Heel herkenbaar voor mij.. ik hoopte op een zusje voor onze dochter en voelde me ook helemaal meisjesmoeder. Jongenskleding vond ik saai en ik had zin om lekker weer roze te shoppen. Toen we hoorden dat er een jongetje in mijn buik zat heb ik ook een paar weken moeten wennen aan het idee. Helemaal omschakelen en de leuke kanten van jongetjes proberen te gaan zien. Voelde me heel rot dat ik zo negatief dacht maar kon er niks aan doen! Uiteindelijk helemaal goed gekomen Hij is zo'n leuk kind en ben echt verliefd op mijn zoontje. Ja hij is wel eens druk, maar dat is mijn dochter soms ook haha. Als je je zoontje straks in je armen hebt komt dat helemaal goed!
Wat iedereen met een voorkeur voor een bepaald geslacht probeerd te zeggen is: Uiteindelijk ben je ontzettend blij met je kindje als alles gezond is en in je armen ligt na de bevalling. Maar het is een omschakeling die je even moet maken als je stiekem ergens op hoopte. Je wilt je niet zo voelen maar het is er nou eenmaal en je moet er aan wennen. Ik vind t zo'n onzin dat mensen er niet voor uit zouden mogen komen dat ze iets anders hoopten. Alsof je het zelf zo fijn vind dat je je zo voelt. Ze houden uiteindelijk zielsveel van hun kindje. (Meestal dan) Ik ken iemand die nu een 3e zoon heeft gekregen en ondanks dat ze het niet zo zegt weet ik dat ze stiekem heel graag een meisje had gehad. Maar het is nog steeds een taboe voor veel mensen.
Ik wil zo graag allebei en ik vind het verschrikkelijk dat ik zo'n erge voorkeur heb maar ik krijg het niet uit mijn hoofd.... Ik ben zelfs bang voor de geslachtsbepaling. LOL.
Mijn vriend en ik wilde ook graag een meisje. Bij mij kwam het denk ik door al het oppassen. Ik had op 1 jongen na alleen maar meiden en wist voor mijn gevoel niet goed hoe om te gaan met jongens. Het verschonen, de kleding vond ik echt lelijk en een naam kwamen niet uit. Maar nu ik een jongen heb, vind ik het heerlijk! De naam, tja op een gegeven moment moesten we natuurlijk wat kiezen, dus het is de beste naam geworden, maar we vinden het niet prachtig zoals we vele meiden namen vinden. Toch hopen we nu op een meisje, ook voor onze zoon, die overduidelijk een voorkeur heeft voor vrouwelijke speelmaatjes. En voor onszelf. Ik zou het erg leuk vinden meidenkledjng te maken en de namen te kunnen gebruiken die vriend en ik al jaaarreeen in gedachten hebben voor een meisje.. Ach maar voor een jongen hebben we alles in huis, alleen de naam niet haha Oja en ik was echt een draak van een meisje vroeger hoor haha
Zo goed dat je dit durft te zeggen, er heerst naar mijn idee toch een taboe over.. Je gevoel mag er zijn, het is even wennen, maar het komt goed! Gelukkig heb je nog heel wat weken om aan het idee te wennen en jongens spullen uit te zoeken.
Nogmaals dank jullie wel voor alle reacties. Het is fijn om te lezen dat het voor velen toch wel herkenbaar is. Ik dacht misschien is het goed om jullie te laten weten hoe het nu gaat, nu ik inmiddels 26 weken zwanger ben. Ik moet zeggen dat ik al wat meer aan het idee gewend ben. Al kan me soms nog steeds het gevoel overvallen dat we een zoon krijgen. Het heeft even geduurd voordat ik zin had om aan de slag te gaan met het kamertje. Maar deze is nu bijna af en eigenlijk ben ik er heel trots op. Het is geen stoere jongenskamer geworden, maar een lieflijk kamertje met wat jongensachtige accenten/kleuren. Moet zeggen dat we voor onze dochter toentertijd ook geen standaard meisjeskamer hadden. De naam is nog steeds een issue. Vinden dat maar lastig. Ik heb een naam die man minder leuk vindt. Man kwam vorige week met naam, ben er niet lyrisch over maar vind het een prima naam dus ik dacht dat we er eindelijk uit waren. Zegt hij gister dat hij toch nog niet overtuigd is.. Pff irritant. Maar goed misschien is er dan weer hoop voor de naam die ik zo mooi vind Maar al met al gaat het dus wel goed. Ik voel de kleine man goed bewegen en dat is toch wel weer heel gezellig. Het idee dat er straks weer een baby’tje is, ondanks dat het toch weer spannend is, is heel fijn en dat maakt niet uit of het een jongen of meisje is.
