Dan is het een sprongetje; dan zijn het de tanden. Dan is hij verkouden, dan heeft hij koorts. Vandaag achter gekomen dat hij een luchtwegeninfectie heeft en hebben we antibiotica gekregen. Net wanneer ik denk dat het goed gaat komt er wel weer wat. Houdt het dan ooit op en kan ik gewoon zorgeloos genieten van mijn lieve kleine man die bijna 14 maanden is. Lig elke avond stijf in bed met mijn hart die te keert gaat als hij maar een geluidje maakt omdat ik bang ben dat er weer wat mis gaat. En voel me tegelijk de tijd zo schuldig dat ik zo moe ben elke keer en soms ook gewoon rust wil. Sorry moest het even van mij afschrijven.
Ow wauw dat had ik zo hebben geschreven ten tijde dat mijn oudste een baby/dreumes was.... ik had alleen wel een PPD....
Herkenbaar, ik leerde t op een gegeven moment los te laten. Ben van origine een planfreak en control freak, inmiddels gaat mn planning tot t moment dat ik vakantie heb en dan houdt t op qua details. Ik leef met de dag verder, heb een lijstje met dingen die ik wil doen zonder datum. Pas de avond ervoor bespreek ik met mn man of hij t leuk vindt om de volgende dag naar de dierentuin te gaan met de kleine meid, mits we geen gekke nacht hebben. Bij mij op mn werk lopen er ook de nodige te hoesten als een zeeleeuw. Wel opvallend in hartje zomer met subtropen temperaturen.
Wij hadden hier precies hetzelfde rond die periode. Maandenlang verkouden, dan weer een oorontsteking, griep, tanden etc. Twee dagen fit en dan weer drie dagen ziek Ik werd er ook helemaal gek van, dus ik kan het me erg goed voorstellen! Hier heeft hij toen eigenlijk het meeste bij ons in bed gelegen en daar slaapt hij nog steeds het beste. Verder ben ik in die tijd begonnen met probiotica voor kinderen (bij de Tuinen te koop). Het gaat de laatste tijd een stuk beter, maar dat kan ook aan het seizoen liggen natuurlijk! Hij heeft altijd goed gegeten en acht maanden borstvoeding gehad, dus ik heb ook nooit zo goed begrepen waar het vandaan kwam... Voor nu in ieder geval sterkte en het wordt echt beter! En qua rust hielp het voor mij om er zo veel mogelijk in mee te gaan in plaats van het boekje te volgen, want ik kon ook al van tevoren stressen of hij wakker zou worden of niet en dat is natuurlijk niet goed voor jou.
Houd u taai! Het is overal zo en het slechte nieuws is dat het nooit over gaat! Nu is het een verkoudheid, straks blijven zitten op de havo, daarna gaan ze scheiden en als kers op de taart begin je weer van voor af aan als je het geluk mag hebben om Oma te worden. Praat het van je af, zelfs tegen vreemden in bushokjes, tegen je bff’s en tegen ons. Voel je niet alleen! Als je echt denkt dat je het niet meer aankunt, kun je gewoon naar je ha. Schaam je nergens voor, heel normaal. Houd je ook niet te strak aan regeltjes, als het voor jou goed voelt om hem naast je bed te leggen, lekker doen. Als ze 18 zijn met hun vriendinnetje blijven ze echt niet bij jou liggen. Dikke virtuele knuffel!
Wat fijn om te weten dat ik niet alleen ben. Schaamde mij al om mijn gevoelens. Hij slaapt nu eindelijk maar ik ben helemaal gestresst omdat ik bang ben dat hij weer wakker word zo en niet kan slapen
Heeft hij de max aan PCM? Als hij niet lekker is en niet wil slapen, gewoon ff eruit. Schone pamper, ff prullen, ff op je telf loeren. Maak je niet druk om regeltjes, hij is gewoon niet lekker nu. Slaap wanneer je kan slapen en voel jezelf niet schuldig.
