gewoon uit nieuwsgierigheid: wat vinden jullie eigenlijk echt van kinderen van vrienden en vriendinnen? Soms denk ik wat zijn de kinderen stil, maken weinig contact, maar het is misschien een moment opname?Ik vind het dan jammer dat het tussen de kids niet zo lijkt te klikken. Het lijkt mij helemaal lastig als je vriendin een kind heeft wat je bijv. niet mag. Iemand ervaringen mee?
Een stel vrienden van ons heeft kinderen die man, de kinderen en ik niet zo leuk vinden. Het klikt totaal niet en we hebben een compleet andere opvoed stijl. We spreken dan ook zo min mogelijk af met kinderen erbij. Een andere vriendin van mij, alleen met 3 kinderen gaat ontzettend goed, die gaan heerlijk spelen en vermaken zich prima. Daar spreek ik vaker mee af overdag.
Met de meeste klikt het wel zitten ook wel aardig in dezelfde leeftijd Maar ik heb 1 vriendin die 1 dochter heeft en geen broers of zussen heeft Kind kan totaal niet delen en is niks gewend gaat bij elk klein dingetje zeuren bij mama en is echt verwend Ik heb de laatste keer subtiel gebracht dat we de volgende keer maar zonder kinderrn moeten afspreken
Als ik heel eerlijk ben.... vind ik eigenlijk alleen mijn eigen kinderen leuk Als ik soms zie hoe andere mensen op anders man kinderen reageren sta ik soms stom verbaasd hoe enthousiast ze zijn. Tuurlijk vind ik over het algemeen andere kinderen wel lief enzo maar nee, geef mij mijn eigen kids maar. Ook al ksn ik die af en toe ook wel achter het behang plakken hoor. Vooral als ze elkaar in de weg zitten.
Over het algemeen gaat het prima met de kinderen van anderen en vind ik ze (het merendeel) ook leuk. Maar vind het wel lastig dat een van mijn beste vriendinnen haar zoon gewoon totaal niet opvoed of corrigeert. Hij is 4 jaar, ongemanierd, onaangepast, doet echt superlelijk tegen mijn kinderen en tegen ons, en er wordt gewoon nooit wat van gezegd. Inmiddels ben ik er in zoverre klaar mee dat als hij bij ons is ik er dus wel wat van zeg en hem corrigeer als hij tegen mijn dochter aanbeukt of niet eens gedag zegt als hij weggaat. Zijn ouders reageren zelfs daar niet op. Mijn man vindt het maar awkward dat ik dat doe, maar ja in mijn huis, mijn regels en ik wil niet dat mijn kind een voorbeeld aan hem neemt (wat dus ook regelmatig is gebeurd) en het ligt niet aan het kind, maar aan zijn ouders die gewoon geen zin hebben om te investeren in opvoeding ofzo. Ik vind het iig heel lastig en merk dat heel de vriendschap er ook onder lijdt, maar ja hoe snijd je zo’n onderwerp nou subtiel aan?
snap ik, dat is heel lastig. waarschijnlijk denken jullie allebei anders over de opvoeding. ik vraag mij altijd af of de moeder van het "lastige" kind dat zelf helemaal niet doorheeft? Dan bedoel ik dat je kind een stoorzender is voor anderen en waarschijnlijk moeite gaat hebben met vriendschappen sluiten.....
Ik vind de zoon van onze buren helemaal niet leuk. De buren hebben 2 kindjes, 1 van 4 en dat is echt een lieverd, mijn zoon speelt graag met hem. Maar ze hebben ook een jongere zoon (3 weken jonger dan mijn zoon) en dat vind ik echt een vervelend kind. Hij is erg lichamelijk en zit de hele tijd aan je. Hij is ook heel erg van het slaan en duwen. De buren zeggen er niets van. Ze vinden dat andere kinderen maar moeten laten zien wie de baas is. Mijn zoontje is erg aan de lichte kant en hun zoon is nogal zwaar. Er zit zeker 5 kilo verschil. Dus zelfs al zou mijn zoon net zo willen vechten en duwen hij zou niet tegen hem op kunnen. Ik vind het maar een belachelijke theorie (we zijn tenslotte niet bij karate) en vind dat de buren hun kind moeten opvoeden. Verder niet echt heel vervelende kinderen in mijn omgeving.
Hier niet echt vervelende kinderen in onze kring. Sommige vrienden of familie voeden echt wel anders op dan ik, maar daar worden de kinderen niet vervelender van ofzo. Ik bemoei mij daar verder ook niet mee. Gaat hier eigenlijk prima.