Oh dit is zoooo herkenbaar!!! Ik ben getrouwd met een vrouw. We hebben samen een dochter van 2. Toen ik zwanger werd van onze 2e hoopten we zo enorm op nog een meisje. We wilden heel graag een vrouwen gezin. Vooral omdat het praktisch is, we een meisje zo leuk vinden, maar ook omdat we bang waren dat een jongen misschien niet gelukkig zou zijn in ons gezin. We -vooral ik- wilde echt geen zoon. (Erg he?) Als vriendinnen een zoon kregen dacht ik altijd "jammer voor je..." Toen ik bij de pretecho hoorde dat het een jongen werd heb ik zo hard gehuild. De weken er na wende ik aan het idee, maar tot de bevalling heb ik er wel last van gehad. Een naam konden we ook echt maar niet bedenken, terwijl we voor een meisje een hele waslijst hadden! Toen werd hij geboren. Ik kreeg hem in mn armen en ik dacht direct; hoe heb ik dit oooooooit kunnen denken!? Ik was op slag verliefd. Nu, 5 weken na mijn bevalling kijk ik naar hem en ben ik zo dankbaar voor een zoon. Het is anders, maar ook echt zo waanzinnig leuk! Ik vind het nog steeds spannend, een jongen. Maar ook zoooooo heerlijk en zo blij! Ik ben nu juist heel blij dat het een kereltje is en geen meisje. Ik heb hem ook al duizend keer mn excuses aangeboden Misschien zijn het hormonen of het bijstellen van je toekomstperspectief, maar geloof me; het komt goed. Een jongen is ZO leuk. (Had nooit gedacht dit te zeggen)
Wat fijn dat je aan het idee gewend raakt. Kan me voorstellen dat je echt even moet schakelen! Jongens zijn zo leuk, daar begin ik mee. Meisjes ook! Elke baby steelt je hart zodra je hem of haar in je armen hebt! Hier een heel andere situatie. Bij de eerste een flinke pre en postnatale depressie, we wisten het geslacht niet maar ik was overtuigd dat het een meisje zou worden. Wat moest ik schakelen toen er een jongetje in mijn armen werd gelegd! De tweede zwangerschap verliep super, een meisje. Dit maal hoopte ik daarom ook op een meisje, rationeel gezien is dat onzin natuurlijk, maar ik zag ook allerlei beren op de weg door eerdere ervaringen. Toen we hoorden dat er een jongetje in mijn buik groeit schrok ik. Ik wilde niet weer al die ellende... Maar nu zijn we een aantal weken verder en begin ik aan het idee te wennen. Ik richt in gedachten een stoer maar lief grijs groen kamertje in, en... Jongenskleertjes zijn zoveel leuker/stoerder Feit blijft, het is je kindje, en jongen of meisje, de liefde is er niet minder om.
Ah wat fijn dat je aan het idee gewend raakt. Wij hadden ook geen stoere jongens kamer of stoere jongens kleding. Ik hou hier nou eenmaal niet van. Uiteindelijk bij Spaanse merken (mayoral bijvoorbeeld) en petit bateau enorm leuk geslaagd. Hij had allemaal schattige pakjes in lichte kleuren (wit/lichtblauw/licht grijs met wit etc) niks stoers aan, maar toch echt een jongetje. Het gekke is, jk wilde nog steeds graag een meid. Nu het een meid is ben ik helemaal in de wolken, maar moet ik echt even schakelen. Ineens zie ik overal leuke jongens kleding en vind ik veel van de meisjes kleding te schreeuwerig.
Ik begrijp het wel. Je hebt toch een beeld in je hoofd en als dat beeld niet bij de werkelijkheid klopt moet je daar gewoon even afscheid van nemen, ik denk dat het niet eens zozeer met het kindje zelf te maken heeft. Ik heb twee meiden gekregen en dat vind ik nog steeds ontzettend bijzonder. In mijn omgeving komt dat heel weinig voor eigenlijk, ik ken meer jongensgezinnen en jongen-meisje dan twee meisjes. Ik heb dus nooit dat gevoel gehad, maar ik kan me best voorstellen dat ik even had moeten schakelen bij een jongen. Overigens kwam ik bij mijn oudste "bedrogen" uit hoor, want vanaf kleins af aan haat ze roze en jurkjes, heeft altijd alleen maar een slordige staart in haar haar, draagt spijkerbroeken en hoodies, zit op karate en speelde vroeger met robots en technisch lego enzo. Mijn jongste is wel echt een meisje-meisje maar wat ik er mee wil zeggen is dat kinderen gewoon zichzelf zijn en je weet nooit wat voor persoonlijkheidje het wordt. En dat is maar goed ook!
Wij hebben er 10 jaar over gedaan om blijvend zwanger te worden. Alles was welkom, maar bij de geslachtsecho was het duidelijk een jongen. En ik was daar zo blij mee! Met een meid was ik ook blij geweest, maar in mijn dromen kreeg ik gewoon een jongen. Ik ben geen meisjes meisje dus ben dolblij met mijn knuffelkont zoontje.
Ik vind dit zo grappig om te lezen, want je beschrijft zo mijn gevoel. Gelukkig wordt het steeds een stukje minder. Maar het is inderdaad even bijstellen van je toekomstperspectief. Zag dat je ook gereageerd had op mijn topic over een jongensnaam en jouw zoon dus mijn nr 1 naam heeft gekregen Ik hoop nog steeds stiekem dat dit hem gaat worden.
