Een dierbaar iemand heeft de diagnose depressie gekregen. Het ging al tijden niet zoals ik diegene ken. Het is een heel lief iemand die echt alles probeerde om zich beter te voelen; meer sporten, minder werken, allerlei cursussen. Nu is er dan toch medicatie en therapie. Hebben jullie tips en ideeen wat ik kan betekenen? Ik weet zelf niet hoe het is en daarbij heb ik best een sterk karakter. Ik ben een beetje bang diegene in de weg te zitten met misplaatste goede tips en forceren tot teveel te doen op sociaal gebied.
Ik ben zelf ook niet zo'n held op dit gebied, maar één van de tips die ik kreeg is luisteren. Luisteren alsin : ja.. enn.. uhu.. vertel.. i.pv. oplossingen aan willen dragen. Daarbij heb ik mijn eigen issues even naar de achtergrond gedrongen en de aandacht volledig op die persoon gebracht. Sterkte!
Vooral luisteren. Laat iemand zijn verhaal doen. Geef aan dat je voor diegene klaarstaat en hij/zij altijd mag bellen. De persoon zal misschien regelmatig de neiging hebben zich terug te trekken en stoppen met langskomen en bellen. Dus belangrijk is contact te houden, ook als de depressie langer aanhoudt. Niets zo erg als dat mensen niets meer van zich laten horen waardoor het voelt alsof je er niet meer toe doet. En je kunt dingen voorstellen, even een wandelingetje, samen de boodschappen doen etc, zodat de persoon toch uit huis komt
Precies dat, ik merk ook dat het contact een beetje stil staat. Dat begrijp ik, en respecteer ik. Ik kan bijvoorbeeld wel vaak even een klein appje sturen dat ik aan diegene denk.
Toch proberen de omgang gezond te houden. En niet te ver uit balans dat je een soort van hulpverlener-cliënt verhouding krijgt. Luister zoals boven staat zonder met oplossingen te komen, maar praat ook een deeltje over jezelf. Als de ander door krijgt dat jij jezelf wegcijfert kan die zich ook schuldig gaan voelen.
Toen ik tegen een burn out aan zat, vond ik alle tips heel vervelend. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik kon er niks mee.... Iemand die geen depressie heeft, kan zich moeilijk voorstellen hoe het in het hoofd van een depressief iemand eraan toe gaat. De tips werken daarom vaak niet. Gewoon laten merken dat je er bent en een luisterend oor bieden betekend veel meer. Zeker niet minder contact zoeken in ieder geval. Gewoon regelmatig iets van je laten horen, vragen hoe het gaat. Je kunt ook voorstellen om af en toe samen een wandeling te maken ofzo. Als de medicatie aanslaat, heeft de ander meer zin om wat actievere activiteiten te doen denk ik.
Niet vreemd als er net met medicatie gestart is. Vaak verergeren de klachten op dat moment. Ik herinner me dat ik me toen heel erg terugtrok en niemand om me heen wilde hebben, nergens naar toe wilde etc. Maar dat komt wel weer als de medicatie goed aanslaat.
Dagelijkse bezigheden zijn heel belangrijk. Het was in mijn directe omgeving heel waardevol dat een goede vriend hem wekelijks (zelfde dag en tijdstip) meenam om ergens te wandelen. Sterkte, het is zo’n moeilijke ziekte...
Toen ik een postnatale depressie had deed het mij goed dat mensen er gewoon voor mij waren. Even een appje, een telefoontje of even samen iets ondernemen. Ik zou dat niet forceren, maar daarin het ritme van je vriendin volgen. Wat ik heel erg miste was soms een helpende hand. Iemand die bv even de vaatwasser leegmaakte en ik kon het altijd heel erg waarderen als ik ergens mee kon eten, want om te koken daar had ik echt de energie niet meer voor. Ik denk dat je ook aan je vriendin kan vragen waar ze nu behoefte aan heeft. Misschien (ik weet het wel zeker) zijn er veel zwaardere vormen van depressie dan die ik had, maar ik kon eigenlijk nog wel prima aangeven waar ik behoefte aan had.
Ik vind het nu ik medicatie heb wel leuk om af en toe eropuit te gaan en bijvoorbeeld een kop koffie te drinken en te kletsen. Toen ik nog geen medicatie had en toen de medicatie net gestart was vond ik het vooral fijn als men mij met rust liet en niet teveel doordramde met goedbedoelde tips.
