Maar zo ziet de maatschappij het helaas (nog) niet, grotendeels zien niet in dat jij en je man beide zorgen voor een constructie die voor jullie als gezin het beste werkt. Ik voel mij tegenwoordig ook totaal niet dom en geniet juist extra van alles en iedereen om mij heen. Wij als gezin hebben eigenlijk alles wat ons hartje begeert. Maar ik heb het wel moeten leren om zo te kunnen denken. In het begin dacht ik echt dat ik inderdaad een slechte moeder zou zijn omdat ik niet werkte, dat buitenwereld zei namelijk dat je dom was en naïef en dat ik niet dacht aan de '' wat als '' momenten. Daarom kan ik mij goed voorstellen dat het niet voor iedereen zo makkelijk is om zo te denken. Ik ben blij dat ik nu inzie dat dat gene wat wij als gezin doen dat dat de juiste manier voor ons allemaal is en dat is wat telt. Nu denk ik, lekker belangrijk dat iemand mij dom en naïef vind, ik lig er werkelijk geen moment meer wakker van. Wij leven zoals wij dat willen en volgens onze '' ideale '' plaatje en niet volgens het '' ideale '' plaatje zoals de maatschappij het zou willen zien. Daarom blijf ik er bij dat de maatschappij een hele grote rol speelt in de Burn out van tegenwoordig bij veel mensen. Niet iedereen staat zo sterk in de schoenen.
Mooi samengevat. En hoe stap je hier uit? Door juist proberen in het nu te leven, denk ik. Al is dat niet altijd gemakkelijk.
Ik zie het ideale plaatje eigenlijk gewoon als iets dat voor iedereen anders is. Er is geen definitie van ideaal plaatje mijns inziens. Ik vind het echt stom dat mensen zich 'moeten' verantwoorden voor de keuzes die ze maken. We zouden eens wat meer respect voor elkaar moeten hebben, open staan voor elkaars mening, openstaan voor elkaars zwakheden. Zodat we ons niet hoeven te schamen als het even niet lekker gaat.
Zo zie ik het inderdaad ook, iedereen moet doen wat hij/zij vind dat het beste is voor hun en eventueel gezin. Echter de maatschappij zorgt er mede voor dat mensen die dus niet zo denken zoals jij en ik sneller een burn out zullen hebben omdat die dus wel aan dat '' ideale '' plaatje willen voldoen.
Ik heb jouw stukje al een paar keer gelezen, ik vind het enorm inspirerend. Dank je wel voor het delen. Het heeft mij echt wakker geschud met bepaalde dingen.
Als ik naar mij persoonlijk kijk is het om gezien en gehoord te worden. Ik weet niet waarom maar hoe meer ik mijn best doe hoe minder mensen het zien. Dus ren je door op ieder vlak en wordt je ... helemaal niet gezien en zelfs soms niet gewaardeerd. Te triest voor woorden dit maar daarom gaat mijn humeur ook op en neer. Hoe meer ik dingen laat hoe gelukkiger ik ben. Nu nog de echte slag maken en de rest er omheen laten voor wat het is ...