Vrouwke, die van ons was lopende band verkouden t eerste jaar. Die nam werkelijk waar alles mee naar huis. Ik denk de periode buitenom de zomervakantie kan ik de dagen op twee handen tellen dat ze NIET verkouden was. Dan weer dit, dan weer dat, dan weer een fase van en+en+en (hebben ze alles tegelijk) en naast je kleine kont de rest van t leven er ook weer bovenop wanneer je net t idee hebt dat je t wat rustiger gaat krijgen: dan weer familie leden waar t niet goed mee gaat waar je mantelzorger van bent, onze eigen verhuizing tussendoor want in t oude huis kwam de zwarte schimmel naar boven zetten, mega project voor je werk in je nek, nu weer een goede vriend terminaal. Wij worden t hier af en toe ook echt echt beu, maar afgezien daarvan kunnen we er weinig meer mee dan dat gevoel van ons af zetten en hopen dat er daadwerkelijk écht ff rust in de tent komt. Fikse wandeling buiten in de natuur, dat helpt hier wel. Ukkie mee, die vindt dat prachtig. Als ze zich zo beroerd voelen lekker pcm en evt extra tuk op de dag als ze mee willen werken. Het is ontzettend vermoeiend die ukkies, je let continue op alles, maar oh wat is t prachtig om die glimlach te zien en die kleine armpjes om je nek wanneer je een chocoladepasta knuffel krijgt.
Ja mijn man helpt wel waar hij kan. Maar werkt natuurlijk ook veel. Maar ik durf het niet aan anderen vertellen. Want waarom kunnen het anderen wel en vind ik het zo zwaar?
die anderen zullen misschien hetzelfde denken. Als je t niet aandurft, lucht gewoon je hart hier. Forum staat vol met mama's (en allicht een verdwaalde papa) die t soms ook ff niet meer trekken als gevolg van van alles en nog wat. Klaag maar een eind weg, begin je topic header met klaag of iets van die geest en dr zijn er zat die je een handje helpen en een digitale ondersteuning of knuffel geven. Kinderen, het is een zegening maar een flinke partij werk ook! En ik neem mn petje af voor mensen met tweelingen of de huilbaby's. Ik vind t al pittig met eentje. Sleep nu weer allerlei zooi mee vanuit mn werk ala pakezel, man is thuis met de kleine en ik durf te wedden dat er nog een heel huishouden op me wacht en ohja, dr moet ook nog gekookt worden...Als je een scheve verdeling nu hebt, en je man is iets bereidwilliger dan de mijne, probeer hem taken te geven (evt leren hoe uit te voeren). De mijne wil wel maar hij "vergeet" t verdacht snel, staat allemaal ingepland maar tja....
Je bent echt niet alleen hierin. En jij kan het ook (sterker nog, je doet het al) en je hoeft je niet te schamen dat je het zwaar vindt want dat is het ook. Hier periodes dat meneer lekker slaapt en net als ik wat extra energie lijk te krijgen hebben we weer zo'n periode met slecht slapen. Ik zit er ook vaak doorheen nu, kan heel weinig hebben en zit compleet niet lekker in mijn vel. Maar weet je, het gaat goed komen. Elke dag worden ze weer een stukje ouder. Op een dag krijg je ze het bed haast niet uit Met een bonkend hart in bed liggen herken ik heel, heel goed. Probeer toch te ontspannen en spreek een keer af dat je man heen gaat wanneer hij begint te huilen. Zo lig je er al minder op. Probeer het los te laten: hij slaapt nu, ik ga ook slapen. Als hij komt dan komt hij en hij gaat echt wel een keer weer slapen. Mocht hij straks weer wakker worden: schone luier (desnoods een schone romper met dit zweetweer), zetpil, beetje drinken en dan weer op bed. Als hier niks lijkt te helpen zet ik de douche aan; hij wordt rustig van stromend water. Veel beterschap trouwens. Heel vervelend. Mijn zoontje had het 2 weken terug, ook wat aan de longen en antibiotica. Dat waren best even pittige nachten. De oudste kon gelukkig even naar opa en oma in het weekend.
