Was idd voor! Daar was ik op voor bereid want dat wist ik toen. Andere die ik weer kende hadden er niet last van en ook geen kind gehad toen.
PCM werkte bij mij niet. Wat misschien wel een geruststelling is, is dat de pijn bij mij ook direct weg was toen de vloeistof er doorheen was. Dus heel lang duurde de pijn niet.
Heftruck die op m'n voet was gereden(metalen wielen). Door blokkade ( mijn voet dus) duurde het 20 sec voordat hij weer kon rijden. Tijdens dat hij erop stond voelde ik niets. To dat hij eraf reed...dat was onbeschrijfelijk hoeveel pijn dat gedaan heeft.
Veel succes, en neem inderdaad iemand mee die je er doorheen kan slepen, zeker als je het zo spannend vindt
Ik heb er amper wat van gevoeld. Van tevoren pijnstilling op. Had me op het ergste voorbereid omdat ik van alles had gelezen. Vond het echt meevallen! Het was paar seconden even pijnlijk, maar voor de rest niet (en twee weken daarna eindelijk een positieve test na twee jaar wachten!)
De eerste paar dagen na m'n rugoperatie, vooral tijdens het overgeven. Wint het echter niet van mentale pijn.
Toen ik 10 was ben ik door een keukendeur raam heen gevallen. Arm eerst... Lag open van pols tot elleboog in 1 grote scheur. Alles zichtbaar maar gelukkig geen aders geraakt en geen glas in de wond. De dikke kromme naalden die in de wond randen moesten om te verdoven voor het hechten (6x *zucht) zal ik nooit vergeten. Maar misschien dat bevallen straks op nummer 1 komt .
Keelamandeloperatie is idd vreselijk! Of keelontsteking... En heftige weeën maar niet mogen persen... Flink je poot verstuiken is ook niet geinig ;p
De spuiten in mijn teen toen ze mijn teennagel gingen verwijderen.... Damn, dat deed echt pijn.. Geef mij maar liever een bevalling..
Dat het hoofdje staat is er ook wel een ja. Zeker als de volgende perswee dan ineens even op zich laat wachten. Maar dan weet je ook dat het (normaal gesproken) écht niet lang meer zal duren. Dat verzacht wel!
Het laatste uur van mijn bevalling (die zo’n 32 uur duurde). Rugweeën die niet meer weggingen (dus zonder pauzes) en aan zo krachtig waren dat het leek of mijn rug en buik in brand stond van binnen en buiten en of er messen in gestoken werden. Ik was zo compleet uitgeput daarbij en dan in combinatie met die pijn maakte dat ik op dat moment echt voelde dat ik doodging en eigenlijk ook dood wilde. (Werd een spoedkeizersnede onder narcose). Ik heb nog steeds dat als ik nu ergens heel erge pijn heb, ik daaraan terugdenk en dat helpt altijd te relativeren, want niets heeft ooit zoveel pijn gedaan als dat.
Drie dagen na mijn eerste keizersnede in ons bad stappen om te douchen. Het instappen voelde alsof mijn buik in tweeën gescheurd werd. Toen ik na mijn tweede keizersnede hetzelfde deed had ik nergens last van, ging heel gemakkelijk. Gek hoe dat kan verschillen
Hier ook ja. Man wou toen zelfs 112 bellen. Volgende dag ik de huisarts gebeld, wilden ze me eerst niet helpen omdat mn eigen dokter met vakantie was. Toen gaf ik aan dat of hun hem eruit haalden, of ik zelf. Toen kon ik een uur later terecht. Wat een opluchting. Doe het ook nooit weer
Herkenbaar.. Hier kregen ze het infuus ook niet aangelegd en begonnen ze dus ook maar zonder verdoving. Mijn ene eierstok rolde steeds weg en de één moest steeds opnieuw prikken, terwijl de ander op m'n buik hing om tegendruk te geven en te proberen te voorkomen dat die eierstok weg bleef rollen (wat niet lukte dus).. Nou echt, de hel. Later bleek dat het een arts was die eigenlijk helemaal geen fertiliteitsarts was, ze was het nog aan het leren. Ik hoorde bij haar eerste 15 puncties. Een maand na het uitvoeren daarvan, was ze toch maar weer gaan doen wat ze eerder ook deed, want dat vond ze toch leuker Mijn tweede punctie was in Düsseldorf, onder narcose. Wát een verademing. Op een gedeelde plek staat de bevalling van m'n dochter. Van 4 centimeter naar geboorte in 20 minuutjes. Geen enkele arts of verpleegkundige geloofde het toen ik riep dat ze er écht uit kwam en dat het hoofdje stond. Dat was volgens hen allemaal niet mogelijk. Tot de verpleegkundige dan toch maar even keek omdat ik echt dacht dat ik hartstikke doodging en het uit bleef schreeuwen, ze naar de gang rende om er artsen bij te roepen en die nog met de beenbeugels in hun handen stonden, toen dochter al geboren was. Ik denk dat het niet geloofd worden, de paniek rondom m'n extreem hoge bloeddruk en zwangerschapsvergiftiging en het wel of niet overgaan op een keizersnede omdat het mis dreigde te gaan, de pijn alleen maar verergerd heeft. Misschien dat het het draaglijker had gemaakt als ik het geweten dat ik er bijna was of als ik het idee had gehad dat er naar me geluisterd werd. Ik ben ook echt gruwelijk bang voor de bevalling die eraan zit te komen, bang voor herhaling. Maar goed, het zal toch moeten gebeuren..
Weeënstorm bij m'n bevallingen. En de punctie die ik kreeg toen ik een cyste in mijn hals had. De cyste was helemaal ontstoken en het was een enorme bult geworden. Daardoor prikte ze de eerste keren naast de cyste