Wat heftig Javica! Als je man de opmerking over een vechtscheiding niet had gemaakt...was je dan al gescheiden van hem of zou je dan m akkelijker de keus kunnen maken? Ik kan me dat namelijk heel goed voorstellen. Het laatste wat je wil is flink geruzie en touwgetrek betreffende de kinderen. Wat een enorm lastige situatie en wat vreselijk sneu dat je man op deze manier te werk dreigt te gaan. Sterkte met deze situatie.
Het " huwelijk" zegt me niks. Dat is alleen maar een papiertje voor de wet. Onze relatie is mij zeer dierbaar.
Trouwens is voor ons niks meer of minder dan een zakelijk contract. Emotioneel hecht ik er geen enkele waarde aan. Onze relatie vind ik uiteraard wel belangrijk. We zijn 14 jaar samen en we gaan er vanuit dat we samen oud worden. Echter ik ben niet naïef. Het leven kan soms verrassende wendingen hebben, waardoor een scheiding onvermijdelijk kan zijn. Mensen scheiden mijn inziens niet voor de lol en denk dat er vaak meer aan vooraf gaat dan je als buitenstaander ziet. Sommigen oordelen hier te makkelijk naar mijn mening. Daarnaast moeten we het ook niet zwaarder maken dan het is. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik klein was. Ik heb er nog nooit een probleem mee gehad. Ik krijg kromme tenen van generaliserende uitspraken als ‘arme kinderen’. Ik herken mijzelf daar absoluut niet in.
Dit idd. Wij zijn 14 jaar samen waarvan 4 jaar getrouwd. Al eea voor onze kiezen gekregen waardoor samen sterk zijn. Ik zal blijven vechten voor mijn huwelijk hoewel ik natuurlijk hoop dat dit niet nodig is.
Ik denk dat er misschien wel meer scheidingen plaatsvinden dan 'vroeger' maar er waren vroeger net zoveel, of misschien wel meer, ongelukkige huwelijken. Ik heb toch met grote regelmaat gehoord over huwelijken vroeger waarbij de vrouw of man niet gelukkig was. Maar scheiden, dat deed je nu eenmaal niet. Of kón je niet, bijvoorbeeld als huisvrouw zijnde met 7 kinderen. Gelukkig kiezen er tegenwoordig mensen voor hun eigen geluk als dat in hun huwelijk niet meer te vinden is. En ik geloof wel degelijk dat dat echt niet de eerste keuze is. Mensen kunnen ook echt veranderen in hun leven naarmate ze ouder worden en daardoor heel anders in het leven staan, anders in de omgang worden, enzovoorts. Soms verander je samen in dezelfde weg en soms verander je totaal de andere kant op en matcht het niet goed meer samen. Ik denk dat het allerbelangrijkste voor kinderen is dat ze leren wat liefde is en een liefdevolle relatie. Als ouders respect, begrip en waardering voor elkaar kunnen tonen. Wanneer je niet gelukkig meer bent als partners en het ook niet meer lukt om dat te proberen weer goed te krijgen na mindere perioden, kun je dat niet meer naar je kinderen uitstralen. Ik denk dat dat soms schadelijker kan zijn dan bij elkaar blijven voor de kinderen. Mij lijkt een relatie je basis, trouwen of niet zal de relatie zelf niet beter laten zijn of worden. Dat doe je omdat je dat graag wil. Voor ons voelde trouwen als een normale stap in ons leven. Niet uit geloofsovertuiging, gewoon gevoelsmatig. Anderen die niet getrouwd zijn voelen voor mij hetzelfde. Een relatie is een verbintenis, alleen bij trouwen is dat ook voor de wet. Trouwen hoeft dus geen waarde te hebben, het kan wel, het is alleen persoonlijk hoe je je daar bij voelt.
Ik denk dat de keus dan makkelijker was geweest ja. Ik wil wel dat ze veilig zijn, nu heb ik alles zelf onder controle. Dan niet meer. We hebben het niet slecht nu hoor, maar meer 'huisgenoten'. Hij is soms net een klein kind. En daar kan ik niet zo goed tegen. Hij mopperd om alles (bijv als er drinken om gaat verheft hij zijn stem al "wat doe je nou weer!" ) en zorg vooral zelf voor de kinderen. Hij doet weinig met ze. Dat is gewoon jammer
Ik had je reactie niet gelezen hoor, ik reageerde op niemand Ik heb het wel eens om me heen gehoord dat ze niet uit elkaar zouden gaan voor de kinderen. Ikzelf zou die keuze dus niet voor de kinderen maken. Hoe verdrietig ook. Ik ga er van uit dat ik nooit zal scheiden. Daar gaat niemand vanuit neem ik altijd aan.
Ik was 12 jaar samen met mijn ex en daarvan 3 getrouwd. Ik had er geen behoefte aan maar mijn ex wel dus zijn we in Las Vegas getrouwd..... en dus ruim 2 jaar geleden gescheiden. Ik geloofde nooit zo in de ware Jakob, maar misschien was dit omdat mijn relatie altijd al zo zo was.... ik heb wel voor mijn eigen geluk gekozen en ben weg gegaan en ja er was ook een jong kind in het spel maar ik kon niet meer! Snel daarna ontmoete ik mijn huidige man. Niet geplanned, of verwacht maar O zo verliefd en dat zijn we nog steeds. Sinds ik hem ken geloof ik in de ware Jakob en kan ik niet wachten om met deze geweldige man te trouwen ondanks dat we, vanwege onze jongste, geregistreerd partner zijn. Het is een gevoel, een emotie waardoor ik dit wil en ik had nooit gedacht dit ooit te voelen. Voor deze relatie zou ik door het vuur gaan en vechten tot het bittere einde maar mijn gevoel zegt dat dat niet nodig zal zijn. Ook al kan ik niet in de toekomst kijken natuurlijk maar ik kan mij geen leven zonder hem voorstellen... dat kon ik wel met mijn ex....
