Ik ga confrontaties niet uit de weg. Vind het overigens niet altijd gemakkelijk. Wat mij helpt is dicht bij mezelf blijven. Als voorbeeld: er is een geschil mijn familie. Veel mensen bij betrokken dus veel verschillende meningen. De kunst zit 'm om dicht bij mezelf te blijven en te realiseren dat er geen goed of fout is in een bepaalde situatie. Als iemand over mijn grens gaat dan hebben we het over mijn grens. Dat helpt heel erg. Daardoor is het ook geen confrontatie maar een weergave van mijn grens. Die grens past bij mij. En we zijn nu eenmaal allemaal anders.
Ik vind dat ook heeeel moeilijk. Zo had ik een schoonmaakster die hoe langer ze bij ons kwam, hoe bemoeizuchtiger ze werd. En ze begon de kantjes ervanaf te lopen. Ik heb dit laatste aangegeven en ze verbeterde dit, maar het bemoeizuchtige werd juist erger. Ze werd ook heel hebberig. En dan kon ik tegen een muur praten, het verbeterde gewoon niet. Op het laatst kon ik haar niet meer luchten en heb ik haar ontslagen, eerst via haar werkgever en toen tegen haar gezegd dat ik 'even niemand nodig had'. Dus niet de harde boodschap, zeg maar. Ze barstte in tranen uit, een vrouw van 60. Stond ik daar hoogzwanger. Zo ongemakkelijk. En daarom heb ik moeite met confrontaties.
Geen moeite mee. Als mij iets echt niet aanstaat dan spreek ik iemand aan, maar ik vind het niet altijd de moeite waard om verder te gaan, helemaal niet als de ander niet voor reden vatbaar is. Vorige week nog bij de buurvrouw en haar scharrel aangeklopt midden in de nacht omdat ze het nodig vond om muziek te draaien met volume ‘6stratenverder’ om 3.00 terwijl ze dronken aan het meelallen was. Verder een maf, maar opzich aardige vrouw...als ze nuchter is. Als ze dronken is is het echt een viswijf, die dan ook rustig bij ons aanbelt met een dubbele tong en fles wijn in haar hand met de vraag of ze bij ons een drankje mag doen (wij drinken niet), en zo ook aan de deur. Ze begon te schreeuwen tegen me over iets waar ik geen weet van had... Na 5 minuten zegt ze opeens ‘oh ik dacht dat je mijn dochter was’ Heb toen maar vriendelijk gevraagd of de muziek zachter kon, terwijl ik er eigenlijk lichtelijk opgefokt naartoe ging
Dat heb ik ook! 1 op 1 comfrontaties begin ik liever ook niet aan. Al irriteer ik me maanden lang aan hetzelfde en oefen ik hoe ik diegene de waarheid ga zeggen, meestal komt het er toch niet van omdat ik niet durf Mijn man snapt dit echt niet want die is heel anders.. zou wel makkelijk zijn als ik wat meer was zoals hij
Nou net wel een confrontatie aangegaan. Met mijn moeder dit keer. Had ik beter niet kunnen doen. Eindigde in een discussie en haar vraag wat ik nu zou gaan doen morgen qua oppas (zij zou oppassen). Toen ben ik woedend geworden en heb gezegd dat ik mij niet op die manier laat chanteren. Pfff. Geloof dat ik volgende keer toch liever mijn mening maar weer voor mij houdt.
Zoals mensen in mijn omgeving altijd over mij zeggen is dat ik niet op mijn mondje gevallen ben en mijn hart op me tong draag. Nou maak ik wel altijd de afweging of het de confrontatie wel waard is ja of nee. En het ligt eraan bij welk persoon en de manier waarop. Maar als er echt iets is wat mij dwars zit en vaak mee geconfronteerd word dan ga ik de confrontatie met diegene niet uit de weg.
Heel herkenbaar. Ik accepteer het niet, baal er enorm van en probeer daarom sinds kort ook confrontaties aan te gaan. Vooral als diegene communicatief sterk is klap ik dicht.