Ik heb lang getwijfeld of ik dit topic wel zou plaatsen, maar besloten het toch te doen. Ik ben vast niet de enige die het zo ervaart. Inmiddels ben ik in ronde 20 beland, geen idee of ik al een eisprong heb gehad. Deze ronde een pauze van de MMM en ook even geen ovulatietesten of thermometer tussen mijn billen voor mij. Enkel mijn afscheiding in de gaten gehouden. Hiervoor heb ik 6 IUI’s gehad, geen van allen hebben geresulteerd in een zwangerschap. Ik merk dat ik ongeduldig begin te raken en me af begin te vragen of het ooit eens raak mag zijn. Ik weet het, er zijn dames die langer bezig zijn (geweest), die wil ik absoluut niet voor het hoofd stoten! Het ene moment vliegt er een gevoel van angst mij aan “kunnen we dit wel, zijn we wel klaar voor een kindje?” Het andere moment denk ik de wereld aan te kunnen en ons toekomstige wondertje alles te kunnen geven wat zijn of haar hartje begeert. Ik hou hoop, althans, dat probeer ik. Hoop doet leven, maar hoop doet óók pijn. Eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Ergens hoop ik op herkenning, dat ik niet alleen ben hierin.
Hey, je bent zeker niet de enige. Ik kan niet meer zeggen dan dat ik het je zo ontzettend gun. En elke mislukte poging is weer een nieuwe tegenslag. Heel veel succes in het vervolg, en ik hoop dat je snel die lang verwachte zwangerschap krijgt
Ik begrijp je heel goed. Bij ons duurde het 12 ronden.. nog best kort vergeleken met jou maar het vreet aan je!! Wat heeft het ziekenhuis verder tegen je gezegd? Als IUI niet helpt? Mag je een ander traject in straks? Bij ons na dat ene jaar zeiden ze: probeer het nog maar een jaar zelf.. Maar dat jaar is bij jullie ook al bijna om. Sterkte!
Ik herken t ook.. Ik ben nu 10 maanden bezig, in de MMM(rustmaanden meegerekend), 7x iui gehad en ook hier niet zwanger geraakt... nu bezig met ivf, verse tp mislukt.. Onze wens is er al sinds 2014, maar wij wisten dat we de MMM nodig zouden hebben.. ondertussen ploft mn Facebook uit elkaar van al t baby nieuws, en ik lig met regelmaat te janken in mn bed omdat het hier nogsteeds niet gelukt is... na 4 iui's had ik sterk t idee dat dat niet zou werken, en ik had gelijk.. Ik hoop echt dat wij ook een keer aan de beurt zijn, ik gun het mezelf, maar jou net zo goed (En alle andere die lang bezig zijn, en ook de MMM dames..)
Zooo herkenbaar. Na de IUI's zat ik er helemaal doorheen, en ik herken ook daar gevoel van "moeten we dit überhaupt wel willen??" Dat is denk ik een onzekerheid die iedereen wel eens heeft, maar als het zo lang duurt dan komt dat natuurlijk elke keer terug. In de mmm jojoën een heleboel gevoelens, het is echt niet makkelijk ik hoop dat jullie snel verder kunnen en dan ein-de-lijk aan de beurt zijn!
Oh lieverd ik herken dit gevoel zo! Wij zijn nu bijna 13 maanden bezig maar qua mmm bij de laatste stappen. We hebben het zwanger worden los moeten laten en zijn volledig overgeleverd aan het ziekenhuis. En het lijkt eindeloos. Het is precies wat je zegt: hoop doet leven maar het doet ook pijn! Ik durf geen hoop te hebben om precies die reden. Ik voel zo vaak ongeduld, twijfel en angst! Men zegt het te begrijpen maar niemand voelt wat jij voelt. Ik voel mij vaak alleen hierin, terwijl ik echt niet alleen sta! Hele dikke knuffel meis! Ik hoop zo dat een keertje raak mag zijn voor jullie!
Herkenbaar hoor! Hier ruim een 1,5 jaar ovulatie inductie gehad. Alvorens we over gingen naar de iui. (Ik durfte steeds niet) Voor de mmm ook al een jaar bezig geweest zonder hulp. De grond zakt je af en toe onder de voeten weg. Wij hebben toen net voor dat we over gingen voor de iui een pauze ingelast, ik zat er echt door heen en moest opladen. Niet Wetenden of ik er ooit weer klaar voor zou zijn om de strijd aan te gaan. De pauze deed me zo goed, dat ik daarna toch de knoop voor de iui kon door hakken! En zie resultaat! Probeer hoe moeilijk ook te genieten van jullie pauze, laat je lichaam en je geest zich weer opladen, geniet even weer van alle kleine dingen die je normaal al niet meer opvallen omdat je vaak zo in de mmm mee gesleept wordt. Probeer vooral even voor jezelf te zorgen! Ook dat gevoel van angst is herkenbaar, ik dacht ook vaak genoeg kan ik dit wel... en zelfs nu ben ik soms bang dat ik geen geweldige moeder zal worden. Hoe stom! Is er voor jullie eventueel al een vervolg traject besproken? Er stond mij bij dat er na zoveel keer iui bij ons in de kliniek ze toch echt naar ivf enz gingen kijken. Dikke knuffel voor de rot momenten die je voelt!