Ik denk een combinatie. Enerzijds wellicht een druk vanuit de maatschappij (maar net zo goed bijv druk vanuit je werkomgeving) Anderzijds je karakter. Als ik naar mijn karakter kijk, zijn meerdere (op zich mooie) eigenschappen die nooit een probleem zijn geweest. Betrokkenheid, perfectionisme, groot verantwoordelijkheidsgevoel, servicegerichtheid en oplossingsgerichtheid om er even een paar werkgerelateerd te noemen. Die zijn nog nooit eerder een probleem geweest, tot ik bij huidige werkgever kwam en de werkdruk veel en veel en veel te hoog ligt. De achterstand en de chaos is te groot en je hebt simpelweg geen tijd om dat goed op orde te krijgen, want er volgen weer allemaal deadlines. Deze situatie is dus voor mij funest. Ik kreeg met geen mogelijkheid inzicht in hoe ik er nou voor stond, dit gaf ontzettend veel onrust altijd maar tegen to do lijstjes aankijken die alleen maar groeien ipv krimpen. Ik ben ook iemand die niet lult maar poetst, alles op wil lossen voor iedereen, je wil voor iedereen goed werk leveren en juiste informatie verstrekken. Ik ben niet iemand die een grote stapel ziet liggen, schouders ophaalt en op m’n gemak lang ga lunchen en vroeg naar huis bijv. In mijn ogen zijn zulke mensen onverschillig en zo zou ik nooit kunnen worden. Ik ben dus overspannen geraakt en loop bij de bedrijfsmaatschappelijk werker (o.a.) en zij laat me anders naar zo’n situatie kijken. Blijkbaar kunnen die mensen dus hun grenzen aangeven en ik niet omdat ik altijd maar door wil gaan, dat is mijn automatische piloot. Gewoon maar doorgaan. Wat niet betekent dat zij die wel grenzen aangeven dus onverschillig zijn. Maar dat is maar even om aan te geven hoe diep zulke dingen kunnen gaan in je karakter en daarmee je hele denkwijze. Dit is overigens ook op emotioneel gebied. Even een moeilijke periode? Ach kop op schouders eronder en hier kom je weer sterker uit. Tot er dus geen rek meer in zit, dan doet ineens je hoofd het niet meer, ben je alleen maar moe en weet je soms van voor niet meer dat je van achteren nog leeft. Bij een andere werkgever, met een gezondere werkdruk, had ik dus helemaal dit probleem niet gehad Dus wat heb ik hier ook van geleerd? Dat ik niet pas binnen een organisatie als waar ik nu zit. En ik hoop te gaan leren beter mn grenzen te bewaken zonder dat dit mij een schuldgevoel geeft of dat ik het dan als mijn probleem zie (want dat was het ook: ik had niemand om werk aan over te dragen dus als ik het niet deed dan bleef t toch op mijn stapel liggen) Nu is er gelukkig behoorlijk extra capaciteit gekomen, jammer alleen dat ik daar eerst flink de dupe van moest zijn.... Nu weer opnieuw aan het opbouwen, rustig aan. En maar hopen dat ik niet weer in deze situatie terecht kom.
Inderdaad alles op zijn tijd. Ik sport, werk, ben klassenmoeder en ga soms lekker uit. Maar dat had 3 jaar geleden echt niet gekund.
Ow jaaa klassenmoeder ben ik ook Maar dat is hier idd ook zo. 3 jaar geleden had ik er niet aan moeten denken om 4/5 dagen in de week te sporten. En alles wat erbij komt. Maar nu gaat dat allemaal veel beter.
Ik sluit mij ook volledig bij jou aan! Van de week waren we bij de accountant en die begon er ook over. "Want als jij gaat werken dan krijg je nog meer voordeeltjes bla bla" Ik heb ook gewoon gezegd dat wanneer wij dat zouden willen, ik dat ook gewoon kon doen. Ik zit niet thuis omdat ik niet kan werken. Irritant gewoon dat gezever. Andere mensen vinden het volgens mij erger dan wij
Terug naar je eigen basis. Écht kiezen en zoveel mogelijk in het nu inderdaad. Gelukkig heb ik zelf nooit een burn-out gehad, wel veel mensen begeleid/gemanaged. Je bestaan omgooien wordt vaak door je omgeving bekritiseerd. Eigenlijk is dat altijd jaloezie. Sommige mensen zijn dood en dood ongelukkig maar blijven slaaf van hun hypotheek. Overigens ken ik ook genoeg mensen die écht genieten van enorm verantwoordelijke carrières, alleen wanneer hebben wij als maatschappij besloten dat iedereen dat streven moet hebben?
Oooow god inderdaad, die '' extra's '' die we nu mis lopen hahaha. Nou ik kom er mijn bed niet voor uit.
Ik denk een Combinatie van beide. We moeten allemaal een winnaars mentaliteit hebben en dalen is geen optie dus duwen we ons steeds verder over de grenzen heen.. Ik zat vorig jaar aan de grond door een burn out. Ik had een scheiding achter de rug ik werkte van 5 uur smorgens tot 5 uur in de avond omdat er geen aflossing was. Tot ik met een goede vriend in de keuken stond en ik in elkaar gestort ben. Heel dom maar de volgende dag ben ik gewoon gaan werken omdat falen geen optie was. 2 weken laten werd in per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis en heb ik 3 weken lang niets gekund. En met veel hulp en steun ben ik na een half jaar eindelijk weer gaan werken voor 8 uur per week ondertussen werk ik 22 uur en meer kan ik nog niet aan. Puur omdat ik zelf mijn grenzen ben blijven verleggen en steeds een stap verder ging.
