“It takes a village to raise a child”

Ik ben het daar ook mee eens.

Voorbeeldje: Een vriendin van mij laat(/liet) erg over zich heenlopen door haar dochter. "Mama, dat is mijn stoel! Ga weg!" En dan gaat ze ook gewoon weg.
We hebben haar daar toen op gewezen, en daar was ze blij mee. Ze vindt het moeilijk om grenzen aan te geven bij haar dochter, maar omdat ze mensen om zich heen heeft die haar helpen lukt het steeds beter

 

Mooie voorbeelden. Ik practiceer dit ook echt. Spreek andermans kids ook rustig aan als ze iets gevaarlijks doen of als ze de normale fatsoensnormen overgaan. Ik ben zelf altijd blij als anderen dat ook bij mijn kinderen doen.

 

Ik ben de juffen van mijn zoon dankbaar voor hun inzet en inzichten. Ze zien dat hij gek doet in de klas omdat hij voorloopt en helpen hem enorm. Ze communiceren goed en zien andere dingen dan dat je op het eerste gezicht ziet.

(Bijvoorbeeld hij was met de fiets kei hard aan het botsen tegen de schuurdeur, de eerste reactie was stop er mee anders ga je er af. Even later later kwam ze er op terug en vroeg hem waarom dat hij dat aan het doen was, de modder zat hoog tegen de deur en wou het er graag af halen. Ze vond het heel slim maar de uitvoering kon nog aan gewerkt worden )

 

Ik spreek andere kinderen altijd aan als ze gevaarlijk of extreem vervelend gedrag vertonen en waardeer het enorm dat anderen dat ook bij mijn kinderen doen.

Ik ben het heel erg met het gezegde eens en vind dat meer mensen zich daar aan zouden moeten houden.

 

Ik ben het er ook zeker mee eens.

Aan de kant van mijn vriend zijn enorm veel kinderen en daar “bemoeit” iedereen zich ook met elkaars kinderen. Op een goede manier

Maar ook wildvreemde kinderen spreek ik aan op gevaarlijk of vervelend gedrag. Als een ouder daar wel problemen mee heeft, hoor ik het vanzelf.

 

Hier net zo. Met vrijwel iedereen in onze familie- en kennisenkring heb ik het hier ook wel eens over gehad. Althans: degenen met kinderen dus. Daardoor weet je ook van elkaar dat je het normaal vind om, indien nodig, elkaars kinderen aan te spreken.

Ook bij kinderen die ik niet ken, doe ik dat trouwens gewoon als ik dingen zie of hoor die ik ècht niet vind kunnen. Bijvoorbeeld zichzelf of een ander in gevaar brengen of iemand lichamelijk / emotioneel pijn doen.
Ik hoop ook dat een ander dat bij mij kinderen zou doen. Wat dat betreft vind ik het jammer dat we in een stad wonen en dat onze kinderen in een andere wijk naar school gaan dan dat we wonen: we hebben dus weinig bekenden in de buurt. Terwijl ik juist dat stukje sociale controle fijn vindt. Dan ia loslaten ook makkelijker.

 

Tot een bepaalde hoogte wel, absoluut.

Dochter werd echter 2 weken terug in de supermarkt door een mevrouw tot 7x toe nogal onpedagogisch uitgefoeterd omdat dochter haar kind zou hebben geduwd of op zijn minst voorgekropen bij het speeltoestel. Dochter had al 4x gezegd weet ik niet en 3x nee dat heb ik niet gedaan (vanaf ik het zag/hoorde maar ik waggelde niet zo snel). Ze bleef als een reus boven dochter hangen en maar met zo'n vingertje in dr gezicht blazen. Dochter was echt mega overstuur. Was best sneu. Zowel die moeder als ik hebben de situatie niet zien gebeuren dus wat de waarheid is weet niemand.

