voor nu even schijt hebben aan wat hij officieel mag. Hij heeft duidelijk behoefte aan méér. Geef hem dat gewoon. Echt, ik spreek uit ervaring. En mijn zoon is niet dik, hij had die extras gewoon nodig...
Ik ben zojuist verslagen door mijn 9-jarige dochter met armpje drukken. Ik troost me maar in het feit dat ze haar leraar ook verslagen heeft. Kind is echt freakishly sterk. Het wordt tijd voor een dna-test denk ik.
Oke alle paginas bijgelezen. Leuk topic! Nu ga ik op de biechtstoel *nummer 1 waar ik mij heeel erg voor schaam: ik duim nog. Met tuk. En zonder kom ik echt niet in slaap *mn dochter is 2 maar ik doe nog steeds aan als de baby slaapt slaapt mama dus smiddags duik ik er samen met haar in *we gaan elke avond veels te laat naar bed *soms denk ik dat we nooit meer een baby krijgrn en vraag ik me af hoelang ik t nog vol houd. Ik voel me dan schuldig als ik verhalen van anderen hoor/lees die zoveel langer bezig zijn *ik werk 12 uur en kan veel meer ook niet aan. Ben gedeeltelijk afgekeurd maar aan de buitenkant niks aan me te zien. Ik voel me dan vaak een zwakkeling
Onze jongste heeft vanaf 10 maanden tot rond de anderhalf voor de voorraadkast gebivakkeerd. Haphap mam mam, was eerlijk waar het eerste en hetgeen wat hij het meeste zei. Gek werd ik van zijn eetlust. Rustig 3 bananen in een uur, brood en pap niet aan te slepen. Borstvoeding tot 15 maanden (was nooit mijn plan, maar 10x makkelijker met zo’n veelvraat. Hij was prematuur en had duidelijk wat in te halen. Maar nog heeft hij altijd honger. En wrijft regelmatig over zijn buik. Eet meer dan zijn broer en zus. Hij is bijna 4 nu en tikt net de 16 kilo aan. Dus schiet mij maar lek, hij krijgt meer dan een gemiddeld kind. Dus die paar flessen extra, lekker doen als het nu even nodig is. En succes met deze fase, en de volgende, en de volgende en oh ja, de volgende
En hier dan onze truc (en we zijn ervoor afgebrand, want : verwennerij, slecht voor de tandjes) maar: een flesje geven vlak voor bedtijd. Bij het wiegje stonden/ zaten we ernaast, en nu nog krijgt hij een flesje voor bedtijd. Ter illustratie: hij heeft nóoit een speen gewild, noch de borst. Weigerde beiden pertinent. Maar een fles in bed is iets wat hem blijkbaar troost geeft. Dus het zal me boeien wat anderen ervan denken. Het werkt voor ons...
Dat eerste lijkt me juist iets om trots op te zijn Ik dacht vanochtend nog aan dat gevoel dat je krijgt als je voor het eerst 'Up!' zegt en dat die bezemsteel naar je hand vliegt en dat je gewoon wéét dat dit het is, dat je dit kan. Kreeg op slag zin om ze weer te lezen Wat betreft het tweede. Denk je dat het een formaliteit voor hen is of hechten ze er meer waarde aan? Want dan is het misschien toch handig om dat met ze te bespreken... Lijkt me een lastige situatie!
Ik vind het heel erg van mezelf, maar ik vind het stiekem heel erg verdrietig dat mijn dochter na een nare val vanaf nu zo’n drie jaar zonder voortanden zal rondlopen. Misschien hebben sommige van jullie er iets over gelezen hier, het was nogal dramatisch allemaal en ze herstelt fantastisch en ik ben mega trots (want ze is zoooooo flink geweest) en opgelucht en natuurlijk is dat het belangrijkste, maar die stralende lach met die prachtige tandjes... dat vind ik echt jammer.
Als ik kiwi eet zwellen mijn lippen zo op dat t echt onwijs zeer doet en dan blijft het dagen lang zo! Ik doe dat dus echt niet... zelfde met lippenstift. Doet echt zeer!