Oh meiden, wat ben ik “blij” om te lezen dat ik niet de enige ben wie dit zo voelt. Jullie zijn lief ❤️ Wij mogen nogmaals 3 x IUI, maar als het niet goed voelt na 1 of 2 keer dan mogen we aan de bel trekken voor een doorverwijzing voor IVF. Zelf zag ik nogmaals 3 keer IUI niet zitten, dat zou in totaal 9 keer zijn en in mijn ogen een voldragen zwangerschap, die ik niet heb gehad. De zaadkwaliteit van mijn vriend wisselt enorm. Van 10,6 miljoen naar 0,4, maar meestal zit het om en aan de 1 miljoen. Dit maakt ook onzeker, vooral voor vriendlief. Hij durfde IVF nog niet aan, omdat het een eindstation is en hij bang is dat we dan niet alles geprobeerd hebben. Vooral omdat je na IVF niet meer terug kunt naar een simpelere behandeling als IUI. Zelf zie ik het anders; de kans op een zwangerschap bij IVF is groter dan bij IUI. Zeker omdat de gynaecoloog mij geen hormonen wil geven tijdens de IUI, de timing is een drama op basis van alleen ovulatietesten. Gelukkig na de eerste 3 IUI’s ook cyclusmonitoring erbij om te kijken hoe snel mijn follikel groeit. Zucht, ik heb een paar weken geleden zelfs een unisex setje gekocht om mijn “honger” naar een baby te stillen. Terwijl ik met mezelg afgesproken had dat niet te doen. Nu heb ik dat pakje ergens achterin de kast gedrukt, verstopt voor vriendlief. Hij verklaart me voor gek als hij dit weet
Als ze overgaan op ivf en zaadkwaliteit blijkt die ronde bagger te zijn, zou het dan omgezet kunnen worden naar icsi? IUI geeft vrijwel geen extra kans tov "normale bevruchting", zeker zonder hormonen. Na ivf kan je ook gewoon weer normale seks proberen natuurlijk. Bovendien duurt ivf meestal eeuwen, als het niet zou werken, waar je vriend dus bang voor is, dan reken je; wachttijd (verschilt per ziekenhuis), dan begin je, moet je meestal aan de anticonceptie (minimaal 3 weken), dan rijpen een x aantal eitjes en dan de punctie en de verse terugplaatsing (dit valt wel mee qua tijd, mits er niets mis gaat en je opnieuw moet beginnen), dan een rustcyclus (minimaal 4 weken, maar kan door de hormonen langer duren) vervolgens heb je met een beetje geluk een aantal cryo's, die mogen wel achter elkaar teruggeplaatst worden á ongeveer 4 weken per tp. Als dit er veel zijn ben je dus maanden bezig, maar het aantal verschilt enorm per stel als ik de ervaringen hier lees. En dat 3 keer, waarbij ik gok dat je tussendoor misschien wel een pauze nodig hebt. En dan zijn er stellen die op een gegeven moment naar het buitenland gaan voor extra onderzoek en/of andere behandelingen, daar is helemaal veel tijd mee gemoeid.. Ik vertel dit niet om je te laten schrikken, maar misschien kan je met je vriend bespreken dat 'eindstation' niet in 3 maanden 3 pogingen is en dan klaar. Mijn gevoel zegt me dat als we dit allemaal hebben gehad en nog steeds met lege handen staan, mijn tax voor het ziekenhuis écht op is.
@Pimpelmeesje nee, natuurlijk begrijp ik dat je me niet bang wilt maken! Ik geloof dat ik me rond ronde 9 al zo ongeveer ingelezen heb in alle behandelingen en nog intensiever toen we daadwerkelijk de MMM in zijn gerold. We kregen ook meteen folders mee voor IVF/ICSI omdat het nog niet zeker was of we IUI of IVF zouden gaan doen. Voor IVF/ICSI moeten we doorverwezen worden naar het Radboud, ik heb ook geen idee of daar een wachtlijst of iets dergelijks is en hoe het beleid is wanneer de zaadkwaliteit dramatisch blijkt te zijn tijdens een poging als al van te voren is besloten om bijvoorbeeld IVF te gaan doen. Overigens heb ik mijn vriend al een tig keer uit proberen te leggen dat het idd niet 3 pogingen in 3 maanden is en klaar. Maar helaas doet onze gynaecoloog het wel zo overkomen.. en uiteraard neemt vriendlief eerder aan wat de gyn zegt dan wat ik vertel. Hoe gaat het verder met jou? Je hebt ook een zware tijd en een zwaar traject achter je..
