Ik lees dit topic door, en bij heel veel dingen denk ik: "och ja... had iemand dat toen maar gezegd..." Eigenlijk word ik hier best wel emotioneel van.Het raakt me meer dan ik zou willen.
Dat ik mijn gevoel had moeten volgen en niet m'n verstand want achteraf gezien,...m'n verstand stond op een laag pitje vanaf mijn 17e tot m'n 22ste
"Het leven wordt echt leuk" en "ook jij hoeft niet altijd perfect te zijn" Ik was nogal een ongelukkige puber, maar dat heeft bijna niemand ooit aan me gemerkt. Altijd het idee niet goed genoeg te zijn. Het had me veel ongelukkige momenten gescheeld als ik dit als 16jarige had geweten..
Echt het tegenovergestelde van wat de meesten zouden zeggen.. Ga niet studeren om het studeren. Ga een half jaar werken en een half jaar reizen. Vind uit wat je écht wil en doe vooral niet iets omdat het can je verwacht word.
Drink niet zoveel, het is echt slecht op zo’n jonge leeftijd. en dat ik niet zover had hoeven gaan met jongens om ze me leuk te laten vinden. Ze gaan je er niet leuker door vinden. Voor de rest heeft alles hoe ik dingen heb gedaan, mij gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik trots op
Okal is het pas 4 jaar geleden, als ik terug denk aan toen ben ik zo blij dat ik daar nu niet meer sta. Het liefst zou ik mijn 16-jarige ik, aan de hand pakken en meenemen naar nu of misschien nog wat verder in de toekomst. Oh en een dikke knuffel geven want die had ze heel hard nodig. Ook zal ik haar zeggen dat ze er niet alleen voor staat en ze niet zo onzeker en overbezorgd hoeft te zijn. En ook dat het helemaal niet raar is om ook op meisjes te vallen, hoewel het nu nog absoluut niet geaccepteerd zal worden, wordt dat ooit, over een jaar of 5/6 misschien wel beter. En ga meer eten en zoek hulp, er is zo veel meer in het leven dan afvallen.
Lieve mutsie79, het komt allemaal goed.....de weg erheen is lang en vol verdriet, maar uiteindelijk zal ook jij stralen... Je hebt het soms moeilijk, je voelt je anders, mensen begrijpen je niet altijd, je zelfvertrouwen krijgt een deuk. Het zal een lange weg zijn met heel veel obstakels,maar het komt goed.....later in je leven blijkt namelijk dat het niet allemaal aan jou ligt, je kan er niks aan doen, je bent goed zoals je bent, maar je hebt ADHD...... Na de diagnose zullen puzzelstukjes op hun plek vallen....dat waar jij al jaren mee worstelt, hetgeen wat je heeft gevormd zo ver van je werkelijke kern, je ware ik, vertroebeld onder een deken van onzekerheid, wantrouwen en verdriet, krijgt een naam en begrip...eindelijk, het komt goed......Eindelijk kan je nu weer worden zoals je werkelijk bedoeld bent en je vrij voelen en tevreden zijn met wie je bent......nu je weet dat je er niks aan kon doen. En daarmee de veeleisende en zelfkritische lat voor jezelf die je in die jaren hebt opgebouwd, een stuk lager mag en kan leggen en dat voelt heerlijk.
Het is zeker niet mijn bedoeling dat dames zich door dit topic verdrietig voelen. Het spijt mij voor jullie om wat jullie hebben meegemaakt. Voor jullie een dikke digitale knuffel!
Doorzetter, hou vol! Als je je hier doorheen weet te slaan, ga je echt gelukkig worden. Laat je zelfvertrouwen door niemand naar beneden halen! Kijk eens naar die jongens die jou lelijk noemen: ze zijn zelf lelijk. Ze projecteren hun eigen onzekerheid op jou. Geloof niet wat ze zeggen, je bent goed genoeg zoals je bent! Ga studeren. Het is zwaar maar het is het waard omdat je later een leuke baan zal hebben. Dan heb je ook meer mogelijkheden, zoals een fijn ruim huis, je eigen huisdieren en geen geldzorgen. Je wordt er echt gelukkiger van op de lange termijn. En verkering krijgen, wat je zo graag wilt, gaat echt gebeuren. Hij is het wachten waard. Dat wordt je droomman ❤️ ————————————————— Toen had ik niemand die dit tegen me zei. Toch heb ik wel naar mezelf geluisterd. Ik kan na 10 jaar eindelijk zeggen dat ik gelukkig ben en blij ben met de keuzes die ik heb gemaakt
Wat ik tegen mezelf zou zeggen? Stop met dieten, nu meteen! Het werkt niet, het is het niet waard en het leidt alleen maar tot ellende.
Loop die kerel voorbij, hij is niet goed voor je. Gelukkig kwam ik op m'n 24ste er achter dat ik zo niet de rest van m'n leven wilde leven, ben ik gescheiden en nu een hele lieve man.
Trouw nooit, je kunt beter alleen blijven...... Was overigens ook het advies van mijn oma toen ik een jaar of 11 was Ik hou heel veel van mijn man hoor en zonder man geen kinderen natuurlijk en ook die zou ik niet willen missen, maar heeeeeeeel soms hoor ik het advies van mijn oma nog in mijn hoofd en denk ik: had ik maar naar haar geluisterd. Het leven is een stuk makkelijker wanneer je geen partner hebt waarmee je geen rekening mee hoeft te houden. En dat had ik toch eigenlijk wel moeten weten na mijn eerste huwelijk....toch nog een 2e keer er in "getrapt"..... En oke....ook wel een stuk ongezelliger misschien, maar soms......was het een stuk makkelijker geweest. En heb het advies ook aan mijn dochter gegeven, of ze er naar luistert geen idee.
Dit is een mooi topic! Emotioneel ook wel, ik was toen zo ontzettend ongelukkig. Kon ik haar maar laten zien hoe het 20 jaar later was. Dan was ze misschien niet nog 6 jaar ongelukkig geweest.
Laat je pestverleden achter je en word een mooie volwassen vrouw. Ook jij hebt het recht om gelukkig te worden. Je bent prachtig ookal heb je jarenlang gehoord dat je het niet bent. Ga mensen vertrouwen en krijg vertrouwen in jezelf.