Dochter 10 overstuur over zingen op school.

Ja deze vind ik ook lastig. Aan de ene kant, iedereen moet het doen, hoort erbij. Aan de andere kant weet ik nu nog de schaamte die ik voelde toen ik een keer alleen voor de klas moest zingen. Vond het ook echt vreselijk. Dat was wel middelbare school, vind het jammer dat ze op deze leeftijd iets moeten doen waar ze zich zo ongemakkelijk bij voelt en wat (naar mijn mening) nou ook niet hoogst noodzakelijk is.

 

Ik vind spreekbeurten houden wat anders dan solo zingen. Leren spreken in het openbaar zullen veel volwassenen in hun werk moeten doen. Het is goed dat school daar op voorbereidt. Solo zingen vind ik een ander verhaal. Ik zie niet in wat het doel daarvan is. Als een kind er zelf lol in heeft is het prima maar verplichten gaat mij een stap te ver. Ik zou tegen de juf zeggen dat dochter daar niet aan mee hoeft te doen als ze dat niet wil.

 

Ik vind deze ook lastig.

Ik was als kind mega verlegen. De heftige reactie die jouw dochter heeft had ik bij: een gymoefening moeten uitvoeren voor de klasgenoten (ik kon werkelijk niks en vond het verschrikkelijk), moeten rennen op school (want kon het voor geen meter), moeten praten voor de klas, voor het bord moeten komen, zingen (überhaupt), dansen (huilend) enz enz

Uiteindelijk heeft het mij geholpen om deze dingen wel te doen. Niet meteen maar op termijn.
Want anders had ik mezelf steeds meer beperkingen opgelegd.

Plus dat er vanuit school denk ik te veel uitzonderingen zouden komen voor schoolse activiteiten die kinderen niet durven vanuit eigen onzekerheid. Dat kan heel breed zijn.

 

Precies hoe ik er in sta. Ik weet nog hoe vreselijk ik het vond op de middelbare... Ben er trouwens altijd onderuit gekomen door zelf een alternatief te bedenken. Misschien is dat voor jouw dochter ook een idee?

 

Ik vind dat ze zingen niet kunnen verplichten valt er niks anders te doen zoals een gedicht oplezen en dan zeggen dat je heb gerapt

 

Ze is groep 7 en ik zou haar eerst naar de juf sturen om dit gesprek aan te gaan, samen een oplossing te zoeken.
Daarnaast vind ik wel dat als iedereen het moet doen, dat je dat tegen je dochter moet zeggen dat ze moet luisteren naar de juf.

 

Het eerste vind ik goed, je dochter kan best even de juf uitleggen hoe ze zich voelt bij het zingen voor de groep.
Maar ik vind niet dat solo zingen iets oplevert en zou dus daarna (als er geen alternatief wordt bedacht) zelf met juf praten.

 

Jij vindt dat misschien niet maar misschien heeft u er wel een plan achter zitten. En soms moeten kinderen gewoon iets doen, wat buiten hun comfortzone ligt.
Soms hoort dat er gewoon bij en hoeven wij als ouders niet tegen de juf in te gaan.

 

Ik moest dit in de 1e van de middelbare. Ziek was ik ervan, kotsmisselijk. Maar ik moest het doen. Ik kon wel janken toen ik voor de klas stond. Iedereen inclusief de docent wist hoe verschrikkelijk ik dit vond. Na afloop kreeg ik ook nog eens voor de klas een slechte beoordeling. Dit is 16 jaar geleden maar ik weet het nog zo goed. Ik zou mijn kind hier desnoods voor ziek melden als ze zich er zo slecht bij zou voelen. Dingen moeten doen waarbij je uit je comfort zone moet stappen hoort erbij en kan heel goed zijn, maar dat is het niet altijd.

Edit: uiteraard eerst het gesprek aangaan met de juf.

