Op het moment dat kindjes bijv op het schoolplein ergens om lachen dan denkt hij direct dat ze hem uitlachen. Thuis heeft hij dat gevoel soms ook. Dat maakt hem ook echt extreem verdrietig. En nu hoorde ik op oudergesprek dat hij ook een paar keer tegen de juf heeft gezegd dat kinderen hem achterna lopen op het schoolplein. Ik ben hier best van geschrokken. Hij is verder heel open, spontaan, druk, sociaal (veel praten, veel spelen na school). Maar hij kan sociale situaties dus vaak niet goed aanvoelen. Herkenbaar?
Misschien waren ze op schoolplein wel tikkertje aan het doen. Ik heb geen idee wat je met dit gedrag kan, lijkt mij dat je zoon wel moet weten dat niet iedereen met hem bezig is. Hoe je dat kan begeleiden weet ik zo even niet.
Weet de juf wat ze aan het doen waren op het schoolplein? Merk je aan andere dingen dat hij misschien erg gespannen is, vaker denkt dat anderen hem achtervolgen/uitlachen? Wordt hij misschien overvraagd op school, dat hij er wat neurotisch van wordt ofzo?
Misschien kan de juf eens met hem op het schoolplein gaan zitten en samen kijken naar de spelende kinderen en samen bekijken en benoemen wat ze doen. Zo ziet hij misschien hoe de kinderen spelen en dat het soms lijkt alsof kinderen ergens om lachen maar dat het om hun eigen spel gaat en niet om andere kinderen(hem bijvoorbeeld)
Iedereen lijkt er vanuit te gaan dat het niet waar is wat de zoon van ts verteld Maar is dat zo? Misschien lachen ze hem wel uit, lopen hem wel achterna Evt op momenten dat de juf het niet ziet
Mijn zoon heeft ook snel het idee dat hij gepest word, dat kinderen hem uitlachen etc. Maar hij is gediagnostiseerd met Autisme dus bij hem valt het dan weer in het `plaatje`. Maar het is en blijft lastig. We zijn er nu hard mee aan het werk om dat uit zijn gedachten te krijgen