In mijn omgeving ook veel scheidingen en eigenlijk allemaal hetzelfde verhaal: 40+, 20 jaar getrouwd, uit elkaar gegroeid, vrouwen zijn sterker geworden, mannen stil blijven staan...ze zeggen ook allemaal dat ze deze stap eigenlijk al veel eerder hadden moeten zetten. Eentje betreft mijn beste vriendin en snap dat ze wilde scheiden maar ik snap niet dat ze het zover heeft laten komen.
Als dat niet voor jou zou werken,prima. Hier zie ik genoeg jarenlange monogame relaties zonder dat ene papiertje. Dat ene papiertje is niet wat een huwelijk goed maakt maar hoe je samen met elkaar omgaat. Respectvol en samen. Al dan niet met kinderen.maar dat is mijn visie.
Oke dat kan natuurlijk, maar even hypothetisch gezien. Want als jou beste vriendin een man tegen komt maar absoluut niet wilt trouwen. Hoe reageer je dan op haar, blijft dat altijd tussen jullie instaan of hoe moet ik dat zien? En stel jou kinderen komen de liefde van hun leven tegen, maar ze willen niet trouwen, komt er dan ruzie of zo?
Voor mij betekent mijn huwelijk een stukje zekerheid, veiligheid. Zeg niet dat dat terecht is of goed he, maar dat is mijn gevoel. Wel is het zo dat we toen we elkaar ontmoetten direct wisten dat dit "het" was, en dat gevoel is nooit over gegaan. Heel vreemd maar zo ging het. Nooit twijfels gehad, nooit grote problemen. Er zijn echt wel dingen hoor, tis echt niet perfect. Maar de basis is onvoorwaardelijk goed. Na een slechte relatie met mijn ex (en daardoor was ik bang voor een nieuwe relatie) spraken mijn man en ik na drie maanden de volgende dingen af: niet elkaar willen veranderen, niet in vrijheid beperken en bij ruzies geen oude koeien uit de sloot halen. Daar houden we ons al 13 jaar aan en dat werkt. Klein voorbeeld: mijn man laat op een werkdag nooit weten hoe laat hij thuis is en dat wisselt enorm. Mega irritant, want ik weet dus niet of hij mee eet of dat ik een bord apart moet zetten. Dat heb ik vaak aangegeven maar ik krijg het er niet in bij hem. Hij wil wel maar vergeet het altijd. Op een gegeven is het klaar, kennelijk lukt het niet, ik zie hem wel verschijnen en laat mijn irritatie erover los. Als ik weg moet is hij altijd op tijd, dus prima. Groter voorbeeld: op seksueel vlak lopen onze behoeften best uiteen. Daar hebben we vaak woorden over gehad, ik heb er voor ons trouwen over nagedacht maar besloten dat dat ondergeschikt is aan hoe heerlijk we het hebben samen. Dus hoewel we er over moeten blijven praten en het altijd een aandachtspunt is, accepteren we ook dat die ergernis soms flink de kop op steekt. Belangrijkste is dat we beiden bereid zijn eraan te werken, hoe lastig soms ook. In drukke periodes plannen we soms een "APK": even op de bank, kinderen op bed, even samen praten over hoe het gaat, staan de neuzen nog dezelfde kant op, zijn we nog tevreden etc. Hij is mijn beste vriend, mijn maatje, mijn alles. De enige op de hele wereld die mij echt 200% kent, en mij nog nooit erom heeft veroordeeld. Dat betekent niet dat hij het altijd begrijpt, maar we accepteren elkaars verschillen. Daarnaast is hij een goede vader en geeft hij mij de vrijheid die ik echt heel hard nodig heb. Dwz dat ik best weleens zonder hem op pad ga, en in de toekomst zullen dat ook reizen zijn. Daar staat wel tegenover dat ik hem alles geef wat ik maar kan, onvoorwaardelijk van hem hou met alle voors en tegens, en dat we samen oud en grijs zullen worden. Zeg nooit nooit, maar als het met hem niet lukt dan met niemand denk ik.
Ik snap denk ik wel wat je bedoeld. Voor mij persoonlijk is het ook geen optie om ongehuwd samen te wonen. Dit komt doordat ik reformatorisch ben. Bij samen wonen komt meestal ook seksuele gemeenschap en dat hoort voor mij binnen het huwelijk. Ik ben dus ook als maagd het huwelijk ingegaan. Wat anderen doen daar heb ik geen oordeel over. Ieder moet het voor zich weten. Maar voor mij is dit hoe ik het wil.
Ik ben nu 31. Ben 13 jaar samen met mijn man waarvan komende vrijdag alweer 6 jaar getrouwd. Wij zijn niet van plan om te gaan scheiden maar je weet het natuurlijk nooit
Ik vind trouwen altijd een beetje onzin eerlijk gezegd, wij zijn al 14 jaar bij elkaar en zijn niet getrouwd. Onze relatie is heel belangrijk voor ons en ik zou er ook zeker voor knokken mochten er bepaalde dingen gebeuren. Er zijn echter wel grenzen, vreemdgaan is bij mij gelijk over en uit, dat wij kinderen hebben maakt voor mij geen enkel verschil. Wij hoeven niet op een papiertje vast te laten zetten dat wij van elkaar houden. Wij gaan nu ook al door het leven als man en vrouw, buitenshuis noem ik hem ook gewoon '' mijn man '' na zo'n lange tijd noemen we elkaar geen vriend en vriendin meer, dat doe je als je 16 bent misschien of net verkering hebt maar niet na 14 jaar een relatie te hebben en twee kinderen rijker te zijn. Wij zijn niet van plan om uit elkaar te gaan maar zeg nooit nooit.
