Ik ben ook geen babymoeder, geef mij ook maar een kind wat kan praten. Maar om dan maar meteen maar te zeggen “het moederschap is niets voor mij” nee! Moeder ben je de rest van je leven en iedere dag is weer anders. Je kan niet nu al zeggen dat het de komende 40 jaar ook niks gaat worden
Ik kijk uiteindelijk ook wel met een goed gevoel terug, maar weet nog goed hoe wanhopig ik mij ook wel heb gevoeld (zeker bij mijn 2e pnd). Fantastisch is helaas niet een woord dat ik kan gebruiken, terwijl ik nu elke dag zo kan genieten. Komt ook door de postnatale depressies, dat gaat je niet in de koude kleren zitten natuurlijk, maar heb sowieso meer met oudere kinderen denk ik.
Herkenning.. Alleen dan ook zwangerschap met complicaties, kut keizersnede, couveuse tijd, jank baby .. Is er geen broedmachine die 2jarige zindelijke kinderen werpt? Maar! Onze 3 jarige is zo'n schatje en nu is het zo leuk! We gaan de gok maken met misschien een 2e. Nog even volhouden wordt steeds leuker en makkelijker
Herkenbaar hoor. Ondanks dat ik altijd een kinderwens heb gehad was het toch wel heel erg wennen. Rennen, vliegen overal aan denken. En nooit meer zomaar weg kunnen. En toen besloten we dat daar best nog een tweede bij kon. Ondanks dat ik het eerste jaar van de oudste prima vond was ik bij de tweede toch wel heel blij dat ze een jaar was, kon lopen (dus minder gefrustreerd) en alles wat makkelijker werd. Nu heeft bij de jongste mijn herstel zeker een half jaar geduurd en begonnen daarna de terror nachten dus dat zal zeker hebben meegespeeld. Maar voor nu, prima dat je je soms zo voelt als je maar wel van je kindje kan genieten .
Alleen nog OP gelezen. Ik vond die hele babytijd ook niks. De eerste 2 maanden huilbaby, daarna liep het wel lekker. Maar ik vond t echt saai. Maar prima te doen. Na het eerste jaar begon ik het zwaarder te vinden, met een meisje met een sterke eigen wil en veel niet luisteren en meewerken. Dus ouder worden qua leeftijd is niet altijd even leuk, haha. Vaak zat ook wel hoor, maar vaak zat zit ik er ook even doorheen. Ik ben niet zo'n oermoeder helaas. Heb wel echt veel geduld en doe veel gezellige dingen samen, in dat opzicht verbaas ik mezelf wel weer vaak. Dus ja, het wordt echt leuker, maar ik persoonlijk vind ook zwaarder.
Haha wat herkenbaar! Met als enige verschil dat mijn baby nu 5 maandjes is en het al iiiets leuker begint te worden. TS: Wat sommigen ook zeggen; reken er niet op dat het per se minder druk wordt met een kind van 2 jaar bijvoorbeeld, maar je krijgt echt wel weer veel meer vrijheid vind ik. En je bent niet meer zo bezig met slaapjes en flesjes etc. Ik kijk mijn dochtertje ook stiekem groot.. Als je hier trouwens last van blijft houden en moeilijk van je kind kunt genieten is misschien toch een gesprekje met de huisarts ook wel de moeite waard. Bij mij speelt er bijvoorbeeld ook echt wel wat van een PND mee en misschien is het wel goed om dat uit te laten sluiten bij jou?
Herkenbaar. Mijn zoontje wordt nu pas echt fantastisch. Hij is ruim drie dus dat duurde even haha en dat lag ook totaal niet aan hem maar aan mij. Nu krijg ik wat meer ruimte voor mijn eigen ding. Maar ook letterlijk meer ruimte omdat er niet continu een kind aa me geplakt zit. En er valt mee te communiceren, ik kan hem dingen als oorzaak/gevolg uitleggen bijvoorbeeld of hij kan aangeven wat er nu precies is als hij verdrietig is of pijn heeft. Maar ook wordt hij ineens superwijs met hele slimme of juist enorm grappige opmerkingen. Hij is altijd al mijn allesje geweest, echt, maar nu pas vind ik het ook oprecht leuk.
In het eerste jaar van mijn eerste heb ik dit ook gezegd. Ik vond het zon life changing event met gevoelens die ik nooit eerder had ervaren. Tel daarbij op dat alles veranderd (relatie, jijzelf,kijk op de wereld) een huilbaby en veel last van hormonen, perfectionistisch zijn en controledrang, geen zelfvertrouwen in het moederschap en je hebt een pittig eerste jaar. Ik riep toen ook dat ik geen baby moeder was. Maar na dat eerste jaar (na 2 jaar) ging het toch weer kriebelen. Je groeit toch in je rol. Hormonen dalen, je went aan het ritme, je krijgt zelfvertrouwen en wordt zelfverzekerder. Je laat dingen los en ontwikkeld je eigen zienswijze. En toen de tweede werd geboren genoot ik echt van dat hele eerste jaar. Sterker nog wat gaat dat snel! Nu ben ik zover dat ik het helemaal bij mij vindt passen. Ja het is zeker druk maar leuk druk. Ik zou jezelf ook gewoon wat meer tijd geven. Ik denk dat je het moederschap wel leuk vindt maar er nog in moet groeien.
