Liever een meisje willen?

Dat komt vast wel goed, mocht het toch een jongetje worden. Je hoeft niks met dat piemeltje hoor, alleen plassen ze veel verder, dus tijdens het verschonen altijd alert zijn.

 

Mij maakte het echt niet uit een j9ngen of een meisje.
Alleen volgens vele raak je een jongen altijd net iets meer kwijt later dan een meisje.
Daarom had een meisje mij ook fijn geleken als ik kijk naar mijn band met mijn ouders. Ga er regelmatig heen, ga winkelen of uiteten met mijn moeder.
Ik denk dat je jongens daarin wat sneller moet los laten.
Daarom zit zoon(3) al die jaren denk ik al aan mij vastgeplakt

 

Ik had wel 2x een voorkeur voor een meisje. Ik denk dat het meer het gevoel is van 'die roze wolk' waarbij ik in mijn hoofd automatisch alles roze voor me zie
1e was idd een meisje en toen de 2e een jongetje bleek te zijn was dat even omschakelen. Nu heb ik helemaal geen voorkeur meer want vind het beide super leuk!
Maar ik denk idd ook dat veel vrouwen hopen op een dochter. (Niet allemaal natuurlijk)
Zolang je uiteindelijk maar blij bent met wat je krijgt zie ik het probleem er niet van in.

 

Ik had totaal geen voorkeur, was blij zwanger te zijn en eigenlijk alleen maar doodsbang voor een miskraam, daarna bang voor een vroeggeboorte, daarna bang dat er iets mis zou gaan, men wat was ik angstig achteraf gezien!
Ik wilde gewoon een baby.

Maar wat ik wel had: heel sterk het gevoel dat het een jongen zou zijn. Had het daarom altijd over hem en "je zoon" of ons ventje, enzovoort. Toen het een meisje bleek te zijn bij de bevalling, was ik heel trots en blij maar moest heus wennen!!! Toch ergens miste ik ons zoontje waar ik van had gedroomd, heel gek. Maar na een paar weken was het alsof ons meisje er altijd al was geweest!

 

Ik had bij de eerste helemaal geen voorkeur en het bleek een jongetje, helemaal blij, even blij als ik voor een meisje zou zijn
Bij de tweede had ik eerst een lichte voorkeur voor weer een jongetje. Maar maakte mij niet zoveel uit, tot ik plots ervan overtuigd was dat het een meisje zou worden. Bij de Nipt-test zagen ze dat het toch een jongetje ging zijn en heel vreemd, maar ik heb toch weer even moeten schakelen over het gedacht dat het toch weer een jongetje zou zijn.
Maar nu ben ik zo blij dat we 2 zoontjes zo kort na elkaar zullen hebben
Ik kan me wel heel erg ergeren aan mensen die dan zeggen 'oh, dat is jammer, misschien een derde dan, voor een meisje...'
Er is toch helemaal niets mis met 2 jongens!

 

Dit is toch gewoon een gezegde uit de jaren 50? Toen jongens dienstplicht hadden en vrouwen huisvrouw werden.

Tegenwoordig is iedereen onafhankelijk en maakt het niet meer veel uit. Ik zie genoeg zonen die erg naar hun ouders trekken en dochters die er minder behoefte aan hebben. Denk dat het meer met persoonlijkheid of band te maken heeft dan met geslacht.
Ik ken zonen die graag gaan shoppen met hun moeder en dochters die er een hekel aan hebben...

Mij maakte het geslacht helemaal niets uit. Mis dan ook helemaal niets met mijn jongens, die nl ook met poppen etc spelen.

 

Ik WIST bij mn eerste dat het een meisje zou worden, 100%. Al die leuke kleertjes, oh fantastisch.
Maar het was een jongen, over duidelijk. Schakelmomentje en balen van de leuke jurkjes en haarbandjes.
Maar mijn zoon is de allerliefste, hij is zo rustig als wat, sloopt nooit wat en maakt nooit ruzie of is gemeen.