Wat wij van kinderen van vrienden vinden verschilt per kind sommigen zijn ontzettend leuk en klikken erg leuk met onze dochter. Sommigen vinden we minder leuk. Wel hou ik aan: ons huis, onze regels. En die gelden ook voor visite/vriendjes/vriendinnetjes. En bij anderen gelden een aantal van onze regels ook Overigens spreek ik heel makkelijk kinderen van anderen aan op gedrag wat ik niet oké vind, zeker als wij daar ‘last’ van hebben (duwen, trekken, speelgoed afpakken etc).
Gelukkig hebben de meeste vrienden leuke kinderen en krijgen ze aardig dezelfde soort opvoeding. Mijn kinderen vinden sommige kinderen irritant (en ik begrijp soms wel waarom ) en daar hebben ze ook geen zin om mee te spelen en dat hoeft van mij ook niet. Bij een enkeling is het contact toch wel verminderd, omdat hun kinderen echt vervelend zijn en de ouders er niets van zeggen. Of als ik ze ergens op aan sprak, een opmerking kreeg als ‘we zijn goed verzekerd hoor’. Eh, ja, zal best, maar dat is geen vrijbrief om onze spullen zowat te slopen.
Ik heb eigenlijk nooit een hekel aan een kind. Zelfs niet de hele vervelende. Heb vaak meer moeite met de ouders.
Ik heb het niet zo met andere kinderen Er wonen hier in de straat wel twee meiden die heerlijk spontaan en druk zijn en altijd met mijn zoontje komen spelen als we in de speeltuin zijn en die twee zijn echt geweldig, maar kinderen van vriendinnen vind ik niet perse leuk.
Een kind echt niet mogen? Nee, daar heb ik geen last van, maar ik kan me soms wel storen aan gedrag in het geval dat ouders totaal geen actie ondernemen. We hebben dit zelf binnen de familie, schoonzus doet de dingen heeeeeel anders dan wij en dat maakt haar zoon niet altijd tot een leuk, gezellig kind... Maar ja, familie kun je niet kiezen . Wat je zegt dat kinderen stil zijn, weinig contact zoeken (ik weet niet hoe oud de kinderen zijn waar je op doelt?) dat zou zo maar over mijn meisjes kunnen gaan . Het zijn afwachtende dames die het ook heerlijk vinden om alleen te spelen, in die zin dus niet perse gemotiveerd zijn om met kinderen van vrienden te spelen. Naarmate ze ouder worden en de kinderen elkaar beter kennen loopt dat meer los. Maar goed, dan nog kan een kind van mij een compleet ander type zijn dan een kind van mijn vriendin en dat ze simpelweg niet matchen...
Ik heb niet echt een hekel aan kinderen van vrienden, maar soms klikt het gewoon echt niet omdat ze volledig op een andere golflengte zitten. Ik heb een goede vriendin, ze woont heel vlakbij, onze oudsten schelen maar een paar maanden maar het klikt gewoon echt niet. Mijn zoon zit graag met een boek in een hoek, of doet een spelletje, is erg van de rust en de regels en heel precies... haar kind is een soort wervelwind die altijd alles “anders” moet doen en uitproberen (slopen ook wel vaak), ze kunnen echt niet metelkaar spelen, ze begrijpen elkaar gewoon niet. Heel jammer, maar ik snap het heel goed... maar haar kind is me net zo lief, ik heb geen hekel aan hem.
Ik kan me soms ook wel storen aan gedrag van andere kinderen, en dan vooral als de ouders totaal geen actie ondernemen. toch lastig soms.
Sommige vriendinnen hebben wel dingetjes die ik zelf anders zou doen, dat vind ik eigenlijk wel fijn. Mijn manier is ook niet altijd de juiste natuurlijk en zo kan ik dingen ook eens vanuit andere ogen bekijken. De kindjes in mijn omgeving vind ik allemaal leuk. Er zit geen brutaal/ongemanierd kind tussen, dat scheelt
Bij ons in de vriendengroep gaan de kinderen ontzettend goed met elkaar om. Het zijn er bij elkaar een stuk of 15 en er is zelden ruzie onderling. Ze gaan graag naar elkaar toe en logeren ook bij elkaar. De verschillende leeftijden zoeken elkaar daarbij op. Echt superleuk!
Wij gaan in oktober weer een weekend weg met onze vriendengroep inclusief 8 kids. Oudste is 15 en jongste nu 8 denk ik. T zijn altijd erg gezellige weekenden en ik zou sommige dingen anders doen, maar t zijn eigenlijk allemaal leuke jongens en 1 meisje. Heb er nu al zinin!
Ujuist. Ik hou ook helemaal niet van kinderen, behalve die van zemel. Er zijn er maar een paar die ik wel kan hebben