Ik moet even mijn verhaal kwijt. We zijn al lang samen, en het is altijd al een "probleem" geweest. Maar vind het soms zo lastig er mee om te gaan. Hij heeft gewoon nooit behoefte er aan. 1x in de maand is het een "moetje" en dan is het ook allemaal heel normaal en goed. Maar vaker hoef ik echt niet te verwachten. Was er net even zo klaar mee, dat ik vroeg of hij homo was ofzo. Regelmatig hebben we er "gedoe" over (oftewel hij wijst me af en ik ben dan teleurgesteld) Het maakt mij ontzettend onzeker, en het ligt ook niet aan mij denk ik.. maar toch. Het maakt me verdrietig, raakt me. En hij snapt het gewoon niet Hij wilt niet naar de huisarts ervoor. De kinderen zijn gemaakt op de manier van "het is nu mijn ovulatie dus nu is het de tijd" Heel romantisch haha. Ik vind het soms gewoon lastig te accepteren. Het is niet het belangrijkste in een relatie maar hoort er voor mij wel gewoon bij.
Ik herken je verhaal heel erg en ook hier frustratie en verdriet erom. Naja verdriet, ook teleurstelling. Nadat mijn man voor zijn werk langere tijd naar het buitenland is geweest en daarvan is teruggekeerd begon het steeds minder en minder te worden. Hij zegt dat hij niks heeft overgehouden aan zijn ervaringen tijdens zijn missie maar ik denk daar anders over. Tip, blijf erover praten en hou het bespreekbaar. Niet teveel druk op leggen, dat heeft hier verschil gemaakt en inmiddels gaat het hier wat beter en zijn we vaker intiem. Ik snap je onzekerheid gigantisch. Kan hij aangeven waarom hij geen zin heeft? Is het altijd zo geweest? Misschien is hij niet zo 'seksueel'. En als er iets anders speelt dan kunnen jullie het samen oplossen. Sterkte! niet leuk
Hier vergelijkbare situatie, al is het hier bijzonder als er één maal per jaar wat gebeurt. Vind het zo erg en voel me onaantrekkelijk, al weet ik rationeel dat dat niet het geval is. Het is heel verdrietig en moeilijk.
Je zou kunnen overwegen om samen of alleen het boek Kom as jezelf te lezen: https://www.bol.com/nl/p/kom-als-jezelf/9200000085153369/?suggestionType=suggestedsearch&bltgh=vuldXsOG4Ec82yrrWEpF2w.1.2.ProductTitle Het is in principe gericht op vrouwelijke seksualiteit, maar er worden ook algemene principes in besproken. Ik heb er nu een stuk in gelezen en vond het onwijs verhelderend over hoe het werkt met zin krijgen en wat er voor kan zorgen dat je dat niet hebt.
Die ene keer per maand is ook meer om van mijn 'gezeur' af te zijn. Als ik niks zou zeggen zou er niks gebeuren. Hij heeft vroeger aan drugs gezeten (speed en xtc) en zegt dat het daardoor komt. Ik geloof daar weinig van. Nu is hij altijd moe, heeft hoofdpijn enz. Of wilt nog wat op tv zien, geen zin, wat voor excuus ook. Net bijv "nee ik wil slapen want morgen een drukke dag"
Wat ontzettend roept voor je. En wat kan zoiets een druk op je relatie geven. Mijn ex gebruikte in het verleden ook voor en xtc (en weet ik niet wat nog meer) Maar dit deed niets af van zijn libido. Kan me ook niet voorstellen dat het daar aan ligt. Is hij verder wel actief? Onderneemt hij dingem met je en jullie gezin?
Is hij somber? Of heb je niet het idee dat hij depressieve klachten (of iets in die richting) kan hebben? Is het altijd al zo geweest?
Kan het zijn dat je man een depressie heeft? Of misschien overspannen is of een burn out heeft? Dat kan heel lang doorgaan en is niet altijd makkelijk te herkennen....
Nee hij was eerst anders, heel energiek en positief. Nu is het altijd maar moeilijk en is altijd moe Alles kost teveel moeite. Hij is al eens met iemand wezen praten maar hielp niet. Hij is door die gesprekken wel een functie omlaag gegaan op het werk voor rust. Maar haalt nog niet veel uit. Hij wilt niet weer naar iemand toe "het helpt toch niet". Snap ik ook wel. Maar, het libido probleem speelt al zo'n 12 jaar. En heb het wel geaccepteerd natuurlijk maar soms baal ik er gewoon van.
Wil hij wel met je knuffelen/kussen? Lijkt me moeilijk. Een mens heeft lichamelijk contact nodig. En als er dan iemand is waarmee het kan maar diegene wijst je af... Snap dat je het daar niet makkelijk mee hebt. Hoop dat je wel in kunt zien dat dit niet aan jou ligt!
Niet uit zichzelf helaas. Vind het lastig, de vooroordelen over mannen die je hoort.. en dan mijn man die niks van me wilt.