Bij deze zwangerschap dacht ik dat het weer een jongen zou worden, zou ik wel handig vinden qua praktisch.
Daarnaast zie ik alle meisjes in mn omgeving gillen, bitchy zijn, krijsen, koppig en prinsessengedrag. Oh nee niks voor mij.
Daarnaast al die setjes combineren met leggings en tula rokjes. Help.

Maar tis toch een meisje. Schakelmoment

 

Bij mijn eerste was ik er van overtuigd dat het een jongen was. Bij mijn vriend in de familie krijgen ze alleen maar jongens en het voelde gewoon niet alsof ik een meisje kreeg. Toen het een meisje bleek te zijn heb ik wel een flink portie lopen huilen. vond het zo erg Nu ben ik dolgelukkig dat wij een meisje hebben.

Bij de tweede dacht ik dat het een meisje was maar dat bleek een jongen te zijn. Dat vond ik wel erg leuk.

En nu maakt het me niks uit. Voor onze dochter hoop ik op een zusje, dat wil ze graag, maar met beide geslachten zou ik blij zijn.

 

Ik was er bij mijn eerste zwangerschap van overtuigd dat het een jongen was, zelfs al wat donkerblauw geshopt.

De nacht voor de 20-weken echo droomde ik opeens dat het een meisje was, en dat bleek de andere dag ook zo te zijn.

Ik ben heel blij met haar, maar ik was zo overtuigd van haar jongetjes-zijn, dat ik de eerste paar weken meer dan eens mezelf betrapte op een “shhh, stil maar jochie”

Overigens kan ik me voorstellen dat je teleurgesteld bent als je weet dat het je ‘laatste’ gaat zijn en het is niet het geslacht wat je graag zou willen. Je bent dan heus niet teleurgesteld in je kìnd, maar in het feit dat een wens of verwachting niet voldaan wordt.

Ik heb meer een hekel aan “alles is welkom, ALS het maar gezond is!” Want? Een gehandicapt of ziek kindje doen we weg?

 

Mijn man en ik hadden allebei wel een voorkeur. Hij wou heel graag een meisje omdat in zijn familie er alleen maar jongens zijn geboren en ik wou graag een jongen omdat in mijn familie er alleen maar meisjes zijn. Toen ik hoorde dat we een meisje kregen moest ik wennen maar diezelfde avond zat ik al te shoppen op Zalando en was ik helemaal in de wolken van alle mooie jurkjes en roze kleertjes.

Ik denk dat het wel normaal is om een voorkeur te hebben maar dat je toch altijd blij bent als je toch niet je voorkeursgeslacht verwacht. Zo was het toch in mijn geval. Zou me nu toch ook niet kunnen inbeelden hoe ik met een jongen ben nu mijn dochter er is.

 

Hier ook een voorkeur. Ik heb altijd al graag een meisje willen hebben. In de fam zijn allemaal jongens. Bij mij was ook de reden wat je van vele hoort dat de jongens op latere leeftijd drukker zijn met hun eigen ding. Vaak werken die fulltime en hebben hun gezin te onderhouden. Bij mijn eerste was ik er van overtuigd dat het een meid zou zijn dit was niet het geval. Toen ik voor de 2e keer zwanger bleek te zijn d8 ik echt... ik hoop zo dat hier een meid bij is ook omdat ik wist dat dit de laatste keer zou zijn. Ook nu 2 jongens. Was wel heel even een beetje teleurgesteld. Niet omdat ik niet super blij met ze ben maar gewoon omdat ik weet dat ik nooit zou weten hoe het is om een meisje te hebben.