Boeiend onderwerp en iets waar ik vaak over nadenk! Mijn beroep staat hoog op de ”burnout lijst” en stiekem heb ik er ook een handje van veel te veel te doen en te willen. En graag nog perfect ook. De laatste jaren écht gewerkt aan die balans vinden. Eigenlijk niet meer dan een jaar full time gewerkt en toen naar 80% gegaan. Overuren geven compensatie die ik tegenwoordig ook écht opneem. En zo nog veel meer kleine aanpassingen die veel verschil maken. Veel vrienden en bekenden die zeggen ”het ook wel zo te willen” maar dat niet doen. Vaak met als excuus dat het financieel niet kan. Voor sommige is dat vrees ik echt de realiteit; maar voor vele ook echt een kwestie van prioriteren hoor! Voorbeeld: Een bekende van me met drie kids koopt altijd alles nieuw (en geeft niets door van kind op kind). Koopt dan ook nog alleen merkkleding (Z8 enzo). Verkoopt ’t als ze eruit gegroeid zijn meteen verder voor een prikkie om dan een jaar later weer de nieuwe collectie in dezelfde maat te kopen voor de middelste/jongste. Prima hoor! Zelf weten! Maar ik zou kiezen voor hergebruik en een dag per week meer thuis zijn. Heerlijk! Of: een andere vriendin heeft aös ze vrij is nog geen minuut zonder kids. Ze gaan eens per week naar opa en oma, maar omdat er dan ook twee kids zijn van zuslief, blijft m’n vriendin er de hele middag bij om opa&oma niet met 5 kids op te zadelen. Zuslief werkt niet. Mijm vriendin 4,5 dag en is alleen die woensdagmiddag vrij. En de zus? Ja die gaat op woensdagmiddag altijd nagels & boodschappen doen. Kan niet een andere dag (van d’r altijd vrije dagen). Nou de groeten! Ik had mooi geeist dat ze dr kids een andere dag bij opa&oma bracht; of om en om afgesproken erbij te blijven.
Ik werk bijna 28 uur in de zorg en mijn stiefmoeder heeft al meerdere keren gezegd dat ze het raar vindt dat ik niet fulltime werk. Ze geeft me hierdoor echt het gevoel dat ik te lui ben maar ik weet van mezelf dat ik er aan onderdoor ga als ik 32 uur of meer ga werken. Daar is mijn baan ook te zwaar voor. Toch is het gek dat je je dan toch wat aantrekt van wat mensen zeggen. Als je daar gevoelig voor bent en over je grenzen gaat omdat anderen je het gevoel geven dat dat moet zit je zo in een burn-out.
Ik geef al jaren heel duidelijk mijn grenzen aan, trek ik iets niet, dan doe ik het niet. Ik ben daardoor vaak door mijn vriendinnen afgevallen, heel jammer en soms voelde ik mij schuldig. Maar inmiddels maak ik mij daar niet meer druk om. Daarbij heb ik een easy-peasy baan (pedagogisch medewerker) en vind het heerlijk om echt vrij te zijn als ik vrij ben. Toch “schaam” ik me soms om te vertellen over mijn beroep omdat het totaal niet past in het plaatje van alles uit het leven halen en jezelf zo veel mogelijk ontwikkelen etc. Voor mij is het de ideale wereld, ik werk 3 dagen en zie mijn kinderen ook op mijn werk.
Misschien ook teveel keuzes en mogelijkheden. Voorbeeld; ik heb echt een toffe baan. Ook nog eens bij een leuk bedrijf en ik haal daar echt veel energie uit. Eigenlijk is dit gewoon mijn ding en wil ik hier blijven. Ik leer veel. Maar veel mensen zeggen: je zit hier nu 3 jaar, je bent vet goed in je werk. Ga weg, ga wisselen, je moet echt wel door anders zit je hier straks tot je pensioen, dat kan echt niet! En ik weet eigenlijk niet wat ik dan wil. Want eigenlijk voel ik me heel fijn in mijn huidige situatie. Uiteraard kan dat binnenkort weer anders zijn maar voor nu maakt dat duwen dat ik meer kan en moet me best wel gestrest en weet ik niet wat ik moet doen. Want in essentie ben ik super tevreden!