Haha ik vind dat schattig liggen wezen nog chill. Ik vind het saaier om met mijn peuter met autootjes te spelen. Man man wat saai (Ik ben het verder eens met de echte essentie van je post hoor. Ik werd alleen even hierdoor getriggerd)
Mijn dochter wordt komende week 6, mijn zoon in november 8. Van mijn dochter kan ik er wel 4 hebben, hoewel ze pittig is, lopen de dingen. Mijn zoon is een ander verhaal. Ik vind hem fantastisch en hou zielsveel van hem. Maar zijn opvoeding valt me heel erg zwaar. Hij heeft mcdd. Mcdd is een meervoudig complexe ontwikkelingsstoornis. Zoon is cognitief zeer intelligent. Sociaal emotioneel is hij een jonge kleuter. Elke verandering roept angst op. Zodra er iets wijzigt in zijn structuur zijn de rapen gaar (vakantie is heftig). Hij wordt heel angstig en heeft dan 1 op 1 begeleiding nodig. Best lastig als je nog een kind hebt. Hij kan moeilijk onderscheid maken tussen fantasie en werkelijkheid. Hij heeft hier in de buurt geen vriendjes omdat hij ze niet snapt. Emotieregulatie is moeilijk, hij kan in een split second boos worden. En boos betekend agressief en dan maakt het niet uit wie of wat er in zijn bereik is. Hij wordt vaak boos van zn eigen gevoelens. Hij houdt van mij en ik van hem, dit kan hem zo overvallen dat hij compleet over de rooie gaat. Mijn zoon heeft emotionele neutraliteit nodig om te kunnen functioneren. Maar het feit dat ik van hem hou en hij van mij (vader is sporadisch in beeld), is voor hem genoeg om labiel te zijn. Het basisgevoel thuis is niet neutraal. Binnenkort gaat hij beginnen met medicatie om het wat rustiger te maken in zijn hoofd want hij wordt overspoeld door zichzelf. Zijn mcdd wordt met de tijd steeds grilliger. Over zijn toekomst wil ik niet teveel nadenken. Gelukkig gaat hij regelmatig naar de opvang of logeerhuis. Daar is hij nu ook en als hij daar een week mag blijven heb ik daar geen problemen mee. Echt ik hou van hem, hij heeft een heel sociaal karakter maar die mcdd is gewoon kl#te. Dat ik me zo voel geeft me vaak een rotgevoel over mijzelf maar het lucht wel op. Ik ben geen "natuurlijke moeder", maar de mcdd is wel teveel van het goeie. En het is pijnlijk omdat mijn lieve moppie hier zelf ook niet voor gekozen heeft. Overigens is mijn zoon ook liever bij het logeerhuis dan thuis, daar voelt hij niet zoveel zegt hij zelf.
Nee natuurlijk niet, kleine baby’s zijn ook niet mijn ding. Doe mij maar een kind vanaf 1,5 en tot die tijd is het maar wat doen en er proberen van te genieten want het gaat zo snel en die tijd ga je nooit meer terug krijgen. Maar toch, je weet als je een kind krijgt dat je me-time wel even kan vergeten. Misschien komt daar mijn jeukpunt wel vandaan, het lijkt wel alsof kinderen er tegenwoordig maar een beetje bij worden gedaan. Het kind moet vooral in jouw leven passen. Het past helemaal in deze tijd van maakbaarheid, influencers op Instagram die alleen de mooie dingen delen, alle mooie kiekjes op Facebook van Jan en alleman. En ondertussen krijgen mensen maar kinderen stappen met bepaalde verwachtingen in het ouderschap en vergeten dat kinderen krijgen gewoon retezwaar, bikkelen en niet altijd leuk is.
Ik zeg niet dat jouw ervaring niet waar is hoor maar dat is mijn ervaring niet. Voor mijzelf sprekende: ik wist in theorie heel goed wat er ging gebeuren. Ik had veel gelezen en gezien. Ik was realistisch. Ik wist ook dat pnd's bestonden en dat borstvoeding niet zaligmakend is. Toch was de praktijk zo anders. Je kunt alles weten en toch niets weten.