Echt een gemene biecht.... Mijn man doet wel eens mee aan runs... nu heeft hij er binnenkort 2.... op zaterdag.. Ik werk op zaterdag... hij ging er wel ff vanuit dat ik dan vrij zou nemen... Heb dus gezegd dat ik dit echt biet van plan was... Na wat mopperen heeft hij 1x zijn ouders gevraagd en 1x mijn ouders.... Nu de biecht... ik hoop stiekem dat 1 can de 2 niet kan en hij dus maar 1x een run kan doen Gewoon omdat ik het oneerlijk vind dat hij ‘altjjd’ maar kan doen waar hij zin in heeft en wat hij leuk vind. Gewoon omdat ik hem dat gun hoor Maar baal er dan van dat hij er maar ff vanuit gaat dat zijn runs belangrijker zijn als mijn werk ofzo
Oke,eindelijk genoeg lef verzameld....ik vind het loeizwaar om alleenstaande moeder te zijn,mijn zoon is autistisch met een iq van 70 oftewel,zwakbegaafd...vader kijkt niet naar hem om (ben ik ergens wel blij om omdat hij nog steeds denkt dat je over autisme heen groeit) ,mijn moeder kan niet goed met mijn zoon omgaan dus alles komt op mij neer. Veel kans om sociale contacten op te doen en te onderhouden krijg ik niet echt,opvang voor mijn zoon is moeilijk te regelen omdat mijn zoon nog steeds bijna niet praat. Ik ben blij dat hij 5 dagen per week naar een dagbehandeling gaat zodat ik bij kan komen maar ik zie nu al op tegen de schoolvakantie's vandaar dat ik in gesprek ga met sociaal team voor hulp.Soms zou ik willen dat mijn zoon "normaal" was,meer voor hem als voor mij... Ik hou echt megaveel van hem en hij kan zo lief en zorgzaam zijn maar het is soms zo moeilijk...
Ik vind het al zwaar met zn tweeen en een heel groot sociaal vangnet dus respect dat je in je uppie nog overeind staat! Ben ook heel blij dat ze nu 4 dagen pw naar school is want dat eindeloze entertainen vond ik erg zwaar. Dus even een dikke hug voor jou!
Ik trek regelmatig stiekem de stekker van de modem in de meterkast eruit, omdat ik geen zin heb in de discussie dat de kids te lang achter de computer/tv zitten. 'Mam, heb je de provider al gebeld? De computer doet het weeeer niet. Ja schat, ze kunnen er niets aan doen. Hij zal het vanavond wel weer doen. Ga maar ff buiten spelen ofzo.' En dan komt het wel toch wel eens voor dat ze dan lekker buiten spelen, en mama achter de pc kruipt om even lekker te zp-en.
een tijd lang bij 1x zachtjes "mama" niet reageren, we hebben rolluiken dus hele verdieping is donker, ze denkt oh tis nacht, en draait weer om Als ze snachts of smorgens duidelijker laat merken dat er iets is ga ik natuurlijk wel kijken hoor soms moet ik dr om half 10 zelfs wakker maken, maar als ze te lang slaapt gaat ze om 1uur natuurlijk niet naar bed
Ik eet al zo'n 25 jaar chocoladepasta op brood. Soms ben ik dat beu, maar lust eigenlijk niks anders en daar schaam ik me voor. Schaam me sowieso dat ik zo'n moeilijke eter ben.. afgelopen kerstdiner met mijn werk gingen we vrij culinair uiteten, ik lustte helaas alleen het toetje.
Ik at vroeger bijna niets. Toen kwam ik bij een bedrijf werken waar ze altijd culinaire uitjes hadden. Daar heb ik geleerd om allerlei dingen te eten. Tegenwoordig zijn er maar een aantal dingen die ik echt niet lekker vind en dus ook niet eet. Mijn biecht... Ik vind een goede vriendin van mij eigenlijk onuitstaanbaar geworden en weet niet zo goed hoe ik dat moet aankaarten.