Toch maar een topic openen over mijn partner. Ik wil hem hier niét als boeman neerzetten, ik wil gewoon even mijn ei kwijt en tips zijn natuurlijk welkom, maar afbranden wil ik niet. We zijn al heel wat jaren samen en hebben kinderen samen. Het is een grandioze goedzak, je kan hem in de holst van de nacht bellen als je hem nodig hebt en hij doet alles voor iedereen, ook voor mij. Probleem is echter, dat hij dit doet uit honger naar waardering. Vanuit zijn opvoeding heeft hij op een heel harde manier geleerd dat hij alleen goed genoeg was als hij naar de pijpen van zijn ouders danste. Hij mocht zijn emoties niet uiten - dan kreeg hij tikken of hete saus in zijn mond, zijn moeder wees en wijst hem geregeld af als persoon, dat hij 'haar type persoon niet is, want hij lijkt teveel op zijn vader en ze heeft een hekel aan zijn vader (ze zijn nog altijd samen) Op andere momenten knuffelt ze hem juist heel erg veel en zegt ze weer dat ze zo gek op hem is. Het is aantrekken en afstoten wat ze altijd heeft gedaan, lijkt het. Maar de impact op onze relatie is groot. Zijn passieve agressiviteit loopt als een rode draad door ons leven heen. Soms gaat het maanden goed, om vervolgens toch weer terug te vallen. Het komt altijd weer terug wanneer hij zich niet gewaardeerd voelt door mij (lees: hij wil overwaardering). Sarcasme, kleinerende opmerkingen, complimenten geven met een sneer erdoorheen ('goh, heb je dat helemaal zelf gedaan? Wat goed, ik had niet gedacht dat je dat kon'...dat soort onzin). Ik heb het gevoel dat ik een leegte moet opvullen die hij altijd heeft gemist en als ik dat niet naar zijn verwachting doe, dan gaat hij dit soort gedrag vertonen. Dit gedrag is overigens ook van zijn ouders overgenomen, die gaan net zo met elkaar om. Dit heeft een enorme wissel getrokken op onze relatie en ik voel een grote blokkade voor hem. Ik hou zielsveel van hem, maar openstellen lukt maar niet. Hij heeft de afgelopen maanden heel veel gewerkt aan zichzelf en ook ik zit in therapie om dingen te verwerken uit het verleden, waardoor ik gevoeliger ben voor zijn opmerkingen. Het was weer een paar maanden goed gegaan en nu zakt het weer af. Vanmiddag gaf hij weer een sneer, waarop ik aangaf dat dit een kleinerende opmerking is, en daarop was zijn reactie: 'ja, als je zo afstandelijk blijft doen, kun je het weer krijgen ook'. Sorry, maar dat doet echt wel weer even zeer! Ik probeer het niet als directe aanval te zien op mijzelf, maar ook al zou het mij niet meer raken, de kinderen zijn er ook getuigen van. En ja, dit is de eerste opmerking sinds maanden, maar terugval ligt altijd op de loer. En net kwam hij naar mijn kantoor (thuis), begon een discussie en liep weg met de mededeling: nou ik wilde eigenlijk wat zeggen, maar als het zo moet hoeft het al niet meer. Ook dit is weer een signaal voor mij, want hij probeert mij schuldig te laten voelen en hoopt dat ik hem ga vragen of hij 'alsjeblieft kan zeggen wat hij wilde zeggen'. Het is die tweestrijd; aan één kant is hij gewoon een simpele goedzak waar ik ontzettend van houd, maar de andere kant is zijn schaduwzijde die niet gezond is voor ons gezin. Herkent iemand dit een beetje? Alsjeblieft geen dingen strooien als dat het een narcist is, dat ik moet vertrekken enz. enz. Een narcist is hij echt niet, wel iemand die heel erg in de knoop zit met zichzelf en ik ben een beetje zoekende naar wat ik nu eigenlijk wil. Liefs
He wat een nare situatie voor jullie beiden want hij wordt hier natuurlijk ook niet gelukkig van. Is het niet mogelijk dat jr een paar keer mee gaat naar therapie en dat jullie samen met de therapeut een manier bedenken om om te gaan met die momenten van hem?
