In onze omgeving ook veel scheidingen de laatste jaren... Wij zijn nu 18 jaar samen, waarvan 12 getrouwd. We vechten wel echt voor ons huwelijk als het moet.
Wat is mijn huwelijk waard, moeilijk uit te leggen vind ik. We zijn nu 11 jaar samen waarvan 5 jaar getrouwd. Hij is mijn beste vriend, de beste minnaar, iemand die me in balans weet te houden, we hebben de zelfde humor en zitten vaak op 1 lijn. Maar ook heel vaak niet. Het is hard werk en tegelijkertijd heel makkelijk om samen te zijn. Lekker complex haha. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen.
Nee hoor, in onze wet staat dat het huwelijk voor twee personen is: man en vrouw, man en man of vrouw en vrouw.
Wij waren er van overtuigd niet te trouwen. Mijn man komt uit een hecht gezin en mijn ouders zijn gescheiden toen ik geboren werd ... Na 10 jaar samen kregen we ineens (letterlijk) het gevoel te willen trouwen en trouwde klein maar heel fijn ... Het gevoel is niet anders maar wat ik nooit gedacht had vind ik het toch een fijn gevoel dat ik kan zeggen dat hij mijn man is.
Als je niet gelovig bent kijk je denk ik anders tegen een huwelijk aan. Of tenminste ik wel. Wij zijn met een tussenpauze (we zijn uit elkaar geweest) nu zon 17 jaar bij elkaar. Mijn vriend wil niet trouwen omdat hij de waarde er niet van inziet. Zijn ouders zijn allebei 3 keer getrouwd geweest en weer gescheiden. Dus hij ziet het absoluut niet als iets wat je voor altijd doet. Ik heb me er bij neergelegd ik had het leuk gevonden, maar is geen dealbreaker. En nu hebben we alles zo geregeld dat we net getrouwd zijn. De notaris maakte ook de opmerking: waarom trouwen jullie niet? Is een stuk goedkoper Maar geen optie dus. En ach wie weet, als de kids het huis uit zijn dat ie het dan wel aandurft
ik denk dat ze dat ook wel bedoelt .. Hoop ik. Misschien dat ze bedoelt vanuit een religieus oogpunt. Gods zegen over je relatie en zo. Wat natuurlijk enkel waarde heeft als je daarin gelooft. Dus voor vele maakt direct trouwen of trouwen na 5 jaar samenwonen niet uit.
Ik zie het eigenlijk meer andersom. Ik heb het huwelijk altijd al beschouwd als een artificieel construct. Een middel om ons te "dwingen" tot iets wat eigenlijk helemaal niet onze natuur zit. En dat is niet per se iets ergs. De maatschappij heeft veel van dat soort middelen om ons een duwtje in een richting te geven waarvan we denken dat het de goede is. (gevangenisstraffen ter beteugeling van agressie bijvoorbeeld). Een levenslange verbinding aangaan zit naar mijn idee niet "in het dna" van homo sapiens. Maar het was wel handig ter bescherming van wederzijds geld, goed, land en nageslacht. En daarom hebben we een idee, en bijbehorende wetten, bedacht om dat allemaal te beschermen. Maar omdat er nu allerlei andere wetten zijn bedacht om burgers te beschermen, en vooral omdat vrouwen niet meer afhankelijk zijn van hun echtgenoot voor inkomen, zijn we nu weer vrijer om onze werkelijke natuur te volgen: seriële monogamie. Zoals we ooit in de evolutie zijn begonnen, vóór de agrarische revolutie. Is dat goed? Weet ik niet. Kinderen hebben er natuurlijk wel baat bij om binnen een liefdevolle ouderrelatie op te groeien. Dus in het geval dat er (jonge) kinderen bij betrokken zijn zeg ik: je doet je stinkende best maar om bij elkaar te blijven, en het bovendien een beetje gezellig, of op zn minst beleefd, te houden met elkaar. Maar in de andere gevallen vind ik het prima dat mensen iets "onnatuurlijks" van zich af werpen. Het zal ook niet verbazen dat ik niet getrouwd ben, en er ook geen enkele waarde aan hecht
Ik wilde een paar jaar terug graag trouwen. Dezelfde naam dragen als gezin vond ik een fijn idee. De verbintenis zei me eerst niet echt iets extra’s bovenop de verbinding die we al hadden (drie kinderen) maar toch heeft het iets extra’s gebracht. We waren trouwens al bijna 15 jaar samen toen we gingen trouwen. Ik kan mij geen leven zonder mijn man voorstellen. En ik had voor dat we het ‘boterbriefje’ hadden ook net zo voor mijn relatie willen knokken als dat ik nu zou doen. Ik wil met mijn man oud worden. Of hij nou bij wet of niet bij wet mijn man is.
4 jaar geleden zat ons huwelijk in een diep dal. We begrepen elkaar gewoon niet meer en ik ben heel erg veranderd nadat we kinderen hebben gekregen en echt niet op een hele positieve manier. Gelukkig heb ik mezelf weer teruggevonden en daardoor ook elkaar weer maar we moeten er wel aan blijven werken, Ik ken ook genoeg stellen die uit elkaar zijn gegaan en vaak komt dat toch doordat een mens nu eenmaal veranderd en je elkaar kwijt raakt of elkaar gewoon niet meer aardig of leuk vindt. Het leven loopt nu eenmaal weleens anders dan dat je je van tevoren had voorgesteld.