Jeetje wat frustrerend ik kan me heel goed voorstellen dat je gewoon verder wilt.. Met mij gaat het wel aardig, afgelopen week m'n ovulatie gehad dus nog 1,5 week en dan begint t circus weer
Ooh @JosjeM hele dikke knuffel voor jou!! Ik herken je gevoel ook. Het duurt ook allemaal zo ontzettend lang. Ik heb nu inmiddels het gevoel bereikt dat het ons nooit gaat lukken en ben ik me al helemaal een leven zonder kinderen aan het voorstellen. Terwijl we nog niet eens echt in de MMM zitten . Hoe langer het duurt hoe meer ik het gevoel krijg dat het niet voor ons is weggelegd... Ik zie er ook erg tegenop om echt de MMM in te gaan. Het voelde nu zo lekker “veilig” ofzo.. even niks. Ik ben mezelf al de hele ochtend aan het motiveren om de telefoon te pakken en een afspraak in te plannen bij de gyn. Ga het nu toch echt maar doen Ik hoop dat de rustmaand jou ook wat rust brengt. X
Ik herken het ook heel erg. Wij zijn nu ruim 2,5 jaar aan het proberen en nog niks. Gaan nu eindelijk starten met IUI, zit nu te wachten tot mijn menstruatie doorbreekt, voel vanalles maar bloeden ho maar. En zwanger ben ik ook niet. Super frustrerend. Wij zijn overgestapt naar een kliniek en daar hebben we nu onze hoop op gevestigd. We gaan daar iui proberen en ivf en als het dan nog niet gelukt is dat stoppen we er waarschijnlijk mee. Sterkte meis, je bent absoluut niet te enige. Het is zo zo zo slopend. En al die bezoeken, hormonen enzo.. je hebt het er voor over.. maar dan moet het wel lukken
Phoe wat herkenbaar dit! Ik was bang dat ik de enige was met dit gevoel, ben zo blij om te lezen dat dat blijkbaar niet zo is. Zelf hebben zitten wij in ronde 23 (als ik het goed heb, ik tel niet meer zo hard als in het begin..) Bij ons is uit de testen niets gekomen waardoor het niet zou moeten lukken. Als het deze en volgende maand niet lukt, mogen wij starten met IUI. Ik betrap mezelf erop dat ik bang ben dat het dan ineens lukt. Zo raar, want ik heb vanmorgen nog op de bank zitten huilen, omdat ik tegelijk ook weer zo bang ben dat het nooit gaat lukken. Vandaag heb ik tot nu toe alleen mezelf zitten kwellen met schattige 'pregnancy anouncement video's'. Mezelf afvragend wanneer wij dit nou eindelijk ook mogen doen. Jaloers op de mensen die dit wel mogen ervaren. En wat jij zegt, ik besef mij ook dat er mensen zijn die al veel langer bezig zijn dan wij, of een zwaarder traject achter de rug hebben, maar dat helpt helaas niet altijd om zelf niet ongeduldig te zijn.. Ik zou proberen jezelf deze gevoelens vooral niet teveel kwalijk te nemen. Dit hele proces gaat nou eenmaal gepaard met ontzettend veel gevoelens waar je niet altijd controle over hebt. En de ene dag gaat beter dan de andere dag, dat ervaar ik zelf ook maar al te goed. Hang in there! Ik wens jou mentale rust toe in dit proces, en een hele dikke knuffel van iemand die zich volledig herkent in jouw gevoelens!
Eehm.... Je bent in ronde 20, geen van de 6 IUI's hebben gewenst resultaat gehad, en je begint nu ongeduldig te raken? Mag ik jou even heel veel complimenten geven voor je geduld!!!! Ik zit in ronde 7. Mijn geduld is ver te zoeken, en zoals ik hier veel lees, ben ik daar niet de enige in. Ik hoop zo onwijs voor je dat je je onzekerheid aan de kant kunt zetten en sneller dan snel een positieve test in je handen zult hebben. Want een kindje is zo te lezen enorm welkom en zal in een warm wiegje thuis komen!!