Maar goed. Zelfs al heeft dochter dat wel gedaan, was de manier waarop echt niet oké. Dus dat heeft ze gehoord ook. Dan ben ik ook echt niet mals en heb hetzelfde bij haar terug gedaan en het voor dochter opgenomen. Furieus was ik

.. maar als dochter iets gevaarlijks doet/doet wat niet mag ben ik vaak juist blij als mensen haar waarschuwen of "corrigeren". Als ik het zelf zie gebeuren bij andere kinderen zou ik dat ook doen, maar dus wel op een manier dat ze er ook iets van leren.

 

Ik ben zo blij dat ik de opvoeding van mijn extra bijzondere kind niet alleen hoef te doen! En ook straks met een kind dat waarschijnlijk wel regulier is hoop ik dat mensen het oppakken als ik iets niet zie of steken laat vallen. Een mens is niet grmaakt voor alleen maar voor samen. Ook in het opvoeden van kinderen

 

Ja, ik denk wel dat alle mensen in het leven van je kind invloed hebben op diens vorming. Ik overleg ook regelmatig met mijn ouders/zusje/broertje en alle hulpverleners over de bejegening van mijn zoon. Zeker bij een verstandelijk beperkte autist moet je er samen voor zorgen dat iedereen het juiste doet. Daarentegen... heb ik er een enorme hekel aan wanneer wildvreemden zijn gedrag willen corrigeren. Ik snap dat mensen die neiging kunnen hebben, maar het is echt niet hun plaats en dat moet ik wel eens uitleggen.

 

Tot op zekere hoogte inderdaad wel. Als een kind iets gevaarlijks doet of een ander (mijn) kind lastig valt dan laat ik wel van me horen. Ik bemoei me echter verder niet met de opvoeding van een ander tenzij de ouders het willen.

 

Ja
Vooral in de familie van mijn man doen we dat allemaal bij elkaars kinderen.
Niet alleen maar negatief maar iedereen helpt elkaar en dat is erg fijn voor zowel ons als de kinderen

 

Absoluut.

Wij werken allebei voltijds, maar ik zit er compleet niet mee om mijn kinderen beiden van toen ze baby waren bij verschillende mensen achter te laten. Ze groeien op op verschillende plekken waar ze thuis zijn, waar ze geliefd zijn, waar ze eigen gewoontes creëren en nieuwe dingen kunnen leren. Ik vind dat alleen maar positief.

 

Ja, hier ben ik het mee eens.

Mijn dochter vertoont steeds vaker gedrag dat niet door de beugel kan en voornamelijk richting mij. Uiteraard speelt haar beperking hier enorm in mee, het is een groot onderdeel van haar frustratie. Maar dan nog ben ik heel blij wanneer iemand haar met afleiding probeert uit haar bui te krijgen of haar probeert duidelijk te maken dat haar gedrag te ver gaat, ook als het vreemden zijn.

Natuurlijk zitten er wel nare bemoeials tussen maar daar zeg ik gewoon wat van.

 

Het gaat wat mij betreft niet alleen over straffen/corrigeren, maar ook over de voorbeelden die een kind krijgt. Dat een kind ziet hoe bij andere mensen dingen heel anders kunnen gaan: bijvoorbeeld bij christelijke vrienden die bijbellezen en bidden voor het eten. Of veganistische vrienden die anders eten dan wij. Of vrienden uit een andere cultuur die verjaardagen en feesten heel anders beleven dan wij. Vrienden met een gehandicapt kindje en hoe hun leven eruit ziet. Dat vind ik allemaal ook waardevol om mijn kind te laten zien en mee te geven.
Maar ook als het gaat om voorbeelden van hoe je je leven vorm kunt geven. Een gezin waarbij de mama altijd thuis is, tegenover een gezin waarbij de moeder een zware bestuursfunctie heeft. Of in het heel klein: een bevriende vader die de kinderen mee uit vissen neemt (dat zouden wij echt nooit gaan doen) of een moeder die alle kinderkleertjes zelf naait. Dat je zelf ziet wat er voor mogelijkheden zijn om het anders te doen dan thuis.