Fluoxetine ervaring?

Ik heb 7 (!!!) jaren lang oxazepam geslikt omdat het niet in mijn domme hoofdje opkwam om iets anders te vragen tegen mijn angsten. Nu mee gestopt,in 1 keer,nergens last van gelukkig. Wel een nieuw medicijn voor in plaats.


Ts,valt me nog mee dat ze je geen diazepam hebben meegegeven. Beetje vage psych heb je. Ik heb venlafaxine en die doet het hopelijk. Ik heb zoveel doodsangst dat ik het niet weet

 

Dat op de goede weg zitten ga je pas ervaren na een aantal weken waarschijnlijk.. het heeft echt tijd nodig.

 

Wat fijn dat je nergens last van hebt gehad. En sterkte met je angstklachten. Volg je nog behandeling?

 

Eeuh, denk dat op het randje opname crisisdienst en sucicidale gedachten genoeg zijn voor die medicatie..
Ik heb de strepen nog op mn pols staan dus ik hoop dat dat genoeg zegt
En ja, ik heb medicatie geweigerd en wilde het op eigen wilskracht doen.
Zoals ik al sxhreef, ik heb oxazepam gehad en dat was genoeg om me er verslaafd aan te maken. Ik heb op een gegeven moment het hele huis op zn kop gezet om een pil te zoeken. Geef mij een 5 mg oxazepam en ik ben niks meer waard. Geef mij een temazepam 10 mg wat een inslaper is en ik ben de hele nacht onder zeil.
Ik deed met oxazepam de gekste dingen. Sucidale gedachten werden erger en erger. Dus ja, toen heb ik de keuze gemaakt om geen andere mogelijk verslavende middelem te nemen. Ik reageer er extreem op. Sterker nog, het is me door de psieg zelfs afgeraden. Grotere kans dat suicidale gedachten en paniek zouden verergeren. En was het makkelijk zonder medicatie om erdoor te komen? Nee, absoluut niet. Maanden in de ziektewet gelopen. Maar ik ben wel blij dat ik de.keuze gemaakt heb om het niet te nemen en dat het me gelukt is op pure wilskracht. ( en voordat dit weer uit zn verband getrokken wordt, ik zeg hiermee niet dat iemand met medicatie geen wilskracht heeft). Want dat was het en dat krijg ik ook als compliment van de psieg. Ik heb een enorme wilskracht ook al was die een tijd weg en ik schijn enorme veerkracht te hebben
Een hoop op mn nek en al jaren overeind gebleven waar een ander zich allang voor van het leven zou hebben beroofd..
Mn wilskracht i.c.m therapie heeft me gered. (En vit d want daar bleek ik een tekort aan te hebben en dat kan je ook psygisch instabiel maken. Groot deel van de mensen die bij psycholoog komen em zware middelen krijgen zijn meer gebaat bij flinke stootkuur vit d. Aldus mn HA)
Dus ja, het is persoonlijk of iemand dat spul wil nemen of niet. IK heb er voor gekozen om het niet te nemen. Mijn persoonlijke keuze. En dat bedoel ik met dat het persoonlijk is.

Ik heb met mn werk genoeg mensen mee gemaakt die suicidaal waren, manisch depressief enz. Die eigenlijk opgenomen moesten worden en geen medicatie wilden en het zelf "wilde doen".
DAT bedoel ik dus met dat het persoonlijk is. En ja, een enkeling redde het niet zonder en is met spoed opgenomen omdat het niet ging. Maar het blijft hoe dan ook altijd je eigen keus of je het neemt.

 

Als je het zo zegt, met je uitleg erbij, is het meer een kwestie van dat het per persoon verschilt of het NODIG is of niet. Niet of je het wel of niet wíl nemen. Jij wílde het niet omdat het niet of zelfs averechts werkte. Sterker nog; je wilde het wel proberen, maar omdat het niet werkte, kon je besluiten dat je ervoor wilde kiezen om het niet meer te nemen omdat het voor jóú zinloos was en je klachten alleen maar verergerde.

Ik wil ook geen chemokuur, maar als het nodig is om te overleven; natuurlijk. Ik wil ook geen keizersnede, maar als het nodig is; kom maar op. En ja, natuurlijk kun je dan zeggen dat je er lekker niet aan gaat beginnen, omdat je dat 'niet wil', maar dat heeft dan wél consequenties. In een hoop gevallen is die consequentie dat je niet beter wordt, eraan onderdoor gaat of zelfs overlijdt (of dat nu direct of indirect door je ziekte komt). Als dat niet het geval is, dan kón het nog anders, waren er kennelijk nog andere opties. Voor zoveel ziekten zijn verschillende mogelijkheden van behandelen, maar dat betekent niet dat elke patiënt zelf maar even uit kan kiezen of kan besluiten wat voor hem of haar werkt, omdat dat is wat ze het liefst 'willen'.

 

Dank je wel Angel. Ja ik heb nog steeds gesprekken met de psych maar dat is meer over de medicatie. Mijn angst komt van Lyme en daar kunnen ze niets aan doen helaas.

 

Hier ook op randje crisis dienst gezeten, en een ding gesmeekt aan de arts en psych. Geen medicijnen. Daar werd ik nog veel erger van, echt van alles geprobeerd maar wat een hel. Toen ik destijds na 4 jaar eindelijk compleet afgebouwd was van alle shizzle die me zo afstompte en verzwaarde heb ik besloten: dit nooit meer.

En ondanks dat mijn put nu eigenlijk nog dieper was dan toen, weigerde ik de medicijnen. Want net als jij vind ik het geen oplossing. Het is een remmer, geen echte hulp. Het is een rugsteun die goddank voor velen goed werkt maar helaas hoorde ik niet in die groep. Gelukkig kan ik deze week starten met therapie.

 

Lyme is een heel gemeen Ik hoop echt dat het zich stabiliseert en dat het beter gaat worden. Heel veel sterkte gewenst!

 

Echt serieus... De eerste weken was het HEL! Ik wist niet wat voor of achter was, ik had doodsangsten dat wil je niet weten, sliep niet meer, alles werd 7 a 8 x erger.

Het is dat iedereen zei dat dit erbij hoort en beter wordt dus ik heb doorgezet (wél met Xanax als hulpmiddel) en ik ben die vreselijke weken doorgekomen. Nu, 3 maanden verder, geen last meer van bijwerkingen inmiddels al 3,5 week zonder Xanax (gewoon mee gestopt, had ze niet meer nodig, ook niks van gemerkt en slikte toch elke dag wel 2 x 0,5).

De psychiater bleef maar volhouden dat het tijd nodig heeft, en ik wou het niet geloven, ik wou direct resultaat. Maar nu weet ik dat het overgaat, het duurt gewoon lang. Voor een depressie staat volgens bij 6-8 weken en voor angst/dwang 10-12 weken.

Fluoxetine is een superfijn middel, weinig bijwerkingen, vaak geen gewichtstoename (wat ik ook belangrijk vond door 5 eerdere anti depressivas waar ik zo van aankwam)... Geef het de kans, minimaal 8 weken!

Succes!