Zoals de titel zegt, mijn peuter is zo gemeen tegen mij. Hij zegt regelmatig tegen mij jij moet weg en meer van dat soort uitspraken. De kusjes en knuffels zijn altijd op en papa moet hem altijd naar bed brengen. Maar als ik er niet bij ben zegt hij tegen mijn moeder dat hij altijd blij is als mama thuis is. Word hij boos op mijn man omdat hij met mama wil trouwen. En gisteravond toen hij eerder met papa naar huis ging van een verjaardag zei hij: mama moet wel naar huis komen want die hoort bij ons. Maar tegen mij zegt hij dat soort dingen dus nooit! En soms maakt me dat zo verdrietig... is er misschien enige herkenning of moet ik met m'n zoon in relatietherapie ofzo...?
Dat moet je je echt niet aantrekken hoor! Ze gaan ontdekken dat ze een eigen persoontje zijn en dan krijg je dit soort dingen. En als jij daar dan ook nog eens op reageert is het helemaal fantastisch. Je bent echt onmisbaar in zijn leven en hij houdt heus van je, daarover hoef je je echt geen zorgen te maken.
Dit is bij ons ook. Alles draait om papa. Wanneer komt pap thuis, waar is papa? papa moet hem naar bed brengen maar ook uit bed halen in het weekend (en o wee als ik het probeer). Papa dit en papa dat... Ik denk zelf dat dit komt doordat papa altijd tijd heeft met ze te spelen als hij thuis is. mama doet alle dagelijkse dingen, ochtendritueel ( voor school) ophalen van school, klusjes in huis enzovoorts. Ik heb gewoon minder tijd om te spelen en al mijn aandacht op hem te richten. En papa is wel wat soepeler als het aankomt op regeltjes enzo...
Onze oudste wil vaak zat liever bij opa en oma wonen maar als we hem dan komen halen begint hij te stralen en blijkt hij te hebben gezegd dat papa en mama zo lief zijn. Snap ik, bij opa en oma krijgt hij onverdeelde aandacht. Wij zijn ook gewoon bezig met alles eromheen, opvoeden op tijd naar school krijgen. onszelf, broertje, huishouden...het chaotische leven zeg maar. Hij krijgt een persoonlijkheid en gaat heel erg duidelijk aangeven wat hij wil. Hij zegt vaak nu ook dingen als: als ik niet tv mag kijken word ik heel boos op jou! Het is een fase, alweer. Ze gaan voorbij. Trek het je niet aan, hij houdt echt van je hoor!
Dit is ook wel echt een dingetje hier. Ze hebben beiden, de baby ook al(!), heel goed door dat papa wat makkelijker te manipuleren is. De jongste kruipt linea recta naar mijn man toe als hij uit zijn werk komt en begint dan keihard te huilen terwijl hij aan zijn broekspijpen hangt. Hij weet dat papa hem dan gelijk optilt...
Hier is papa ook de grote held die alles mag doen. Ik ben ook echt de strengere ouder. Tja.... Het voordeel is dan wel weer dat het ook helemaal papa's taak is geworden om hem in bed te stoppen. Er is een vervelende periode geweest waarin hij ook continu zei dat ik niet lief was. Dat vond ik weleens deprimetend. Een tijdje terug is dat omgeslagen naar " papa moet het doen! Maar ik vind je wel lief hoor"
Hier ook in fases. Eerst was papa stom, toen mama (de baby kwam) en nu weer papa. Toch laten we hem geen keus en brengt papa hem naar bed. Vaker 1 op 1 dingen doen helpt wel weer wat.
Onze dochter heeft bij bepaalde dingen ook een duidelijke voorkeur voor wie het moet doen. Zo mag ik haar absoluut niet uit haar stoel halen, haar niet helpen met eten, en als ik haar 's ochtends uit bed haal, wil ze meteen weten waar 'mama Inkt' is (en of ze kwark gaat eten). Mijn vrouw is juist degene die vaker de ochtenden doet en haar bijvoorbeeld naar de crèche brengt, maar ik ben wel wat ongeduldiger/onhandiger/onzekerder, misschien dat dat het is. Voor mij helpt het wel om in elk geval de anekdotes te horen waaruit blijkt dat ze me tof vindt en om leuke dingen met haar alleen te doen (zodat er überhaupt geen optie is om te eisen dat mama Inkt wat dan ook moet doen).