Dat is waar, uiteindelijk is het gevoel iets wat je niet kunt weten, tenzij je het meemaakt. En elke situatie/moeder/kind is ook weer verschillend. Maar toch denk ik dat veel mensen een bepaald beeld hebben van een baby krijgen, en dat dat niet altijd even goed is.
klopt ja. Dat zie je ook wel. Bijvoorbeeld een kind krijgen om de relatie te redden omdat ze denken dat de liefde voor de baby alles goed maakt. (ja hoor, daar heb je dan echt tijd en energie voor )
Ik vond de peutertijd van de oudste vooral veel zwaarder. Overal op willen klimmen, een eigen wil krijgen, etc. Ook de kleutertijd (tussen 4 en 5) was echt af en toe doorbijten. De middelste is nu 4 en begint wat dwars te worden. Prima, maar het kost zooooveel tijd. Dan vind ik mijn derde van nu een jaar echt 'a walk in the park'. De hele babytijd van haar vond ik fantastisch.
Ik had dat bij de eerste ook wel dat ik de babytijd niks aan vond. Veder vond ik de verandering niet zo heel groot van geen kinderen naar wel een kind. Behalve de hoeveelheid slaap. Ik was heel blij toen hij 1 was geweest en we echt dingen kunnen ondernemen. Maar met kind nummer 2 een heel ander verhaal nu al jammer dat hij "al" 8maanden is. Het echte baby was er al snel af en een heel ander gevoel als bij de eerste. Je groeit vanzelf in de rol van moeder.
Ik herken het niet..... hoewel het beeld wat ik had van het hebben van een kind vele malen romantischer was dan de werkelijkheid heb ik nooit gedacht dat het eigenlijk niks voor mij was. Het is veel heftiger dan verwacht, de vermoeidheid is veel erger, nooit gedacht dat ik werkelijk op een nuchtere maag zonder problemen kon poep ruimen of kots... soms halen ze het bloed onder mijn nagels vandaan en kan ik ze wel weet ik niet wat aandoen, maar het is ook zoveel mooier dan ooit gedacht. De babytijd, de peutertijd, de kleutertijd. Ze worden steeds mondiger en dwarser met de jaren haha maar het wordt toch weer makkelijker. Over een paar weken heb ik geeneens een peuter meer (jongste wordt 4) en soms mis ik de babytijd juist... geen gezeur over de kleren die je ze aan wilt trekken, lekker veel slapen en knuffelen, lekker wandelen met de kinderwagen.... en dan vergeet ik voor het gemak even de gebroken nachten etc, de flesjes met alle troep die erbij hoort in je keukenkastje. Het is compleet anders dan ik me had voorgesteld maar ik heb nooit spijt gehad en ook nooit gedachtes gehad als het moederschap is toch niet iets voor mij...
Ik vond het eerste jaar als moeder best pittig. Opeens elke dag om 7.00 eruit, elke nacht gebroken nachten, ook na een avonddienst, je leven dat in dienst staat van iemand anders. Mijn kindje voelde de eerste dagen ook niet echt als MIJN kindje, was een beetje alsof ik met een baby van mijn werk bezig was (werk met kinderen). Dus dat vind ik allemaal niet gek. Wat ik mij wel afvraag: Ik lees volgens mij nergens in je post dat je van je baby houdt? Als dat niet zo is, dan vind ik dat best zorgelijk. Want het kan loodzwaar zijn, het is geen roze wolk, maar ondanks dat alles zit daaronder toch de basis van liefde die een ouder voor zijn kind heeft. Als die liefde er echt niet is, dan zou ik zelf toch eens contact opnemen met de huisarts om te kijken of er niet stiekem een PND meespeelt.
