Ik zit hier onder een andere naam, omdat ik voor de hele wereld acteer als een gelukkige vrouw. Alles behalve dat is waar. Ik voel mij doodongelukkig. Ik heb al eens eerder gesprekken gehad met hulpinstanties maar niks lijkt mij rust te geven. De onrust komt uit mijn relatie, als dat goed gaat ben ik gelukkig, gaat dat minder, dan ben ik dood ongelukkig. Ik hou zielsveel van mijn vriend. We zijn al bijna een 5 tal jaar samen en binnenkort krijgen we ons 2e kindje. Ik ben 38 weken zwanger momenteel. Mijn man heeft een fysiek zware baan en kan hierdoor niet veel meehelpen thuis of met ons eerste kindje. Ik verwacht wel altijd dat hij in het weekend tijd voor ons maakt. Dat doet hij ook niet, hij wil dan tijd voor zichzelf en is liever met vrienden weg dan met ons thuis of met ons weg. Ik zeur maar teveel om aandacht volgens hem en moet accepteren dat hij geen tijd voor ons heeft die ik nodig heb. Ik heb hem nodig aan mijn zij als steun, ik voel me niet speciaal of geliefd, omdat hij andere prioriteiten heeft. Ik probeer hem dit duidelijk te maken hoe slopend het voor mij is maar lijkt niet tot hem door te dringen. Hij troost mij met leugens en als hij eens in de maand met ons naar de mac is geweest bijvoorbeeld, dan hoor ik het weken later nog. Kortom; ik kom liefde en aandacht te kort uit onze relatie zoals het er nu uitziet. Wanneer ik met hem hierover probeer te praten, draait hij om mijn vragen heen en kijkt mij niet eens aan. Hij wil snel het gesprek afkappen en weg gaan. Zijn leven ziet er zo uit: werken, slapen, opstaan en opfrissen en de deur uit, dan thuis komen om eten mee te nemen voor werk en zo gaat het door. Ik heb al vaker gezegd hiermee klaar te zijn en een einde aan te willen maken omdat ik niet meer voel dat hij iets om mij geeft. Dan zegt hij dat ik maar zelf het huis moet verlaten en niet het recht heb hem eruit te sturen. Ik heb zelf hard gezocht tot we deze woning kregen, hij heeft niks gedaan! Het geld wat ik krijg betaal ik alle vaste lasten mee en beetje bij beetje leuke spulletjes voor in huis. Van hem mag ik niks kopen en met zijn geld doet hij wat hij wil en mag ik niks over zeggen. Wanneer ik eis dat hij meebetaald weigert hij. Wanneer ik zeg dat ik wil dat hij uit mijn leven gaat omdat ik dood ongelukkig van deze toestand word weigert hij ook. Wat moet ik hier nu mee? Ik ben hoogzwanger, iedere man die echt van zijn vrouw houd die spendeert zijn vrije tijd liever met zijn gezin dan met vrienden buiten en al helemaal als ze bijna gaat bevallen en er nog zoveel te doen valt. Hij gaat gewoon paar uur verderop zijn weekend doorbrengen met vrienden en ik mag ook niet weten wat hij dan doet. Ik vertrouw hem niet meer, maar hou nog wel van hem. Ik wil hem heel graag aan mijn zij, maar ook weer niet omdat hij mij het gevoel geeft waardeloos te zijn. Ik twijfel zelfs of ik hem nog wel bij de bevalling wil hebben. Wat zouden jullie doen? Ik word gek...
Ik zou hem een keuze geven, gezin op 1 of zonder gezin verder. Klinkt niet echt als een heel gezellige, gelijkwaardige relatie.
Wat ik zou doen? Hij deelt dus eigenlijk helemaal niks met jullie? Geen liefde, geen aandacht, geen geld? Je hebt het meerdere keren aangegeven. Hij geeft aan niet te willen veranderen en jij blijft ongelukkig? Dan had ik er een eind aan gemaakt. Je boont nu al je eigen dopjes, hij heeft geen enkele toegevoegde waarde? Dan kan ik ook zonder hem.
Denk dat je zelf al het antwoord op je vraag weet diep van binnen... Je doet alles al alleen, krijgt geen liefde van hem. Hoe gaat hij om met jullie kind en is de 2de gewenst en gepland?
