Dat ik vroeger in mijn slaapkamer flink kon hakken op 'daar is gabbertje, daar is gabbertje, daar is gabbertje met zijn kaalgeschoren kop'
Dat ik een relatie van 2 jaar heb gehad met een vrouw. Achteraf denk ik waarom? Niet omdat het een vrouw maar maar een ontzettende trut. Blij dat ik op het einde van de relatie m'n vriend leerde kennen.
Ik heb bijna alles gedaan wat god verboden heeft, men verwacht dat absoluut niet van me aangezien ik er redelijk keurig en burgerlijk uitzie.
Dat ik, op de leeftijd waarop de meesten hier hun familie compleet hebben (lees: rond de dertig), een periode heel vaak (bijna elk weekend) in Glastonbury zat om elke avond knetterstoned de Tor op te strompelen om daar de hele nacht naar bongogeroffel te luisteren. Dat ik regelmatig na een 'swift half' na het werk met een collega ladderzat in de metro in slaap ben gevallen om vervolgens aan compleet de ander kant van Londen wakker ben geschud door de conducteur, want dit was de laatste trein en ik moest eraf (en dan een taxi naar huis moeten pakken tegen astronomische kosten) Dat ik nu eigenlijk best wel heel jaloers ben op de mensen die jong hun kinderen hebben gekregen. Als ik er zelf wat jonger bij was geweest hadden we er waarschijnlijk wel wat meer mogen krijgen dan onze zoon alleen...
Dat ik uit huis ben gezet door mijn ouders en een tijdje onder toezicht heb gestaan van jeugdzorg/kinderbescherming. Ik redde me prima dus het stelde niet zoveel voor maar bijna niemand in mijn directe omgeving (afgezien van familie en enkele vrienden) weet dit.
Ik.zet hier mijn vraagtekens bij. Een leeuw die door spelletjes dien weer terug de natuur in kan, dus zelf kan járen terwijl hij dat nooit gekend heeft. Dan leider wordt van een groep. Oké, wie weet kan het. Maar vind het toch wel gek dat er ineens een leeuwin bij staat. Die dus ook in het wild leeft. En gewoon accepteert dat daar mensen rondlopen. Ik ben wrs te sceptisch. Maar geloof dit niet zomaar omdat ze het laten zien.
Ik geloof niet dat dit liefde is nee. Ik denk dat dit eerder gewenning is. Een gevoel van plichtsbesef. En laten we eerlijk zijn, hij kreeg daar wel zijn aandacht en eten van treinreizigers die hem kende. Maar goed. We gaan wel erg off- topic zo.
Dat wij een naar familiegeheim meedragen, wat bijna niemand weet en ook niemand zou verwachten bij ons. We lijken namelijk het toonbeeld van een keurige, gelovige en solidaire familie. We kunnen ontzettend goed de schone schijn ophouden. En dat breekt me soms.
Ik heb het in mijn omgeving wel eens verteld aan mensen uit zenuwen. En dan achteraf had ik zoiets van had ik mijn mond maar gehouden. Toen was het voor mijn gevoel zo'n groot deel van wie ik was. Aan de kant geschoven en niks waard.
Wat bijna niemand van mij weet (behalve mijn vriend, zus en ouders) is dat ik best wel een vechtersbaasje ben en gauw geneigd ben klappen uit te delen. En ik kan nog vechten ook.
Precies dit ja... het gevoel dat je onzichtbaar bent voor je eigen ouders en maar beter weg kan zijn. Als jullie willen mag je me een PB sturen.. misschien kunnen we wat heen en weer berichten over wat we hebben meegemaakt.. Ik heb nog nooit met mensen gepraat die hetzelfde hebben meegemaakt en nu ik dit van jou en @In your eyes lees voel ik die behoefte ineens heel sterk.
Heb nu even geen tijd, maar probeer later even iets te sturen! Misschien is een groepsbericht een idee?