Hoi, Ik wil erg graag een derde kindje, nu wil mijn man dit niet. En nu ja je bent natuurlijk met twee. Maar ik kan dit zomaar niet langs me neer leggen. Hij zegt dat ik blij mag zijn omdat we er al twee hebben,... Maar daarmee gaat mijn verlangen natuurlijk niet weg. De reden dat hij niet wil zijn vooral materialistische zaken zoals dat we maar drie slaapkamers hebben,... Zijn er nog mama's die in zulke situatie zaten of zitten en hoe kwamen jullie er uit? Groetjes
Mijn man wil ook geen derde. Hoe lastig ik het ook vond/vind, ik heb er ooit voor gekozen om samen met hem een gezin te starten, ik heb liever samen twee kinderen, dan alleen drie kinderen (bij wijze van dan natuurlijk, want stel dat ik ongepland zwanger zou raken, dan blijft hij heus wel ). Een kind moet in mijn ogen door beide ouders even gewenst zijn. Ik wil mijn kind niet aan doen dat papa hem/haar eigenlijk liever niet gehad had, zeg maar. In het begin hoopte ik erg dat hij bij zou draaien, maar dat is tot nog toe niet gebeurd. De kans dat er ooit een derde zal komen is hier dus (heel erg) klein.
Mijn man heeft t lang niet geweten of hij een 2e wilde ik had toen wel van liever gelukkig met zn drieën als ongelukkig met zn vieren. Want als je er niet beide achter staat vind ik de kans erg groot dat het later een x terug gaat komen in verwijten ed. Gelukkig is hij bijgedraaid maar ja anders was hier geen 2e gekomen.
Mijn man wilde in eerste instantie ook geen derde. Hij vond 2 genoeg, we hebben geen slaapkamer over, we hadden een hele zware periode achter de rug voornamelijk ivm dochters verstandelijke beperking en hij had echt zo geen zin in weer vermoeidheid, gebroken nachten etc. Voor mij was een 3e een al lang gekoesterde wens. Ik heb hem meegegeven dat ik zijn bezwaren snap, maar dat hij zich ook wel moest verplaatsen in mij. In hoe ik mij voelde en hoe sterk mijn wens was. Dat dat niet iets zou zijn wat zomaar over zou gaan. Mijn verdriet om het niet krijgen van een 3e zou vele malen groter zijn dan zijn gevoel van niet zo nodig vinden om een 3e te krijgen. Ik heb hem gezegd dat hij er maar gewoon eens rustig over na moest denken. Over alle aspecten die meespeelden in dit verhaal en dus niet alleen zijn eigen bezwaren en gevoelens. Uiteindelijk is hij tot de conclusie gekomen dat er nog best een 3e bij kon. Praktische problemen kun je oplossen en liefde voor nog een kind is er altijd. Nu zijn wij alweer bijna 5 maanden ouders van onze 3e en wat een cadeautje. Mijn man is ook heel blij dat we uiteindelijk wél voor die 3e zijn gegaan. Eerlijk, we hebben die 3e voornamelijk omdat het mijn wens was. Als ik mijn man de vrije keus had gelaten, dan was de 3e er niet gekomen. Maar ik vind niet dat je als man maar kan zeggen “we doen het niet, want ik wil het niet”. Je bent samen in een relatie en de gevoelens en wensen van de ander tellen ook mee. Sterkte! Ik weet dus hoe moeilijk het is als je man nogal standvastig is en echt niet wil terwijl jouw wens zo sterk is.
Volgens mij kun je niks anders dan je erbij neerleggen. Hier zijn toch echt twee voor nodig. Laat het even rusten en als je het over een half jaar nog zo voelt kaart het dan nog eens aan.
Mijn man wil sowieso een derde maar ik vooralsnog eigenlijk niet Dezelfde redenen ongeveer: -ik vind 2 kinderen al best wel druk - bang dat ik met 3 mijn werk ook niet meer zo kan doen - grotere auto nodig - meer aandacht verdelen is dat wel goed Voorde andere 2? - verbouwing - alles duurder- - ik heb gezonde kinderen is dit niet het lot tarten - etc Wij hebben besloten het er een jaar niet over te hebben en dan de balans op te maken en de knoop door te hakken. Ik denk toch dat je je erbij neer moet leggen en naar de positieve dingen moet kijken. Ik zou wel een goed gesprek hebben met je man om het open te bespreken je gevoelens de uitten en zo samen te verwerken..