Van de kindjes uit mijn klas zijn er alleen al dit schooljaar 4 koppels gescheiden... Het is een kleutergroep. Echt wel veel hoor! Verbaas mij elke keer weer. En ook van mensen waarvan je het echt niet verwacht. Maarja dat is gek want hoe verwacht je zoiets? Dus dat is een heel gekke mening, maar dan lijken het van die leuke gezinnetjes, die alles goed voor elkaar hebben...
Dat idee heb ik ook wel een beetje. Ik hoor het ook bijna niet in onze omgeving. In de klas van mijn oudste heeft 1 van de 34 kinderen gescheiden ouders. Zelf nu 15 jaar samen, waarvan (bijna) 10 jaar getrouwd.
Wij staan er precies zo in. Moet zeggen dat ik ook niet veel scheidingen mee maak. Binnen de familie is alleen de tante van mijn man ooit gescheiden (inmiddels hertrouwd)
Ik dacht ook dat het huwelijk voor altijd was. Ik zou nooit scheiden. Tot mijn man er een dubbelleven op na bleek te houden en alcohol, drugs, andere vrouwen en emotionele en fysieke mishandeling om de hoek kwamen kijken. Ik heb geknokt tot ik er letterlijk bij neerviel en ben voor mn kinderen te lang gebleven. Nu ben ik heel blij dat ik gescheiden ben. Mijn huidige man dacht ook dat het huwelijk voor altijd was. Tot hij na ruim 20 jaar samen zwaar ongelukkig in een burn out belandde en zich realiseerde dat hij al jaren geen volwaardige gelukkige relatie had, maar een huisgenoot die hij eigenlijk niet eens meer mocht. Het 'houden van' was weg. Ze hebben nog uitgebreide relatietherapie geprobeerd maar er was te weinig over om mee/op te bouwen. Oftewel: oordeel niet te snel over anderen. Iedereen heeft een verhaal en niet iedereen die gescheiden is denkt licht over het huwelijk of heeft er niet voor gevochten. Overigens zijn wij nu heel gelukkig geregistreerd partners, maar we hebben beiden geleerd dat niets vanzelfsprekend of perse voor altijd is.
Oei.....Ik vind dit een hele lastige! Ik ben getrouwd met het voornemen samen oud te worden en de belofte daar ook echt voor te gaan. Dat heb ik beloofd en dat wil ik met elke vezel in mijn lijf waar maken. Ik kan me wel situaties voorstellen dat ik toch ervoor zou kiezen om te scheiden. Stel mijn man verandert ontzettend van karakter en slaat mij. Ook na diverse therapieën blijft dit doorgaan. Dan zal ik toch voor mezelf kiezen. Vreemd gaan vind ik ook heel lastig. Als we eraan werken en ons uiterste best doen maar ik wil hem niet meer vertrouwen dan is de gelijkwaardigheid ook ver te zoeken. Dat is ook een situatie die ik niet voor heel lang wil laten doorgaan.
Hier zijn we wel getrouwd (7 jaar en 12 jaar samen) maar bij vreemd gaan of wanneer we niet meer door 1 deur kunnen, constant ruzie hebben ect dan teken ik de scheidingspapieren. Er is in mijn ogen geen enkele reden die vreemd gaan goed praat, nee ook niet als er tussen de lakens weinig tot niks gebeurd. En in een huis vol met ruzie opgroeien is ook niet goed en zo zou ik ook niet willen leven. Ja we gaan er van uit samen oud te worden maar dat wilden we al voordat we trouwden. Voor ons is het huwelijk meer de kers op de taart die ons en ons gezin verbindt. Edit : bij (emotionele) mishandeling zet ik er ook de stop op maar dat verwacht ik niet binnen ons huwelijk) ( vreemdgaan ook niet maar je weet maar nooit)
Ook mijn huwelijk is mij heel veel waard. Althans, niet het huwelijk persé, maar wel ons gezin, onze relatie. Wij zijn na 10 jaar getrouwd en 17 jaar samen. En net als iedereen heb je soms moeilijke momenten en mooie momenten, that's part of life.. Maar de basis voelt zo fijn, zo vertrouwd. Een plek waar je echt jezelf kan en mag zijn. En dat zou ik nooit willen verliezen. Dus voor mij is bijvoorbeeld verliefd worden op een ander ook geen optie, wetend dat je na 10 jaar tegen dezelfde dingen aanloopt. Verliefdheid is maar tijdelijk. Dus als je het mij vraagt blijven we samen, maar ik heb geen glazen bol, dus wie weet wat de toekomst brengt...
Wij zijn getrouwd, maar niet omdat we van elkaar houden want dat deden we sowieso al. Ik wilde gewoon dezelfde achtenaam als mijn kinderen en we hadden zin in een feestje. Zo simpel is het.