Natuurlijk, daar ben ik het mee eens. Maar uiteindelijk is het zo persoonlijk voor iedereen, ik ben van mening dat je gewoon het gesprek aan moet gaan. Ik zou graag hebben dat mijn man het zou zeggen als hij met iets zit en andersom, en als je een beetje een gelijkwaardige relatie hebt dan kan je daar gewoon over praten en kom je er samen wel uit.
Het argument "als je maar gelukkig bent met jezelf" vind ik onzinnig. Overgewicht is gewoon niet gezond en de meeste mensen kunnen daar wel wat aan veranderen eventueel met de juiste begeleiding. Het is ook niet alsof je ineens ongelukkiger wordt als je afvalt en een gezond gewicht krijgt. En waarom zou je niet mogen zeggen en vinden dat je iemand met overgewicht minder aantrekkelijk vindt? Dan kunnen we wel doen alsof je dan heel oppervlakkig bent, maar we hebben allemaal zo onze voorkeuren qua uiterlijk. Dat betekent niet dat de liefde meteen over is als iemand op een bepaald punt anders is dan je voorkeur.
Je mag alles zeggen tegen jouw partner. Of het goed is voor de relatie is een tweede. Dat zal vast meevallen als je er bij uitzondering wat van zegt. Maar ga je lopen trekken aan iemand die totaal die behoefte niet heeft dan moet je er ook niet gek van opkijken als die het op een gegeven moment zat is. Maar hey het is niet mijn relatie. Dus ga vooral je gang. Dit is tussen 2 mensen en dan maakt het niet uit wat wij dames onderling wel of niet aantrekkelijk vinden.
Natuurlijk mag je daar iets van zeggen. Je praat toch over je relatie samen, denk ik? Maar je moet niet verwachten dat iemand voor jou wil of kan veranderen.
Ik lees hier echt geen enkele reactie die in lijn is met bovenstaande samenvatting. Eerlijk gezegd begrijp ik de discussie ook niet helemaal meer... iedereen valt op een “bepaald type”; de een houdt meer van slank, de ander van gespierd en weer een ander van een maatje meer. Sommige houden van vee tattoo’s en anderen van lang haar, blond, donker, noem maar op. Natuurlijk is de liefde niet meteen over wanneer bovenstaande zaken behoorlijk (we hebben het niet over 5 kilo...) veranderen, maar zo raar is het toch niet dat je lichamelijk minder aantrekkingskracht voelt, wanneer er echt veel veranderd is? Misschien is de discussie makkelijker, en minder ‘gevoelig’, wanneer we het omdraaien Ik heb een mannelijk familielid die voorkeur heeft voor “volle vrouwen” (als in ongezond gewicht). Hij heeft altijd relaties gehad met vrouwen die veel te zwaar zijn en ik vraag mij af of hij zijn huidige vrouw nog net zo aantrekkelijk zou vinden als zij 50 kilo zou afvallen..... het zou mij dus niets verbazen als hij dat gewoon minder aantrekkelijk zou vinden.
Wat belangrijk is voor wie verschilt zo per persoon dat het lastig is om voor te stellen dat de ander er veel of juist weinig moeite mee zou hebben. Ik zou het minder erg vinden als mijn vriend 20 of 30 kilo aan zou komen dan wanneer hij naar bier of nog erger sigaar zou gaan ruiken. Iedereen heeft zijn eigen afknappers. En ik denk dat de voorkeur van een ander simpelweg gewoon niet te begrijpen valt. Dat is mooi, dat is een deeltje van wat een ieder uniek maakt.
Ergens begrijp ik het wel, er zit voor mij ook duidelijk verschil tussen een kilo of 3 of echt 10+. Ik zou mij fysiek dan ook veel minder aangetrokken voelen tot mijn man, maar ik zou (net als TO) nog wel van mijn man houden. Ik zou hem denk ik zelf ook helpen door minder te snaaien in huis te halen en zelf gezonde snacks voor te schotelen waar mogelijk. Maar mijn man let zelf eigenlijk wel op dat z’n BMI gezond blijft, dus ik hoef het niet te benoemen. Dit betekent dat hij net als ik, de ene keer wat lichter is en de andere keer wat zwaarder. Op z’n lichtst is hij rond de 78, op z’n zwaarst rond de 84. Meestal schommelt hij rond de 80/82. Na mijn zwangerschap voelde ik mij niet aantrekkelijk. Er bleven nog 8kg plakken, maar ik deed er ook niets voor. Dochter is van augustus, na de feestdagen startte ik in januari weer met werken en pakte het afvallen ook op. In maart was ik weer op mijn oude gewicht. Mijn man heeft er nooit wat van gezegd, want ik had net z’n dochter op de wereld gezet. Ik had er zelf meer last van dan hij, maar hij vindt mij nu wel aantrekkelijker. Misschien had hij er wel wat van gezegd als ik er niets aan gedaan had, maar hij wist dat ik het zelf echt wel wilde aanpakken. Was uiteindelijk zelfs 11kg afgevallen en dit is best stabiel gebleven. Maar nu zijn we 2 jaar na de bevalling en merk ik dat het er langzaamaan weer bij kruipt door te veel slecht eten 3n snaaien (was +4,4kg bij). Ik merkte het zelf al, dus had voor mijzelf al een datum gekozen waarop ik weer zou beginnen (want ik heb dat nodig, eerst nog even flink mogen snaaien ofzo) en in diezelfde periode zei mijn man dat ik de laatste tijd vaak (te veel) lekkers pak in de avond. Nu dus weer bezig en alweer -2,3kg in 2 weken. Lang verhaal kort, ik vind dus zeker dat je voor je partner best wat mag afvallen. Ik zou er alleen niet om gaan scheiden, maar doordat je je minder aangetrokken voelt, zal je misschien ook automatisch minder vaak zin in seks hebben. Iets wat voor beide wel negatief KAN zijn in een relatie. Maar daar zou hij dus een fase van kunnen maken, want door weer af te vallen en je best te doen, kan dat wel weer terugkomen.
Nou dat is inderdaad heel zwart wit. Maar wanneer hij niet meer de moeite neemt om zich voor mij aantrekkelijk te houden dan zit er iets goed mis. En dit is iets waar je zelf een keuze in maakt en niet iets zoals een ongeluk. Medische redenen of wat dan ook vind ik anders. Maar wanneer ik mijn partner niet meer aantrekkelijk kan vinden zou dit toch een heel groot probleem binnen de relatie worden hoor.