Het is fout maar helaas wel de realiteit. Ik zeg niet dat het bij iedereen zo is, of dat het dan alleen de reden van aankomen is maar zoiets bouwt zich natuurlijk geleidelijk op. En dat valt niet goed te praten, maar als zorgen niet serieus genomen worden, waardoor je van elkaar verwijdert raakt dan kan dit gebeuren natuurlijk. Die lading speeltjes is natuurlijk in een ideaal wereld heel leuk, maar uiteindelijk willen we allemaal het liefst onze eigen man begeren en door hem begeerd worden, als dat niet meer zo is dan is fysiek contact met andere personen, die wel interesse tonen, natuurlijk heel fijn.
Nu ik wil/moet afvallen omdat we voor een tweede gaan helpt mijn vriend me. Mijn gewicht heeft hem nooit wat uitgemaakt, ik was zelfs zwaarder toen ik hem leerde kennen. Hij heeft dan ook nog nooit een opmerking als motivatie gemaakt dat hij me onaantrekkelijk vindt dat zou mij zo enorm kwetsen dat het meer demotiverend zou werken. Hij steunt me door middel van zoveel mogelijk mee te doen, mij te motiveren om toch nog even dat extra rondje te lopen en zoveel mogelijk gezond eten in huis te hebben. Tuurlijk snoepen we af en toe en natuurlijk eten we af en toe eens patat, maar dat heb ik dan ook volledig verdiend volgens hem Vorige maand was ik in totaal weer 15 kilo kwijt en heb ik een kledingbon van hem gehad met een kaartje waarop stond dat bij een nieuw figuur nieuwe kleding hoort.
Ik vind wel dat je je zelf goed moet verzorgen als je weet dat je partner dat belangrijk vind, vooral als je als partner verwacht om seks te hebben met elkaar. Uiterlijk is inderdaad niet alles of alleen. Maar wel een belangrijk onderdeel van aantrekkelijkheid. En een flink overgewicht waar wat aan te doen valt, is niet goed voor jezelf zorgen.
Ik snap het wel, maar dan mis ik echt de stap: we hebben alles geprobeerd en we gaan scheiden/uit elkaar. Voordat je met een andere man/vrouw een bed in duikelt. Ik vind het dus absoluut geen reden om vreemd te gaan.
Ik vind mijn man nog steeds aantrekkelijk maar ben gewoon te ziek om te knuffelen en wat daar meer bij komt kijken. Ik word daar zo verdrietig van. Mijn man sport mega veel omdat hij niet dik wil worden en ik zeg dat ik een buikje echt niet erg vind Hij is zo lief.
En overigens heb ik niets te klagen in bed, hij is nog steeds een geweldige partner tussen de lakens. Dus ik kan echt niet zeggen dat ik ‘m minder aantrekkelijk vind wat dat betreft.
Wat wordt er politiek correct gereageerd zeg. In mijn beleving totaal niet de realiteit. Ik geloof er geen drol van dat je je man/vrouw niet minder aantrekkelijk vindt als deze zichzelf zoals ik het zie verwaarloosd. En dat is idd niet puur uiterlijk maar ook houding. Dat je dus gewoon niks gaat zeggen als je je partner zichzelf ziet vol 'vreten' met een paar biertjes erbij want hij voelt zich daar prettig bij? Dan laat je jezelf toch helemaal gaan? Wat is er mis mee om jezelf te verzorgen en er fris uit te zien. Dus omdat je getrouwd bent moet je alles maar nemen zoals het is? Gelukkig staan wij hier beiden anders in en zullen elkaar altijd motiveren je fijn te voelen voor jezelf maar ook voor elkaar. Ik was gewoon soort van boos toen ik ' opeens' 25 kilo was aangekomen. Ik zei tegen mn vriend waarom zei je niets??!!! Want soms sluimeren die kilo's er zo aan. Ja hij houdt van mij zoals ik ben. En ik zou ook niet minder van hem houden met rimpels en een kalend hoofd. Maar als je ergens aan kan werken? Why not!???? Ik zie dat juist als iets verrijkende in je relatie naast de innerlijke verbinding die je met elkaar bent aangegaan. Want nogmaals als je man/vrouw opeens een kut karakter krijgt mag daar wel wat van gezegd worden en wordt therapie zelfs voorgesteld. Vind maa uiterlijke echt exact hetzelfde.
Ik had liever gewild dat hij mij erop geattendeerd had al na de 1ste 10 kilo. Dan was het zeker niet zo ver gekomen, dat weet ik zeker. Ik stak mn kop in het zand en liet het gebeuren. Niemand last van dacht ik op dat moment.