Bijna alles. Vanuit geloofsoogpunt niet samengewoond voor het trouwen. Maar ik vind wel dat je gelukkig moet zijn in je relatie, even op je tenen lopen houdt je wel vol maar niet tot de dood je scheid. Ik heb verschillende scheidingen mee gemaakt in familie/vriendenkring. * uit elkaar omdat de ander op het zelfde geslacht valt * uit elkaar omdat zij geen kinderen wilde met hem, ze zag hem als broer en niet als haar man * uit elkaar want hij wil links en zij wil rechts * uit elkaar want het gaat niet meer ruzies etc man blijkt ADHD te hebben en alles moest zoals hij wilde * uit elkaar want zij ging al ruim een jaar vreemd Ik denk dat als ik echt niet meer gelukkig zou zijn en mijn kinderen onder onze relatie zouden lijden ik wel zal gaan scheiden. Ook als mijn man jaren zou vreemdgaan.
Ik ben nog geen 30 en al 10 jaar samen met mijn man waarvan 6 jaar getrouwd. Ik vind het een heel fijn idee dat we getrouwd zijn, we hebben al het nodige meegemaakt en ik denk dat, als we niet getrouwd waren, het op sommige punten in onze relatie makkelijker was geweest om de handdoek in de ring te gooien.
Trouwen zelf zegt mij niet zoveel... wij zijn ook nog niet getrouwd. Nog niet zeg ik , ik ben wel gevraagd 2 jaar geleden. En sluit ook niet uit dat we ooit gaan trouwen. Maar een echte meerwaarde heb ik er niet van. Wat ik wel fijn zou vinden als we getrouwd zijn hebben we allemaal dezelfde achternaam Ik vind kinderen hebben samen een veel belangrijker verbintenis. Maar onze relatie is mij heel veel waard. We hebben enorm veel meegemaakt en ik heb echt wel eens gedacht ik stop ermee maar uiteindelijk zijn wij er altijd uit gekomen en hoe cliché ook altijd samen sterker. Dat is mij veel meer waard als getrouwd zijn.
Wij zijn nu 8,5 jaar samen en zijn niet getrouwd. Dat houden we ook zo Beide zien de meerwaarde van dat papiertje niet in. We hebben kinderen en die verbinden ons hoe dan ook voor de rest van ons leven aan elkaar. Het huwelijk is voor mij dus niks waard. Onze relatie echter wel, maar daar doen wij niet minder moeite voor omdat we niet getrouwd zijn.
Ik weet niet naar welke cijfers jij kijkt maar volgens het CBS zijn er vanaf 2004 jaarlijks tussen de 30 en 33 duizend scheidingen en daar zit geen stijgende trend in. Het is even iets lager geweest gedurende de de crisis omdat mensen in een crisis minder snel scheiden maar is al jaren stabiel binnen deze fluctuerende marge. Dus het valt wel mee. Misschien zit het even tegen in jouw vriendengroep.
Ik ben 5 jaar geleden gescheiden. Na 13 jaar samen waarvan 7 jaar huwelijk. Heb er alles aan gedaan. Maar soms is scheiden beter voor alle partijen dan bij elkaar blijven.
Onze relatie is mij alles waard en als kers op de taart wilde ik ook trouwen. We hadden al kinderen toen we trouwden en dat is voor mij een veel grotere verbintenis. Trouwen ging vooral om het feest en omdat ik zijn achternaam ook wilde dragen. Voor onze relatie wil ik heel ver gaan, we hebben ook veel heftige tijden gekend, maar samen komen we er wel uit. Mijn man is wel eens gescheiden. Was niet zijn keus, maar zijn vrouw hield er een relatie op na met zijn toen beste vriend, Hij heeft daarna altijd geroepen niet te willen trouwen, maar blijkbaar vond hij mij toch geschikt en begon hij er zelf over. En hij wordt vast oud met mij, ik met hem weet ik helaas niet. Maar dat komt niet door een gebrek aan liefde maar door een groot leeftijdsverschil...
Ik snap wel dat je je dat kan afvragen, vooral omdat zoveel stellen uit elkaar gaan. Maar ik kan toch niet bij voorbaat mijn man of mijzelf niet vertrouwen, of niet in ons huwelijk geloven? We zijn getrouwd tot 'de dood ons zal scheiden'. Als ik er al rekening mee ga houden dat het wel eens anders zou kunnen aflopen, zou ik me toch ook niet voor de volle 100% inzetten, denk ik. Dan zou ik als ik eens een andere leuke man zie, me afvragen of het met hem niet leuker zal zijn. Of als we uit elkaar dreigen te groeien, minder mijn best doen om dat te herstellen, denk ik.
Voor jou geldt dat papiertje misschien niet. Voor ons zeker wel. Maar ik zeg niet dat dat dan voor iedereen geldt. Jij noemt mij naïef, maar ik noem iemand die wél gaat scheiden of er van uit gaat dat dat kan kan gebeuren toch ook niet onbetrouwbaar?