Wat mij heel erg is bijgebleven; Ik heb van @TempusFugit (die ik zelfs nog nooit in heen kaartje gekregen. Da's inmiddels alweer een hele tijd geleden, maar ik herinner het me nog steeds en heb 'm ook nog steeds. Dat deed me toen zó ontzettend veel. Wij kennen elkaar niet eens persoonlijk en tóch had ze de moeite genomen om op deze manier te laten weten dat ze aan me dacht. Niet dat ik niet blij was met alle digitale manieren van steun hoor, maar dit was tastbaar en deed toch nog wat meer met me. Hij heeft hier heel lang op de plank in de slaapkamer gestaan, zodat ik 'm elke keer weer zag. Met een app of mail is dat toch anders. En verder.. Vooral de ongevraagde adviezen achterwege laten. Het is echt véél fijner als iemand níét relativeert, maar gewoon even zegt dat het inderdaad allemaal ellendig is en er daarna voor je is als je je verhaal kwijt wil. Hoe vaak ik wel niet zie dat mensen aangeraden krijgen om gewoon maar even een cursusje mindfullness of, tijdens een zwangerschap, hypnobirthing te gaan doen.. Het is echt verschrikkelijk als mensen denken dat alles daar even mee op te lossen is. Ik noem zulke types altijd de nieuwe Jomanda's Ook commentaar op medicatie vind ik altijd afzichtelijk. Ik zeg niet dat jij dat doet uiteraard hoor, volgens mij neem jij het hartstikke serieus, maar ook dit komt zó ontzettend vaak voor en geeft diegene, die toch al zo ontzettend kwetsbaar is, alleen maar een slechter gevoel. En weet je, soms is zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen, het beste wat je kunt doen Vind het wel echt top dat je er zo mee bezig bent dat je er zelfs een topic voor opent. Dat zegt al heel veel. Sterkte!
Probeer te luisteren en vooral opmerkingen te laten zitten die ze negatief naar beneden kunnen halen zonder dat dat zo bedoeld is. Ook opmerkingen als het Komt wel goed hoeft voor hun niet zo te voelen. Super dat je er voor haar/hem wil zijn!! Top
Ik denk dat veel al genoemd is, samenvattend: - Luisterend oor, geen adviezen - kaartje ect - hulp aanbieden - uitnodigen voor korte uitstapjes (energie is vaak beperkt)
Geen goedbedoelde adviezen of opmerkingen over hoe mooi de zon schijnt. Niet teveel keuzes. Zullen we naar het park, museum oid. Maar ga je mee naar het park. Helpen met klusjes in huis. Ik vind het altijd ladt om met iets te starten maar samen afwassen , de kamer zuigen of de was ophangen lukte wel. Dan heb je toch een beetje een voldaan gevoel. Ik voel de me al een ontzettende loser en als de was niet lukt wordt dat alleen maar erger.
De meeste tips zijn al gegeven, maar ik wilde hier toch graag op inhaken. Mensen beseffen vaak niet hoe kwetsend het voor de ander kan zijn als je commentaar levert op medicatie. Opmerkingen zoals ‘nooit aan beginnen’, ‘het is gif’ of ‘ik heb ervoor gekozen zonder te doen’ kunnen op dat moment heel naar overkomen. Het versterkt alleen maar je gevoel van waardeloosheid, ‘dat jij zonder medicatie niet je depressie kan overwinnen’. Vaak heb je geen keuze en medicatie kan juist ontzettend meehelpen aan je herstel. TS niet op jou gericht, maar ik wilde dit in zijn algemeenheid graag kwijt .
Iets opknappen in huis kan erg helpen. Ook kleine dingetjes. Maar daar moet je ook maar net de tijd voor hebben om te helpen. Of iets moois samen maken om naar te kijken.
Wat fijn dat je dit benoemd. Las ergens op het forum dat er niet voor medicatie werd gekozen om dat dit snelle, makkelijke oplossing zou zijn. Het voelt alsof je een nog grotere loser bent doordat pillen het voor je moeten oplossen. Ik ben zelf een paar keer met spoed opgenomen omdat de suïcide gedachten de overhand namen. Dan is zo'n opname en een berg pillen om je weer te slapen en eten gewoon nodig. Als je dood bent staat niemand te klauteren voor je omdat je het zonder medicijnen hebt gedaan . En voor therapie moet je wel rustig kunnen zitten en nadenken. Het gaat trouwens best aardig met me.
En vaak is medicatie noodzakelijk om van therapie te kunnen profiteren. En dan is het nog hard werken.