Dit is eigenlijk wel de kern van hoe het hier ook is gegaan. Ik wilde wel een 3e, maar mijn man niet. Naast de praktische bezwaren, hebben we het niet makkelijk gehad met onze 2e. Daar hebben we nog een soort mini-trauma aan overgehouden en hij is erg bang om dat weer mee te maken. Hij gaat er ook standaard vanuit dat dit weer gaat gebeuren en ik denk dat we door die ervaring er beter mee om zouden kunnen gaan en sneller hulp gaan zoeken. Wij hebben het toen een half jaar laten rusten en hebben het er toen nogmaals over gehad. Uiteindelijk ervoor gekozen dat het bij 2 blijft, ik wil geen kind die maar door 1 ouder écht gewenst is... Inmiddels ben ik er al zo erg aan gewend, dat ik nu heel erg kan genieten van mijn 2 kinderen zonder het gevoel te hebben dat er wat mist. En ik ben ook heel blij als ik een baby weer terug kan geven aan zijn eigen moeder, dat al dat 'gedoe' rondom voeden en slapen ook niet 24/7 op mij/ons aan komt. Ik heb het dus heel goed kunnen accepteren en de wens is nu zo goed als weg!
In het begin van onze relatie gaf mijn man aan dat hij maar 2 kinderen wilde, ik wilde er eigenlijk 4, maar gaf toen 3 aan (meer als compromis). Al snel liet ik hem weten dat mijn wens eigenlijk 4 was. Hij bleef op 2 staan. Na de geboorte van de 2e wilde hij als compromis dan toch 3 kinderen. De jongste is inmiddels 9 jaar, man is al 9 jaar gesteriliseerd en al 9 jaar heb ik het over een 4e. Inmiddels ben ik zo ver dat ik het hem verwijt dat er geen 4e is, zo sterk is mijn verlangen naar nog een kindje. Ik denk ook niet dat ik het hem ooit kan vergeven dat er geen kindje meer bij is gekomen. Klinkt wellicht hard en onrealistisch maar dit is wel zoals ik het voel.
Als jij al 9 jaar dit zo voelt dan zou ik hier hulp bij zoeken. Dit kan je niet maken naar je man toe. Je wist vanaf het begin dat hij er maar 2 wilde. Toch heb je jouw wens doorgedrukt voor een 3e (wat hij eigenlijk al niet wilde). En nog wil je een 4e. Zelfs nu hij absoluut niet meer wil en kan en dat blijf je hem ook nog verwijten maken. Straks krijg je nog huwelijksproblemen... en daar hebben 3 kinderen ook niets aan. Nu kan je wel zeggen "mijn gevoel is ook belangrijk". Maar er is ook zoiets als je erbij neerleggen en tevreden zijn met wat je hebt. Als je dit zelfs je man na 9! jaar nog gaat verwijten hoe denkt je man daarover? Dit is naar hem toe toch ook niet eerlijk. Pas op dat je hier zelf en naar je man toe geen echte problemen mee krijgt. Leg het naast je neer of zoek hulp!
Je hebt geen keuze dan je er (voor nu) bij neer te leggen. Een kind moet gewenst zijn door beide ouders. En een 3e doe je er niet zomaar even bij. Jouw man heeft meerdere redenen om het niet te willen. En maakt het uit wat die redenen zijn en of ze wel "zwaar" genoeg wegen? Hij wil het blijkbaar niet. Dat moet voldoende zijn! Als hij wel wilde waren die redenen er nog steeds geweest maar niet belangrijk geweest. Mijn advies laat het rusten. Begin er niet iedere keer weer over. Hij weet hoe jij erin staat. Als hij echt wil laat hij dat wel weten. En anders is dit wat het is. Voorkom dat dit tussen jullie in komt te staan of dat je hem zaken gaat verwijten..
Precies dit. Mijn man doet het meer voor mij maar zal nooit spijt krijgen van zijn keuze. Ik weet dat hij nooit ja gezegd zou hebben als hij het echt niet wilt. Nu nog zwanger worden maar dat is een heel ander verhaal
Nou vind het niet eens zozeer hard, eerder gemeen en oneerlijk. Die zijn gevoelens zitten bij jou en zijn niet zijn schuld. Kijk naar wat je wel hebt ipv aldoor bezig zijn met wat je niet hebt.