Relatie therapie waarin je handvaten krijgt om met elkaar om te gaan. Met dit gedrag valt namelijk echt wel te leren omgaan. Maar je moete even weten hoe en je man ook.
Mensen met een hechtingsstoornis of persoonlijkheidsstoornis zetten vaak de manier waarop ze in relatie stonden met hun ouders/opvoeders, door in hun latere relaties. Je opvoeding is immers een soort blauwdruk voor later. Ik denk dat het heel nuttig is om een aantal keer mee te gaan naar zijn therapie, of om samen in relatietherapie te gaan waarbij zijn individuele problemen ook belicht worden. Want hoewel hij degene is die afwijkend - niet constructief, geef het een naam - gedrag laat zien, ben jij ook betrokken in het in stand houden van dat zich steeds maar herhalende patroon. En dat is écht te doorbreken. Maar je hebt er denk ik iemand bij nodig met kennis van psychologie. Als het goed is, gaat hij met behulp van zijn eigen therapie meer inzicht krijgen in zijn patronen. Dan gaat er ook iets veranderen en dan is het voor jou maar afwachten hoe dat uitpakt. Dat is zijn proces en daar heeft hij recht op, maar misschien kun je dat proces ook wel samen in gaan.
Nee ik ga geen nare dingen zeggen want ik denk dat je heel goed weet èn verwoordt wat er aan de hand is. Het probleem is denk ik ook een beetje dat je iemand, voor zover dat mogelijk is, niet kunt veranderen zonder dat hij of zij doorheeft dat dit fijn voor de ander zou zijn. Zijn eigen gedrag, zoals ik het lees, zit hem wellicht ook in de weg maar vaak wordt de schuld dan bij een ander neergelegd. Vaak kunnen deze mensen ook heel goed de zaken verdraaien waardoor wij gaan twijfelen aan onszelf en zijn ze verbaal erg sterk waardoor je later denkt: huh? Ik zeg bewust ‘wij’ omdat ik delen van je verhaal herken. Ik riep ook weleens uit pure frustratie; zeg ik het weer niet op de manier waarop je het wil horen? Of zeg van tevoren even wat je wil dat ik zeg. Dat scheelt weer. Nóg kwader natuurlijk dan... Hoe dan ook; ik snap je denk ik. Tenminste: ik herken dingen. Hij is inderdaad geen narcist maar wel lastig om mee te dealen af en toe. En het feit dat hij ook verschrikkelijk lief is maakt het zo dubbel hè? Sorry, niet echt tips maar misschien helpt dit ook?
Nee hier wordt hij ook niet gelukkig van. Ik wil nog wel relatietherapie proberen, maar ik ben zo bang dat het gevoel niet meer terugkomt. Ik voel echt een grote blokkade naar hem. Ik zit steeds vaker met de vraag: wil ik dit nog wel? Ongeacht of ik ermee kan omgaan, ongeacht of hij dit bijvoorbeeld nooit meer zou doen. Ik heb een zwak voor hem, juist omdat hij een hart van goud heeft en dat is waar ik destijds voor ben gevallen. Maar hij heeft zoveel moeite met zijn emoties op een gezonde manier te tonen en dat heeft helaas echt sporen bij mij achtergelaten. Als iemand namelijk maar vaak genoeg insinueert dat je niks voorstelt, dan ga je dat hoe dan ook op een gegeven moment geloven. Ik heb me héél klein gevoeld door de jaren heen en ik zag een jaar geleden pas in wat er nu allemaal gebeurde. Het is namelijk wel een vorm van mishandeling, maar dan zonder slaan, schelden, schreeuwen enz.