 

Ik vind dat gepraat over buiten de comfortzone altijd zo vaag. Eigenlijk zeg je daarmee gewoon over je eigen grenzen te gaan, maar als het comfortzone wordt genoemd is dat ineens goed.

 

Vreselijk herkenbaar, op de middelbare school moesten we ook solo zingen, de halve klas protesteerde en zeiden dat ze niet gingen zingen. Uiteindelijk was er maar 1 die op haar strepen ging staan.... en dat was ik. Ik weigerde, had geen behoefte om voor een groep te staan die alles gebruikte om je voor schut te zetten.

Ik zou een onvoldoende krijgen maar aangezien de leerkracht me zo niet kende is hij een gesprek aangegaan en begreep me heel goed. Heb uiteindelijk alleen gezongen en zo mijn punt toch gehaald.

Ook ik had buikpijn en stond bijna te spugen. Was wel heel blij dat ik bij mijn standpunt bleef. Om je zo open te stellen heb je een veilige omgeving nodig of meer tijd en ruimte.

Heel goed dat je dochter dit bij jullie aangeeft. Hopelijk kan ze ook een middenweg vinden en alleen bij de juf zingen.

 

Groep 7 en dan al iets verplicht doen buiten je comfortzone ... wat moet er toch al veel. Als ik zelf terugdenk aan die periode, dan denk ik ook dat mn moeder mij thuis zou hebben gehouden.
Sommige kinderen vinden het heerlijk om te dansen en te zingen en expressief met lijf en stem bezig te zijn. Dat zie je vaak al van jongs af aan: als peuter al ritmegevoel, makkelijk en soepel bewegen, vrij in het zingen waar vreemden bij zijn. En de kinderen die dat niet hebben: wat houteriger, wat minder zeker over lichaam of stem. Mijn zoon vindt zingen en dansen ook echt vreselijk. Die zie je echt niet uit zn dak gaan op lekkere muziek.
Waarom verplicht in je eentje voor de klas zingen en dan voor je gevoel afgaan als een gieter gewoon omdat je zelf voelt dat je dit niet in je hebt zitten!? En dan ook nog voor een cijfer! Super sneu vind ik dat.

 

Precies dit inderdaad!

 

Wij moesten dit in de brugklas doen. Solo op een podium, microfoon, spotlight, zaal donker en vol klasgenootjes, en dan de camera op je gericht. Vreselijk vond ik het, en ik begrijp het heel goed als haar grens gewoon hier ligt. Ik was toen wat ouder en moest ‘t zelf maar regelen, dus ik ben gezwicht en heb gezongen terwijl de klas aan het lachen was - niet zozeer mij uit lachen, eerder lachen van de spanning omdat ze zelf nog moesten of net geweest waren, de sfeer was heel raar... Maar ik zou dit aanpakken als les om je grens aan te geven; misschien kunnen jullie samen goed op een rijtje zetten wat ze zo naar vindt aan deze opdracht en misschien kan ze zelf een alternatief verzinnen? Bv toch met een groepje zingen, of ipv zingen een gedicht voordragen, of iets anders waarin zij haar creativiteit kan laten zien? Ik begrijp heel goed dat je soms drempels over moet om iets te overwinnen, maar dat moet niet ten koste gaan van alles en jouw dochter legt hier een duidelijke grens.

 

Er is ook een verschil tussen 'net naast de comfortzone' en 'zo ver er naast dat een kind er angstig van wordt'. Lijkt me geen onbelangrijk verschil ook in het onderwijs... Als leerkracht zou ik het willen weten als een kind ergens buikpijn van krijgt ed, zodat we samen kunnen zoeken naar wat wel 'buiten haar comfortzone', maar 'binnen haar mogelijkheden' ligt. En wie weet kun je tzt wel opbouwen naar iets wat op dit moment onhaalbaar lijkt, maar is de stap op dit moment gewoon te groot. Als volwassene doe je ook geen dingen wat echt weerstand oproept, de meeste mensen niet tenminste.