Op mijn 15de wist ik dat mijn grootste wens was om moeder te worden. In mijn hoofd zou ik rond mijn 20ste moeder willen worden en een huis vol kinderen krijgen, maar het leven liep anders. Moeite gehad de juiste persoon te vinden en toen kreeg ik ook nog endometroise. Ik heb mijn ups en downs gehad en gedacht dat deze droom niet voor mijn was weggelegd. Op mijn 36ste leerde ik mijn huidige partner kennen. Ik dacht we gaan het gewoon snel proberen, maar de endometroise maakte het onmogelijk. Ik wist we moeten een traject in, want zo gaat het niet lukken. Een jaar heeft het geduurd voor de endometroise onder controle was, alle onderzoeken achter de rug waren en we eindelijk konden starten. Ik vond het zo'n lang jaar, want ik wachtte al zo lang. Ik kon niet meer naar babyshowers en iedereen die zwanger was vond ik stom. Ik werd echt verbittert. Uiteindelijk na 2 mislukte iui-behandeling raakt ik uiteindelijk spontaan zwanger en ik was zo verbaasd. Inmiddels word ik in december 40 jaar en ik kan het soms nog niet geloven. Ik vind het achteraf snel gegaan, maar ik snap alles van hoe ongeduldig en verdrietig je er van wordt. Wat ik met mijn verhaal wil aangeven is: geef de moed niet op. Wees boos en verdrietig en weet dat je ongeduldig mag zijn. Ik gun het je zo... heel veel succes.
Zo ontzettend herkenbaar! Wij zijn aangewezen op ecd. Vooral het eerste jaar vond ik een hel. Dat enorme lange wachten steeds. Dat vond ik bijna niet uit te houden. Raakte er behoorlijk depressief van. Nu heb ik het lange wachten weten te omarmen en ben ik zoooooooo ontzettend dankbaar voor de lange wachttijden. Dat geeft iedere keer weer enkele maanden de tijd om tot rust te komen en laat me heel anders in het traject staan. (Donatie, acceptatie, donatie met zus, bekend of anoniem ). Het eerste jaar was ik intens verdrietig, nu niet meer. Volgens mij klopt het dat tijd vele, niet alle, wonden heelt. Het zijn mooie littekens geworden maar geen stinkende, vuile wonden meer.
Is het heel lelijk om te denken dat jij toch iets meer rechten hebt om te beslissen welke behandeling je doet? Aan de ene kant is het natuurlijk jullie kindje waar je op wacht, maar het is wel jouw lijf waar al die hormonen in gaan, jij moet alles ondergaan. Ik weet niet of ik het geaccepteerd had als mijn vriend niet verder had willen gaan in de behandelingen terwijl ik er geen heil meer in zag. Misschien ook wel, het is moeilijk om te bedenken wat je in een andere situatie zou doen (mijn vriend gaat in alles mee wat ik wil mbt ziekenhuis) maar ik denk dat ik er echt megaveel moeite mee had gehad als ik nog een iui had moeten doen. Ik was dat zó zat toen. Ik vraag me af hoe anderen hier in zouden staan?
Persoonlijk denk ik dat als je relatie goed is, je er samen wel uit kan komen door erover te praten en je te verplaatsen in de ander. Dingen als ‘meer recht hebben’ helpen naar mijn mening niet in een gezonde relatie. Als de man in kwestie zich kan verplaatsen in de vrouw ze er samen wel uit moeten komen. Laat er desnoods even tijd overheen gaan om beide erover na te denken voor je samen verder praat. Als mijn vriend geen TESE zou willen, kunnen wij daar zeker over praten. Ja het is zijn lijf waar het dan om gaat, maar wel ONZE droom. Geen TESE is dus sowieso geen kindje van ons samen. Dus ik vind dat je er beide zeker inspraak in hebt. (Gelukkig is dit niet aan de orde, vl wil alles eraan doen) Als je er samen niet uitkomt en er dus dingen worden doorgedrukt, krijg je daar later echt last van in je relatie. Maar dat is mijn mening.
@Pimpelmeesje ik begrijp je gedachtengang. Maar ik wil mijn vriend niet dwingen tot iets waar hij nog niet aan toe is. Ik wil hem niet verliezen of onze relatie kapot zien gaan door hem onder druk te zetten. Het gebeurt zo vaak dat koppels uit elkaar gaan in tijden van onzekerheid bijv. bij een kinderwens die maar niet lijkt uit te komen of bij ernstige ziekten.. Voor nu heb ik er vrede mee, maar als uit de eerstvolgende IUI blijkt dat zijn zaadkwaliteit weer slecht is of dat ik er geen goed gevoel bin heb, dan gaan we zeker weer om tafel om IVF bespreekbaar te maken. Liever begin ik ook dit jaar met een behandeling ivm zorgverzekering. Het eigen risico is er nu toch al doorheen. We gaan het zien. Op wondertjes durf ik niet meer te hopen. Dat overkomt alleen andere mensen.