Absoluut. Doordat ik inzag wat er allemaal gebeurde en hem daarmee heb geconfronteerd, is hij hulp gaan zoeken. Als we erover praten, dan opent het meestal zijn ogen weer even en dan zie ik de spijt. Vaak bedankt hij me nog dat ik hem alert houd erop. Maar er zijn net zo goed momenten dat hij juist de discussie aan gaat. Dan kruipt hij in de slachtofferrol en dan hoor ik aan hem dat hij in de knoop zit en eigenlijk zijn verhaal kwijt wil, maar dit lukt hem dan niet.
Daaruit blijkt toch wel dat hij jou beter wil behandelen dan hij nu doet. Het probleem met die levenslang ingesleten patronen is dat ze niet zomaar verlegd en verandert worden. Zijn patronen zijn hem 'heilig', dat gooi je niet zomaar overboord. Dat is best wel een proces en dat zal nog wel even duren. Maar heb jij dat geduld? Kun je nog zo lang wachten? Denk je dat je er straks genoeg voor terug krijgt, of wat zijn je verwachtingen?
Allereerst wil ik zeggen dat ik bewondering heb voor je inzicht en begrip naar je man toe. De vraag of de blokkade nog te herstellen is, kan niemand hier voor je beantwoorden. En ik denk jij op dit moment zelf ook nog niet. Maar wellicht kan je relatietherapie als middel zien om hier achter te komen. Het feit dat je nog een zwak hebt voor je man en nog van hem houdt lijkt me meer dan genoeg reden om te onderzoeken of er nog een toekomst voor jullie in zit. Sterkte!
Dat weet ik dus niet zo goed. Ik verwacht niet heel veel, wel gewoon een gelukkig gezin zonder spanning en met respect voor elkaar. Ik merk dat mijn oudste het ook doorkrijgt dat 'papa soms heel erg oneerlijk doet'. Als ik diep graaf bij mezelf, moet ik wel toegeven dat ik ruimte zou willen van hem. Nu niet ineens door deze opmerkingen, maar het borrelt al wat langer. En dat kan ook, mijn ouders hebben 2 huizen waarvan ze er 1 altijd verhuren, maar daar zit nu niemand. Daar zit hij zelf alleen niet op te wachten. Hij zegt wel dat hij wil gaan, maar zijn houding zegt wat anders. Hij zegt wel dat ie bang is dat de afstand dan nog groter wordt. Ik zie het anders, want juist als ik hem even niet zie, is er bij mij ruimte om na te denken zonder hem te veroordelen op zijn gedrag.
O nee, echt heftig. Ik wil als eerste zeggen dat jullie het beiden heel goed doen. Je man is denk ik heel erg beschadigd, in de basis. En dat is volgens mij ook bijna niet meer recht te zetten. Want hij heeft de basis gemist ( onvoorwaardelijke liefde van z'n ouders). Dat is een groot gat. Ik denk dat jij het heel goed aanvoelt dat jij dat gat moet dichten bij hem( onbewust). En dat gaat je nooit lukken. Echt heel moeilijk voor beide partijen. Maar ik vind het super goed dat jij dat zo open hebt gespeeld naar hem en dat hij het beaamd en daarom hulp is gaan zoeken ( in mijn ogen is hij zeker geen narcist, alleen al daarom. Wel slachtoffer van..). Het feit dat hij inziet dat hij slecht is behandeld door z'n ouders is echt een mega stap. Hoe is het contact nu eigenlijk met ze? Ik heb ook veel respect voor jou en je geduld! Ik herken wel wat dingen van zijn gedrag in mezelf. Juist op het moment dat ik me niet goed voel ga ik m'n partner van me wegduwen. Ik heb een soortgelijke opvoeding gehad en dat zit er echt ingebakken. Om alles alleen zelf zelf te willen doen, naasten van je weg te duwen. Heel naar Als ik het zo lees denk ik dat je partner juist heel veel om je geeft. En die woorden ook totaal niet meent, maar zegt om jou weg te duwen en hiermee zichzelf juist te pijnigen. Ik heb echt respect voor hoe ver jullie zijn gekomen, hoe open alles is gegooid, hoeveel inzichten jullie hebben gekregen.
