’Ik heb haar gevonden!’ Jade (21) spoort via Twitter meisje op dat haar knuffelde tijdens een paniekaanval Ⓒ HOLLANDSE HOOGTE / HAROLD VERSTEEG, TWITTER AMSTERDAM - Toen de 21-jarige Jade afgelopen week een ’serieuze paniekaanval’ kreeg op het station Amsterdam Amstel, staarden veel mensen haar niet begrijpend aan. Terwijl de tranen over haar wangen liepen, kwam er hulp uit onverwachte hoek. Een meisje sprak haar aan en gaf haar een knuffel. Door een oproepje op Twitter krijgt Jade eindelijk de kans om haar ’reddende engel’ te bedanken voor de hartverwarmende actie. „Ik wil eigenlijk echt heel erg graag weten wie het meisje was die me een knuffel gaf toen ik een paniekaanval kreeg op station Amsterdam Amstel gisteren”, tweette Jade op 21 juni. „Kunnen jullie me helpen en dit retweeten?” Hoewel veel mensen dat deden, bleek het nog niet eenvoudig om het meisje op te zoeken. Jade had die bewuste woensdag een rotdag: een sollicitatiegesprek liep niet goed en ze kwam haar ex tegen. Haar angststoornis speelde op en ze kreeg een paniekaanval. „Ik voelde me zo alleen en iedereen staarde naar me, mijn make-up zat tot mijn onderkin en zij was de enige die me zag, maar ze moest snel haar trein halen. Ik wil haar zo graag bedanken, want het gaf me echt hoop”, aldus de geëmotioneerde Jade, die wel een knuffel kon gebruiken. Na honderden steunbetuigingen via Twitter en aandacht van verschillende media heeft het meisje zich bij Jade gemeld. En er is meer goed nieuws voor de 21-jarige: de sollicitatie ging toch niet zo slecht: ze is aangenomen voor de afstudeerstage.
Mooi inderdaad! Ik heb ook wel eens iemand zien huilen in het openbaar en heb toen niks gedaan. Achteraf wel eens spijt van gehad. Maar op dat moment wist ik ook echt niet waar ik goed aan deed. Zelf ben ik niet zo goed in het uiten / bespreken van emoties.
Wat bijzonder dat dat meisje dat gedaan heeft, echt lief! Ik heb wel eens zitten huilen op het station en in de trein omdat de vader van mijn beste vriendin heel onverwacht overleden was op veel te jonge leeftijd. Iedereen staart je alleen maar aan.
Ik heb ook eens moeten huilen in de trein. Ik voelde me zo afschuwelijk en ik was al urenlang aan het huilen. Het was anderen nog niet opgevallen totdat ik in de trein zat, in zo'n vierzits. Het was spitsuur en letterlijk iedereen staarde me aan. Ik vond het zo genant, maar kon gewoon niet stoppen. Uiteindelijk gaf een meisje me een zakdoekje. Heel simpel gebaar, maar ik vond het zo lief. Gewoon het idee dat onbekende mensen voor je zorgen, dat je niet alleen bent, dat deed me echt goed.