Ik heb altijd gedacht nooit te scheiden, kostte wat het kost. Maar eerlijk gezegd twijfel ik nu wel steeds meer. Het is gewoon niet meer zoals het ooit was. Teveel meegemaakt misschien. Gemeenschap hebben we amper, en kus of een knuffel is soms al teveel gevraagd. Ik doe niks goed, tegenover de kinderen is hij snel geïrriteerd en hij is altijd maar moe en sago. We hebben vaak meningsverschillen, en vorige week zei hij "misschien moeten we maar scheiden". Zelf zit dat ook al een tijd in mijn hoofd. Hij zal nooit veranderen. Maar ik weet ook dat als ik bij hem wegga, het een vechtscheiding gaat worden. Heeft hij zelf wel eens gezegd 'als je bij me weggaat doe ik er alles aan dat je de kids niet te zien krijgt' en ben ik bang dat hij niet goed voor ze kan zorgen als ze bij hem zijn. We hebben kids met problemen, waardoor hun gedrag niet makkelijk is. Daar kan hij absoluut niet tegen en word dan boos..of gaat slapen..of gaat weg. Ik ben bang dat het dan een keer uit de hand loopt..en dat is wel het laatste wat ik wil. Ik probeer echt alles goed te krijgen/houden. Met iemand praten wilt hij niet. Het huwelijk is/was voor mij heilig. En dacht altijd dat het iets was voor altijd. Mijn ouders zijn gescheiden en vond dat altijd verschrikkelijk..hoe konden ze?
Wij zijn ruim 8 jaar getrouwd. En ik kan met 100% zekerheid zeggen dat we niet zullen scheiden. Met liefde en trouw zullen we samen door gaan. Soms een ruzie tussendoor en dan is de liefde even wat minder, maar de trouw blijft. En diep in mij ook de liefde, maar dat wil ik op zo'n moment niet toegeven Maar als het weer goed is en we elkaar knuffelen houd ik meer van hem dan ooit daarvoor. Mijn liefste<3 Trouwen is niet altijd een romantisch sprookje, het is vaak ook hard werken. Maar het is zo fijn om getrouwd te zijn, en niet bang hoeven te zijn dat hij of ik ooit naar een ander zal gaan.
Ik moet hier even op reageren. Trouwen betekent nu niet veel meer. Als wettelijk samenwonenden heb je precies dezelfde rechten en plichten (in België althans). Ook voor de kinderen maakt het niets uit. Dus waarom wij (nog) niet getrouwd zijn? Omdat we andere prioriteiten hebben in ons leven. Omdat alles nu al goed conctractueel geregeld is. Omdat we niet veel met de symboliek hebben. Ik sluit niet uit dat het er ooit nog van komt, maar dan wel hoe wij zijn. Dus zonder witte jurk en poespas. Zonder geposeerde foto's en zonder mensen die we nauwelijks kennen op een feest. Desondanks betekent mijn relatie alles. We hebben drie kinderen samen, een huis samen. Het zou niet meer kunnen betekenen met een trouwbriefje. En dit kapot maken is net zo ingrijpend als een 'echte scheiding'. Er moet heeeeel veel gebeuren voor dat zo ver zou komen.
Wij zijn nu 11 jaar bij elkaar. Altijd gedacht dat we samen oud worden. Plannen voor de toekomst gemaakt en toch gaan we uit elkaar. En dat doet giga veel pijn. Vooral omdat ik er niet voor kan vechten. Sinds januari weet ik namelijk dat mijn partner transgender is. En dat heb ik nooit geweten. Soms is het dus niet anders.
Tenzij je als vrouw??? Geldt dit ook anders om in jouw ogen? Ik moet ineens denken aan de huishoudschoolachtige opleidingen uit de jaren prehistorie waarom meisjes leerden hoe zij hun toekomstige mannen moesten dienen
Ik geloof best in de ware liefde en heel je leven bij elkaar blijven. Trouwen echter zie ik zelf het nut niet van in, behalve misschien wat praktische dingen, maar die kun je ook bij de notaris regelen. Men zegt hier dat er niet meer hard gevochten wordt voor een huwelijk maar waarom is het zo erg om verder te gaan als je niet meer gelukkig bent samen?
Wow! Dat lijkt mij heftig!! Sterkte! Maar wat ik mij even af vraag, ff kort door de bocht: veranderd jouw partner dan of verandert jouw beeld wat jij van je partner had dermate dat je wilt scheiden?
We zijn 18 jaar samen, waarvan 5 getrouwd, en het huwelijk voegt voor ons 0,0 waarde toe aan onze relatie. Onze kinderen zullen ons voor altijd verbinden en dat doet een papiertje/belofte in mijn ogen niet.
Maar hoe kan je dat met 100% zekerheid zeggen? Wat als er op wat voor manier dan ook die '' trouw '' een deuk krijgt? Wat als er om wat voor reden dan ook het vertrouwen word geschaad? Oprechte vraag trouwens, ik kan mij namelijk niet voorstellen dat je kan zeggen dat je 100% zeker weet dat je nooit uit elkaar zal gaan.