Je wil dus dat hij (tijdelijk) ergens anders gaat wonen? Wil je daarna wel weer bij elkaar gaan wonen? Of wil je gewoon een dagje/weekend/week alleen zijn?
Ik herken erg veel in je verhaal en vandaar ook mijn vraag eerder of jouw man ook het probleem ziet. Wanneer ik kijk naar mijn eigen ervaring, dan was het bij mij zo dat er twee dingen speelden; het probleem van mijn partner destijds en mijn gevoel voor hem. Het was niet zo dat ik niet meer van hem hield. In tegendeel. Het is denk ik de beste man ooit geweest die ik in mijn leven heb gehad. Nu, na drie jaar scheiden realiseer ik me dit elke dag weer. Hij was lief, geduldig, creatief, handig, gevoelig, een super vader en hij ging er volledig voor. Nog steeds. Maar zijn verleden en dat van mij waren niet genoeg verwerkt. Op het laatst lukte het niet meer om de wirwar van patronen, emoties en gevoelens uit elkaar te halen. Met de beste wil van de wereld niet. Ik kon hem niet meer zien als gelijkwaardige partner en dat zorgde ervoor dat mijn gevoel de verkeerde kant op ging. Ik hield van hem en houd van hem, maar het ging niet meer vanuit gelijkwaardigheid. Ik heb teveel moeten zorgen en gaf hem, ongemerkt, alle ruimte om ook voor zich te laten zorgen. Het wederzijdse vertrouwen was weg. De "man" waarop ik was gevallen, werd door de jaren heen een klein kind. Voor mij dan. We hebben vaak gespeeld met de gedachten om apart te wonen. Ergens wisten we ook dat dit een begin zou zijn van een definitieve scheiding. We hadden beiden ruimte nodig om aan ons zelf te werken. Ik ben er nu nog steeds van overtuigd dat ik in de toekomst een lat relatie wil, omdat ik wel heb geleerd dat ik bijv. van nature wel mijn eigen ruimte nodig heb. Maar hadden we daar toen voor gekozen, had dat nooit gewerkt. Omdat het vanuit een ander uitgangspunt was geweest. De keuze om uit elkaar te gaan is de moeilijkste ooit geweest. In het begin was er opluchting, heel veel rust en was ik blij van al dat "gevecht en geknok" af te zijn. Nu, drie jaar verder zie ik weer andere dingen. We zijn nog steeds gescheiden. We hebben beiden aan ons zelf gewerkt en oh, wat ben ik tussendoor vaak boos op hem geweest. Maar de laatste tijd gaat het hem ook goed en dat merk ik. Ik zie langzaam weer een "man" tevoorschijn komen en daar heb ik respect voor. Hij heeft al ruim een jaar een andere relatie en ik zie ons ook niet meer samen komen. Maar zo heel langzaam aan begin ik hem weer te zien als de man waar ik ooit voor viel en daar ben ik zo dankbaar voor (al moet ik zeggen dat nu ik dit zo typ, het me ongekend raakt en emotioneert). Het bevestig ook dat stuk waarom de keuze er was om te scheiden; ik gunde hem dat stuk om aan zichzelf te werken en met mij erbij was dat niet gelukt. Ik gunde hem het geluk, de oprechte liefde, een goed leven. Eigenlijk dat wat ik voor mezelf wenste, dat wenste ik hem ook en de enige manier om dat samen te bereiken was door elkaar los te laten. Ik weet niet goed of jij iets met mijn verhaal kunt, ik was niet van plan om het zo uitgebreid te vertellen, het ging vanzelf. Maar wat je ook doet; doe het met liefde. Niet alleen voor hem, maar ook voor jezelf. Ik hoop met heel mijn hart dat jij of jullie hier uit gaan komen, dat je gevoel op welke manier dan ook weer toegang krijgt tot de plek daar waar het hoort. Het zijn niet altijd de makkelijkste wegen, maar hoe cliché ook; als je op het juiste pad zit, merk je dat al heel snel en als jullie bij elkaar horen, vertrouw er dan op dat dit vroeg of laat weer zo zal zijn. Heel veel sterkte!