 

Ik wilde heel graag als eerste een jongetje, leek me makkelijker en ik ben zelf nooit zo meisjesachtig geweest. We hebben ook een jongetje gekregen. Iedereen dacht ook dat het een jongetje zou worden.
Voor een tweede zou ik iets voorkeur hebben nu voor een meisje omdat ik 'beide smaken' wel heel leuk zou vinden. Maar nog een jongetje zou ik ook heel leuk vinden

 

Ik had altijd gedacht een jongensmoeder te zijn. Ik denk omdat ik meer speelde vroeger met mijn broer en jongsdingen gewoon leuker vond. En mijn man wilde graag drie dochters. Die komt uit een gezin met drie jongens.
Nou we kregen eerst drie dochters. Tijdens de zwangerschappen heb ik alleen bij de tweede gedacht aan een jongen, we wisten het geslacht niet, ik had geen zware teleurstelling, wel even oh dat had ik niet verwacht. Onze vierde was geen geplande zwangerschap, maar ik heb de zwangerschap als kadootje ervaren. Of het wat uitgemaakt had na de geboorte dat weet ik niet, maar we waren wel heel erg blij met een jongen het is toch een keer wat anders zo’n piemel, maar ook zijn gedrag is echt anders. Wat een testosteron haha. De vijfde, kwam omdat we ons jongetje wel echt heel leuk vinden en we nog graag een keer alles wilden meemaken. Dat het weer een jongentje is zijn we heel blij mee, wel vooral mijn man. Mij had het niets uitgemaakt. Maar ook dit kereltje is weer heel anders dan onze vierde. En ookdan onze meisjes. Het grote verschil is toch wel dat deze wel eens slaapt. Ik geef wel toe dat ik het nu heel leuk vind om beide mee te maken, maar ik zeg er altijd bij dat de kinderen allemaal onderling verschillen.

 

Ter geruststelling mijn dochter gilt nooit, is nooit bitchy, krijst niet, en vertoont geen prinsessengedrag. Koppig is ze wel, maar dat heeft ze van mama xD

Een tullen rokje wil ze alleen aan naar ballet

 

Kan je zeggen maar onze eerste dochter had een chromosoomafwijking die 12 kids wereldwijd hebben. Zij had nooit iets zelfstandig gekund en lichamelijk ook zwaar gehandicapt geweest. Wij hebben voor haar gekozen uit liefde haar te laten gaan. Is geen keuze van weg doen en zeker de zwaarste keuze van ons leven. Zeer kort door de bocht geredeneerd!
En misschien heb jij er een hekel aan maar voor de meeste mensen geldt dat ze het liefste een gezond kindje willen en dat dat belangrijker is dan een geslacht.

 

Dat is natuurlijk iets HEEL anders. Als het niet verenigbaar met leven is, dan is het geen kwestie van niet welkom zijn, natuurlijk! Dan is het een kwestie van kiezen voor het beste voor je kind uit Liefde!

Een kindje met een handicap die wèl verenigbaar is met het leven moet ook gewoon welkom genoemd worden. Dààr heb ik het over.

Ik begrijp dat het voor jou en waarschijnlijk een hoop anderen een gevoelige snaar raakt, en dat spijt me, maar ik hoop dat niet iedereen mijn bericht zo kort door de bocht leest.

Was getekend, een gehandicapte moeder (die meermaals heeft gehoord van familieleden dat het wellicht beter was geweest als ik ‘met al mijn problemen’ niet geboren was)

 

Begrijp dat jij het misschien niet zo bedoelde maar heb de meest nare opmerkingen gehad, mensen die vanuit hun geloof gewoon zeiden dat wij ons kind vermoord hebben..

Ik denk dat voor ieder wat anders draagbaar is. De één kan het aan een gehandicapt kind, de ander niet. Zal ik nooit over oordelen.

Ik vind het van jouw familie heel erg dat ze dat zeggen! zo iets te zeggen vind ik niet acceptabel (zou voor mij persoonlijk exit van die mensen zijn). Gewoon kwetsend. Ook gewoon super pijnlijk naar jullie toe.
Wij hebben zelf 50% kans de add van mijn man door te geven, maar dat vind ik geen beperking of handicap.