Ik snap je gevoel maar andere hebben het ook echt wel zwaar alleen uiten dat niet. Op dit moment heb ik het ook mega zwaar. 2e depressie helaas en iedereen weet het. Ik krijg van alle kanten hulp en dat maakt het dragelijker. Ook probeer ik er een paar keer per week uit te gaan zonder baby. Dat geeft ook energie. En het gaat idd over. Maar nu heb je daar niks aan. Kijk naar de leuke momenten en geniet als je kindje slaapt en neem me time. Suc6
Hoi! Ik heb precies hetzelfde als jij. Ik ben van de week bij een homeopaat geweest voor datzelfde probleem. Hij adviseerde mij kamille en magnesium. Google maar is op magnesium, er is veel informatie over te vinden. Mijn kleintje slaapt niet overdag, ben voor me gevoel heel de dag bezig haar 3x te laten slapen op een dag, als dan avonds eindelijk slaapt, ben ik helemaal uitgeteld van de spanning en de zenuwen die ik daarvan heb. Het probleem daarvan is, dat jou kleintje zich daardoor ook echt niet beter gaat voelen. Ik weet het is altijd makkelijker gezegd , dan gedaan☺...soms moet je dingen gewoon even accepteren zoals ze zijn, hoe moeilijk dat ook is! Maar houd in je achterhoofd dat het over gaat, en straks weer beter is!
En als je geen borstvoeding geeft kan ik je salie thee aanraden! Ik kreeg t van de kraamzorg naast mn "borrel" aangeraden toen we bv gingen stopzetten. Twee jaar later bijna en ik heb t nog steeds in huis en drink t in de avond ongeveer half uurtje of uurtje voordat ik naar bed ga wanneer ik een ****** dag heb gehad vanwege die kleine of mn werk. Ik ben een nachtmens en een malertje, kan om van alles wakker blijven liggen. Maar die saliethee is wel een enorme hulp en in tegenstelling tot brandnetelthee is saliethee nog prima drinkbaar! Ook voor een overwegend exclusieve koffie drinker Melatonine hielp mij overigens niet (had rekening gehouden met de omstandigheden en tijden etc. maar dat spul was echt kansloos)
Net de ooronsteking achter de rug zijn het nu de hoektanden en de kiezen. Het houdt nooit op je?? Hij moet morgen ook nog eens zijn twee prikjes krijgen. Ben er door heen!
ZO herkenbaar! En in bed bij het kleinste geluidje schiet er een vonk adrenaline door je heen. Hier was dat afgelopen winter. Zoon was nooit veel ziek, maar afgelopen winter waren veel kindjes met wie hij veel speelt naar de basisschool en kwam hij zelf ook meer op school met psz en 3+ groep. We hadden geluk als hij 10 dagen koortsvrij was...van augustus tot in mei doorgemodderd. Nooit zo ziek dat hij antibiotica kreeg, maar wel voortdurend virussen en kwakkelen. Ik zie nu toch wel op tegen de winter, zeker nu hij zelf naar school is. Maar ik probeer me voor te houden dat het dit jaar een stuk beter zal gaan....
Een keer is t klaar. Ik moet zeggen sinds ongeveer 12-13 maanden oud hebben wij eigenlijk weinig ziek/zwak/misselijk meer gehad terwijl in t eerste jaar ik de dagen van geen kommer en kwel denk ik op twee handen kom tellen, er was altijd wel wat. Dan weer verkouden, dan weer een sprong, dan weer tandjes, dan weer koorts, keelontsteking....pffff leek geen einde aan te komen. Sinds ze over dat eerste jaar is is ze 1x nog met een hele vervelende kies achterin aan t etteren geweest een paar dagen, die ze dr zelf doorheen gedrukt heeft getuige t bloed in dr bed en de vrolijkerd die we aantroffen met t bloed nog op dr handje (je staat wel ff raar te kijken) en dat was t tot dusver ook wel. Dus er is hoop mama, je wordt er nu niet minder moe van maar de frequentie van ellende wordt minder.
Ik zou je eens verdiepen in yoga oefeningen, ontspanningsoefeningen of mindfulness. Ik denk als je hier wat vaardigheden in opdoet je zelf wat makkelijker 's nachts kan ontspannen en dingen accepteren zoals ze lopen. De dingen die jij beschrijft met je kindje klinken heel normaal en horen nou eenmaal een beetje bij een kind, maar hoe je er mee omgaat kan een hoop prettiger maken voor jezelf, succes!
De mantra: "alles is een fase", "alles gaat voorbij" of "en laaaaat los" moeten we helaas allemaal in meer of mindere mate leren. Hier helpt zo nu en dan een vrolijk muziekje om mn gedachten iets optimistischer te krijgen als ik met mn tong op mn sloffen loop. En proberen genieten van ook de kleinste dingen die WEL goed gaan . Vooral de eerste weken dat ze 15-21 gilde van de pijn heeft muziek mij echt geholpen.