Heb jij ook professionele hulp om sterker in de relatie te staan? Want eerlijk gezegd geloof ik niet zo dat de oorzaak of schuld bij 1 iemand ligt als een relatie niet lekker loopt. Het is altijd lastig te oordelen vanaf een afstand en met minimale informatie, maar je wordt er niet dommer van om je eigen gedrag te bespreken met een professional. Wellicht dat daar ook nog ruimte is om de relatie te verbeteren. En misschien helpt het je om te bepalen wat je wilt. Dat is eigenlijk mijn enige tip... Hij heeft al therapie en relatietherapie heb je al overwogen. Dus veel meer kun je niet doen lijkt me. Sterkte in ieder geval!
Goh wat lastig. Ik wil niet oordelen maar je schrijft dat zijn moeder hem nog steeds aantrekt en afstoot? Zij is dus nog in zijn/jullie leven? Ik denk eerlijk gezegd dat je man niet echt kan 'genezen' zolang zij nog zo'n vat op hem heeft. Iemand die mij zou mishandeld hebben, had ik uit mijn leven geweerd. Ouder of niet. En je ziet dat het hem ontzettend heeft beschadigd. Iemand die op mijn volwassen leven en mijn relatie met mijn partner nog zo'n negatieve invloed zou hebben, had ik uit mijn leven gehouden. Het is een moeilijke keuze je ouders niet meer te willen zien, maar wel een keuze die het waard is gemaakt te worden. Soms is er gewoon te veel gebeurd en ook omdat je schrijft dat zijn moeder het nog steeds doet, is reden genoeg het contact te verbreken/op een laag pitje te zetten. Zij ziet dus haar deel in het grotere geheel niet. Ik heb, om veel minder zware redenen dan jullie, hierdoor ook afstand genomen van mijn familie. We zien elkaar wel en dat gaat goed. Maar mede omdat ik een nette afstand houd en me niets (meer) aantrek van wat ze doen en zeggen. En zo gaat het goed. Soms moet je voor jezelf kiezen. En echt, het is het waard. Heel veel succes.
Even iets wat in mij op komt, zou het kunnen dat jij een trauma hebt opgelopen in je relatie? Stel hij werkt aan zichzelf en gaat vooruit met af en toe (milder) oud gedrag. Als jij dan een trauma hebt wordt die getriggerd en voelt voor jou als niet milder gedrag van je partner doordat je getriggerd wordt.... zo maar een ideetje?
Mmm als ik dit zo lees denk ik dat het wellicht toch slim is om ook samen gesprekken aan te gaan. Ik heb zelf als therapeut goede ervaringen met EFT omdat daarin echt de emoties ten opzichte van elkaar cenntraal staan maar ook ruimte is om meer begrip te krijgen voor elkaars pijnplekken en wanneer je die ( misschien onbedoeld) triggert. In EFT is eigenlijk de relatie ‘de patient’ ipv de individuele problemen van (een van) jullie. Het klinkt alsof jullie beiden pijnplekken hebben en als je er samen achter kunt komen hoe je die triggert kun je het patroon gaan herkennen en er ook aan dit patroon gaan werken. Je kunt er ook achter komen in zon traject dat je niet meer samen verder wilt, maar dan kun je wel samen kijken hoe dat patroon nog een rol speelt in het samen ouder zijn van jullie kinderen, want hoe dan ook blijven jullie op een of andere manier door de kinderen verbonden en zul je ook dan met wlkaar moeten communiceren als je vindt dat hij bv ook naar is naar de kinderen. Sterkte met de beslissingen