Het leven is tegenwoordig zo maakbaar, alles kan je kopen/huren/regelen maar een kind valt niks mee te onderhandelen, die is zichzelf en doet dingen die hij zelf wil. De baby tijd is pittig, en ik vraag me dan altijd af, je weet toch van te voren wel een beetje waar je aan begint? Met een baby staat je leven voor 100% in het teken van de baby, helemaal het eerste jaar. Ik denk dat je neerleggen bij de situatie al heel veel ademruimte geeft. Het is even niet anders, het is wat het is. De tijd voor jezelf op andere momenten opzoeken, en vooral jezelf voorhouden dat “this too shall pass”. Het komt wel goed, maar nu nog even niet.
Ik vind de babytijd juist zo leuk! Het idee dat mijn kinderen straks op school zitten, en steeds meer weg zijn (sport/vriendjes) vind ik wel moeilijk. Ik vond het aanpassen toen bij de eerste ook wel heel heftig hoor. Meer heftig als van 1 naar 2
Dat ik letterlijk een jaar nooit zou kunnen doorslapen, en hoezeer dat een mens breekt, dat wist ik toch echt niet.
Makkelijk gezegd, maar volgens mij is het voor niemand echt voor te stellen hoe het in werkelijkheid is. Zeker niet als het niet zo loopt als altijd wordt gezegd. Baby's slapen de hele dag, kun je overal mee naar toe nemen. Is het mooiste wat er is etc.
Oh meid zo herkenbaar! Ik ben altijd zo jaloers op de echte 'oermoeders', moeders die dragen, 2 jaar borstvoeding geven, heel de dag glimlachen, voor hun kinderen zingen, etc. Ik vind het heerlijk soms naar m'n werk te kunnen en heerlijk om haar naar bed te brengen. Zoals dames voor mij al zeiden : ik ben dus ook echt geen babymama en ik vond het eerste jaar echt geen bal aan. Toen ze ging kruipen, lopen en praten ben ik echt gaan genieten, het is dan ineens een echt mensje! Jou kleintje is nog jong maar ik denk dat je het straks echt leuker gaat vinden.
Nee ik ook niet, en ik heb destijds wel eens gezegd als ik dat had geweten, ik er niet zeker van was of ik er weer aan was begonnen. Wat in bedoelde is dat mensen lijken te vinden dat een baby gewoon er even bij gedaan wordt en zich dus niet realiseren dat een baby je leven, in ieder geval even, op z’n kop zet. En dat je je daar dus gewoon bij neer moet leggen, want het is niet anders. En als je je mindset veranderd dan scheelt het al een hele boel.
Nee en de mensen die dat zeggen hebben hele makkelijke kinderen denk ik altijd maar. Mijn jongste sliep het eerste half jaar allen maar in de draagdoek want hij sliep anders niet ivm reflux. Daardoor zat hij de hele dag op mij, ontzettend vermoeiend en ik heb mijzelf regelmatig toe moeten spreken dat het weer over gaat, het is tijdelijk en wordt beter. Soms moet je gewoon omdenken, je er hij neerleggen en als het echt een issue wordt dan is met iemand er over praten misschien een goed idee.
Goh. In theorie is dat zo. Natuurlijk weet je dat een baby je leven verandert. Maar kom op, kan iemand je ooit voorbereiden op de verpletterende verantwoordelijkheid van een kind? Op de saaiheid van een hele dag voor een baby te moeten zorgen die alleen maar schattig ligt te wezen (in het beste geval) maar nog niet op jou kan reageren? Op de mateloze frustratie als er iets lijkt ' mis' te zijn, maar je weet niet wat en iedereen beweert dat het erbij hoort? Sommige mensen kunnen daar nu eenmaal beter mee om dan anderen, en halen meer voldoening uit die schattigheid van baby's. Anderen bijten door tot er interactie komt. Iedereen gaat anders om met die uitdaging.
Herkenbaar. Het duurde bij de eerste weken voordat ik een klein beetje in het ritme zat en me ook moeder voelde. Maar ik vond het niet zo leuk als ik had gedacht en was blij toen hij ging lopen en kletsen. Bij de tweede had ik dat gevoel minder, maar ik vind de leeftijd van 2/3 jaar tot nu toe wel echt de leukste leeftijd.