Pfff mag ik de jouwe dan even lenen? Hier is al-les mama. Mama mama mama de hele dag door. Papa mag niks en moet weg. En maar brullen. Dus af en toe gaat mama expres weg of gaat papa gewoon iets doen of ze het leuk vinden of niet. Das goed voor ze maar ff een paar dagen papa de held lijkt me heerlijk haha
Hier is het ook vaak: 'Nee, dat moet papa doen! Ik wil bij papa!' En 's morgens in bed krijgt papa een kus en ik niet. Begrijpelijk, want ik ben er al de hele dag voor ze en papa is altijd werken. Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jullie is. Ik vind het ook wel eens vervelend, maar ik weet ook dat ze van me houdt. Probeer het een beetje los te laten. Er zijn vast ook wel van die kleine momentjes dat hij toch laat merken hoe belangrijk jij bent voor hem.
Kinderen doen vooral zo tegen hun ouders omdat dat de meest veilige haven is. Ouders zullen hun kind nooit in de steek laten, dat weten ze en daarom voelt dat voor hun veilig genoeg om dat soort uitspraken te doen. Dus eigenlijk kan je het zien als een compliment
Ik schrik een beetje van alle reacties dat dit normaal moet zijn... Ik heb dit ook wel eens met mn oudste gehad, maar dan ging ik er gelijk op in. Waarom moet mama weg, dat is toch helemaal niet lief om te zeggen? En als ze dat deed tegen papa dan sprak ik haar ook gelijk aan dat ik dat niet lief vind. Ik vertel haar regelmatig dat ik van haar hou en dat ik dr lief vind en vraag haar ook of ze ons lief vind. Mijn man doet dat ook. En ik weet niet of de fase dan toevallig is weg getrokken, maar ze hield er wel mee op als we dr aanspraken en zei sorry en gaf zelfs een knuffel. Vaak samen leuk en gek doen zal misschien ook bijdragen hieraan. Ik wil je niet onnodig zorgen laten maken, hij kan sowiezo niet zonder jou, je bent zijn mama en veilige haven, maar waarom zou je het moeten accepteren als zijnde een fase. Wij moeten onze kids toch sturen in wat kwetsend of pijnlijk kan zijn?
Natuurlijk moet je je kind ook wel sturen bij dit soort dingen. Het ligt denk ik ook aan de situatie. Als mijn dochter boos/verdrietig is en ik ga naar haar toe zegt ze vaak dat ik weg moet gaan. Ze wil dan vaak gewoon even alleen zijn of ze wil papa hebben. Dat vind ik persoonlijk niet zo erg.
Hier ben ik het volkomen mee eens! Wij accepteren zulk gedrag echt niet. Onze dochter had er een handje van om bijvoorbeeld papa niet welterusten te willen zeggen als ze naar bed ging. Of ze wilde niet dat papa haar hielp als ik even bezig was. Wij zeiden dan tegen haar dat dat niet leuk is voor papa. Ze moest bijvoorbeeld welterusten zeggen tegen papa, of ze nou wilde of niet. Wil je niet? Ga dan maar even in de bijkeuken staan tot je het wel wilt. En zo deden we dat in meer situaties. Het duurde niet zo lang, toen had ze door dat ze maar beter normaal kon doen tegen mijn man. Er is nu niets meer van te merken, ze doet nu heel gewoon tegen mijn man en het gaat geheel ongedwongen. Waarom zou je zulkgedrag moeten accepteren? Ze mogen best leren dat bepaald gedrag kwetsend kan zijn.
Het is niet zo zeer dat hij echt alleen papa wil. Vooral met naar bed brengen maar dat heeft ook wel een duidelijke reden. Mijn man blijft gemakkelijk drie kwartier tot een uur naast hem zitten tot hij in slaap valt en ik doe dat gewoon niet. Op de dagen dat ik met de kids alleen thuis ben accepteert hij dat ook gewoon. Mijn man heeft hem een beetje verziekt in dat opzicht. Maar goed, dat mag ik niet zeggen dan wordt hij boos . Mijn zoon is gewoon onaardig! Maar alleen in mijn gezicht. Vandaag is papa met ze thuis en die zei tegen hem: ik vind het gezellig met jullie vandaag en dan zegt hij: ik niet, met mama is veel leuker. Hij doet het dus ook tegen mijn man, maar wel veel minder. Zal wel zijn omdat ik het meeste thuis ben met ze... Inmiddels zijn we wel wat duidelijker gaan zeggen dat dat niet leuk is en dat hij zulke dingen niet moet zeggen. We zullen zien....
Ach, dat zijn fases. Ik ben het er wel mee eens dat je kunt benoemen wat het met je doet, want daar leren ze sociaal gedrag van. Maar soms is mama stom, soms is papa stom, soms zijn de broertjes en zusjes stom en tegenwoordig heeft mijn middelste de mode om te zeggen dat iedereen stom is en hij niet meer bij ons wil wonen. Waarop we hem dan uitnodigen om zijn koffer te pakken en een nieuw huis te zoeken, en dan is dat ook wel weer afgelopen