Waarom heb je in hemelsnaam een 2e kind gemaakt met deze lamzak. Werk je? Heb je familie/vrienden in de buurt? Ga daarheen en regel een eigen huis. Hij wil niks? Nou dan gaat hij maar lekker niks doen in zijn eentje.
Een paar dingen. Zomaar wat hersenspinsels. Waarom ben je nog met hem? Als dit al een tijd zo is, er niet met hem te praten valt en dit dus niet door de hormonen komt.. Waarom hou je van hem? Want alles wat ik lees is negatief.. Ook.. heb jij meer dan alleen je relatie? Dus ook eigen vrienden, werk, een sociaal leven? Dat helpt vaak ook wel..
Wat triest dat je je zo voelt.. kunnen jullie in therapie? Als hij daar niet voor open staat of jij niet dan heb je denk ik voor jezelf al de keuze gemaakt. Als je besluit alleen verder te gaan dan ben je daar sterk genoeg voor! Dit doe je nu lullig gezegd namelijk ook al.
@Posh @louan dat vind ik ook, maar die gesprekken lijden dan nergens naar toe. Hij zegt dat ik zelf maar weg moet. Dus ik moet opnieuw een dak boven het hoofd van mij, ons eerste kindje en de komende baby zoeken? En zelf alles verhuizen, terwijl dit als mijn huis voelt, alles heb ik zelf beetje bij beetje kunnen halen. Hij heeft wel geholpen, met het fysieke stuk (dus dingen naar boven brengen) en dat noemt hij dan op als dat hij het niet was ik dit ook niet had dus ik moet er maar uit.
Hoelang speelt dit al? Gezien je zwanger bent van de 2de. Dat een man die echt van zijn vrouw houdt liever tijd met zijn gezin spendeert dan met vrienden is natuurlijk onzin. Maaar dat hij echt niet wil lijkt me wel duidelijk.
Ik snap het niet...jij betaalt alles, doet alles en regelt alles. Hij doet niks en jij laat hem gewoon bij jou inwonen zonder inbreng op welk vlak dan ook? Want dat is het, hij is niks meer dan dat, niet eens een vader van je kinderen. Ben jij moeder Theresa ofzo? Sorry...Ik vind jou heeeeel coulant. Ik had denk ik allang zn spullen buiten de deur gezet en de sloten laten veranderen.
Valt er nog iets te redden en wat zou daarvoor nodig zijn? Ik zou je man duidelijk maken dat je op deze manier niet verder wil. Dat dit geen dreigement is maar dat hij een keuze moet maken. Dat je dit dit en dat nodig hebt om een gelukkige relatie te voeren. Als hij niet weg wil dan zul je zelf op zoek moeten naar een andere woonruimte. Maar je bent nu 38 weken zwanger de timing lijkt me wel heel slecht. Wie kan je ondersteunen, vrienden, familie? Wil hij er wel voor vechten dan spreek samen duidelijke regels af. Vrijheid heeft hij (kennelijk) wel vrij veel nodig dus moeten jullie daarin de balans vinden als jullie samen verder willen.
therapie staat hij niet open voor.. Uit elkaar wil hij wel, maar dan moet ik het maar uitzoeken waar ik heen ga. Ik kan elk moment bevallen en heb nog een jong kindje. Hoe moet ik dat doen? Het heeft me maanden geduurd voor ik hier gesetteld ben en nu moet ik er maar weer uit of naar een crisis opvang of iets dergelijk? Dat is geen fijne leefomgeving voor de kids en hij leeft maar hoe hij wil. Ik vind dat echt oneerlijk.
Heel snel hulp zoeken samen als je het nog wilt redden. Hij vertoont vluchtgedrag. Wellicht is hij ook ongelukkig. Je zegt dat hij geen aandacht geeft aan jouw, maar hoe zit dat met jullie kindje? Heeft hij daar belangstelling voor? Ik denk dat zijn ogen pas geopend worden als je echt gaat. Diep van binnen weet je zelf ook dat je dit niet zo wilt. Het is alleen oh zo moeilijk om de stap te zetten. Toch denk ik dat je daar uiteindelijk gelukkiger van wordt. Ik zou als ik alles voor mij en m'n kindje had geregeld opstappen. Kun je bij je ouder(s) terecht?
Heb je niemand in je omgeving bij wie je terecht kan.. het is van de zotte dat jij er nu hoogzwanger uit zou moeten.. maar jeetje, wat een piep situatie