Gewoon lekker niets zeggen dan. Jouw leven, jouw keuzes. Tuurlijk zou je dit soort dingen het liefst gewoon moeten kunnen bespreken met je moeder. Maar als je vantevoren al weet dat je zo op weerstand gaat stuiten dan zou ik het mezelf niet moeilijker maken dan het al is. En als ze vraagt waar het volgende kind blijft gewoon zeggen dat dat in gods handen ligt. Daar durft ze dan vast niet tegenin te gaan.
Kun je er niet in een adem achteraan zeggen dat je niet van elk commentaar gediend bent omdat het jullie leven en dus jullie keuze is? Sowieso is het niet iets wat je met je moeder per se hoeft te bespreken toch? Ik denk dan, ze ziet vanzelf wel dat er geen kind meer volgt. Of is het meer omdat je er zelf nog niet helemaal uit bent? Ten minste, bij jou kriebelt het toch ook (net als bij mij)? Maar ja, ik zit aan de andere kant, mijn schoonmoeder vind 4 al teveel en er moet er zeker niet nog 1 bij. Dus ik snap het ook wel weer, het is toch iemand van wie je de mening belangrijk vind..
Niks zeggen en ac gebruiken, jou lijf jou keuze. En als ze er om vraagd was het niet gods plan om meer kinderen te mogen krijgen. In mijn ogen had god geen anticonceptie laten uitvinden als dat niet zijn bedoeling was. En zo ver ik weet mag ze helemaal niet oordelen, alleen god zelf mag dat.
Dat ik nog open sta voor een 5e speelt wel mee ja. Maar man vond 2 genoeg dus die heeft al het dubbele Met so bespreek ik zulke dingen helemaal niet. Die krijgen wel een telefoontje of appje mocht het zo ver komen.
Er staat ook in de bijbel over de man "met verstand zult gij bij haar wonen". In mijn ogen betekend dat ook dat je er niet "op los fokt". Zal als het er nog eens op komt vragen of geheelonthouding beter is dan ac, want daar draait het dan op uit als er angst is voor een mogelijke zwangerschap. Voor je relatie lijkt ac me dan beter
En nog een biecht: Jongste heeft zich vrijdagavond een gat in zn hoofd gevallen (van de bank tegen de tafel, hij wilde met handen vol vooruit er af). Aan hem niks meer te merken maar ik ben veel alerter wat onrustig gevoel geeft en ik wil geen helicoptermoeder worden/zijn. Ik ga er maar vanuit dat dat moet slijten... (Wel supertrots op hoe de oudste 2 reageerden! Had echt hulp van ze ipv ongemak)
Hier een biecht van mij.. heb een nieuwe baan en mag over twee weken beginnen. Nieuwe opleiding, beter te combineren met het nieuwe werk. Alles lijkt in elkaar te passen maar ik ben alleen maar bang dat alles té perfect lijkt te gaan en er een addertje onder het gras zit. Oh ja, en dat ik mijn nieuwe werk/opleiding gewoon niet kan (te dom ben ervoor). Verpest een beetje mijn vreugde over mijn shiny nieuwe toekomst
Ik denk het haast niet, hij heeft zichzelf genoeg 'bewezen' in de periodes dat er toezicht was, waardoor hij op papier een goede vader lijkt. Ik heb alleen de mailtjes waarin hij afzegt, en geen enkele rechtbank zou dat voldoende bewijs vinden om nogmaals zo'n traject op te starten. Het is namelijk ook best heftig voor de kinderen, dus niet iets om licht op te vatten. Het zou wel fijn zijn als er iemand zou bestaan op een manier dat het laagdrempeliger is, een contactpersoon om ook af en toe mee te sparren over hoe bepaalde situaties aan te pakken, en die echt op de hoogte is van de situatie, maar ik denk niet dat zoiets bestaat. En als dat er wel is moet mijn ex daar nog steeds voor tekenen, dus dan blijft de situatie hetzelfde, mooi weer spelen als er toezicht is. Uiteindelijk komt het er op neer dat met alle trajecten die ik heb opgestart en zijn perfecte dossiers, ik neergezet wordt als de paranoïde moeder die niet wil samenwerken met de geweldige vader, en ik ga daar geen risico's in nemen. Een kennis van mij zit in een vergelijkbare situatie (vechtscheiding duurt al 8 jaar, volop instanties mee bezig en ots) en daar wordt nu gesproken over een uithuisplaatsing. Hoe klote deze situatie is, ik hoef maar een keer in de maand met hem te dealen, (en vaak 3 a 4 maanden niet eens) en de rest van de tijd hebben we ons eigen leven. Dat is me ook wel wat waard..
Dit is echt heel herkenbaar! Wij willen nog wel graag meer kinderen maar voorlopig nog niet. Dit zeg ik wel gewoon, maar vind het ook lastig hoor
Pff herkenbaar. Mijn dochter heeft woensdag een koortsstuip gehad en ik wil het liefst voortdurend checken of alles oké is met haar. We hebben nooit een babyfoon gehad vanuit de gedachte dat ik haar heus wel hoor als ze gaat huilen, maar dit is voor het eerst dat ik wens dat ik er een heb. En zodra ze even stiller is of juist heel hard huilt denk ik meteen dat er iets is. Terwijl ik eerst juist heel relaxed was met dat soort dingen, maar het vertrouwen is nu (tijdelijk, hoop ik) helemaal weg.
Ik biecht op dat ik mijn zoon van bijna 4 gisteren z'n speen weer gegeven heb omdat hij zo aan het huilen was. Hij is niet lekker, en al zijn tranen komen 3 dubbel binnen. Ik zit zelf niet lekker in m'n vel momenteel, en ik had ineens een (misschien niet zo'n) helder idee. Speen! Kind is intens gelukkig, ik voel me nu wel een beetje zwak.. Als hij morgen beter is geef ik hem een schaar en dan mag jij hem stuk knippen, dat vind 'ie fantastisch om te doen
Iets wat werkt, niet slecht voor het kind is en niet het standaard trucje is, vind ik niet zwak, maar praktisch. Zeker omdat je ook meteen een plan maakt om het weer af te bouwen. Hij is nu rustig en jij ook, prima toch!
Ik heb een mega schurft hekel aan confrontaties en ongemakkelijke situaties. Zelfs bij een aflevering van Friends waar het ongemakkelijk wordt en het mis gaat tussen 2 mensen spoel ik het liefst door
Mijn biecht.. Dat ik te veel zit te lezen op ZP. Net heerlijk gesext, pak ik na 2min m’n telefoon erbij om vervolgens te gaan lezen. Ik vind het super hier, maar ik kan mezelf niet onder controle houden blijkbaar..
Tip voor als het ooit weer nodig is voor vakantie. Zo een schengenverklaring kan je tegenwoordig digitaal aanvragen bij het CAK en als je aanvinkt dat het spoed heeft heb je de verklaring binnen 24 uur terug in je mailbox.