Is dit een depressie??

Gebruik je toevallig anti conceptie ?

In de zwangerschap van mijn zoontje kreeg ik een angst stoornis ( klinkt behoorlijk als jouw verhaal ). Uiteindelijk zijn we er achter gekomen dat hormonen bij mij een trigger zijn. Ik kan geen anticonceptie met hormonen erin verdragen.
En rond mijn eisprong en menstruatie heb ik zeker in combinatie met vermoeidheid snel last van hartkloppingen en angstige gevoelens

 

Klinkt eerder als een angststoornis. Deze heb ik helaas ook en volg therapie hiervoor.

 

Wat vervelend meis... heb je therapie (gehad) voor je angsten? En slik je nu AD?

 

Ja hoor. Ik ben heel optimistisch. Ik dacht precies hetzelfde. Je moet wel een goede psycholoog treffen. En die heb ik. Die vrouw is fantastisch. De moeilijkste angsthedachten die ik heb maakt zij heel makkelijk. Dat ik denk ik van ons idd het komt daar en daar vandaan.

Veel confrontatie want het komt toch echt ergens vandaan. Ik zou een doorverwijzing vragen aan je huisarts voor een psycholoog zo 'leer' je hiemjet komt dat je zo angstig bent, Maar belangrijker leer je hoe ermee om te gaan. Sterkte!

 

Er is zeker mee te leven. .Het heeft even geduurd voor ik de stap wilde nemen naar een psycholoog maar heb er geen seconde spijt van gehad. Als ik nu angstig word denk ik aan wat hij gezegd heeft en die feiten slepen me er doorheen

Ik zou idd zo snel mogelijk dat staafje eruit laten halen en kijken wat het met je doet

 

Veel klachten die je noemt herken ik. Toen mijn dochter ongeveer 6 maanden was kreeg ik een postnatale depressie. Het is een lange weg en ik ben er zeker nog niet, maar een psycholoog zou ik zeker eens bezoeken als ik jou was. Ook kan de ha je helpen met eventuele medicatie.

 

Ik heb wel ervaring met een depressie, maar ik herken me niet in jouw klachten. Natuurlijk is een depressie heel persoonlijk en zal iedereen het anders voelen.

Bij mij uit het zich vooral in een complete lusteloosheid. Ik heb nergens zin in en vind alles teveel. Als ik overvraagd of overprikkeld raak kan ik ook erg overstuur raken. Nu met ad gaat het iets beter, maar het is nog lang niet goed.

 

Dit klinkt meer als een angststoornis dan depressie. Al zou er best nog een beginnende depressie onder kunnen zitten.

Ik heb zelf ( teveel) ervaring met depressies.


Verstandig om het staafje te laten verwijderen. Is geen garantie dat het beter gaat daardoor maar dat kan je dan iig afstrepen.

Heb je propranolol of een andere bètablokker gehad? Merk je verschil in de spanning in je lijf?

Goed dat je al een afspraak hebt bij een psycholoog.

Ik weet niet of je het lastig vind om alleen te zijn. Als dat zo mis heb je dan mensen in je omgeving die wat vaker bij je kunnen zijn zodat de paniek niet heel hoog oploopt.


En echt, het wordt echt weer beter. Alleen is het ook heel begrijpelijk dat je dit nu niet kan voelen. En daar hoef je jezelf voor niet in te forceren.

O ja en misschien lukt het om per dag op te schrijven wat er wel goed is gegaan. Al is het maar iets kleins.

 

Vooral dat laatste herken ik heel erg, bij mij ging het helaas van kwaad tot erger en is er pas 3 jaar na de geboorte van de oudste een verwaarloosde pnd vastgesteld.

 

Wat ontzettend naar dat je je zo voelt. Ik heb ook een angststoornis en depressie gehad (meerdere keren) en therapie en medicatie heeft mij goed geholpen. Ik heb ook dagen zitten huilen met de angst dat het nooit meer goed zou komen... En elke keer kwam ik er weer uit. Dus geloof me, het gaat over. Wat weerhoudt jou om ad te slikken?

 

Mijn vrouw heeft een angststoornis en zij had precies de klachten die jij ook omschrijft. Bang om dood te gaan aan een hartaanval, veel hartkloppingen, pijn op de borst door hyperventilatie etc.

Uiteindelijk heeft ze cognitieve gedragstherapie en antidepressiva gekregen en dat heeft haar heel erg goed geholpen! Het duurt wel een tijd maar voor haar is haar leven nu veel leuker dan dat het was.

 

Ach meid wat naar dat je je zo voelt!

Ik herken wat je schrijft... na drukke jaren, waarvan de laatste 2 echt heel pittig waren, was ik op. Zo vreemd want ik dacht juist dat het best goed ging op dat moment maar mijn lichaam zei gewoon stop. Hartkloppingen, druk op de borst, tintelend armen... zo naar. Nadat het een aantal keren gebeurde ben ik via de huisarts verwezen naar een psychosomatische fysiotherapeut om met de lichamelijke klachten om te gaan. Daaruit kwam onder meer hyperventilatie naar voren en dat verklaarde voor mij heel veel (ik had er bijv ook 's nachts last van en schrok dan totaal verward wakker) Maar hoe beter het lichamelijk ging, hoe slechter het weer in mijn hoofd scheen te worden. Toen heb ik daarvoor ook meteen hulp gezocht. En echt... wat een verademing... Na een paar keer met iemand praten voelde ik me al veel beter.

Echt, het is helemaal niet erg om hier met iemand te praten en hulp te zoeken. Het geeft je niet alleen inzicht in wat er gaande is maar zorgt er ook voor dat je je eigen reacties beter begrijpt en leert je weer een goede balans in alles te vinden.

Ik zal je eerlijk zeggen, ik heb destijds contact opgenomen met de huisarts omdat ik dacht dat ik een betere mama zou worden. Maar nu ben ik vooral ook voor mezelf erg blij dat ik het gedaan heb... het leven is er een stuk leuker door!