Ik ben het bijna nooit met je eens maar dit keer raak je kern vind ik! Wat sneu voor zo'n man als je zo'n rotgevoel aangepraat krijgt al 9 jaar. Ik denk dat menig man zn biezen pakt
Nou idd.... Ik vind het echt bizar eigenlijk... en echt heel sneu voor die man... en begrijp eigenlijk niet wat hij na 9 jaar gezeur aan zn hoofd nog steeds daar doet Ontopic, hier is de 3e er ‘per ongeluk’ gekomen... Alsthans... je weet dat er risico’s zijn als je geen rubber gebruikt... maar na 1x hadden we niet verwacht We zaten al wel te denken aan een 3e maar konden geen knoop doorhakken en Tsja, toen was ze daar
Ik lees wel eens vaker (gelukkig ook heel vaak niet hoor!) dat als de vrouw een wens heeft voor nóg een kind en de man wil het niet dat dat oneerlijk wordt gevonden. En dat die man dan voor haar beslist geen kinderen meer te hebben, wat eigenlijk ondenkbaar is, en dat de man daar maar rekening mee moet houden enzovoorts. Ten eerste is dat ontzettend onhandig en ook verdrietig wanneer man en vrouw beide andere behoeften hebben. Maar ik snap werkelijkwaar niet dat een vrouw zich niet voor kan stellen dat het voor de man net zo oneerlijk kan voelen om wél overstag te gaan. De wens om het bij je twee kinderen te laten (of hoeveel dan ook) kan nét zo groot zijn dan de wens om nog een kind te willen. Hoezo is het dan oneerlijk vanuit de man om zijn behoefte te willen vervullen? En inderdaad, in dat geval krijgt de man 'gelijk' als je het zo wil noemen. Maar dat is nou eenmaal zo bij twee tegenovergestelde meningen. En als het om kinderen gaat is er ook nog eens geen middenweg. Je kunt moelijk zeggen we nemen een halve , of vooruit je krijgt een hondje. Het enige wat kan is je wensen en behoeften uitspreken. Je voors en tegens aan elkaar vertellen. En zo erachter komen of één van beiden wellicht van mening veranderd. Zo niet? Dan houdt het toch echt op. In het geval van kinderen komen ze er dan gewoon niet. En ja, dat kan oneerlijk voelen maar is nou eenmaal wel realiteit. Je zal dan moeten zorgen dat er acceptatie komt. De ander de rest van je leven blijven verwijten dat je je zin niet kreeg is in ieder geval niet gezond. Dus óf je leert accepteren óf je gaat een andere relatie aan om te proberen nog een kind te krijgen.
Wat jammer dat jullie hier anders in staan. Je kunt soms een balletje opgooien maar maak het niet té gek. Als hij niet wil, dan is dat helaas zo. Je bent met twee en gaat samen over zo’n besluit. Wellicht staat hij er over een aantal jaar anders in? Probeer je gedachtes niet te focussen hierop. Geniet van wat je al hebt en hou dit in je achterhoofd. Mijn man zou juist best een tweede willen. Ik niet. Gevalletje; take it of leave it.
Wij hebben veel gepraat. Hij wil echt geen 3 kinderen maar heeft altijd wel mij begrepen en gesteund. Tot het moment dat ik een keer vreselijk moest huilen en hij daar zelf echt heel verdrietig van werd, omdat hij mij niet kon/wilde geven wat ik zo wenste. Toen ging mijn knop om. Ik vond dat zo erg. Ik wilde hem dat rotgevoel niet geven. Vanaf dat moment ben ik het gaan verwerken. Voor mij is in ieder geval 1 ding heel belangrijk. Ik wil alleen een gewenst kind... Het slijt. Tenminste ik heb er geen verdriet meer van.
Ik zit er nu ook in. Ik zou over een tijdje er nog graag een kind bij willen. Man niet, hij is daar heel stellig in en ik word er verdrietig van. Vooral omdat ik naar mijn idee geen ruimte krijg voor mijn gevoelens. Voor hem is het simpel: ik zeg nee en daarmee is de kous af. Terwijl ik vind dat mijn verlangens en gevoelens net zo belangrijk zijn hier in. Daarmee bedoel ik niet dat ik mijn zin moet doordrukken maar erover praten kan niet echt. Tegelijkertijd wil hij geen sterilisatie (en nee hij wil echt geen kinderen meer) en ik heb hem gevraagd of hij de pil controleert bij mij (of ik ze inneem) maar dat doet hij ook niet. @Porkie Zijn het alleen zaken als niet voldoende kamers? Want daar zijn natuurlijk oplossingen voor. Tenzij je het geld echt niet hebt om bijvoorbeeld te verhuizen of te verbouwen of nu al de grootste moeite hebt om rond te komen.
Hoezo of hij de pil controleert? Dat heeft mijn man echt nog nooit gedaan bij mij. Zou je stiekem zwanger worden dan? Zoiets gaat toch in goed vertrouwen?