Naweeen, ze schijnen erg heftig te zijn na een snelle bevalling...nou dat heb ik geweten. Ik dacht dat er nog een kindje zou komen zo heftig waren ze
Heb een hele aardige pijngrens, maar vond de rugweeen bij de jongste wel pittig. Bij de oudste Ook rond de bevalling het HELLP en dat was eigenlijk de combinatie pijn lever en je echt ellendig voelen, denk ook niet dat ik dat gevoel snel vergeet.
Oe lastig. Elke pijn is weer anders waardoor het moeilijk kiezen is. In mijn top 10 (willekeurige volgorde): Kno-arts die even mijn trommelvlies aanraakte bij het uitzuigen. Plassen na blaasonderzoek. Het brandde zo verschrikkelijk dat ik daarna out ging. Arm breken. Bij bevalling van de 2e binnen een uur van 4 cm naar bevallen. Pijn van de weeën benam me letterlijk de adem op de pieken. Blikje soep open maken en mijn vinger snijden aan randje. Heb nog steeds een gevoelig litteken. Zo hard mijn kleine teen stoten aan rand bed dat het bloed eruit spat. Gestoken worden door een wesp. Echt, kleine kutkrengen, doet zo zeer. Broodje uit de oven willen halen, broodje zit vast aan het rooster. Ik trekken, schiet het los en zit ik met mijn hand tegen de bovenkant van de oven. Heb nog tijden een streep gehad van de brandplek. Oorontsteking Softbal vol in mijn gezicht met schoolgym. Ik leef nog
Ik vond strippen inderdaad onaangenaam, maar niet pijnlijk. De weeënstorm de eerste 2 uur bij de middelste. Toen ik ging douchen kwam het goed. De eerste keer toucheren bij de bevalling van de eerste. Ze raakte een zenuw of zo en ik ging bijna uit. En ivm de weeën ook geen tijd om te herstellen. De laatste 10 minuten voor persen bij mijn dochter. Ik was in minder dan 45 minuten van 5 naar 10 cm gegaan en raakte in paniek van de erg plotselinge overgang van prima te houden ontsluitingsweeën, naar ontzettend heftige persweeën. Galsteenkolieken die niet herkend werden door de huisarts en dus ruim 2 jaar duurden en resulteerden in een chronische ontsteking en constante misselijkheid. Maar, de bartholinische cyste een paar weken na de bevalling was het ergste. Dat is een ontsteking bij de schaamlippen. Ik zat (tenminste ongeveer) 's ochtends bij de huisarts, mocht meteen door naar het ziekenhuis voor een operatie. Gelukkig was de cyste intussen gesprongen (dus druk eraf), maar de gynaecoloog moest het wel schoonmaken en wat verder openen. Ik heel vrolijk nog, ach 2 maanden geleden nog een weeënstorm overleefd. Maar mijn hemel wat een pijn. Ik heb echt mijn mans hand een stuk meer fijn geknepen dan bij alle bevallingen bij elkaar. En daarna de waarschuwing dat het bijna altijd terugkomt. Ik ben maanden bang geweest. Godzijdank geen last meer gehad, maar hoop het ook nooit meer te ervaren.
Heb genoeg behoorlijk pijn gevoeld maar met stip op 1: toen ik een darmperforatie kreeg na een bal in Mn buik met voetbal Blindedarm ontsteking waarmee ik al 2 weken liep ook geperforeerd (jaar later) Plaatsen van een drain in Mn lever toen daar een heel groot abces in zat na Mn blindedarm Bevalling Ivf Punctie en hsg vond ik juist heel erg meevallen. Grappig dat ik lees dat veel vrouwen die juist heftiger vinden dan de bevalling. En dan nog wat napijn van nog wat andere operaties. Maar weet je wat zo fijn is van pijn fysieke met name. Je kan het gelukkig niet meer terugroepen die ervaring. Nog wel bijv de emotie die je dan voelt en de situatie. Bijv met die darmperforatie voelde ik zelf meteen dat het niet goed was, maar ik kon eigenlijk heel snel al niet meer lopen en eigenlijk niet communiceren. Achteraf gezien was ik lichamelijk gezien al in een soort shock. Maar dat herinner ik me beter dan de pijn, de controle over mezelf was gewoon weg en ik was totaal overgelaten aan andere mensen. Het was net of ik op dat moment zon beetje buiten mezelf was en het van heel ver bekeek zonder dat ik ook maar iets kon zeggen/aangeven/willen.