@Nathaliee en wat fijn dat je zo geniet van jullie zoon! Zijn die gevoelens achteraf gezien niet nodig geweest. Ik waardeer dit soort berichten enorm, omdat je merkt dat het herkenbaar is voor veel vrouwen en het echt allemaal wel goed komt
ik moest na 3 meiden echt slikkend dat de 4e ook weer een meid bleek.. we hadden allemaal gehoopt op een jongen.. maar het heeft wel even geduurd voordat het bij ons 5-jes eht geland was.. nu wel enorm blij met nog een meid op komst.. maar stiekem..
Nee echt niet nodig!!! Geloof me, over een week of 17 moet je hier heel hard om lachen en roep je vol trots zijn naam (zo blij mee ook nu.. Gewoon even doorduwen thuis..) Het is echt wel herkenbaar hoor. Ik denk ook dat heel veel vrouwen gewoon politiek correct antwoorden dat ze geen voorkeur hebben.... hou toch op! Daar geloof ik echt niks van! Veel mensen vonden het ook echt belachelijk dat ik niet blij en in de wolken was met het nieuws.. Nu snap ik ze, maar toen echt niet!! Bij mij hielp het ook om te denken; wauw dit jongetje... ik ben straks zijn moeder, hij is volledig afhankelijk van mij en hij houdt gewoon nu al standaard van mij. Wat hulpeloos en onvoorwaardelijk is dat!
Wat fijn dat je er nu zo in staat!! Ik ben nu ruim 34 weken en we denken nu eindelijk dé naam te hebben (zie het babynamen forum). Veeeeeel moeilijker, maar hier worden we allebei wel blij van!
Ik heb dit topic in mei ook al gelezen. Toen vond ik het zelf nog te pijnlijk om te reageren, want zoals jullie kunnen zien in mijn onderschrift heb ik een zoon en ben ik in verwachting van mijn tweede zoon. Al vanaf jongs af aan droom ik om een dochter te krijgen. En het "doemscenario" van 2 jongens is helaas uitgekomen (ja zo zie/zag ik dat wel...) . Ik vond dit vooral bij de tweede heel erg moeilijk. Omdat wij waarschijnlijk niet voor een derde gaan. Vooral de eerste paar maanden van de zwangerschap vond ik het pittig. Ik moet zeggen dat ik het steeds minder moeilijk vind. Ik ben nu wel aan het idee gewend en kan niet wachten om mijn tweede mannetje te ontmoeten. Ik vind het ook heel bijzonder dat hij weer van die lieve babyblauw pakjes aan kan wat ook deels zijn grote broer ook heeft aan gehad. Daarnaast vind ik het ook heel bijzonder dat mijn oudste zoon, een broertje krijgt. Hopelijk voor de rest van zijn leven een goede vriend, met misschien wel dezelfde interesses (wat ik zelf nooit heb gehad met mijn broer). Daarnaast realiseer ik mij ook steeds beter dat het al een wonder is dat je een gezond kindje krijgt. Tot nu toe verloopt de zwangerschap goed, maar de bevalling komt er nog aan. Ik ben heel blij als er straks een gezond kindje op mijn borst wordt gelegd <3 Maar het blijft soms steken. Vooral als andere mensen wél een dochter krijgen. Vooral als ze een dochter krijgen na een zoon. Zij wel. Ik niet. En moet ook eerlijk toegeven dat ik het ook lastig vond om te lezen dat iemand er moeite had om een zoon te krijgen, omdat ze liever een tweede meisje had gehad. Dan denk ik alleen maar: maar je hebt tenminste een dochter! Ik bedoel dit niet aanvallend hoor. Het is meer om aan te geven dat ik soms nog wel lastig vind. Maf he? Het zit gewoon best wel diep. Dus lieve dames, ik begrijp jullie allemaal heel goed (in welke situatie je ook zit!)
@ingii89 wat goed dat je het nu wel op hebt willen schrijven. Ik kan me heel goed voorstellen dat mijn bericht je raakte, want ik heb de afgelopen weken heel vaak tegen mezelf gezegd dat ik blij mag zijn in ieder geval 1 dochter te hebben. Dus dat gevoel snap ik wel. Ook ik had graag een zusje gehad voor mijn dochter. 1 omdat ze dat zelf ook heel graag wilde en 2 omdat het mij zo bijzonder leek om 2 meisjes te hebben die hun hele leven (hopelijk) de beste vriendinnen zijn. Als mijn dochter een jongen was had ik waarschijnlijk (nee, dat weet ik eigenlijk zeker) nu ook gehoopt op een meisje, maar had ik me er denk ik eerder bij neer kunnen leggen omdat ik dan 2 jongens zou hebben. Mijn beste vriendin is ook zwanger. Onze dochters schelen 4 maanden en nu schelen we 10 weken. Vanavond had ze de geslachtsbepaling. Was het helemaal vergeten. Ik had een voorgevoel voor een meisje en hield mezelf dat ook voor. Toen ze net belde, sloeg even m’n hart over en ze vertelde ook een jongen te krijgen. Man, wat een opluchting. Gek hè! Maar ondanks dat ik nu redelijk aan het idee gewend ben, was ik zeker weten ‘jaloers’ geweest als zij wel een meisje had gekregen.