10 kilo scheelt bij mij 1 maat. Maar de 25 kilo eerder indd een maat of 3. Ik heb veel geschommeld in gewicht. Maar ik kan mij niet voorstellen dat je het zelf niet door hebt. En om nou te zeggen dat het de schult van een ander is....
Het is niet dat ik het niet merkte. Zoals ik al zei deed ik net alsof ik het niet zag. Want die paar extra kilos die deden mij nog niet veel. Het viel ook pas echt op bij die 25. En kleding kocht ik niet echt groter. Ik ging mij anders kleden. Totaal niet als mezelf. Ik denk als mijn vriend er wat van had gezegd ik er eerder wat aan gedaan had. Dan ligt de verantwoordelijkheid nog steeds bij mij klopt.
Omdat ze de boel zo bagataliseerd. Vanwege jouw uitspraken. Ja, serieus. In het topic gaat het om vijftien kilo aankomen door partner en er een slappe houding op nahouden. Degene aan wie ik het vroeg was nogal van het ‘boehoe ik schrik ervan’ en ‘wat zeg je tegen de kinderen’ en ‘die paar kilo’. Het valt mij vaker op dat mensen die zelf erg zwaar zijn de boel op dit onderwerp zo baggitaliseren. Zo zonde en het gaat in dit topic niet om een paar ( = 2) kilo maar om de boel echt te laten verslonzen. Als je de boel laat verslonzen ben je simpelweg niet meer perse dezelfde. Niet perse vanwege het veranderde uiterlijk, maar mogelijk wel vanwege andere interesses: gezond willen leven/eten/sporten/activiteiten/actief leven op er na willen houden/uiterlijk niet onbelangrijk vinden/voorbeeld voor de kinderen zijn/etc En antwoord op jouw vraag: ooit eens een officiële test gedaan. Het bleek 128 te zijn. BMI ook weten? 20.9 Maar er bestaan geen officieel verband tussen intelligentie en overgewicht. Al schijnen hoogopgeleide mensen wel minder vaak overgewicht te hebben. Sorry flauw feit maar waar
Dit. Maar het mag niet gezegd worden omdat je dan alle mensen die te zwaar zijn zich aangevallen voelen. Bijna grappig eigenlijk: wanneer het gaat om mensen die te licht zijn is het ineens wel toegestaan om er van alles over te zeggen. Meten met twee maten. Ik geef je groot gelijk wbt het kutkarakter en therapie. Over overgewicht mag op dit forum niets negatiefs gezegd worden van de mensen die het hebben.
stel je niet zo aan zeg. Van wie mag er niets over overgewicht gezegd worden, en wie zeggen er negatieve dingen over ondergewicht? Ik lees gewoon een discussie met verschillende meningen, niemand meet met 2 maten in dit topic.
Ik zie in mijn man en zijn familie echt met verbazing aan hoe ze met overgewicht omgaan. Mijn man heeft altijd alles gekregen wat hij wilde, wel klagen en soort medelijden dat hij overgewicht heeft. Tja zit in de genen kun je niets aan doen. Ik heb gevochten om het gewicht van mijn dochter op gezond te krijgen. Maar ik vocht echt alleen, als ze alleen met mijn man was kreeg ze wél wat ze wil, schoonmoeder kan niet komen zonder donuts of veel snoep. Al vaak er wat van gezegd maar helpt maar even. Ik kan er echt met mijn verstand niet bij dat ze zulke dingen doen. Mijn schoonmoeder moet toch aan haar eigen zoon zien hoe rot en ongezond overgewicht is? Ze weet dat mijn dochter er ook zeer gevoelig voor is, zelfs mijn man kan haar moeilijk dingen verbieden. Hij weegt 150 kilo of meer. Mijn dochter wordt nu puber dus is het nog lastiger, ik probeer zo veel als in me zit het te sturen. Er hard tegenin gaan werkt averechts, ik haat veroordeling als mensen dik zijn ja, maar weet zeker dat als ik mijn dochter alleen had ze zeker een paar kilo minder woog en ze in een half jaar echt wel op gezond gewicht zat.
Ik snap nu waar de discussie vandaan komt denk ik. de mensen die jij kent met overgewicht zijn allemaal onverzorgd en onfris. De mensen die ik ken met overgewicht zijn dat totaal niet, vandaar mijn reactie ook. Zit dus blijkbaar een groot verschil tussen overgewicht en overgewicht.