Ik vond de pijn in mijn hart na het overlijden van ons kindje het meeste pijn doen. Ook fysiek. Sindsdien weet ik precies wat de uitdrukking "een gebroken hart' betekend. Want het doet écht pijn, letterlijk dus. Het gevoel dat je hart uit elkaar getrokken wordt.
Het verlies van mijn beste vriend! Nu bijna 13 jaar geleden voel ik het nog steeds. Fysiek: Als kind mijn teen hard gestoten tegen een gym bankje! Als kind door een glazen deur gevallen, waarbij er flinke sneeën in mijn armen (polsen) zaten. Echt geluk gehad dat ze verticaal waren. Tattoo op mijn rug, echt hel. Persweeën hebben en nog lang niet mogen persen.
Een paar weken geleden stond mijn knieschijf ongeveer aan de zijkant van mijn been (patella luxatie), ik was blij dat mijn kinderen niet in de buurt waren anders was hun vocabulaire redelijk uitgebreid. Maar het pijnlijkste was toch wel dat er na een operatie aan een bot iets mis was gegaan met de pijnstilling. Als ze een deel hebben weg gezaagd, dan red je het niet met alleen 2 tabletten paracetamol. Het heeft 4 uur geduurd eer de verpleging toch een infuus met pijnstillers kwam aansluiten, ik was 18 en krijg nog steeds kippenvel als ik er aan denk.
Dan toch mijn eerste bevalling, terwijl ik dat absoluut niet als heftige pijn heb ervaren. Maar ik heb dus, gelukkig, nooit zulke pijnlijke dingen zoals ik hier lees meegemaakt. Maar wel mentale pijn. Het is niet te beschrijven hoe het voelt om een kind te verliezen.
Zonder twijfel bekken instabiliteit in combinatie met lage rugpijn. Tijdens en het 1e jaar na de zwangerschap echt killing. Overleefd op flinke morfine, therapie en wilskracht. Even naar de wc was een taak van 2 uur. En dan de zorg voor een baby, ik vraag me nog steeds af hoe ik dat heb geflikt... gelukkig nu redelijk stabiel, maar blijft zwak en pijnlijk.
Geestelijke pijn. Heb ook echt lichamelijk pijn gehad ook helse pijn maar zal alles tegelijk willen als ik geestelijke pijn daarmee kon uitzetten. Die pijn voel je dag en nacht
Een weeënstorm van rugweeën en dat bij beide zwangerschappen. En de aambeien icm met de hechtingen van de knip na de bevalling van onze oudste. Ik wist snachts niet hoe ik moest liggen, zitten of opstaan en was blij dat mijn partner het kon overnemen....
1. Amandelontsteking! 2. Eerste dagen na de bevalling(onderkant bont en blauw), 3. Ontsteking doorprikken van mijn tandvlees!
Het plaatsen van een Mirena spiraal. Echt een hel! Trauma opgelopen die dag. Even een edit: toen ik een jaar of 10 was werd mijn grote teen ontveld door de spaken van mijn rijdende fiets. De huisarts heeft dit losse vel moeten afknippen en dat deed PIJN! Vergeet ik ook nooit meer.
Toch wel waar ik op dit moment middenin zit.... Een overactieve bekkenbodem welke zorgt voor pijnklachten en vaak aandrang voelen/ veel plassen. Zeer vervelend want dit heeft invloed op m'n hele functioneren / leven. Dus ook mentaal.