Deels herkenbaar. Het libido van mijn man is lager dan de mijne. Het is het enige echte twistpunt tussen ons, en ik heb daae goed over nagedacht voor we trouwden. Ik vind seks echt belangrijk, het doet mij goed, ons goed, en het is gewoon lekker. De seks is kwalitatief goed ook. Maar, ik weet inmiddels dat zodra hij stress ervaart, de seks gelijk zo goed als verdwijnt en wat overblijft vooral vluggertjes zijn. Dat is lastig, want ik weet dat mijn man dus spanningen heeft en ik probeer niet gefrustreerd te raken maar dat is onmogelijk. Toen mijn man vorig jaar met een heel gunstige vaststellingsovereenkomst zijn baan verloor, werd ons seksleven geweldig bijv. We hebben afgesproken dat ik mijn frustratie mag uiten zonder druk te zetten, en dat man daarnaar luistert zonder verwijten. Hij knuffelt me wel heel vaak in zo'n periode van stress en ik weet dat het niet aan mij ligt. Mijn lijf is echt niet fantastisch, ik weeg nu 68 kilo maar dat was ooit 130 dus je hebt wel een idee Mijn man vindt mij desondanks oprecht mooi en juist dat sleept mij erdoorheen in periodes zonder (goede) seks. Als het bij jouw man door stress komt dat het nu zo erg is, is het belangrijk en erg moeilijk om de spanning mbt seks te verlichten en te blijven praten. Als je aan jezelf twijfelt, vraag dat dan. En zoek evt hulp voor hem. En succes! Laat niemand je aanpraten dat het "maar seks" is, voor sommigen is dat wel degelijk belangrijk. Ik word echt krankzinnig zonder seks
Lijkt me vreselijk moeilijk! Men zegt altijd dat seks niet belangrijk is maar voor mij is het ook een uiting van liefde en intimiteit. Daarbij ben ik gewoon dol op seks en zou ik helaas niet met iemand om kunnen gaan die een erg laag libido heeft... Het klinkt een beetje alsof hij het niet zo als een probleem ziet en vooral jouw gevoel hierin niet erkent? Misschien is het een idee om samen met iemand te praten, een seksuoloog bijv?
Je zegt dat vroeger anders was, dan moet er een reden voor zijn dat hij nu zo’n laag libido heeft, fysiek of mentaal. Mist hij het gevoel van ‘willen’ zelf niet, als hij terugdenkt aan vroeger? Ik snap het er niets aan willen doen niet, ‘het helpt toch niet’ is natuurlijk geen reden om het niet eens te proberen. Zeker bij een fysieke reden zijn er tal van dingen mogelijk. Maak jij hem wel goed duidelijk wat het met jou doet dat hij nooit wil? Het is maar seks vind ik wel heel makkelijk gezegd hoor, het lijkt me toch een erg belangrijk onderdeel van een relatie. Als hij snapt hoe onzeker jij hiervan wordt, zou hij dan ook niet bereid zijn om bijvoorbeeld eens samen naar een seksuoloog te gaan?
Ik weet niet zo goed waar het door komt. Drukke baan, druk gezin wat hij niet zo goed aan kan.. Wat ook zijn weerslag op mij heeft helaas. Zelf bij een psycholoog geweest, en daar kwam zo ongeveer uit dat hij een groot deel van mijn "probleem" is. Hij moet veranderen zodat het met mij beter gaat. Dat gebeurt niet. Ik zorg voor de kinderen, ik regel alles (veel afspraken met hulp verleners voor de kids) huishouden enz Hij doet weinig.. gaat met veel moeite mee naar een afspraak als hij vrij is. Slaapt liever. Zelfs de hond uitlaten is al teveel. Gaat met hoop gemopper. Ik heb al meerdere malen aangegeven dat hij met iemand moet praten maar weigert. Tja dan doet hij het toch echt zelf. Hij mist seks niet, interesseert hem echt niks. Hij weet hoe ik er over denken ook dat maakt hem niet uit. Vanmiddag weer gedoe over gehad. Hij snapt het gewoon niet. Begon gewoon over een ander onderwerp.
Balans is zo belangrijk in een relatie. Het kan niet zo zijn dat hij niks wilt, altijd moe is, geen sex wilt, weet dat jij het echt niet leuk vind en dan helemaal niks willen doen om het te veranderen? Om zichzelf en jullie relatie te redden? Het lijkt mij dat er ook van zijn kant input moet komen, dat hij de wil moet hebben om iig na te denken.... anders is die O zo belangrijke balans naar zn grootje!
Die is er niet helaas. Als ik het er over heb wat er 'mis' gaat dan zegt hij "als je het zo zwaar hebt hier, ga je toch?" En andersom zeg ik dat ook. Hij klaagt dat het huis een rommel is, de kids te druk zijn, de kids vies zijn enz. Dan zeg ik wel eens dat hij in een hutje op de hei moet gaan zitten. En dan zegt hij dat ik maar weg moet gaan. Gaat nergens over. Scheiden wil ik helemaal niet, gezin is voor mij heel belangrijk.
Maar wat is zijn bijdrage in het gezin nu? En in jullie relatie? Want alleen brood op de plank brengen om heel cru te zeggen gaat hem uiteindelijk niet worden.... ik heb in die situatie gezeten in mijn vorige huwelijk