buurt? Is het een optie om er tijdelijk naast te gaan liggen of hij juist bij jullie? Wat zegt hij er overdag over? Ik zou denken dat hij misschien wel erg veel te verwerken heeft?
Ik heb bij hem geslapen bij de opname, en daar was hij ook al boos. Het is sowieso een intens en gevoelig kind. Ook letterlijk gevoelig, zo wil hij nooit pleisters en vond dus nu de plakkers van de hartbewaking en het armbandje ook niks. Hij wilde naar huis en was daar ook 's nachts zo boos wakker geworden. Alleen toen kwam de verpleegkundige en die was zo overweldigend dat hij stil werd, haha! Overdag heeft hij het wel over het ziekenhuis, maar mondjesmaat. Ik probeer dan wat erover te praten, tot hij niet meer wil zeg maar... Verder is hij opgewekt overdag en lijkt het of hij de wereld aankan... Ik denk inderdaad dat hij alle emoties eruit gooit en zou hem zo graag helpen... Ik weet alleen niet hoe en dat is zo verschrikkelijk lastig... Dank voor je knuffel, dat doet in elk geval al heel erg goed!!
Misschien moet je vragen of de verpleegkundige een nachtje langs komt Heb je wellicht een dokter setje thuis? Onze dochter is daar gek op en maakt iedereen weer beter zo een armbandje zou zij ook niet blij van worden... pleisters alleen met leuke printjes Ik zou proberen er op de een of andere manier overdag echt goed aandacht aan te besteden, misschien dat hij het dan ‘s nachts minder kwijt moet? En ik denk dat hij overdag wellicht ook kan vertellen wat hem ‘s nachts zo dwars zit? De volgende dag praat sowieso makkelijker dan midden in de nacht Ik wens jullie veel sterkte voor vannacht, hoop dat jullie allemaal lekker slapen!
Heb je foto’s gemaakt? Je zou die samen terug kunnen kijken. En dan verhaal er bij te vertellen waarom om jullie daar gelogeerd hebben. Waar alles voor was ed.
Heel herkenbaar. Op die leeftijd lag onze dochter regelmatig in het ziekenhuis en na zo'n opname had ze altijd een week nodig om weer bij te komen. Heel boos, gefrustreerd en verdrietig was ze dan. Nu is ze 5 en kan ze beter uiten wat haar dwars zit dan toen. Wat bij ons hielp was om het haar uit te laten spelen, met doktersspulletjes die we hadden gekocht en mee hadden gekregen uit het ziekenhuis. Spelenderwijs verwerkte ze zo wat er was gebeurt. Hoop dat je hier iets aan hebt.
Je bent geen slechte moeder, dat om te beginnen . Wat hier nog wel eens helpt Is haar helemaal uit de situatie halen, dus echt oppakken , de kamer uit en naar de woonkamer . Daar het licht aan en met haar op schoot zitten . Meestal kalmeert ze dan vrij snel.
Als het goed is loopt er op elke kinderafdeling een pedagogisch medewerker rond. Misschien kun je nog een keertje met de kinderafdeling bellen en vragen of de pm-er tips heeft.. Sterkte!
Het is ook waarschijnlijk niet alleen de opname, maar ook de klap op zijn hoofd. Al die veranderingen kwamen op hem af terwijl zijn hersentjes het toch al slecht konden handelen. Hij zal best nog een flinke hersenschudding hebben, waar je ook niet gezelliger van wordt. Ik denk dat er weinig anders op zit dan uitzitten, met hem praten, en weten dat het beter wordt als hij herstelt. Na een opname kom je over een paar weken misschien nog wel een keer op de poli terug. Dan kan je bijvoorbeeld nog eens langs de afdeling lopen.
Heel herkenbaar, maar onze dochter was onder narcose geweest. Kind was constant vreselijk boos en verdrietig en slapen was ineens een heel groot drama. Volgens de arts was dat normaal en zou dat een aantal dagen duren. Bij haar was het na een dag of 5 ineens over. Wat wij deden: - haar laten uitrazen - vragen of pap of mama moest blijven en diegene bleef dan ook - bij der gaan liggen in bed als ze heel verdrietig was Verder was het echt overleven die 5 dagen. Ze haalde echt het bloed onder onze nagels vandaan
Mijn oudste had het nadat de jongste met een fikse hersenschudding in het zkh had gelegen, en toen de jongste onder narcose moest voor iets in haar neus. Het is bij haar echt de spanning, en het is echt iets dat er uit moet. We luisteren en praten dan veel, zorgen dat ze rust heeft, dus bv geen drukke uitstapjes ofzo, want daar heeft ze dan echt geen ruimte meer voor. Het duurde hier een week of 2...
Is hij wel echt wakker? Bij veel emoties en prikkels uit dat zich bij onze dochter nog wel eens in nachtangst. Ze lijkt wakker, maar is het niet. Misschien kun je daar eens wat over opzoeken.
Idd, mijn oudste was echt niet wakker, wel ogen open etc, soms ook slaapwandelen. Wij kregen haar ook niet wakker, dus we zorgden dat ze in bed bleef en meestal konden we haar beter met rust laten; van aanrakingen en geluid werd ze nog panischer. Soms dronk ze wat water uit een rietjesbeker en dan was het ineens over.
Ik denk inderdaad dit dit het is, want hij wordt vanuit zijn slaap wakker en bij aanraking lijkt het erger te worden... Ik hoorde gisteren ook nog een tip dat gaan tellen kan helpen om te kalmeren... Verder wordt het inmiddels minder gelukkig! Hij is overdag nog snel driftig en praat veel over ziekenhuis. Ik probeer kleine gesprekjes te hebben tot hij over iets anders begint. En dat naspelen probeer ik inderdaad ook, lijkt wel te helpen! Ik vroeg hem de ochtend na de driftbui of hij nog wist dat hij zo boos was, maar hij keek me heel vragend aan, dus volgens mij ben ik de enige die er een slecht gevoel aan heeft overgehouden (en mijn man dan) haha! Terugkijkend op de eerste 16 maanden van zijn leven denk ik dat hij destijds ook nachtangst heeft gehad, deze buien had hij toen regelmatig, alleen was hij kleiner en minder "gewelddadig" zeg maar... ook een wijs inzicht achteraf. Iedereen dan voor jullie hulp en meeleven, dat helpt echt enorm!!
Denk dat je gelijk hebt... doordat hij overdag helemaal dezelfde als voorheen lijkt te zijn, vergeet je dat snel. Maar hij heeft natuurlijk die snoekduik gemaakt...
Ons zoontje ligt geregeld in het ziekenhuis. Om alle nare dingen een plekje te geven ga ik naar de kinderpsycholoog. Wii hebben samen een verhaaltje gemaakt over ons zoontje en wat er gebeurd en met ondersteuning van foto’s vertellen wij dit en geeft zij hem EMDR-therapie. Een paar dagen daarna is hij weer een stuk relaxter.
Mijn zoontje heeft pas ook in t ziekenhuis gelegen en heeft een paar weken heel onrustig geslapen en was nog aanhankelijker dan die normaal al is Snachts gewoon wat meer gekroeld en overdag er ook aan toegegeven. Langzamerhand heeft het een plekje gegeven. De kinderarts zei dat het wel even kan duren voor ze het een plekje kunnen geven en merk je geen verschil san even contact opzoeken met de kinderarts die kan je dan doorverwijzen naar een arts gespecialiseerd in trauma's om het te verwerken.