Ik heb wat dubbele gevoelens bij je post. Deels herken ik je gevoelens, het wennen aan het moederschap. En dat het niet vanzelf gaat, het vele regelen en organiseren (ik hou van mijn kinderen, maar een organisatietalent zal ik nooit worden). Gelukkig staat dat los van elkaar. Ik deel je mening dat je geen zware psychische hulp nodig hebt. Maar een aantal goede gesprekken zouden je vast helpen. Praat je hierover met anderen? En dan niet oppervlakkig, maar meer kijkend wat er achter jouw gedachten leeft. Want je alles wat je denkt hoeft waar te zijn. Ik vind het namelijk heel hard dat je stelt dat het moederschap niet bij jou past of dat het ‘niet leuk’ is. Ja, ik heb heb het ook wel eens gedacht of gevoeld. Maar dat waren zwarte momenten voor mij. Tijdens mijn pnd of als ik veel te hard ben voor mezelf. Dan ploeter je dus al 6 maanden met negatieve gedachten over ‘het’ en ‘jouw’ moederschap. Wat had je verwacht van het moederschap? Wat had het jou moeten brengen? Welk beeld had je voor ogen? En stel positieve vragen: Wat levert moeder zijn je op? Wat heeft je positief verrast? Wanneer voel je het meest dat je van je kindje houdt? Hopelijk heb ik het goed verwoord en begrijp je wat ik bedoel.
Ik vind moederschap het mooiste wat mij is overkomen maar ook ik had het anders verwacht Ik heb mijzelf overschat qua loslaten.. Ik ben qua mijn zoon een enorme control freak en wil alles in de hand houden. Qua verschillende fases geniet ik wel enorm. En ja de 1e 2 jaar draaiden vooral om slapen eten spelen maar ik vond het heerlijk. Ik paste mij aan aan hem en het kind was blij uitgerust en tevreden. Dat ik veel thuis zat maakte mij niet heel veel uit. Al die ontwikkelingsfases vond ik 1 en al genieten( buiten de krijsende buien om) Wat ik wel heel moeilijk vind zijn de enorme verantwoordelijkheiden die erbij gekomen zijn. Hij is hypermobiel, valt veel en heeft allergieen dus maak me geregeld flink zorgen. Is al een keer met een ambulance opgehaald omdat die ruim 2 meter naar beneden viel... en dan staat je hart wel even stil. Moederschap, de veranderingen en de verantwoordingen zijn wel redenen(niet alleen natuurlijk) waardoor mijn huwelijk is mislukt helaas.. Kinderen zijn echt geen red middel voor je huwelijk, integendeel
Herkenning op bepaalde punten is fijn. Met baby’s heb ik echt HELEMAAL niks. Mijn man wist dat op voorhand en begrijpt dat je mij geen 2 mamadagen in de week moet geven. Ik vind het gewoon niet leuk. Gelukkig is hij meer een baby vader. Als hij groter is zal ik het zeker leuker vinden hoor. Een psycholoog of huisarts bespreek ik niks mee. Heb ik totaal geen behoefte aan. Ik hou van mijn kindje, zal hem goed verzorgen maar ik kan niet wachten tot hij ouder is. Tevens werk ik al jaren met kinderen vanaf 4 jaar. Dat vind ik tof! Het moederschap in zijn geheel is overdreven. De babytijd hoop ik . Haha.
Ik vind het moederschap zwaarder dan ik ooit had verwacht dat het zou zijn. Maar ik haal er zoveel voldoening uit. Ik houd heel veel van het zorgen voor mijn kindjes. Vind ik het altijd leuk? Nee. Maar dat hoeft ook niet. Niet alles hoeft makkelijk en leuk te zijn.
En waarom heb je met baby's niks? Het kan dat de ene leeftijd je beter ligt dan de andere, maar ik vind jouw 'helemaal niks' erg hard overkomen. Wat had je dan verwacht van een baby? Dat hij 22 uur per dag slaapt zodat jij aan je me-time toekomt?
Het eerste jaar vond ik ook niet zo leuk, ik wenste haar groot. Nu achteraf heb ik haar baby tijd uitgezeten en dat vind ik best wel jammer. Had er meer van moeten genieten.
Ja ik heb precies hetzelfde. Ik denk dat het me ook veel persoonlijke groei heeft gebracht. Ik vind het juist een uitdaging om om te gaan met de dingen die me in eerste instantie niet zo liggen. @ts Wel heftig lijkt het me dat je het hele moederschap zo ervaart.